Ατομική ευθύνη και υγεία-εμπόρευμα ή συλλογικός αγώνας για υγεία-δημόσιο αγαθό

Η πανδημία δεν αντιμετωπίζεται μόνο στις δομές υγείας (νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας) αλλά και στους εργασιακούς χώρους, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα σχολεία, στις σχολές, στον τόπο κατοικίας. Αντιμετωπίζεται στην κοινωνία. Εκεί, ένα χρόνο τώρα, τα μέτρα προστασίας ήταν και είναι ανύπαρκτα με τα επιστημονικά δεδομένα να προσαρμόζονται στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων και της προπαγάνδας της κυβέρνησης.

Οι υγειονομικοί δεν είναι ήρωες γιατί κάνουν τη δουλειά τους.

Η κυβέρνηση τι ακριβώς δουλειά κάνει;

Η ιχνηλάτηση και η επιτήρηση προσαρμόστηκε σε ένα γενικό λοκντάουν, σε άνοιξε-κλείσε και μέτρα-ακορντεόν, σε λοκντάουν που στόχευε κυρίως τον ελεύθερο χρόνο και όχι τις άλλες δραστηριότητες της ανθρώπινης ζωής.

Η κυβέρνηση αντί να προσλάβει γιατρούς, νοσηλευτές, όλο το αναγκαίο μόνιμο προσωπικό για την θωράκιση του δημόσιου συστήματος Υγείας έχει μετατρέψει τους υγειονομικούς σε περιοδεύοντα θίασο που μεταφέρεται από τη μία κλινική στην άλλη, από το ένα νοσοκομείο στο άλλο, από την μία πόλη στην άλλη.

Τι κι αν προειδοποιούμε, από την πρώτη μέρα, για τους τεράστιους κινδύνους που εγκυμονεί η παραμέληση της λοιπής νοσηρότητας από τη μετατροπή του δημόσιου συστήματος υγείας σε σύστημα μιας νόσου; Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Αλήθεια, αυτή η παραμέληση δεν έχει αποτέλεσμα στην αύξηση της νοσηρότητας και της θνητότητας;

Οι ειδικευόμενοι γιατροί συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται ως μπάλωμα στις τρύπες του συστήματος υγείας, συνεχίζεται η ανυπαρξία εκπαίδευσης, υπονομεύεται το επιστημονικό μέλλον της νέας γενιάς γιατρών της χώρας.

Μηχανήματα, φάρμακα, νέες θεραπευτικές μέθοδοι δεν αξιοποιούνται γιατί κοστίζουν.

Ακόμα και αυτό το μεγάλο επίτευγμα της επιστήμης, της τεχνολογίας και της ανθρώπινης εργασίας, το εμβόλιο, είναι εμπόρευμα που παράγεται για το κέρδος, αξιοποιείται σε εμπορικούς πολέμους, σε σφαγή κρατών, σε μπίζνες και πανηγύρια την ώρα που κάθε μέρα χιλιάδες χάνουν τη ζωή τους.

Το μόνο που συνεχίζεται σα να μην πέρασε ένας χρόνος πανδημίας είναι η πολιτική της ιδιωτικοποίησης, της εμπορευματοποίησης, της υγείας-κόστος που ευθύνεται για τα ρημαγμένα από προσωπικό, εξοπλισμό και υποδομές νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας.

Για τον ιδιωτικό τομέα ούτε λόγος: Συνεχίζεται ο θησαυρισμός, καμία ένταξη σε κρατικό σχέδιο αντιμετώπισης της πανδημίας αλλά πολλά δωράκια και ευχαριστώ σε διάφορους δωρητές που δίνουν κάτι ψιλά από τα εκατομμύρια που τους περισσεύουν.

Καρότο και μαστίγιο.

Από τα υποκριτικά χειροκροτήματα στα μπαλκόνια φτάσαμε στα κροκοδείλια τηλεοπτικά δάκρυα.

Από το θάψιμο της φωνής μας φτάσαμε στις “ΕΔΕ επειδή αρρωστήσαμε”.

Από τις διαστρεβλώσεις των θέσεων μας φτάσαμε στην κλήση σε απολογία της προέδρου των νοσοκομειακών γιατρών της χώρας γιατί παρακώλυσε τη συγκοινωνία και παρενέβη το νόμο των συναθροίσεων (!!!).

Ο καθένας στο ρόλο του. Και από κοντά κάποιοι ελεεινοί τύπου Πορτοσάλτε που δήλωνε στις 3/2: «φταίνε οι συνδικαλιστές που έβαλαν πρώτα τους γέροντες και τις ευπαθείς ομάδες να εμβολιαστούν, είδανε ότι δεν έπαθε κανείς τίποτα και τώρα το θέλουν το εμβόλιο… Είναι τομάρια».

Το μόνο που παραμένει μονότονο είναι η ατομική ευθύνη. Ενοχοποίηση ασθενών, νοσούντων, συνοδών, νεολαίας, γερόντων. Ταύτιση όποιου διαφωνεί με αρνητές και σκοταδιστές. «Εσύ φταις!». Όχι κύριοι κυβερνώντες, έχοντες και κατέχοντες και λοιποί παπαγάλοι. Εσείς φταίτε!!

Δεν είστε απλά υποκριτές. Είστε αδίστακτοι.

Το κεφάλι μας θα συνεχίσουμε να το σηκώνουμε. Έχουμε ευθύνη απέναντι στους ασθενείς, στους συναδέλφους μας, στο λαό μας. Όποιος το σκύψει δεν βοηθάει κανέναν παρά μόνο αυτούς που έφεραν την κατάσταση έως εδώ.

Γιώργος Σιδέρης, Γενικός Γραμματέας του Σωματείου Εργαζομένων στο Νοσοκομείο «Αττικόν», μέλος του ΔΣ της ΕΙΝΑΠ, μέλος του ΓΣ της ΟΕΝΓΕ (το άρθρο αναδημοσιεύεται από το alt.gr)