Τρικυμία στο φλιτζάνι

Εικοσάλεπτες «φουρθιωτιάδες», SMS και λασπομαχίες, «βαριές κουβέντες» και «τσίγκινα σώβρακα», αστειότητες για το «ύφος και το ήθος» της βάρβαρης πολιτικής. «Τρικυμία στο φλιτζάνι» η τάχα «μάχη των μαχών» ανάμεσα στην κυβέρνηση, στον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα.

Και πώς αλλιώς, όταν θέλει κανείς ...μεγεθυντικό φακό μπας και βρει καμιά διαφορά στα μεγάλα και κρίσιμα;

- Στην Υγεία; Κάπου στις υποσημειώσεις των δηλώσεών τους για την «αρμονική συνύπαρξη» δημόσιου και ιδιωτικού τομέα - τα αποτελέσματά της «λάμπουν» στην πανδημία - μπορεί κανείς να βρει τις υποτιθέμενες διαφορές για τις «αποχρώσεις» του «νέου», ακόμα πιο εμπορευματοποιημένου συστήματος Υγείας που στήνουν.

- Στην Πολιτική Προστασία; Στο «wall room» του κεφαλαίου όπου συνωστίζονται εποπτεύοντας τα σχέδια εμπορευματοποίησής της και προσαρμογής στα ΝΑΤΟικά σχέδια, δεν έχει «χώρο» για υποδομές, μέσα και προσωπικό που προστατεύουν τη ζωή του λαού.

- Στην ενεργειακή φτώχεια; Το πολύ να τσακωθούν για το σε ποια μεριά έχουν βάλει την υπογραφή τους στην πολιτική της «απελευθέρωσης» και της «πράσινης» Ενέργειας που οδηγούν στην εκτίναξη της ενεργειακής φτώχειας, σε δίκτυα - ερείπια για τις λαϊκές ανάγκες που καταρρέουν με τον πρώτο χιονιά, σε διαλυμένα συνεργεία με ελλείψεις και χωρίς δικαιώματα.

- Στην ακρίβεια; Καπιταλιστική ανάπτυξη και ξερό ψωμί και κατά τ' άλλα «κλάμα» πάνω από τα αποτελέσματά της. Και όσο για το υπερμνημόνιο του Ταμείου Ανάκαμψης, το κοινό πρόγραμμα της όποιας επόμενης κυβέρνησης είναι ήδη γραμμένο και υπογεγραμμένο απ' όλους.

- Να έλεγαν μήπως για τις ιδιωτικοποιήσεις; Μα θέλει να ξεψαχνίσεις τα αρχεία του ΤΑΙΠΕΔ μπας και βρεθεί καμία από τον μακρύ κατάλογο, απ' το Ελληνικό, τους αυτοκινητόδρομους και τα αεροδρόμια, έως τα λιμάνια και τον ιδιωτικοποιημένο από τον ΣΥΡΙΖΑ ΟΣΕ που κόλλησε στα χιόνια, που να... ξέφυγε και να μην έχει την υπογραφή και των δύο.

- Για τα Εργασιακά; Τέτοια «αλφαδιά» στις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» της «ευελιξίας» που σπάει κόκαλα, της κατάργησης των ΣΣΕ, της απελευθέρωσης των απολύσεων, του χτυπήματος της συνδικαλιστικής οργάνωσης και δράσης, μόνο μεγάλοι «μάστορες» του κεφαλαίου μπορούν να πετύχουν. Και για τις αυξήσεις στον κατώτατο μισθό τον ίδιο νόμο επικαλούνται: Το τερατούργημα Βρούτση - Αχτσιόγλου που απαγορεύει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, «κόβει και ράβει» τον κατώτατο μισθό με Υπουργική Απόφαση «στα όρια των αντοχών» της κερδοφορίας.

`Η μήπως να έλεγαν για τις διαφορές τους στην εμπλοκή της χώρας στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, εκεί που θα γέλαγαν ως και οι κολόνες του Λευκού Οίκου;

Τίποτα απ' όλα αυτά, λοιπόν, γιατί καμία μάχη για τον λαό και τα συμφέροντά του δεν δίνεται και δεν πρόκειται να δοθεί στο έδαφος της αντιλαϊκής πολιτικής από τους σημερινούς κι επίδοξους κυβερνητικούς «σωτήρες».

Γιατί η πολιτική αλλαγή που χρειάζεται ο λαός βρίσκεται στην αντίπερα όχθη από το κεφάλαιο και τα κόμματά του. Και αυτή μπορεί να την κάνει πραγματικότητα ο λαός με τη μόνη πραγματική, καθημερινή «μομφή» στην αντιλαϊκή πολιτική, στη σημερινή κυβέρνηση και σε όλες τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις, με τους αγώνες του για τις σύγχρονες ανάγκες του.