Εξοπλισμένοι με τις λενινιστικές αρχές συνεχίζουμε την πάλη για την επαναστατική ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος

 

Με απόφαση της Γραμματείας της, η Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία (ΕΚΠ) οργάνωσε την περασμένη Πέμπτη τηλεδιάσκεψη των κομμάτων της, αφιερωμένη στον Λένιν και την επικαιρότητα του έργου του.

Στην τηλεδιάσκεψη συμμετείχαν Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα από τις παρακάτω χώρες: Αυστρία, Γαλλία, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Λευκορωσία, Μολδαβία, Νορβηγία, Ουγγαρία, Ουκρανία, Πολωνία, Ρωσία, Σουηδία, Τουρκία, Φινλανδία.

Στην αντιπροσωπεία του ΚΚΕ που πήρε μέρος συμμετείχαν οι Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ, Κώστας Παπαδάκης, μέλος της ΚΕ και ευρωβουλευτής, και Αρης Ευαγγελίδης, μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ.

Η εισηγητική ομιλία του Γ. Μαρίνου.

***

Αγαπητοί σύντροφοι,

Η σημερινή διαδικτυακή εκδήλωση της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας είναι αφιερωμένη στα 151 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου επαναστάτη Βλαντιμίρ Ιλιτς Λένιν και στο ανεκτίμητης αξίας έργο του.

Ο ηγέτης του μπολσεβίκικου κόμματος είναι ο θεμελιωτής του Κομμουνιστικού Κόμματος, του κόμματος Νέου Τύπου, καθοδηγητής της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης του 1917 που συγκλόνισε τον κόσμο και των πρώτων χρόνων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Είναι ο πρωταγωνιστής στην ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς που έδωσε ώθηση στην πάλη των Κομμουνιστικών Κομμάτων και στην ενιαία κομμουνιστική στρατηγική.

Τιμούμε τον Λένιν συναισθανόμενοι την ευθύνη μας για τη μελέτη και την κατάκτηση του έργου του, γενικότερα της κοσμοθεωρίας μας, του μαρξισμού - λενινισμού, κατανοώντας βαθύτερα ότι «χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα».

Εξοπλισμένοι με τις λενινιστικές αρχές μπορούμε να συγκρουστούμε με τις δυσκολίες της αντεπανάστασης, να συνεχίσουμε επίμονα την πάλη για το ξεπέρασμα της βαθιάς ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής κρίσης του κομμουνιστικού κινήματος, για την επαναστατική ανασυγκρότησή του.

Ο καπιταλισμός έχει σαπίσει. Μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στις δυνατότητες που δημιουργεί η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας και το βαθμό ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών.

Αυτό τονίζουν η ένταση της εκμετάλλευσης, οι καπιταλιστικές κρίσεις, η νέα κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, η ανεργία και η φτώχεια που βιώνουν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα σε όλη την υδρόγειο, αντιμετωπίζοντας την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου, των αστικών φιλελεύθερων ή σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων.

Τα αδιέξοδα του συστήματος τονίζουν η πανδημία και οι βαριές συνέπειες στους λαούς, η κατάρρευση των εμπορευματοποιημένων δημόσιων συστημάτων Υγείας, τα εκατομμύρια των νεκρών.

Αυτό αναδεικνύουν οι στρατιωτικο-πολιτικοί σχεδιασμοί των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, οι ανταγωνισμοί με τη Ρωσία και την Κίνα, σ' έναν αγώνα δρόμου για τον έλεγχο των αγορών, των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των ενεργειακών αγωγών, που προειδοποιούν για νέους, ακόμα και γενικευμένους πολέμους.

Τα καθήκοντα των Κομμουνιστικών Κομμάτων πολλαπλασιάζονται

Σκοπός της πάλης του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, τόνιζε ο Λένιν, είναι να «καθοδηγεί τον αγώνα της εργατικής τάξης όχι μόνο για να πετύχει πιο ευνοϊκούς όρους πώλησης της εργατικής δύναμης, αλλά και για την κατάργηση του κοινωνικού καθεστώτος που αναγκάζει τους άπορους να πουλιούνται στους πλούσιους».

