Πουλάνε για «νέο»...

Το πρόσφατο αντεργατικό έκτρωμα; Ηταν, κατά την κυβέρνηση, «προσαρμογή στα νέα δεδομένα» και είχε στο μυαλό του τη νέα γενιά, για την οποία «διασφαλίζει» 10ωρη δουλειά, τσακισμένους μισθούς και το «σύγχρονο» δικαίωμα να βρίσκονται όπου, όπως και για όσο τους ζητήσουν τα αφεντικά. Είχε άλλωστε και «μάρτυρα» τον ΣΥΡΙΖΑ, που ψήφισε πάνω από τις μισές διατάξεις, αφού αφορούσαν «απαραίτητους εκσυγχρονισμούς» - βγαλμένους απ' τα συρτάρια της ΕΕ. Το νέο χτύπημα στην Κοινωνική Ασφάλιση με το τζογάρισμα των εισφορών; Εχει, κατά την κυβέρνηση, στο μυαλό του τους νέους, μεταξύ άλλων και με το αμίμητο επιχείρημα πως ή θα διαλέξουν να χάσουν τις εισφορές τους λίγες λίγες στο σημερινό χάλι που έχουν διαμορφώσει οι αντιασφαλιστικές «μεταρρυθμίσεις» όλων των προηγούμενων χρόνων, ή θα διαλέξουν το «σύγχρονο», να τις χάσουν στα ζάρια που θα παίζουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Περιττό βέβαια να πούμε και για το τελευταίο νομοσχέδιο για τα σχολεία. Τους μαθητές έχει στο νου του και... για να μη βαριούνται, τους βάζει ακόμα μεγαλύτερα εμπόδια στην ολόπλευρη μόρφωση, τους κατηγοριοποιεί, τους στέλνει να μαζεύουν όποιες «δεξιότητες» αποφασίζουν κάθε φορά οι μεγαλοεπιχειρηματίες και σπρώχνει τους γονείς να ψάχνουν χορηγούς και να βάζουν το χέρι στην τσέπη.

 

... ό,τι πιο παλιό

Κάνοντας λοιπόν τη σούμα, το μέλλον που «εγγυώνται» οι καπιταλιστές, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά τους στους νέους των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, είναι αυτό: Ταξικοί φραγμοί στη μόρφωση και «ξεδιάλεγμα» από νωρίς, δουλειά με όρους... 18ου αιώνα για τους «τυχερούς», την ώρα που δεκάδες χιλιάδες άλλοι θα είναι στην ανεργία, και γηρατειά με «εξασφαλισμένη» φτώχεια και αγωνία. Αυτό πασάρουν για «νέο» και «σύγχρονο», την ώρα που χωρίς τον βραχνά του καπιταλιστικού κέρδους, υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για τους νέους και τις οικογένειές τους να ζήσουν με βάση τις σύγχρονες ανάγκες, να έχουν ολόπλευρη μόρφωση, σταθερή δουλειά με λιγότερο εργάσιμο χρόνο και πλήρη δικαιώματα, πρόσβαση σε αναβαθμισμένες υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας. Το μαύρο μέλλον δεν είναι μονόδρομος: Η ορμητική συμμετοχή στον αγώνα, το χτύπημα του κακού «στη ρίζα» του μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω.

Ασυλία και ατομική ευθύνη

Η «ασυλία» που παρέχεται με το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο (Αρθρο 19) στα μέλη του ΔΣ του νέου Ταμείου, το οποίο θα «τρέξει» το τζογάρισμα των επικουρικών, αποτελεί άλλη μια απόδειξη του πόσο φούμαρα είναι όσα ισχυρίζεται η κυβέρνηση περί «εγγυημένων συντάξεων» και «μηδενικού ρίσκου» από την κεφαλαιοποίηση. Αλλωστε, το νομοσχέδιο υποχρεώνει τους ασφαλισμένους να επιλέγουν «επενδυτικά προγράμματα» με «διαφοροποιημένο κίνδυνο». Από τι «κινδυνεύει» όμως ο «ατομικός κουμπαράς»; Προφανώς από τις «αποδόσεις» και τις «διακυμάνσεις της αγοράς». Ο κάθε ασφαλισμένος θα γνωρίζει τις εισφορές που θα δίνει, αφού κρατούνται από το μισθό του, αλλά δεν θα είναι καθόλου σίγουρος για το ποσό που θα πάρει ως «απόμαχος» πια της δουλειάς. Και ενώ θα έχει ήδη πάρει την «ατομική ευθύνη» του διαλέγοντας επενδυτικό πρόγραμμα, τελικά θα κληθεί να αναλάβει και την ευθύνη σε περίπτωση που δεν ...βγει το τζογάρισμα. Ο μόνος που δεν θα έχει καμιά ευθύνη θα είναι το κράτος, η οποιαδήποτε κυβέρνηση και τα στελέχη που επιλέγει για τη διαχείριση των δεκάδων δισ. του Ταμείου, με τα οποία θα χρηματοδοτείται η καπιταλιστική ανάπτυξη. Αυτός είναι ο πραγματικός στόχος του νομοσχεδίου και όχι απλά η «προστασία» σε κάποια «golden boys» της ΝΔ, όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, σε μια ακόμα συμβολή του στο ξέπλυμα της στρατηγικής κεφαλαίου - ΕΕ για τις συντάξεις.