Τι αξία έχουν μερικές απώλειες;

Το ερώτημα αν «έχει δουλειά η χώρα μας στο Σαχέλ» απασχόλησε εκτεταμένα τα αστικά επιτελεία, με αφορμή την Ελληνογαλλική Συμφωνία, προσπαθώντας να υπερασπιστούν την πολιτική της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής, που οδηγεί τα ελληνικά στρατεύματα σε «κόσμους μακρινούς», με όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις, είτε πρόκειται για το Αφγανιστάν παλιότερα είτε για τη Σαουδική Αραβία και το Μάλι σήμερα. Από τα πολλά που γράφτηκαν, ξεχωρίζει ένα άρθρο στην «Καθημερινή», του πρώην συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού, Αλ. Διακόπουλου. Με κάθε λέξη του το άρθρο επιβεβαιώνει ότι Συμφωνίες όπως αυτές με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ καμία σχέση δεν έχουν «με την άμυνα και την ασφάλεια» της χώρας και του λαού, παρά μόνο με τα συμφέροντα της αστικής τάξης, μπροστά στα οποία παρουσιάζεται κυριολεκτικά ως «δευτερεύον ζήτημα» το αν θα υπάρξουν ακόμα και ανθρώπινες απώλειες από τη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

* * *

Ο αρθρογράφος ζητάει «να καταλάβουμε πως τα εθνικά συμφέροντα των χωρών δεν εξυπηρετούνται πάντα άμεσα, αλλά πολύ συχνά με έμμεσο τρόπο. Στους σκληρούς κανόνες των διεθνών σχέσεων για να σε υπολογίζουν πρέπει να συμμετέχεις». Και όχι γενικά κι αόριστα «ως λαθρεπιβάτης» - όπως λέει - αλλά στην «πρώτη θέση» των επεμβάσεων, γιατί «ένας στρατός που φοβάται τις απώλειες, δεν είναι σεβαστός από φίλους ούτε φόβητρο για τους εχθρούς». Στο διά ταύτα, προτρέπει να αφήσουμε την «Ελληνίδα μάνα» και τον θρήνο της για τους νεκρούς στην άκρη, να «χωνέψουμε» ότι «αυτοί είναι οι κανόνες του διεθνούς συστήματος και (...) να αποφασίσουμε τι θέση θα διεκδικήσουμε μέσα σε αυτό», αφού «κάθε επιλογή έχει κόστος, δεν υπάρχει κέρδος χωρίς ρίσκο και δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα». Αν για κάτι αξίζει αυτό το ρεσιτάλ ωμότητας και κυνισμού, είναι γιατί επιβεβαιώνει πως «δεν υπάρχει κέρδος» για το κεφάλαιο έξω από την εμπλοκή του στα βρώμικα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Γι' αυτό αποτελεί στρατηγική του επιλογή, όπως και όλων των κομμάτων του.

* * *

Προκειμένου μάλιστα να μην υπάρχει καμιά παρανόηση για το ποιο είναι το «σωστό» να πράξει η χώρα στις σημερινές συνθήκες, το άρθρο υπενθυμίζει παραδείγματα από την Ιστορία, όπου η ελληνική αστική τάξη «κέρδισε με το σπαθί της» την αναγνώριση των συμμάχων της και ανέβασε τις μετοχές της στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Τέτοιο παράδειγμα είναι η επέμβαση στην Κορέα, όπου «μετά τη συμμετοχή μας γίναμε δεκτοί στους κόλπους του ΝΑΤΟ», ενώ «μετά τη συμμετοχή μας στον Πόλεμο του Κόλπου (...) γίναμε δεκτοί στη Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση (ΔΕΕ)» και «πήραμε από τις ΗΠΑ πλοία με τα οποία ενισχύθηκε τότε το Πολεμικό μας Ναυτικό». Τι κι αν από τον πόλεμο της Κορέας δεν γύρισαν ποτέ 186 Ελληνες στρατιώτες, ενώ άλλοι περίπου 600 επέστρεψαν κυριολεκτικά σακάτηδες; Τι κι αν το αντίτιμο της συμμετοχής για τον ελληνικό λαό ήταν η ένταση της εκμετάλλευσης, το τσάκισμα του λαϊκού κινήματος στο εσωτερικό; Τι κι αν τα πλοία που πήρε η χώρα ως «αντάλλαγμα» από τις ΗΠΑ για τη συμμετοχή της στον πόλεμο του Κόλπου ήταν αυτά που αποσύρθηκαν κακήν κακώς λίγα χρόνια μετά, στην «κρίση των Ιμίων», ύστερα από «συνεννόηση» με τους Αμερικανούς, για να μη διαταραχθεί η ΝΑΤΟική συνοχή;

* * *

Είναι φανερό ότι τα «εθνικά συμφέροντα», που - σύμφωνα με τον αρθρογράφο - διακυβεύονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη χώρα, καμιά σχέση δεν έχουν με τον λαό. Ούτε και οι «λογαριασμοί» που πάει να λύσει η αστική τάξη, συμμετέχοντας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, με επιθετικές Συμφωνίες, όπως αυτές με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ. Φανερώνεται ταυτόχρονα και πόση αξία έχουν για τον λαό τα «ανταλλάγματα» που παζαρεύουν η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της σε κάθε ιμπεριαλιστική συμφωνία, που βυθίζει τη χώρα σε σχέδια και ανταγωνισμούς - κανονικό ναρκοπέδιο για τα κυριαρχικά δικαιώματα και τα λαϊκά συμφέροντα. Οσο για τα κηρύγματα του αρθρογράφου ότι «αυτοί είναι οι κανόνες» του βάρβαρου συστήματος και «σ' όποιον αρέσει», είναι η άλλη όψη των διαβεβαιώσεων που μοιράζει ο υπουργός Αμυνας σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ ότι οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις «μάτωσαν και θα ξαναματώσουν» στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις όπου Γης. Είναι αυτός ο κυνισμός που δείχνει ότι τα πράγματα βρίσκονται πολύ πιο πέρα από την «καμπάνα κινδύνου». Οτι είναι ώρα αποφασιστικής δράσης ενάντια στην πολιτική της εμπλοκής στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, για την επιστροφή όλων των Ελλήνων στρατιωτών από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές, το κλείσιμο όλων των βάσεων.

Τ. Γαλ.