Τα καθήκοντα των Κομμουνιστικών Κομμάτων πολλαπλασιάζονται. Είναι ώρα να ενισχυθεί το κριτικό και αυτοκριτικό πνεύμα στην εξέταση της πείρας που έχει συγκεντρωθεί, να μελετηθούν βαθύτερα οι αιτίες της αντεπανάστασης, η Ιστορία των ΚΚ, του κομμουνιστικού κινήματος, να βγούνε συμπεράσματα και να γίνει έλεγχος του επιπέδου της επαναστατικής ετοιμότητας. Αυτό απαιτεί η εποχή μας, εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

Ορισμένα Κομμουνιστικά Κόμματα κατάφεραν μέσα από πολλές δυσκολίες και πισωγυρίσματα να βάλουν τις βάσεις της επαναστατικής στρατηγικής κι αυτό είναι σημαντική εξέλιξη.

Ομως, η πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, για την εργατική εξουσία, τη «δικτατορία του προλεταριάτου», απαιτεί ιδεολογική - πολιτική ενίσχυση των ΚΚ, γενίκευση της επαναστατικής στρατηγικής, ισχυρούς δεσμούς με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, πρωταγωνιστικό ρόλο στο εργατικό κίνημα και επίμονη δουλειά για την κατάκτηση συνειδήσεων, για την απόσπαση δυνάμεων από την αστική ιδεολογία, τον οπορτουνισμό.

Απαιτεί γερά Κομμουνιστικά Κόμματα, με Οργανώσεις στα εργοστάσια, στους χώρους δουλειάς, καθοδηγητική ικανότητα, ανάπτυξη της θεωρίας με βάση τις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού για τη συστηματική μελέτη των εξελίξεων, των νέων φαινομένων που γεννιούνται μέσα στο εκμεταλλευτικό σύστημα.

Οι αντικειμενικές συνθήκες θα καθορίσουν πότε και πού θα σπάσει «ο αδύνατος κρίκος», και οι κομμουνιστές απαιτείται να προετοιμάζονται καλά, ώστε να φτάσει ο υποκειμενικός παράγοντας, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το εργατικό κίνημα και η κοινωνική συμμαχία, στο ύψος των περιστάσεων.

Καθοριστικής σημασίας η συζήτηση για το χαρακτήρα της επανάστασης

Η συζήτηση, η διαπάλη μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα για το χαρακτήρα της επανάστασης είναι καθοριστικής σημασίας. Την εποχή των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού, έχουν ωριμάσει οι υλικοί όροι για τη νέα, σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία, αντικειμενικά ο χαρακτήρας της επανάστασης είναι σοσιαλιστικός, δεν καθορίζεται από το συσχετισμό δυνάμεων, αλλά από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης που είναι στο προσκήνιο της Ιστορίας, από τη βασική αντίθεση που επιβάλλεται να επιλυθεί, την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας.

Η παλιά στρατηγική των «ενδιάμεσων μεταβατικών σταδίων» έχει στοιχίσει ακριβά στο κομμουνιστικό κίνημα, καθηλώνει την πάλη στο έδαφος του καπιταλισμού. Η εξουσία θα είναι αστική ή εργατική, τρίτος δρόμος δεν υπήρξε και δεν υπάρχει. Η παραίτηση από την εργατική εξουσία και ο στόχος σχηματισμού των λεγόμενων «αντιφασιστικών και αντινεοφιλελεύθερων μετώπων», «αντιμονοπωλιακών», «αριστερών», «προοδευτικών» κυβερνήσεων, σημαίνει διαιώνιση του εκμεταλλευτικού συστήματος. Αυτό έχει αποδειχθεί από την πείρα στη Λατινική Αμερική, τη διεθνή πείρα.

Οι πολιτικές συνεργασίες με τη σοσιαλδημοκρατία, η στήριξη ή συμμετοχή σε σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις κάθε μορφής, συνιστούν πλήγμα στην πορεία των ΚΚ, στην οργανωτική, πολιτική και ιδεολογική τους αυτοτέλεια, οδηγούν στη χειραγώγηση του εργατικού κινήματος, το αφοπλίζουν, είναι στοιχείο της κρίσης του κομμουνιστικού κινήματος.

Η σύγκρουση του Λένιν με την «προσωρινή κυβέρνηση» μετά την αστική επανάσταση του Φλεβάρη του 1917, η διαπάλη στα Σοβιέτ και οι «Θέσεις του Απρίλη» δείχνουν το δρόμο της διαρκούς αναμέτρησης με τις αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις ως όρος προετοιμασίας της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Η διαπάλη για τον ιμπεριαλισμό

Η διαπάλη στο κομμουνιστικό κίνημα είναι αναγκαία και αφορά όλα τα σημαντικά ζητήματα.

