«Να γίνει γεγονός για την εργατική τάξη της χώρας!»

«Οδηγητής»: Γιατί είναι αναγκαίο να πραγματοποιηθεί η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΠΑΜΕ τη δεδομένη χρονική στιγμή και σε ποιους απευθύνεται;

Θανάσης Γκώγκος: Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΠΑΜΕ οργανώνει πανελλαδικές εργασίες για να εξετάσει και να συζητήσει πάνω στη δράση του, την κατάσταση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος και τα συμπεράσματα από τους αγώνες. Η Πανελλαδική Σύσκεψη, που οργανώνεται τον Ιούνη στην Αθήνα, δε θέλουμε να περιοριστεί σε μια «σφιχτή» εσωοργανωτική διαδικασία του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος που απλά θα κάνει απολογισμό δράσης, θα σχεδιάσει τον αγωνιστικό βηματισμό του επόμενου διαστήματος και θα εκλέξει την Εκτελεστική Γραμματεία.

Επιδιώκουμε να αποκτήσει κινηματικά χαρακτηριστικά, να γίνει γεγονός για την εργατική τάξη της χώρας. Να μπορούν να συμμετάσχουν, να παρακολουθήσουν και να πάρουν τον λόγο ακόμα περισσότερες συνδικαλιστικές οργανώσεις και συνδικαλιστές από αυτές που συσπειρώνονται σήμερα στο ΠΑΜΕ. Μας ενδιαφέρει, ειδικά συνδικαλιστές από σωματεία που συναντηθήκαμε στους αγώνες, σωματεία που εκφράζουν εργάτες και μαζικούς χώρους δουλειάς, να μεταφέρουν την εμπειρία τους, τη γνώμη τους, να τοποθετηθούν ελεύθερα και χωρίς «μαγκώματα».

Θέλουμε και επιδιώκουμε τη ζωντανή συζήτηση! Δε φοβόμαστε τη διαπάλη και την αντιπαράθεση. Η ζωντανή συζήτηση, ειδικά σε αυτές τις συνθήκες που άλλοι προετοιμάζουν «νεκροπομπές» για το εργατικό κίνημα και τις οργανώσεις του και άλλοι επιδιώκουν εκ νέου να το ενσωματώσουν στα παιχνίδια των κυβερνητικών εναλλαγών, στέλνει πολλαπλά μηνύματα.

Απέναντι στην προσπάθεια να απονεκρωθεί και να συμβιβαστεί το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι ζωντανές και χωρίς αποκλεισμούς διαδικασίες στην Πανελλαδική σύσκεψη του ΠΑΜΕ, είναι καταρχάς μια πρώτη και ποιοτική απάντηση.

«Ο»: Το ΠΑΜΕ μετρά πλέον 23 χρόνια ζωής και πλούσιας αγωνιστικής δράσης. Τι θα λέγατε, όμως, σε έναν νέο εργαζόμενο ότι είναι και προσφέρει το ΠΑΜΕ;

Θ.Γ.: Το ΠΑΜΕ σε όλα τα χρόνια ζωής του έχει δώσει σαφή και φανερά δείγματα για τον χαρακτήρα του. Τόσο στα χρόνια της καπιταλιστικής ανάπτυξης όσο και στα πιο πρόσφατα, δύσκολα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης δεν έβαλε νερό στο κρασί του, δε λοξοδρόμησε, δεν μπήκε σε κοινωνικούς διαλόγους, δεν υιοθέτησε απόψεις και ιδεολογήματα του κοινωνικού εταιρισμού που «έσκαβαν τον λάκκο» στους εργαζόμενους. Με τις θέσεις και τη στάση του έδωσε κουράγιο, δύναμη και ενέπνευσε χιλιάδες εργάτες, καθυστέρησε μέτρα, οδήγησε σε νικηφόρους αγώνες, έδωσε το «παρών» σε κάθε εργατική διεκδίκηση.

