Η επόμενη μέρα

Εικόνες χάους και καταστροφής είναι το σκηνικό που άφησε πίσω του ο χιονιάς στην Αττική. Για μια ακόμα φορά οι κάτοικοι της πρωτεύουσας, ακόμα και λίγα χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο, έγιναν μάρτυρες της επιλεκτικής ανικανότητας του κράτους να προστατέψει την περιουσία, ακόμα και τη ζωή τους από ένα προβλεπόμενο καιρικό φαινόμενο, που κράτησε μερικές μόνο ώρες. Κανείς δεν θέλει να σκέφτεται τι θα γινόταν αν συνεχιζόταν και χτες η χιονόπτωση στην Αττική.

Η απάντηση στο «τι έφταιξε» δεν είναι δύσκολο να δοθεί. Αλλωστε, η καταστροφή στην Αττική από την κακοκαιρία δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας για το τι συμβαίνει σε όλη τη χώρα όταν πέφτει μια δυνατή βροχή, όταν γίνεται κάποιος σεισμός, ή όταν πιάσει μια πυρκαγιά. Πρόσφατες είναι οι εικόνες των καμένων Β. Εύβοιας και Αττικής, της πλημμυρισμένης Καρδίτσας, της σεισμόπληκτης Κρήτης. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, όπως και πριν στο Μάτι και στη Μάνδρα, ο κρατικός μηχανισμός αποδείχτηκε παντελώς ανίκανος να προστατεύσει τον λαό την ώρα που εκδηλώνονταν τα φαινόμενα, πόσο μάλλον να δράσει προληπτικά.

Στην περίπτωση του χιονιά στην Αττική δεν χωράει καμιά δικαιολογία.

Υπάρχει η εμπειρία από τον περσινό χιονιά, που αποκάλυψε τα υποτιθέμενα «τρωτά σημεία» και βάσει όσων έλεγαν τότε τα κρατικά επιτελεία, «ήταν ένα πάθημα που μας έγινε μάθημα». Εξ ου και η ένταξη της Πολιτικής Προστασίας στο αυτοτελές υπουργείο της Κλιματικής Αλλαγής, που έγινε με τυμπανοκρουσίες. Ο λαός όμως έζησε μια από τα ίδια, σε χειρότερη μάλιστα εκδοχή.

Πέρα απ' αυτά, το φαινόμενο που έπληξε την Αττική είχε προβλεφθεί έγκαιρα με μεγάλη ακρίβεια από τους μετεωρολόγους και υπήρχε πολύς χρόνος για την προετοιμασία του κρατικού μηχανισμού. Εκτός αυτού, επίκεντρο της απόλυτης καταστροφής υπήρξε ένας ιδιωτικός δρόμος - πρότυπο για την κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, όπου υποτίθεται ότι τα μέτρα θα ήταν ακόμα πιο αυξημένα σε σχέση με το υπόλοιπο οδικό δίκτυο.

Δεν φταίει λοιπόν η κακιά η ώρα ούτε ο κακός μας ο καιρός. Ούτε η ...ατομική ανευθυνότητα, στην οποία πάνε τώρα να φορτώσουν το χάος κυβέρνηση, εργοδότες και άλλοι παρατρεχάμενοι. Πίσω από κάθε τέτοια καταστροφή κρύβεται το αστικό κράτος, που είναι ικανότατο και επιτελικό όταν πρόκειται να νομοθετήσει αντιλαϊκά και να διευκολύνει τις επενδύσεις μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, πανέτοιμο να τσακίσει κατασταλτικά τις λαϊκές κινητοποιήσεις, είναι όμως επιλεκτικά ανίκανο να προστατέψει τον λαό από τα καιρικά φαινόμενα και τις φυσικές καταστροφές.

Ειδικά στην Αττική επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά η έλλειψη υποδομών που έχουν να κάνουν ακόμα και με στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες, οι οποίες είτε δεν κατασκευάζονται είτε δεν εκσυγχρονίζονται, επειδή δεν αποφέρουν άμεσο ή ικανοποιητικό κέρδος στα μονοπώλια. Ακόμα όμως και μεγάλα κατασκευαστικά έργα, που ο λαός πλήρωσε και πληρώνει από την τσέπη του, όπως η Αττική Οδός, δεν διαθέτουν τις ανάλογες υποδομές για τέτοιες έκτακτες καταστάσεις, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν ζωές με τις πρώτες νιφάδες.

Οι εικόνες των εγκλωβισμένων στο χιόνι οδηγών, που έζησαν τον εφιάλτη για πάνω από 24 ώρες, χωρίς νερό, θέρμανση ή φαΐ, δεν οφείλονται σε ανικανότητα ή μόνο σε αστοχίες στη διαχείριση της κατάστασης. Αλλωστε, οι ίδιες εικόνες επαναλαμβάνονται σε κάθε φυσική καταστροφή, με οποιαδήποτε κυβέρνηση. Το πρόβλημα δηλαδή είναι πιο βαθύ και αποκαλύπτει το βασικό πολιτικό ζήτημα: Κράτος για ποιον; Για τις ανάγκες του λαού ή των επιχειρηματικών ομίλων;

Για να μην καιγόμαστε επομένως το καλοκαίρι και να μην πνιγόμαστε τον χειμώνα, ο αγώνας για υποδομές, μέτρα πρόληψης, στελέχωση και κρατική χρηματοδότηση όλων των αρμόδιων υπηρεσιών με το αναγκαίο προσωπικό, πρέπει την επόμενη μέρα να βάλει πιο αποφασιστικά στο στόχαστρο την πραγματική αιτία και τους ενόχους για τις επαναλαμβανόμενες καταστροφές: Το αντιλαϊκό κράτος και όλες τις κυβερνήσεις που το υπηρετούν, την πολιτική στήριξης των κερδών που συνθλίβει τις λαϊκές ανάγκες.