Υπάρχουν απόψεις που περιορίζουν την έννοια του ιμπεριαλισμού στην επιθετική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, αποσπούν την πολιτική από την οικονομία.

Ο Λένιν μελετώντας την ανάπτυξη του καπιταλισμού τόνισε ότι ο ιμπεριαλισμός είναι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, το τελευταίο στάδιο του συστήματος στο οποίο διαμορφώνονται οι υλικές προϋποθέσεις και προβάλλει η αναγκαιότητα της επαναστατικής ανατροπής, η οικοδόμηση του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής.

Απέδειξε ότι η όξυνση της βασικής αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της χαρακτηρίζει όλα τα καπιταλιστικά κράτη, ανεξάρτητα από τη θέση τους στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Προειδοποίησε ότι «αν δεν κατανοηθούν οι οικονομικές ρίζες αυτού του φαινομένου, αν δεν εκτιμηθεί η πολιτική και κοινωνική του σημασία, δεν μπορεί να γίνει ούτε βήμα στον τομέα της λύσης των πρακτικών καθηκόντων του κομμουνιστικού κινήματος και της επερχόμενης κοινωνικής επανάστασης».

Με εργαλείο τη λενινιστική θεωρία μπορούμε να αναλύουμε τον ανταγωνισμό που εκδηλώνεται σε διεθνές επίπεδο, τον χαρακτήρα των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, όπως είναι η ΕΕ, οι BRICS και άλλες, που στον πυρήνα τους είναι τα μονοπώλια.

Είναι πολύ επίκαιρη η πολεμική του Λένιν στο οπορτουνιστικό ρεύμα και τα παρακλάδια του, στον «πασιφισμό» και το «σοσιαλσοβινισμό» που συνεργάστηκε με τις αστικές τάξεις των εμπόλεμων κρατών κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και οδήγησε στη χρεοκοπία της 2ης Διεθνούς.

Ο πόλεμος γεννιέται στις συνθήκες της «ιμπεριαλιστικής ειρήνης», είναι «συνέχεια της πολιτικής με άλλα βίαια μέσα», είναι ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές, ανεξάρτητα ποιο καπιταλιστικό κράτος ξεκίνησε πρώτο την πολεμική σύγκρουση και ο αγώνας επιβάλλεται να αναπτύσσεται ενάντια στην αιτία του πολέμου, να έχει κατεύθυνση και να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης.

Η σοσιαλιστική οικοδόμηση διέπεται από αρχές και νομοτέλειες

Υπερασπιζόμαστε την πρώτη προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού τον 20ό αιώνα. Η προσφορά του είναι ιστορικής σημασίας. Καταργήθηκε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Δημιουργήθηκαν θεσμοί που εξασφάλισαν τη συμμετοχή των εργαζομένων στο κτίσιμο της νέας κοινωνίας.

Παρά τις αδυναμίες, τα λάθη και τις παρεκκλίσεις που οδήγησαν στην ανατροπή του με όχημα την οπορτουνιστική διάβρωση των ΚΚ και την αντεπανάσταση, η ανωτερότητά του σε σχέση με την καπιταλιστική βαρβαρότητα έχει αποδειχθεί στην πράξη. Με τις μεγάλες λαϊκές κατακτήσεις, την εξασφάλιση του δικαιώματος στη σταθερή εργασία και την εξάλειψη της ανεργίας, το ανεπτυγμένο κρατικό, δωρεάν σύστημα Υγείας, το σύστημα Παιδείας, πραγματικής μόρφωσης, την ισοτιμία της γυναίκας, με τις κατακτήσεις στον πολιτισμό, στον αθλητισμό.

Τη συμβολή στην κατάργηση της αποικιοκρατίας, τον καθοριστικό ρόλο στην Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, στον Β΄ ιμπεριαλιστικό Παγκόσμιο Πόλεμο, τον προλεταριακό διεθνισμό, την αλληλεγγύη και στήριξη των λαών κατά της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.

Η σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση διέπονται από αρχές, από νομοτέλειες.