Το ΠΑΜΕ, μέσα από την 23ετή δράση του, έχει αποδείξει στην πράξη πως δεν είναι άθροισμα παρατάξεων, πόσο περισσότερο κομματικός «βραχίονας», όπως αναφέρεται συχνά-πυκνά από άλλες πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις και τα φίλια ΜΜΕ τους. Αυτή είναι η προσπάθειά τους για να περιχαρακώσουν τις δυνάμεις τους, να αποτρέψουν την επαφή συνδικαλιστικών οργανώσεων με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ σε κλάδους και χώρους δουλειάς.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δεν είναι κάτι γενικό και αόριστο, ούτε κάτι διαφορετικό και έξω από το συνδικαλιστικό κίνημα. Αντιθέτως, το ΠΑΜΕ είναι ένα μαχητικό-ταξικό μέτωπο Σωματείων, Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών, επιτροπών αγώνα, εκλεγμένων συνδικαλιστών και ανένταχτων εργαζόμενων.

Η «καρδιά» του ΠΑΜΕ χτυπάει στα εργοστάσια, στα γιαπιά, στα εμπορικά κέντρα, στα ξενοδοχεία, στα λιμάνια, στις ταχυμεταφορές και γενικά σε κάθε εργασιακό χώρο. Η δύναμη και το κύρος του αντλείται από την καθημερινή και αταλάντευτη δράση των συνδικάτων στους κλάδους και τους χώρους δουλειάς, εκεί δηλαδή που λειτουργεί ο βασικός μηχανισμός του εκμεταλλευτικού συστήματος, που είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

«Ο»: Τι συμπεράσματα προκύπτουν από την προσπάθεια των συνδικάτων να ανέβει ο βαθμός οργάνωσης;

Θ.Γ.: Τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τη δραστηριότητα και τους αγώνες των συνδικάτων θέλουμε να τα συζητήσουμε στην Πανελλαδική Σύσκεψη, να είναι το βασικό θέμα που θα απασχολήσει. Να μεταφερθεί ζωντανά η πείρα, οι δυσκολίες, οι δυνατότητες που φανερώνονται, να συζητήσουμε αναλυτικά για τους όρους ανασύνταξης και αντεπίθεσης του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος κυρίως από τη σκοπιά της προοπτικής των αγώνων.

Συζητάμε για τους όρους και τις προϋποθέσεις οι εργατικοί αγώνες να δυναμώσουν, όχι γενικόλογα αλλά με σαφήνεια αιτημάτων, οι εργαζόμενοι να μετρούν αποτελέσματα στην κάλυψη και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών. Να δυναμώσει συνολικά ο ταξικός προσανατολισμός τους.

Η εμφάνιση και η έξαρση της πανδημίας δεν είχε αντίκτυπο μόνο σε πλευρές προστασίας της υγείας. Αποτέλεσε την πιο ηχηρή απάντηση για τον ρόλο των εργαζομένων στην παράγωγη του πλούτου, στην κίνηση της κοινωνίας. Ήταν ηχηρή απάντηση σε όσους προέβλεπαν και συνεχίζουν να μιλούν επίμονα για το τέλος της εργατικής τάξης, τον «υποσκελισμό» της από την επιχειρηματικότητα, την ανάπτυξη των τεχνολογιών κοκ. Τα lockdown φανέρωσαν στα μάτια κάθε εργατικής-λαϊκής οικογένειας τον ρόλο των εργαζομένων στην παραγωγή. Πως χωρίς την εργασία των γιατρών, των νοσηλευτών, των εργατών στα εργοστάσια και στη γραμμή παραγωγής, των εργαζόμενων στο εμπόριο, στις ταχυμεταφορές, στις υπηρεσίες, στην κοινωνία θα έμπαινε ολοκληρωτικό φρένο.

Αυτή η πείρα μαζί με τα συμπεράσματα από τους πρόσφατους αγώνες σε μία σειρά χώρους και κλάδους, από τον αγώνα των εργαζομένων στην E-food ως τις πρόσφατες κινητοποιήσεις στην COSCΟ και τους αγώνες για το δικαίωμα στην εργασία σε ΛΑΡΚΟ, στα Πετρέλαια και τα Λιπάσματα της Καβάλας, οι αγώνες για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων, όπως η κλαδική ΣΣΕ στις κατασκευές, είναι πλευρές που θέλουμε να φωτιστούν στην Πανελλαδική Σύσκεψη.

Η μάχη κατά της ακρίβειας και η προστασία του λαϊκού εισοδήματος, οι αγώνες απέναντι στο σχέδιο καταστολής και της χειραγώγησης των σωματείων, το χτύπημα του δικαιώματος της απεργίας δεν είναι διαφορετικά θέματα συζήτησης, αλλά εντάσσονται όλα στο περιεχόμενο της Πανελλαδικής Σύσκεψης.

Αντίστοιχα, η συζήτηση για τον πόλεμο και τις ανακατατάξεις στα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα που φέρνουν νέα δεινά για τους λαούς δεν είναι μια παραδοσιακή συζήτηση που πρέπει να γίνεται εθιμοτυπικά. Είναι συζήτηση που ιδιαίτερα σήμερα «καίει». Αφορά τους εργαζόμενους, τους νέους ανθρώπους για τη στάση που πρέπει να κρατούν, τόσο σε συνθήκες εύθραυστης ειρήνης όσο και σε συνθήκες πολέμου, από τη σκοπιά των άμεσων και των έμμεσων διεκδικήσεών τους και όχι μιας γενικής φιλειρηνικής συνθηματολογίας.

«Ο»: Σύμφωνα με ειδήσεις που μας έρχονται από άλλες χώρες φαίνεται να ανεβαίνει το ενδιαφέρον και ο βαθμός οργάνωσης νέων εργαζομένων στα συνδικάτα. Αυτό το στοιχείο καταγράφεται στη χώρα μας;

Θ.Γ.: Η ίδρυση νέων σωματείων στην Amazon και πρόσφατα στα Starbucks και των δεκάδων που συστήνονται αυτές τις μέρες σε πόλεις της Αμερικής και σε αρκετές χώρες, βασίζεται σε νέους εργαζόμενους. Εργαζόμενοι, δηλαδή, που έχουν μπει στην παραγωγή με σχεδόν μηδενικά δικαιώματα, κάτω από μία διαρκή επίθεση των κυβερνήσεων και των επιχειρηματικών ομίλων.

Στη χώρα μας, οι πρόσφατοι αγώνες στην Ε-food και στις πλατφόρμες, αλλά και ο αγώνας στις προβλήτες της COSCΟ, στηρίχτηκαν από νέους ηλικιακά εργάτες. Τόνωσαν με τον ενθουσιασμό τους, προσέφεραν με τη ζωντάνια τους, δυνάμωσαν με την οργάνωση και τη συμμετοχή τους τις διεκδικήσεις και τους αγώνες τους. Αποτέλεσμα μίας τέτοιας δράσης ήταν η ίδρυση του επιχειρησιακού σωματείου στην E-food. Αντίστοιχα, σε αρκετές συνδικαλιστικές οργανώσεις όλης της χώρας και με βάση τις πρόσφατες αρχαιρεσίες, εκλέχτηκαν στα ΔΣ νέοι άνθρωποι, εργαζόμενοι που δουλεύουν με όλες τις ελαστικές σχέσεις. Αυτά τα παραδείγματα θέλουμε να γενικευτούν και να συζητηθούν, διότι ένας από τους δείκτες της ανασύνταξης του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος, είναι η είσοδος νέων εργατών στα σωματεία και στους αγώνες.

Άλλωστε, από τους νέους εργαζόμενους κυρίως αναθερμαίνονται δραστηριότητες των σωματείων αλλά παίρνονται και νέες πρωτοβουλίες του ταξικού-συνδικαλιστικού κινήματος που αφορούν την εργατική οικογένεια, τον ελεύθερο χρόνο της, δηλαδή μια δραστηριότητα που βγαίνει εκτός του εργασιακού χώρου. Οι αθλητικές δραστηριότητες του ΠΑΜΕ με τα εργατικά τουρνουά ποδοσφαίρου, η πολύ σημαντική παρέμβαση στον πολιτισμό με τα θεατρικά έργα της πολιτιστικής ομάδας του ΠΑΜΕ που γύρισε όλη τη χώρα, το άνοιγμα στην παιδική λογοτεχνία μέσα από τις εκπομπές του web radio του ΠΑΜΕ, έχουν τη βάση τους σε νέους εργαζόμενους.

