Με αφιέρωμα με τίτλο «Ο λαός πρωταγωνιστής στις ρωγμές της Ιστορίας» κυκλοφορεί το νέο τεύχος της ΚΟΜΕΠ. Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει αποσπάσματα από δύο άρθρα του αφιερώματος, με τίτλους «Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία» και «Πόλεμος - Ο μεγάλος σκηνοθέτης της Επανάστασης», το οποίο αναφέρεται στην ιστορική πείρα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
Σήμερα, σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ηγούνται ή συμμετέχουν σε 13 αστικές κυβερνήσεις στην ΕΕ: Σε Γερμανία, Ισπανία, Σουηδία, Πορτογαλία, Δανία, Φινλανδία και Μάλτα ως επικεφαλής των αστικών κυβερνήσεων και ως κυβερνητικοί εταίροι σε Ιταλία, Ρουμανία, Βέλγιο, Σλοβενία, Λουξεμβούργο και, τουλάχιστον μέχρι και την πρόσφατη υπερψήφιση πρότασης μομφής, στη Βουλγαρία. Αντίστοιχα, σε 14 από τα 30 κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ, στον κυβερνητικό θώκο βρίσκονται κυβερνήσεις σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης ή με συμμετοχή σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι επικεφαλής του ευρωατλαντικού στρατοπέδου βρίσκονται οι ΗΠΑ, με το σύνολο των σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων ανά τον κόσμο να ανταγωνίζονται πριν από την εκλογή του Προέδρου Μπάιντεν για το ποιος θα καλλιεργήσει τις περισσότερες απατηλές προσδοκίες στους λαούς (...)
Στη σύνοδο των ηγετών του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, στα τέλη του φετινού Ιούνη, περίσσεψαν οι εκκλήσεις για σταμάτημα του πολέμου και για την ανάγκη να τερματιστεί η ρωσική εισβολή, για διπλωματικές πρωτοβουλίες για την κατάπαυση του πυρός, για ανάσχεση των επιπτώσεων της κρίσης και των κυρώσεων στους λαούς της Ευρώπης και άλλα τέτοια εύηχα. Λίγες μόλις μέρες αργότερα, όσοι από τους συμμετέχοντες ηγούνται αστικών κυβερνήσεων σε κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ συμμετείχαν στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ. Εκεί, έβαλαν φαρδιά - πλατιά την υπογραφή τους στην επικαιροποίηση του επικίνδυνου για τους λαούς ΝΑΤΟικού δόγματος και την ισχυροποίηση της επιθετικής Στρατηγικής «ΝΑΤΟ 2030», σύμφωνα με την οποία δεκαπλασιάζονται οι ΝΑΤΟικές στρατιωτικές δυνάμεις ταχείας επέμβασης, ξεπερνώντας τα 300.000 μέλη, με επίκεντρο την Ανατολική Ευρώπη, και προωθείται η επέκταση της δράσης του ΝΑΤΟ σε όλη την υδρόγειο, με το βλέμμα στραμμένο κυρίως στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Πρόκειται για ξεδιάντροπη υποκρισία των σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, που μιλάνε για την ειρήνη την ώρα που φροντίζουν να μη σβήσει η φωτιά του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει, άλλωστε, ότι οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας πρωτοστάτησαν και όλα τα προηγούμενα χρόνια στη συσσώρευση του εύφλεκτου υλικού που τελικά οδήγησε στο ξέσπασμα της ιμπεριαλιστικής πολεμικής σύγκρουσης στην Ουκρανία. Ηταν και είναι οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας αυτές που, είτε από κυβερνητικούς θώκους είτε στο πλαίσιο των διαφόρων οργάνων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, πρωταγωνιστούν την τελευταία δεκαετία στους ανταγωνισμούς και τις επεμβάσεις για το μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής:
-- Σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις πρωταγωνιστούσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια στη μεθόδευση και προώθηση της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας, επεμβαίνοντας, μεταφέροντας ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις και εγκαθιστώντας βάσεις και σύγχρονα όπλα γύρω από τη Ρωσία (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις που ήταν πιο διστακτικές στην προώθηση αυτών των σχεδιασμών).
-- Πολλές ήταν οι κυβερνήσεις σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης που υπερψήφισαν τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ με την ενσωμάτωση στις τάξεις του χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών, μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, παρότι αυτό υποτίθεται ότι αποτελούσε τον λόγο ύπαρξής του (σύμφωνα τουλάχιστον με τα όσα διακήρυτταν οι αστικές δυνάμεις στα πρώτα χρόνια από την ίδρυση του ΝΑΤΟ).
-- Νυν, πρώην και επίδοξες κυβερνητικές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας στις διάφορες χώρες της Ευρώπης στήριξαν και στηρίζουν τη διεξαγωγή στρατιωτικών ασκήσεων και γυμνασίων που προωθούν και προετοιμάζουν τα πολεμικά σχέδια του ευρωατλαντικού ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου στη Βόρεια Θάλασσα, στην Ανατολική Ευρώπη, στη Μαύρη Θάλασσα, στη Βαλτική με μέτωπο απέναντι στη Ρωσία.
-- Σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ υποστήριξαν και οργάνωσαν μαζί με ισχυρά τμήματα της ουκρανικής αστικής τάξης την «πορτοκαλί επανάσταση» το 2004 και το αιματηρό πραξικόπημα του 2014, αξιοποιώντας και στηρίζοντας ακροδεξιές φασιστικές δυνάμεις με στόχο την εγκαθίδρυση φιλικού σε αυτές καθεστώτος και πανηγύριζαν για την αποκαθήλωση σοβιετικών μνημείων και συμβόλων.
Αλλωστε, την ίδια πολιτική υπηρετούν με συνέπεια οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στις διάφορες χώρες και όλους αυτούς τους μήνες που διαρκεί η πολεμική σύγκρουση στην Ουκρανία (...)
Ο κατάλογος των παραδειγμάτων που θα μπορούσαν να αναφερθούν είναι ατελείωτος. Ας αρκεστούμε σε κάποια από αυτά:
- Από τις πρώτες βδομάδες κιόλας μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η γερμανική κυβέρνηση, υπό την ηγεσία του SPD, αποφάσισε να προχωρήσει στην υλοποίηση εξοπλιστικού προγράμματος ύψους 100 δισ. ευρώ, του μεγαλύτερου στην ιστορία της Γερμανίας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
- Η ιταλική κυβέρνηση του «κεντρώου» Ντράγκι, στην οποία συμμετέχουν και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, αποφάσισε να διαθέσει άμεσα 174,4 εκατ. ευρώ για την αύξηση της στρατιωτικής της παρουσίας στο ΝΑΤΟ.
- Οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις της Ισπανίας και της Πορτογαλίας - τα «καμάρια» της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα - πρωταγωνίστησαν στη μαζική αποστολή επιθετικού στρατιωτικού εξοπλισμού στην Ουκρανία. Μάλιστα, η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας ξεπέρασε ακόμα και την κυβέρνηση της ΝΔ στον τρόπο με τον οποίο επιχείρησε να παραπλανήσει τον λαό σε σχέση με τις αποστολές στρατιωτικού εξοπλισμού. Αν στην περίπτωση της χώρας μας έγινε προσπάθεια να αποσιωπηθεί η αποστολή εξοπλισμού, η ισπανική κυβέρνηση έσπευσε στις αρχές Μάρτη να «διαφημίσει» την αποστολή της ως ανθρωπιστική βοήθεια, προσθέτοντας ότι πρόκειται για «μη θανατηφόρο εξοπλισμό». Πολύ λίγος χρόνος χρειάστηκε να περάσει μέχρις ότου αποκαλυφθεί ότι είχε ήδη στείλει 784 στρατιώτες στην Ανατ. Ευρώπη, άρματα μάχης στη Λετονία, στρατιώτες, άρματα μάχης και φρεγάτες στη Μ. Θάλασσα και, όπως ο ίδιος ο σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός Π. Σάντσεθ διευκρίνισε, «επιθετικό στρατιωτικό υλικό στην ουκρανική αντίσταση». Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι τίποτε δεν μπορεί να ξεπλύνει από τα χέρια της «προοδευτικής» κυβέρνησης Σάντσεθ το αίμα από τη φρικιαστική σφαγή της Μελίγια στα σύνορα Ισπανίας - Μαρόκου στις 24 Ιούνη, με δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματισμένους μετανάστες να στοιβάζονται σε έναν ανθρώπινο σωρό, έχοντας δεχτεί άγρια επίθεση από τις κατασταλτικές δυνάμεις της Ισπανίας και του Μαρόκου, στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από την πείνα και τους πολέμους.
- Οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις σε Σουηδία και Φινλανδία είναι αυτές που έσπευσαν να ξεκινήσουν τις διαδικασίες ένταξης των κρατών τους στο ΝΑΤΟ, ανατρέποντας την από δεκαετιών πολιτική επιλογή όλων των προκατόχων τους (ομοϊδεατών και μη) περί μη ένταξης. Είναι, μάλιστα, τόσο «προοδευτικές» που στον βωμό αυτό αποφάσισαν ακόμα και να συνεργαστούν με την Τουρκία, προκειμένου να αποσπάσουν τη στήριξή της στο αίτημά τους, για την έκδοση διωκομένων από αυτή δήθεν «τρομοκρατών», αποδεικνύοντας έτσι έμπρακτα πώς κατανοούν την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων (...).
Ο Λένιν από την αρχή του πολέμου είχε διακρίνει ότι η συσσώρευση τέτοιων αντιθέσεων είναι πιθανό να πυροδοτήσει συνθήκες επαναστατικής αναταραχής. Τον Ιούνη του 1915 γράφει: «Η πολιτική κρίση είναι πραγματικότητα: Καμιά κυβέρνηση δεν είναι σίγουρη για την επαύριο (...) Ολες οι κυβερνήσεις ζουν πάνω σε ένα ηφαίστειο, όλες κάνουν οι ίδιες έκκληση στην αυτενέργεια και τον ηρωισμό των μαζών. Ολόκληρο το πολιτικό καθεστώς της Ευρώπης έχει κλονιστεί και κανένας ασφαλώς δε θ' αρνηθεί ότι μπήκαμε (...) σε εποχή μεγάλων πολιτικών κλονισμών».
Στη Ρωσία ο πόλεμος επέφερε τεράστιους τέτοιους κλονισμούς. Αλλωστε η Τσαρική Αυτοκρατορία ήδη βάδιζε σε ένα πολύ ασταθές έδαφος από τις αρχές του αιώνα, γεγονός που την καθιστούσε ιδιαίτερα ευάλωτη στους τριγμούς του μεγάλου πολέμου (...)
Μετά τα γεγονότα του Ιούλη η αντεπανάσταση αποθρασύνεται όλο και περισσότερο, σχεδιάζοντας να δώσει τελειωτικό χτύπημα στην επανάσταση.
Τον Αύγουστο εκδηλώνεται απόπειρα αντεπαναστατικού πραξικοπήματος από τον στρατηγό Λ. Κορνίλοφ. Ο κίνδυνος που απειλούσε την επανάσταση ξεσήκωσε τις λαϊκές μάζες, επικεφαλής των οποίων μπήκε το Μπολσεβίκικο Κόμμα, που κάλεσε τον λαό να πάρει στα χέρια του την υπόθεση της υπεράσπισης της επανάστασης. Οι μπολσεβίκοι κατόρθωσαν όχι μόνο να δώσουν παλλαϊκή έκταση στον αγώνα κατά του Κορνίλοφ αλλά και να ξεσκεπάσουν ολόπλευρα τον Κέρενσκι σαν καλυμμένο κορνιλοφικό, που εξέφραζε την ίδια αντεπαναστατική πολιτική με άλλα μέσα.
Ο Λένιν συνειδητοποίησε γρήγορα ότι το πραξικόπημα του Κορνίλοφ άλλαξε απότομα τη ροή των γεγονότων. Για ν' αποφύγει λαθεμένες κινήσεις και να εξασφαλίσει τον σωστό προσανατολισμό γράφει σε επιστολή του προς την ΚΕ: «Εμείς ακόμη και τώρα δεν πρέπει να υποστηρίζουμε την κυβέρνηση Κέρενσκι. Αυτό είναι έλλειψη αρχών. Θα μας ρωτήσουν: Δε θα πολεμήσουμε λοιπόν ενάντια στον Κορνίλοφ; Και βέβαια θα πολεμήσουμε! Αυτό όμως δεν είναι το ίδιο πράγμα (...) Θα πολεμήσουμε, πολεμάμε ήδη ενάντια στον Κορνίλοφ, όπως πολεμάνε και τα στρατεύματα του Κέρενσκι, δεν υποστηρίζουμε όμως τον Κέρενσκι, μα ξεσκεπάζουμε την αδυναμία του».
Ο Λένιν θεωρούσε κρίσιμο ζήτημα την ξεκάθαρη γραμμή απέναντι στους εσέρους και μενσεβίκους στην πάλη ενάντια στο πραξικόπημα. Να μην καλλιεργούνται θολές αυταπάτες, να μην μπερδεύονται οι μάζες από το γεγονός ότι και τα στρατεύματα του Κέρενσκι πολεμούσαν ενάντια στους κορνιλοφικούς, αφού πρώτα βέβαια η Προσωρινή Κυβέρνηση τους είχε στρώσει τον δρόμο.
Απέναντι σε πληροφορίες που διέδιδαν οι εσέροι και οι μενσεβίκοι ότι οι μπολσεβίκοι στη Μόσχα είχαν προσχωρήσει σε πολιτική συνεργασία μαζί τους για τη «σωτηρία της Προσωρινής Κυβέρνησης», ο Λένιν απαντάει αποφασιστικά: «Οι φήμες που διαδίδουν οι αμυνίτες, δηλαδή οι μενσεβίκοι και οι εσέροι, είναι ολοφάνερα ανόητες. Πραγματικά αντεπαναστατική είναι ίσα ίσα η Προσωρινή Κυβέρνηση, που οι αμυνίτες θέλουν δήθεν να την υπερασπίσουν (...) Οι εργάτες μας, οι στρατιώτες μας θα πολεμήσουν ενάντια στα αντεπαναστατικά στρατεύματα, αν αυτά αρχίσουν τώρα επίθεση κατά της Προσωρινής Κυβέρνησης, όχι για να υπερασπίσουν την κυβέρνηση αυτή, αλλά για να υπερασπίσουν αυτοτελώς την επανάσταση».
Υπενθυμίζει μάλιστα ότι υπάρχει σαφής απόφαση του 6ου Συνεδρίου που μόλις είχε πραγματοποιηθεί, με την οποία αποκλειόταν κάθε τέτοιου είδους πολιτική συνεργασία και ότι εφόσον υπήρχαν μπολσεβίκοι που είχαν παραβιάσει τις αποφάσεις του Συνεδρίου «οι μπολσεβίκοι αυτοί θα διαγράφονταν, φυσικά, αμέσως - και δικαιολογημένα - από το Κόμμα».
Ο Λένιν αντιμετωπίζει με μεγάλη σοβαρότητα το θέμα, καθώς βλέπει ότι με τη νέα τροπή των γεγονότων ανοίγεται πιθανόν ο δρόμος της ανοιχτής πάλης.
Δημήτρης Κουτσούμπας: Για την Ελληνοαμερικανική Συμφωνία
Μάκης Παπαδόπουλος: Οι «πράσινοι» υποστηρικτές του πολέμου και της ενεργειακής φτώχειας
Ελισαίος Βαγενάς: Αλήθειες και ψέματα για τις αιτίες και τα προσχήματα του πολέμου στην Ουκρανία
Δημήτρης Κοιλάκος: Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία
Κωστής Μπορμπότης: «Πόλεμος - Ο μεγάλος σκηνοθέτης της επανάστασης»
Αναστάσης Γκίκας: Ιμπεριαλιστικός πόλεμος στη Μικρά Ασία και αμφισβήτηση της αστικής εξουσίας, 1919 - 1922
Heinz Ahlreip: Η Συμβουλιακή Δημοκρατία του Μονάχου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου