Επίταξη τώρα του ιδιωτικού τομέα Υγείας για να μην ξαναζήσουμε τον εφιάλτη του περασμένου Νοέμβρη

ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Μιλούν στον «Ριζοσπάστη» συνδικαλιστές από τα Νοσοκομεία «Παπαγεωργίου» και ΑΧΕΠΑ

Με τον εφιάλτη του περασμένου Νοέμβρη ζουν οι υγειονομικοί της Θεσσαλονίκης καθώς μεγαλώνει η διασπορά του ιού, όπως δείχνει η σταδιακή επιδείνωση όλων των δεικτών υγείας τις τελευταίες μέρες.

Παρά την αρνητική εμπειρία εκείνης της τραγικής περιόδου και παρά τις εικόνες από τα νοσοκομεία της Αθήνας, που λειτουργούν πέρα από κάθε όριο, με μεγάλο κίνδυνο για ασθενείς, γιατρούς και νοσηλευτές, η κυβέρνηση όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα Υγείας στη Θεσσαλονίκη, μετά την προηγούμενη έξαρση των κρουσμάτων, αλλά ακόμα και τώρα δεν επιτάσσει τον ιδιωτικό τομέα Υγείας, για να σωθούν ζωές, προτού η κατάσταση χτυπήσει ξανά «κόκκινο».

«Γύρισε ένας χρόνος από την εμφάνιση του κορονοϊού στη χώρα μας και είναι σαν να μην πέρασε μία μέρα, αν κρίνει κανείς σε τι κατάσταση βρήκε η πανδημία το ΕΣΥ και πώς το διαπερνά τώρα», λέει στον «Ριζοσπάστη» ο Θανάσης Τασιούδης, νοσηλευτής στα ΤΕΠ, μέλος του ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων στο Νοσοκομείο «Παπαγεωργίου», και εξηγεί:

«Μιλάμε για ένα σύστημα Υγείας βαθιά υποστελεχωμένο, υποχρηματοδοτούμενο, με δομές και νοσοκομεία - επιχειρήσεις, με αυτοχρηματοδότηση, έσοδα, μειώσεις κόστους, αναδιοργάνωση με στόχευση την αύξηση των εσόδων και ταυτόχρονα με ξεφόρτωμα καθετί μη κερδοφόρου. Με συγκεκριμένη ρότα, τροχιοδρομημένο στις ράγες των ευρωενωσιακών κατευθύνσεων και των εδώ πολιτικών αποφάσεων».

«Τα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης δοκιμάστηκαν σκληρά στο δεύτερο κύμα το Νοέμβρη - Δεκέμβρη, μετατράπηκαν, και διατηρούν μέχρι και σήμερα αυτό το "πλεονέκτημα", ως δομές μιας νόσου», μας λέει ο συνδικαλιστής υγειονομικός και φέρνει συγκεκριμένα παραδείγματα από τις συνέπειες στους ασθενείς:

«Τα χιλιάδες χαμένα ραντεβού των τακτικών εξωτερικών ιατρείων, οι ανενεργές χειρουργικές αίθουσες, οι ατέλειωτες μη πραγματοποιήσιμες απεικονιστικές εξετάσεις και άλλες τόσες γενικές εξετάσεις, δείχνουν το δάσος αλλά δεν φανερώνουν το πραγματικό μέγεθος της ανάγκης του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά.

Μόνο στο Νοσοκομείο "Παπαγεωργίου" την περίοδο Μάρτη - Δεκέμβρη 2020, συγκριτικά με το ίδιο διάστημα έναν χρόνο πριν, οι επισκέψεις στα Εξωτερικά Ιατρεία (ΕΙ) μειώθηκαν κατά 43%, η προσέλευση στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) κατά 40%, ενώ τα χειρουργεία ήταν μειωμένα κατά 44%. Και επειδή τα νούμερα είναι πιο σκληρά όταν εκφράζονται σε χιλιάδες, στα ΕΙ εξετάστηκαν 180.000, ενώ στα ΤΕΠ 32.000 λιγότεροι. Τα χειρουργεία επίσης ήταν λιγότερα κατά 6.500».

Η εντατικοποίηση τερματίζει κάθε κοντέρ

Ο συνομιλητής μας στέκεται ιδιαίτερα στις συνθήκες εργασίας των υγειονομικών και μας λέει: «Ηταν στραβό το "κλήμα" της υποστελέχωσης, έρχεται η νόσηση του εργαζόμενου μαζί με την καραντίνα να το αποτελειώσουν. Η εντατικοποίηση τερματίζει κάθε κοντέρ δουλειάς, οι μετακινήσεις εργαζομένων ανάμεσα σε Κέντρα Υγείας, νοσοκομεία αλλά και εντός νοσοκομείου, από κλινική σε κλινική, περισσότερο θυμίζουν ποδοσφαιρικό αγώνα με "αλλαγές από τον πάγκο". Είναι σοβαρότατο το γεγονός ότι πολλές φορές η ποιότητα στις υπηρεσίες και στη φροντίδα μπαίνουν υπό αμφισβήτηση.

Διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ είναι μέρος και δείγμα αυτής της αμφισβητούμενης φροντίδας. Η εμφάνιση συνεχούς διασποράς του ιού ανάμεσα στους ασθενείς είναι επίσης ένα άλλο δείγμα. Πώς να απαιτείς - που και αυτό το κάνεις - να τηρούνται τα μέτρα ατομικής προστασίας, όταν τα τμήματα λειτουργούν με δυο και τρεις νοσηλευτές; Εύκολη η στοχοποίηση και η δαχτυλοδειξία διοικούντων και κυβέρνησης, κομμάτι και αυτό της ατομικής ευθύνης».

Μπροστά στο σοβαρό ενδεχόμενο η κατάσταση να οξυνθεί τις επόμενες μέρες, η συζήτηση αναπόφευκτα έρχεται στην επείγουσα ανάγκη για επίταξη του ιδιωτικού τομέα Υγείας, πριν είναι αργά. Ποιος δεν θυμάται άλλωστε τα παζάρια του υπουργού Υγείας με τους κλινικάρχες της Θεσσαλονίκης για μερικά κρεβάτια με το αζημίωτο, που τελικά στελεχώθηκαν και με υγειονομικούς από το δημόσιο σύστημα Υγείας;

Ο Θανάσης Τασιούδης μάς λέει: «Η κυβέρνηση παραμένει ακόμα και τώρα πιστή στη θέση της να μην ικανοποιήσει τα αιτήματα των υγειονομικών, που από την πρώτη στιγμή, συναισθανόμενοι το τι έρχεται, βάλανε το ζήτημα της επίταξης του ιδιωτικού τομέα. Βέβαια, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, η κυβέρνηση προχώρησε σε επίταξη δύο κλινικών κατά τη διάρκεια του δεύτερου κύματος εδώ στη Θεσσαλονίκη. "Επίταξε" κλινική και μαζί με αυτή επίταξε και εργαζόμενους του Δημοσίου να τη στελεχώσουν. Τελικά μόνο η πρόθεση έμεινε, μιας και η κλινική ιδιοκτησίας του προέδρου των κλινικαρχών δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις.

Ομως, στην αντίπερα όχθη, μεγάλες κλινικές που "κοσμούν" τη Θεσσαλονίκη αυξάνουν την κερδοφορία τους, ενώ αλυσίδες διαγνωστικών κέντρων ξεφυτρώνουν σε κάθε γειτονιά. Ενίοτε, επιστρέφουν και ως χορηγοί του Δημοσίου, προσφέροντας καθρεφτάκια και χάντρες. Εστω και στο και πέντε, η κυβέρνηση να υιοθετήσει τις αποφάσεις εκατοντάδων σωματείων - ανάμεσά τους και του δικού μας - για πλήρη επίταξη κλινικών και διαγνωστικών κέντρων του ιδιωτικού τομέα. Να μονιμοποιηθούν όλοι οι επικουρικοί συνάδελφοι και να καλυφθούν όλα τα χρονίζοντα κενά με μόνιμο προσωπικό».

Κάθε μέρα η ίδια τραγική εικόνα

Την τραγική εικόνα με την οποία βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι υγειονομικοί και ασθενείς μεταφέρει γλαφυρά στον «Ριζοσπάστη» και η Ελισάβετ Λαμπρίδου, νοσηλεύτρια, προϊσταμένη χειρουργείου καρδιοθωρακοχειρουργικής, αντιπρόεδρος της Επιτροπής Υγιεινής και Ασφάλειας Εργαζομένων ΓΠΠΝ ΑΧΕΠΑ:

«Τα δημόσια νοσοκομεία, υπονομευμένα, μέσω υποχρηματοδότησης, απαξίωσης υλικοτεχνικής υποδομής, υποστελέχωσης της τάξης των άνω των 25.000 κενών νοσηλευτικού και των 6.000 ιατρικού προσωπικού. Τα Κέντρα Υγείας απαξιωμένα. Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, από χρόνια στους ιδιώτες. Η επείγουσα εξωνοσοκομειακή περίθαλψη στη διατίμηση. Οι πρωτοβάθμιες δομές, "μαγική εικόνα". Το ΕΚΑΒ, στο "κόκκινο". Νοσοκομεία κλειστά, ως μη αναγκαία!

Οι κενές οργανικές θέσεις, πεισματικά κενές, παρά τις εξαγγελίες χρόνων, ως χρονοβόρες διαδικασίες! Χτίζοντας, ταυτόχρονα, άλλοθι για προσλήψεις συμβασιούχων που βρίσκονται σε χρόνια ομηρία, παρά τις πάγιες και μόνιμες ανάγκες. Εμμεση ιδιωτικοποίηση με εργολαβίες, "αξιολογήσεις αρίστων", με δεξιόστροφους και αριστερόστροφους νόμους αγοράς. Μετατρέποντας σε εμπόρευμα κάθε κοινωνικό αγαθό.

Εξουθένωση εργαζομένων με καταστρατήγηση ακόμα και αυτής της εργασιακής νομοθεσίας, κομμένα ρεπό, υπέρβαση ωραρίων, συνθήκες εντατικής εργασίας. Για να βγαίνουν οι εφημερίες, το κυκλικό ωράριο, οι ανάγκες νοσηλευομένων. Αγωνία για ανεύρεση κλίνης ΜΕΘ (3.000 οι αναγκαίες, μερικές εκατοντάδες οι υπάρχουσες). Ράντζα στους διαδρόμους».

Τώρα, μετά από έναν χρόνο πανδημίας, τα προβλήματα οξύνονται ακόμα περισσότερο: «Καταστρατήγηση υγειονομικών πρωτοκόλλων για τους εργαζόμενους στα δημόσια νοσοκομεία. Συνθήκες εργασίας που είναι η χαρά της διασποράς, μη συστηματικός έλεγχος, καραντίνα, επιστροφή στην εργασία (κάποιοι δεν γύρισαν ποτέ, με ατομική ευθύνη θανάτου...).

Αυτοσχεδιασμοί μετατροπής σε Covid κλινικών, ΜΕΘ, χειρουργικών αιθουσών, ολόκληρων νοσοκομείων, όλων των νοσοκομείων. Συγχωνεύσεις (με συγχρωτισμό ασθενών διαφορετικών παθήσεων, με διαφορετικές ανάγκες νοσηλείας - βαρύτητας οξύτητας - συνθηκών νοσηλείας) ή/και αναστολή λειτουργίας κλινικών, τακτικών ιατρείων, χειρουργείων, διαγνωστικών εξετάσεων, θεραπευτικής παρακολούθησης. Ολα αυτά υπό τον τίτλο "αντιμετώπιση πανδημίας - ενίσχυση με νέες κλίνες".

Στελέχωση, με μετακινήσεις υπάρχοντος προσωπικού, χωρίς προεκπαίδευση ακόμη και στα Μέσα Ατομικής Προστασίας, χωρίς βασικό εξοπλισμό, χωρίς ενημέρωση για τις απαιτήσεις συνθηκών εργασίας Covid. Από τη μια στιγμή στην άλλη. Ξαφνικά, εξειδικευμένοι όλοι σε όλα, με "εντέλλεσθε"».

Οι φωνές κάτω από τη μάσκα συνεχίζουν να διεκδικούν

Ωστόσο, παρά το «σκηνικό πολέμου» που διαμορφώνει η κυβέρνηση για να κρύψει πίσω από εκεί την εγκληματική πολιτική της, ο ιδιωτικός τομέας Υγείας συνεχίζει ανενόχλητος να μετράει κέρδη. Μας λέει χαρακτηριστικά η Ελισάβετ Λαμπρίδου:

«Εν μέσω πολέμου, υπάρχει αύξηση του αριθμού κλινών ΜΕΘ στους ιδιώτες, χωρίς υποχρέωση επιπλέον προσωπικού, βάσει απαιτήσεων όρων ασφάλειας νοσηλείας. Διπλασιάζοντας και τις αποζημιώσεις, στη λογική κόστους - κέρδους, με δημόσιο χρήμα, χρήμα του λαού και σε βάρος των λαϊκών αναγκών. Πεισματικά εκτός "πολέμου" τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα στην Υγεία. Με προσχηματική επίταξη - τόσο, όσο - κάποιων ιδιωτικών μονάδων Υγείας. Με το αζημίωτο.

Κερδοσκοπώντας ακόμη και με τις ανάγκες υγείας άλλων ασθενειών που εξοβελίστηκαν από τα δημόσια νοσοκομεία. Καρκινοπαθείς σε απόγνωση, χειρουργεία στο "περίμενε", χρόνιες παθήσεις στην αναμονή, θεραπευτική παρακολούθηση στον αυτόματο».

Η συνδικαλίστρια υγειονομικός αναφέρεται, τέλος, στους «ήρωες υπό διωγμό, με ΕΔΕ, διοικητικά πρόστιμα για απείθεια, απολύσεις, ακόμη και για την απλή περιγραφή των συνθηκών που βιωματικά γνωρίζουν, νουθεσίες με δικαστικές διώξεις» και καταλήγει:

«Η φωνή κάτω από τη μάσκα θα συνεχίσει να αποκαλύπτει, να υπερασπίζεται, να διεκδικεί: Μαζικούς και επαναλαμβανόμενους ελέγχους δωρεάν, με κρατική ευθύνη. Παντού. Στους μεγάλους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στο πανεπιστήμιο, στην κοινότητα. Με αυστηρούς επιστημονικούς κανόνες. Για την πρόληψη, ιχνηλάτηση, διάγνωση, παρακολούθηση. Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στα δημόσια νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας, δημόσιες δομές. Βάσει των σύγχρονων αναγκών. Επίταξη του ιδιωτικού τομέα Υγείας τώρα, χωρίς όρους. Γιατί η μοίρα είναι γραμμένη στην παλάμη μας, επειδή την κρατάμε στα χέρια μας».