Η εργατική εξουσία ανοίγει το δρόμο για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και τον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό, για την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών, σε μια διαρκή προσπάθεια ανάπτυξης των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής.

Παραβίαση των αρχών της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής οικοδόμησης και χρησιμοποίηση καπιταλιστικών εργαλείων πληρώνονται ακριβά, όπως έδειξε η καπιταλιστική παλινόρθωση στη Σοβιετική Ενωση και τις άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Στο έδαφος της αντεπανάστασης επανέρχεται το χρεοκοπημένο δόγμα του «εθνικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό». Επιχειρείται υπονόμευση των νομοτελειών οικοδόμησης της νέας κοινωνίας μέσω του λεγόμενου «σοσιαλισμού της αγοράς». Παρουσιάζεται ως σοσιαλισμός μια καρικατούρα του, η άρνησή του, όπως δείχνει ο λεγόμενος «σοσιαλισμός με κινεζικά χρώματα».

Ομως, στην Κίνα έχουν κυριαρχήσει από χρόνια οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής με ευθύνη του ΚΚ. Η οικονομική βάση στηρίζεται στα μονοπώλια, στους μεγάλους οικονομικούς ομίλους, το κράτος λειτουργεί ως «συλλογικός καπιταλιστής». Η εργατική δύναμη είναι εμπόρευμα, η εργατική τάξη υφίσταται υψηλό βαθμό εκμετάλλευσης και στη βάση αυτή δημιουργήθηκαν ήδη 400 και πάνω δισεκατομμυριούχοι. Γίνεται τεράστια εξαγωγή κεφαλαίων σε όλες τις ηπείρους και η Κίνα παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό.

Ο αποκαλούμενος «Σοσιαλισμός του 21ου αιώνα» είναι ψευδεπίγραφος, αμφισβητεί τον πρωτοπόρο, επαναστατικό ρόλο της εργατικής τάξης, προβλέπει τη διατήρηση του αστικού κράτους που επιβάλλεται να τσακιστεί, τη διαιώνιση της καπιταλιστικής εξουσίας και ιδιοκτησίας.

Ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός δεν έχει καμία σχέση με τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, την αγορά, το κριτήριο του κέρδους και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο που παλεύουν οι κομμουνιστές να καταργήσουν.

Ο κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής είναι η βάση της ανωτερότητας του νέου συστήματος και έχει τη δύναμη να αναπτύξει παραπέρα τις παραγωγικές δυνάμεις.

Συνεχίζουμε στο δρόμο που χάραξαν ο Λένιν και η Οκτωβριανή Επανάσταση

Δεν υπάρχουν περιθώρια καθυστέρησης, η αντεπανάσταση συνεχίζεται και συνεπώς τα ΚΚ, οι κομμουνιστές, που πιστεύουν στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό επιβάλλεται να υπερασπιστούν τις μαρξιστικές - λενινιστικές αρχές οικοδόμησης της νέας κοινωνίας.

Σε διαφορετική περίπτωση οι συνέπειες θα είναι πιο οδυνηρές, η ενσωμάτωση στο σύστημα θα τρέξει με ταχύτατους ρυθμούς, η κρίση στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα θα βαθύνει και οι ιστορικές ευθύνες είναι μεγάλες.

Το ΚΚΕ έχει διαμορφώσει σύγχρονη επαναστατική στρατηγική, μελετάει την Ιστορία του, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της ταξικής πάλης, αλλά δεν εφησυχάζει. Επιμένει στην προσπάθεια ενίσχυσης των αγωνιστικών δεσμών με την εργατική τάξη, τα λαϊκά τμήματα των μεσαίων στρωμάτων της πόλης, των βιοπαλαιστών αγροτών. Παλεύει για την οικοδόμηση του Κόμματος στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, σε κλάδους στρατηγικής σημασίας, για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την κοινωνική συμμαχία, σε σύγκρουση με τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, για την ανατροπή του. Αυτά τα ζητήματα θα συζητήσουν οι κομμουνιστές στην Ελλάδα στο 21ο Συνέδριο του ΚΚΕ, τον Ιούνη.

Συνεχίζουμε στο δρόμο που χάραξαν ο Λένιν και η Σοσιαλιστική Οκτωβριανή Επανάσταση. Ετσι τιμούμε αυτόν τον μεγάλο επαναστάτη και την ηρωική Ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος.