902.GR ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
Στο δεύτερο μέρος του ρεπορτάζ του 902.gr βρισκόμαστε στον οικισμό της επιχείρησης στη Λάρυμνα. Εκεί που, από τη δεκαετία του ’60, γενιές εργατών ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά τους με φόντο το φουγάρο της ΛΑΡΚΟ…
Σπίτια χτισμένα σαν προέκταση του εργοστασίου για να είναι οι εργάτες δίπλα, έτοιμοι να πιάσουν δουλειά «στις 2, στις 3, στις 5 το πρωί, όποτε χτυπήσει το τηλέφωνο».
Συζητάμε με τις γυναίκες της ΛΑΡΚΟ, εργαζόμενες οι ίδιες ή η σύζυγοί τους στην επιχείρηση. Άλλες γεννήθηκαν εδώ, άλλες ήρθαν σε νεαρή ηλικία και έκαναν τις οικογένειές τους, έζησαν μια ζωή σε δύσκολες συνθήκες «μέσα στη σκουριά». Έμαθαν να ζουν με τον φόβο για τα δεκάδες εργατικά «ατυχήματα». Κάθε φορά που ακούνε τον ήχο της έκρηξης από τα καμίνια του εργοστασίου μετράνε και σκέφτονται ποιοι είναι «μέσα» εκείνη την ώρα. Κι όμως, αγάπησαν αυτόν τον τόπο και τώρα ξεσπιτώνονται και πετιούνται στον δρόμο, αφού το σχέδιο της κυβέρνησης προβλέπει -εκτός από το κλείσιμο του εργοστασίου- και την εκκένωση του οικισμού.
Βρίσκουμε τα παιδιά των εργατών, μαθητές του Γυμνασίου της Λάρυμνας, την ώρα που ετοιμάζουν το πανό τους. Όλα, με μια φωνή, μας λένε πως «δεν θέλουν να φύγουν από εδώ», γιατί δεν θέλουν να χάσουν τα σπίτια τους, τους φίλους τους.
Βρισκόμαστε στα γραφεία του Σωματείου των εργαζομένων και συζητάμε με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, μέλος της διοίκησης και με τον Αλέξανδρο Νικολόπουλο, 39 χρόνια εργάτη στη ΛΑΡΚΟ, που τώρα απειλείται με απόλυση. Μας εξηγούν πόσο «δεμένος» είναι ο τόπος αυτός με τη ΛΑΡΚΟ, πόσο μεγάλες θα είναι οι συνέπειες αν κλείσει η επιχείρηση, αλλά και τις δυνατότητες που υπάρχουν να αναπτυχθεί και να προσφέρει.
Από όλες μας τις συζητήσεις το συμπέρασμα είναι ένα: Οι εργάτες, οι γυναίκες της ΛΑΡΚΟ και τα παιδιά τους «θα παλέψουν μέχρι τέλους»…
...Και η μεγαλύτερη απόδειξη των τόσο στενών δεσμών, που αναπτύχθηκαν και εδραιώθηκαν, σε όλη τη διάρκεια της χιτλερικής και φασιστικής κατοχής, ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και τον ελληνικό λαό ήταν στον ηρωικό Δεκέμβρη του 1944, όταν τα τμήματα του Λαϊκού Στρατού, μαζί με τον αθηναϊκό λαό, έγραψαν μια νέα χρυσή σελίδα στους αγώνες του λαού για τη λευτεριά, παρά την ήττα, αυτή τη φορά απέναντι στον αστικό πολιτικό κόσμο και τα στρατιωτικά του τμήματα συγκροτημένα από τους ταγματασφαλίτες και τους δοσίλογους της κατοχής μαζί με τους Βρετανούς συμμάχους του, που λειτούργησαν σαν σε κατεχόμενη πόλη, αν και συνέχιζαν να είναι στον αντιχιτλερικό συνασπισμό. Αλλά το ταξικό συμφέρον των αστών και των ιμπεριαλιστών ήταν αυτό που πρυτάνευσε. Και απαιτούσε το τσάκισμα του λαϊκού κινήματος για να εδραιωθεί η μεταπελευθερωτική αστική εξουσία. Το λαϊκό κίνημα και το ΚΚΕ δεν είχε σωστή στρατηγική στο ζήτημα της εξουσίας και ηττήθηκε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέσα σ’ ένα σύντομο χρονικό είναι ακατόρθωτο να παρουσιαστεί το μεγαλείο της δράσης του Λαϊκού Στρατού. Παρ’ όλ’ αυτά, διδάσκει πως όταν ο λαός θέλει μπορεί να κάνει ακατόρθωτα πράγματα. Και αυτό το κρατάμε παρακαταθήκη για το σήμερα. Οπως κρατάμε παρακαταθήκη από την ήττα το ζήτημα του τελικού σκοπού, της εξουσίας, της αναγκαιότητας σωστής πρόβλεψης και επεξεργασίας σωστής στρατηγικής.
Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο Εθνική Αντίσταση- ΔΣΕhttps://www.kordatos.org/idrysh-elas/........ Οι Μεταβατικοί σταδιολόγοι χαφιέδες του Μανιαδάκη κάνουν πως συμφωνούν ότι το ΚΚΕ την δεκαετία του 40 δεν είχε στρατηγικό στόχο τον Σοσιαλισμό. Αν πραγματικά συμφωνούσαν θα ήταν με την γραμμή κοινωνική συμμαχία Σοσιαλφασισμός που κατακτήσαμε στο 15ο συνέδριο το 1996. Τα κόλπα δεν πιάνουν..... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