«Ο»: Ποιες είναι οι προϋποθέσεις ώστε οι αγώνες να φέρουν αποτελέσματα;

Θ.Γ.: Σίγουρα δεν υπογράφεις συμβόλαιο πως ένας αγώνας μπορεί να σου δώσει αποτελέσματα άμεσα και «στο χέρι». Όμως, ακόμα πιο σίγουρο είναι πως χωρίς αγώνες δεν μπορείς να περιμένεις νίκες ή βελτίωση των όρων δουλειάς και ζωής από «ευγενικές παραχωρήσεις» των κυβερνήσεων και των επιχειρηματικών ομίλων.

Το πραγματικό ερώτημα που προκύπτει είναι «τι κίνημα και τι αγώνες χρειάζονται σήμερα»! Διότι γενικά μπορεί να υπάρχουν αγώνες, αλλά αυτοί να οδηγούν στην ενσωμάτωση και στην εκτόνωση ριζοσπαστικών ή διεκδικητικών διαθέσεων. Αντίστοιχα, υπάρχουν πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που αξιοποιούν το κίνημα για τις κυβερνητικές εναλλαγές, για τους επιχειρηματικούς ανταγωνισμούς, για τη συνδικαλιστική τους επιβίωση. Άλλωστε, είναι νωπές οι μνήμες από τον αγώνα που δώσαμε στα πρόσφατα συνέδρια της ΓΣΕΕ και άλλων μεγάλων Ομοσπονδιών, με επίκεντρο το σύνθημα «συνδικάτα εργατών, όχι των εργοδοτών».

Σε περιόδους, όπως αυτή που ζούμε, θέλουμε και επιδιώκουμε οι εξελίξεις στο κίνημα να προχωρούν πιο γρήγορα, να είμαστε πιο προετοιμασμένοι σε σχέση με την επίθεση που «τρέχει» ακατάπαυστα, την ώρα που οι κατακτήσεις έρχονται μόνο με αποφασιστικό, οργανωμένο αγώνα.

Το ζήτημα λοιπόν που προκύπτει και αφορά τον κάθε εργαζόμενο, νέο ή μεγαλύτερο, γυναίκα ή άντρα, Έλληνα ή μετανάστη, συμπυκνώνεται στο ερώτημα «συντασσόμαστε και συμβιβαζόμαστε με τη σημερινή κατάσταση που επιδεινώνει τη ζωή μας ή δημιουργούμε ρήξεις με την πολιτική που τη δημιουργεί»;

Πάνω σε αυτό το ερώτημα δυναμώνει η ιδεολογική, πολιτική, συνδικαλιστική διαπάλη και αντιπαράθεση π.χ. γύρω από τους λόγους που το εκμεταλλευτικό σύστημα και οι διαχειριστές του δεν μπόρεσαν, δεν μπορούν και δεν θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν το δικαίωμα στην εργασία για όλους, την προστασία της υγείας σε συνθήκες πανδημίας, το δικαίωμα στη στέγαση, αξιοπρεπείς μισθούς και δικαιώματα με βάση τις σύγχρονες-λαϊκές ανάγκες.

Με βάση αυτά, η ανασύνταξη και η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος δεν μπορεί να είναι διακηρυκτικός στόχος ούτε να εγκλωβίζεται κάθε φορά σε παιχνίδια κυβερνητικών εναλλαγών. Ανασύνταξη του κινήματος, χωρίς να θίγονται η κυριαρχία και τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, χωρίς να αμφισβητείται η στρατηγική της ΕΕ, χωρίς συγκρούσεις με τις αντιλαϊκές πολιτικές, με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της, χωρίς ανατροπές των συσχετισμών δύναμης στα συνδικάτα, δεν μπορεί να υπάρξει.

Γι’ αυτό σήμερα είναι αναγκαίο όσο ποτέ, το ΠΑΜΕ να ριζώσει παντού, να διευρυνθεί με νέες δυνάμεις. Είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων και των αγώνων που χρειάζονται σήμερα για να δυναμώσει η διεκδικητική δράση σε όλα τα επίπεδα.

 Συνέντευξή του στο τεύχος Ιουνίου του «Οδηγητή», ο Θανάσης Γκώγκος, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ και της Διοίκησης της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας.