-- Συναντάμε πολλούς εργαζόμενους οι οποίοι αναγνωρίζουν τη συνεπή στάση του ΚΚΕ στην οργάνωση των αγώνων για τα λαϊκά προβλήματα. Θεωρούν όμως ότι αυτό που κρίνεται στις επόμενες εκλογές είναι η επιλογή της πιο φιλολαϊκής ή της λιγότερο επώδυνης κυβέρνησης για τον λαό. Ποιο είναι το δικό σας μήνυμα;
-- Είναι όντως πολλοί αυτοί οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι βιοπαλαιστές αυτοαπασχολούμενοι και αγρότες, οι γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, και θα πρόσθετα ότι δεν μένουν απλά στην αναγνώριση αυτού του ρόλου του ΚΚΕ, αλλά έχουν δείξει έμπρακτα την εμπιστοσύνη τους στους κομμουνιστές, κάθε φορά που τους δόθηκε η ευκαιρία αυτήν την τετραετία.
Δείτε τα αποτελέσματα των πρόσφατων αρχαιρεσιών στο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, όπου το ψηφοδέλτιο στο οποίο συμμετέχουν οι κομμουνιστές συνδικαλιστές αναδείχθηκε δεύτερο με ποσοστό 23% και σημαντική άνοδο, ή λίγο νωρίτερα στο Συνέδριο του μεγαλύτερου Εργατικού Κέντρου της χώρας, αυτού της Αθήνας, όπου ήταν πρώτο με πάνω από 31%, ή τη μεγαλύτερη κάλπη της νεολαίας, τις φοιτητικές εκλογές, όπου το ψηφοδέλτιο που στηρίζει η ΚΝΕ αναδείχθηκε πρώτο μετά από 36 χρόνια «γκρεμίζοντας» την κυβερνητική ΔΑΠ. Υπάρχουν πολλά ακόμα τέτοια παραδείγματα.
Στις βουλευτικές εκλογές, όλοι όσοι έκαναν έως τώρα αυτό το βήμα έχουν την ευκαιρία να το ολοκληρώσουν ψηφίζοντας το ΚΚΕ. Αυτό που κρίνεται τελικά για τον λαό στις εκλογές δεν είναι ποιο ακριβώς κυβερνητικό σχήμα θα αναλάβει τη συνέχιση της αντιλαϊκής επίθεσης στη βάση του κοινού τους προγράμματος. Αλλωστε η λογική του λεγόμενου μικρότερου κακού χρεοκοπεί αυτές τις μέρες, για μία ακόμα φορά, μπροστά στα μάτια μας στη Γαλλία. Εκεί, η κυβέρνηση Μακρόν, που στηρίχτηκε και στη χώρα μας από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Βαρουφάκη ως το «μικρότερο κακό» απέναντι στην Λεπέν, τσακίζει ασφαλιστικά δικαιώματα, παρακάμπτοντας ακόμα και το ίδιο το αστικό κοινοβούλιο, και ταυτόχρονα στέλνει τις δυνάμεις καταστολής να τσακίσουν τους εργάτες που διαδηλώνουν. Αυτό που κρίνεται λοιπόν για τον λαό είναι το ποια είναι εκείνη η δύναμη που μπορεί να βρεθεί απέναντι, να αποκαλύψει, να βάλει εμπόδια σε αυτήν την επίθεση, να συμβάλει ώστε, με τους αγώνες που αναπτύσσονται και πρέπει να δυναμώσουν, να έχουμε ορισμένες κατακτήσεις, όπως είχαμε και αυτήν την τετραετία.
Ας σκεφτεί ο καθένας και η καθεμιά: Αν σήμερα το ΚΚΕ, με 15 βουλευτές, μπορεί και κάνει τόσα μέσα και έξω από τη Βουλή, αν αυτοί οι 15 βουλευτές βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των αγώνων, στις απεργιακές αλυσίδες στα εργοστάσια, στις πόρτες των σπιτιών όπου πηγαίνουν τα «κοράκια» για να πετάξουν τους ιδιοκτήτες τους, πόσα θα μπορούσε να κάνει αν είχε πολύ περισσότερους; Αυτό είναι κάτι που μπορούμε να πετύχουμε.
Εξίσου σημαντικό είναι ότι η ενίσχυση του ΚΚΕ θα στείλει το «σήμα» ότι ένα μεγαλύτερο κομμάτι των εργαζομένων αναζητεί μια διαφορετική διέξοδο από τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα, θα δυναμώσει την προοπτική που προσφέρει το Πρόγραμμα εξουσίας - διακυβέρνησης που καταθέτει το ΚΚΕ στον λαό.
-- Η συμμετοχή ή η ανοχή του ΚΚΕ σε μια επόμενη κυβέρνηση συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δεν θα διασφάλιζε τουλάχιστον την απομάκρυνση της σημερινής κυβέρνησης Μητσοτάκη; Δεν θα μπορούσε το ΚΚΕ να επιβάλει την επόμενη μέρα μια πιο φιλολαϊκή διακυβέρνηση, προβάλλοντας ορισμένα βασικά αιτήματα ως όρους για τη στήριξη ή έστω την ανοχή μιας νέας σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης;
-- Εμείς καλούμε τον λαό, και ιδιαίτερα όσους δικαιολογημένα αγανακτούν με τα πεπραγμένα της κυβέρνησης της ΝΔ, να αναλογιστούν πόσες φορές στο παρελθόν έχουν βρεθεί στην ίδια θέση, δηλαδή να σκέφτονται ότι πρέπει να απαλλαγούμε από «τη χειρότερη κυβέρνηση». Και πάντα έρχεται μια ακόμα χειρότερη, ακριβώς γιατί όλο και χειρότερο και πιο σάπιο, πιο αντιδραστικό γίνεται το καπιταλιστικό σύστημα που οι κυβερνήσεις υπηρετούν.
Πόσες φορές μεγάλο κομμάτι των προοδευτικών ανθρώπων αυτής της χώρας διαμόρφωσαν στάση με το κριτήριο ότι «προέχει να φύγει η Δεξιά» και πόσες φορές έφυγε. Εφυγε το 1981, έφυγε το 1993, έφυγε το 2009, έφυγε και το 2015. Κι όμως, όσες φορές έφυγε, άλλες τόσες ξαναγύρισε δριμύτερη. Γιατί; Γιατί ποτέ δεν έφυγε - και δεν θα μπορούσε να φύγει - η πολιτική της, η πολιτική στήριξης των καπιταλιστικών συμφερόντων που, με παραλλαγές, υπηρέτησαν και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, αποτελώντας το καλύτερο «πλυντήριο» της ΝΔ.
Τι έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ στο ΚΚΕ το 2012 και το 2015; «Ελάτε να συμφωνήσουμε σε 5 ζητήματα και να κάνουμε κυβέρνηση». Αποδείχθηκε ότι καμία κυβέρνηση δεν καλείται να διαχειριστεί μόνο 5 ζητήματα. Αλήθεια, σε αυτά τα «5 ζητήματα» θα χωρούσαν να συμπεριληφθούν οι σιδηρόδρομοι; Και αν τυχόν χωρούσαν, θα μπορούσαμε ποτέ να συμφωνήσουμε; Το μνημόνιο που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ συνοδεύτηκε από μια ατελείωτη λίστα εφαρμοστικών νόμων - οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, παραμένουν σε ισχύ 100% - που προώθησαν τις αναδιαρθρώσεις που είχε ανάγκη το κεφάλαιο σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής: Τα Εργασιακά, την Υγεία, την Παιδεία, το Ασφαλιστικό, την Ενέργεια, τις ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έπαιξε σοβαρό ρόλο στην ανάληψη από την Ελλάδα ρόλου σημαιοφόρου στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς στην περιοχή. Φαντάζεστε το ΚΚΕ να ήταν σε ρόλο κομπάρσου σε αυτήν την κυβέρνηση την ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά και να έλεγε «εγώ είμαι εδώ για ζητήματα...»; Να ήταν δεμένο «χειροπόδαρα» και να μην μπορούσε να παίξει τον ρόλο του στην οργάνωση της αντίστασης απέναντι σε όλα αυτά; Φυσικά το ίδιο ισχύει και σήμερα και θα ισχύσει και για την επόμενη κυβέρνηση.
Σήμερα είμαστε στο 2023. Ο λαός μπορεί να αξιοποιήσει όλη αυτήν την πλούσια πείρα και να αντιληφθεί πολύ καλύτερα απ' ό,τι στο παρελθόν τους λόγους που το ΚΚΕ δεν πρόκειται ούτε να συμμετάσχει, ούτε να στηρίξει, ούτε να δώσει ανοχή σε καμία αστική - αντιλαϊκή κυβέρνηση, και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο να το στηρίξει ακόμα πιο αποφασιστικά. (...)
-- Μετά από τον φονικό σεισμό στην Τουρκία και τη Συρία, η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα κόμματα μιλούν για μια νέα, καλύτερη μέρα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Δεν θα μπορούσε μια συμφωνία ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία να απομακρύνει τουλάχιστον τον κίνδυνο της πολεμικής αναμέτρησης, ακόμα και αν αυτή σημαίνει έναν «επώδυνο συμβιβασμό» και παραχώρηση κάποιων κυριαρχικών δικαιωμάτων;
-- Οι πρόσφατοι φονικοί σεισμοί έγιναν αφορμή για να εκδηλωθούν, για μία ακόμη φορά και με πολύμορφο και συγκινητικό τρόπο, τα γνήσια συναισθήματα φιλίας και αλληλεγγύης ανάμεσα στον ελληνικό και τον τουρκικό λαό. Η κυβέρνηση, «πατώντας» πάνω σε αυτά, προσπαθεί να αναβιώσει τη λεγόμενη «διπλωματία των σεισμών». Είναι κάλπικη η εικόνα πως δήθεν οι σεισμοί «έθαψαν» και τους ανταγωνισμούς στην περιοχή, τις διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Εκείνο που επιδιώκεται είναι η αξιοποίηση του σεισμού ως «επιταχυντή» μιας λύσης που θα συμφέρει τα μονοπώλια που θα καρπωθούν τον πλούτο του Αιγαίου σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων και του περιβάλλοντος.
Οι κομμουνιστές είναι σταθεροί υποστηρικτές της φιλίας των λαών, παλεύουν ενάντια στο μίσος των εθνικιστών, στηρίζουν την αμοιβαία επωφελή για τους λαούς συνεργασία των χωρών, γιατί πιστεύουν πως στην εποχή μας υπάρχουν όλοι εκείνοι οι όροι ώστε οι λαοί να ζήσουν ειρηνικά, με ευημερία. Σαφώς, λοιπόν, δεν θα ήταν αντίθετοι στην επίλυση κάθε υπαρκτού ζητήματος με την Τουρκία και κάθε γειτονική χώρα με διαπραγματεύσεις, με συνομιλίες, ειρηνικά. Γι' αυτό όμως γίνεται λόγος; Και τι σημαίνει αυτό που κάθε φορά μας λένε περί «επώδυνου συμβιβασμού»;
Για να καταλάβουμε την πραγματικότητα, θα πρέπει να πάρουμε υπόψη μας πως στην περιοχή μας εκδηλώνονται σφοδροί ανταγωνισμοί ανάμεσα σε αστικές τάξεις, μονοπώλια, ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Επακόλουθό τους είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία, πιο πριν στη Συρία, στη Λιβύη κ.ο.κ. Αντικείμενο της διαπάλης είναι ο ορυκτός πλούτος, η Ενέργεια, οι ενεργειακές αρτηρίες και τα μεταφορικά κανάλια, τα γεωπολιτικά στηρίγματα, τα μερίδια των αγορών κ.λπ.
Μέρος των παραπάνω ανταγωνισμών είναι και αυτοί ανάμεσα στην αστική τάξη της Ελλάδας και της Τουρκίας, για την αναβάθμιση της θέσης τους στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Οι σχέσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις των δύο γειτονικών χωρών χαρακτηρίζονται τόσο από αντιθέσεις όσο και από συνεργασία, που κι αυτή είναι σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων. Επιπλέον, η τουρκική αστική τάξη, ως ισχυρότερη σε όλες τις διαστάσεις, προβάλλει διαρκώς νέες διεκδικήσεις σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, της κυριαρχίας των νησιών. Η διεκδίκηση αυτή γίνεται με τις πλάτες του ΝΑΤΟ, που δεν αναγνωρίζει σύνορα στο Αιγαίο. Εχει στήριξη από ΗΠΑ, ΕΕ, που «βάζουν στο ζύγι» τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντά τους στην Τουρκία, που είναι γι' αυτές τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις «γερό χαρτί» για τις εξελίξεις στη Μαύρη Θάλασσα, στην Κεντρική Ασία, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική κ.ο.κ.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον η κυρίαρχη γραμμή που έχει επιλέξει η αστική τάξη της Ελλάδας είναι η λεγόμενη συνδιαχείριση του Αιγαίου, μέσα από τους λεγόμενους «επώδυνους συμβιβασμούς» που θα δώσουν την ευκαιρία στα μονοπώλια να βάλουν στο χέρι τον πλούτο, κάτι που θα είναι σε βάρος των δύο λαών και του περιβάλλοντος, αν κρίνουμε από το πώς οι καπιταλιστές καταπατούν ακόμη και τους δικούς τους περιβαλλοντικούς κανόνες για τα κέρδη τους. Θα βάλει σε νέες περιπέτειες τους δύο λαούς, μια και προϋποθέτουν συμφωνίες άνευ αρχών, που θα δυναμιτίσουν το μέλλον των δύο λαών.
Το Κόμμα μας με μεγάλη ευθύνη αντιμετωπίζει τα ζητήματα της κυριαρχίας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Δεν συμφωνεί με εξελίξεις που από τη μία στο όνομα της «ειρήνης» θα ανοίξουν τον «ασκό του Αιόλου» για νέους πολέμους και επιπλέον θα στερήσουν μια μελλοντική Ελλάδα και Τουρκία της εργατικής εξουσίας από σημαντικούς πόρους, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν προς όφελος των δύο λαών και όχι για την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου