28/05/1738
Γεννιέται ο Γάλλος γιατρός Ιωσήφ Ιγνάτιος Γκιγιοτέν, το όνομα του οποίου πήρε η γκιλοτίνα.
28/05/1871
Η Παρισινή Κομμούνα πνίγεται στο αίμα. Η αγριότητα των νικητών ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Σχεδόν 100.000 Παριζιάνοι πλήρωσαν με φυλακή, εξορία, εκτόπιση ή θάνατο. Σ' ένα τηλεγράφημά του, εκείνων των ημερών, ο Θιέρσος (Πρωθυπουργός της Γαλλίας, πρωταγωνιστής της αντεπανάστασης) ομολογούσε: «Η γη στρώθηκε από τα πτώματά τους και το φρικιαστικό αυτό θέαμα θα χρησιμεύσει για να δοθεί ένα μάθημα». Όντως, το μάθημα δόθηκε. Το προλεταριάτο στο εξής όφειλε να μη δείξει τόσο υπερβολική μεγαλοψυχία απέναντι στους ταξικούς εχθρούς του, όση έδειξε η Κομμούνα στις κυρίαρχες τάξεις της Γαλλίας.
Τα γεγονότα της εποχής εκείνης ανέδειξαν για πρώτη φορά την εργατική τάξη στην εξουσία, έστω και για 72 μέρες, και απέδειξαν, για πρώτη φορά, στην ιστορία της ταξικής πάλης και των επαναστάσεων ότι η εργατική τάξη βρίσκεται στο προσκήνιο των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων «ως τάξη για τον εαυτό της», χειραφετημένη πολιτικά από την αστική τάξη. Οπως έγραψε χαρακτηριστικά ο Μαρξ στο έργο του «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία», «ήταν η πρώτη επανάσταση με την οποία η εργατική τάξη αναγνωρίστηκε ανοιχτά σαν η μόνη τάξη που ήταν ακόμα ικανή για κοινωνική πρωτοβουλία».
Το ιστορικό έργο της Κομμούνας είναι έργο ζωτικής σημασίας για την ταξική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, για την ίδια την επανάσταση, για τη θεωρητική μόρφωση και διαπαιδαγώγηση του υποκειμενικού παράγοντα που αντικειμενικά επωμίζεται το καθήκον της εκπλήρωσης της ιστορικής του αποστολής: Να δρα με κάθε μέσο και αποτελεσματικά ώστε να γίνεται ο μοχλός για το νομοτελειακό πέρασμα στην ανώτερη κοινωνική βαθμίδα της ιστορίας, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Η γυναικεία συμμετοχή στις 72 μέρες της Κομμούνας που συγκλόνισαν το Παρίσι
28/05/1926
Στην Πορτογαλία εκδηλώνεται πραξικόπημα και εγκαθιδρύεται δικτατορικό καθεστώς.
28/05/1937
Πεθαίνει ο Αυστριακός ιατρός και ψυχολόγος Άλφρεντ Άντλερ, ιδρυτής της σχολής της ατομικής ψυχολογίας.
28/05/1937
Ο Νέβιλ Τσάμπερλεν (Κόμμα των Συντηρητικών) αναλαμβάνει Πρωθυπουργός της Βρετανίας. Ο Τσάμπερλεν θα πρωταγωνιστήσει στην πολιτική της Βρετανίας απέναντι στη χιτλερική Γερμανία και την «ενθάρρυνση» της επιθετικότητάς της έναντι της Σοβιετικής Ένωσης. Θα παραιτηθεί υπέρ του Ουίνστον Τσόρτσιλ στις 10 Μαΐου του 1940, προκειμένου να σχηματισθεί κυβέρνηση συνασπισμού λόγω του πολέμου.
28/05/1940
Ο βασιλιάς Λεοπόλδος υπογράφει την παράδοση του Βελγίου στους Γερμανούς, έπειτα από μόλις 18 μέρες εχθροπραξιών και παρά το γεγονός ότι τους Βέλγους είχαν ενισχύσει και στρατεύματα από τη Γαλλία, τη Βρετανία και την Ολλανδία.
28/05/1941
Με πρωτοβουλία των κομμουνιστών ιδρύεται στην Αθήνα η οργάνωση της Εθνικής Αλληλεγγύης (ΕΑ). Η Εθνική Αλληλεγγύη έγινε στα χρόνια της Κατοχής μια από τις μαζικότερες εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις, προσφέροντας μεγάλες υπηρεσίες στην αντίσταση.
Οι γυναίκες ήταν ψυχή της Εθνικής Αλληλεγγύης
28/05/1949
Ο ΔΣΕ Κεφαλονιάς μπαίνει στο Αργοστόλι. Τον επόμενο μήνα το νησί κηρύχθηκε «εν πολεμικό συναγερμό», ενώ οι αστικές δυνάμεις ενισχύθηκαν με μονάδες του κυβερνητικού στρατού.
28/05/1957
Μεγάλη 24ωρη απεργία σε Αθήνα, Πειραιά, Λαύριο και Ελευσίνα, με αιτήματα «30% αύξηση στα μεροκάματα» και «ελεύθερες συλλογικές συμβάσεις.»
28/05/1979
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπογράφει στο περιστύλιο του Ζαππείου τη συμφωνία πλήρους ένταξης της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (Ε.Ο.Κ.)
Επικυρώνεται η συνθήκη ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ
Ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Κοινοπραξία Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ)
28/05/1987
Ο Ιωάννης Παύλος Β΄ γίνεται ο πρώτος πάπας που επισκέπτεται τη Βρετανία μετά το σχίσμα του 1531, το οποίο οδήγησε στην ίδρυση της Αγγλικανικής Εκκλησίας.
28/05/1997
Η «17 Νοέμβρη» εκτελεί στον Πειραιά τον εφοπλιστή Κωνσταντίνο Περατικό.
28/05/2003
Πεθαίνει ο Βέλγος χημικός Ίλια Πρίγκοζιν, με σημαντικό έργο στο πεδίο της θερμοδυναμικής. Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ το 1977
28 Μαίου 1871, πέφτει ηρωικά η εξεγέρμενη Κομμούνα των εργατών του Παρισιού.Η αστική τάξη την έπνιξε στο αίμα.Οι τελευταίοι 147 Κομμουνάροι εκτελέστηκαν απόγευμα 28ης Μαΐου στο νεκροταφείο Περ Λασέζ (ανατολικά του Παρισιού)όπου είχαν οχυρωθεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σημείο των εκτελέσεων των μαχητών της Κομμούνας που έδωσαν την τελευταία ηρωική μάχη, είναι σήμερα γνωστό ως "Τοίχος των Κομμουνάρων".
28/5/1964. ''''Ίδρυση της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO).''''
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) στα αραβικά: منظمة التحرير الفلسطينية Munaẓẓamat at-Tahrir al-Filasṭīniyyah, γνωστή διεθνώς και ως PLO ιδρύθηκε στις 02 Ιουνίου του 1964 με σκοπό τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους της Παλαιστίνης. Αναγνωρίζεται ως ο μοναδικός νόμιμος εκπρόσωπος του Παλαιστινιακού λαού από περίπου 100 χώρες με τις οποίες διατηρεί διπλωματικές σχέσεις, και έχει την ιδιότητα του παρατηρητή στα Ηνωμένα Έθνη από το 1974.
H απόφαση για την ίδρυση της PLO (Palestine Liberation Organization) ελήφθη από τον Νάσερ της Αιγύπτου και άλλους Άραβες ηγέτες στην πρώτη διάσκεψη κορυφής του Αραβικού Συνδέσμου, στο Κάιρο τον Ιανουάριο του 1964. Ο στόχος τους ήταν να ιδρύσουν μια παλαιστινιακή Αρχη για άσκηση πίεσης προς το Ισραήλ. Επίσης μέσω της PLO να ασκείται έλεγχος στις ενέργειες των Παλαιστινίων εναντίον του Ισραήλ περιορίζοντας την άτακτη δράση τους. Δεδομένης της Ισραηλινής στρατιωτικής υπεροχής, ήταν συνετό να αποφευχθούν στρατιωτικές προκλήσεις εναντίον του Ισραήλ που μπορούσαν να προκαλέσουν σκληρά ισραηλινά αντίποινα εναντίον των όμορων αραβικών κρατών και την έκρηξη ενός νέου πολέμου.
Ηγέτης της PLO εκλήθη να αναλάβει ο Αχμέντ Σουκέιρι, παλαίμαχος Αραβας διπλωμάτης παλαιστινιακής καταγωγής. Το ιδρυτικό συνέδριο της οργάνωσης διοργανώθηκε τον Μάιο του 1964. Σε αυτό έλαβαν μέρος πάνω από 400 αντιπρόσωποι της παλαιστινιακής διασποράς περιλαμβανομένης της Φατάχ του Γιασέρ Αραφάτ. Έτσι η PLO αποτέλεσε μια οργάνωση-«ομπρέλα», που συμμετείχαν διάφορες μικρότερες παλαιστινιακές οργανώσεις.
Το ιδρυτικό συνέδριο έλαβε χαρακτήρα εξόριστου κοινοβουλίου (Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο) και διακήρυξε την Παλαιστινιακή Εθνική Χάρτα. Το κείμενο εκείνο καλουσε σε καταστροφή του Ισραήλ, καθώς διακήρυττε ότι στόχος της PLO ήταν «η εξάλειψη του Σιωνισμού στην Παλαιστίνη». Στη θέση του όφειλε να ιδρυθεί ένα αραβικό Παλαιστινιακό κράτος. Στην διακήρυξη ότι έθετε την ένοπλη πάλη ως τον μόνο τρόπο για να επιτευχθεί η απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
Στις 5 Φεβρουαρίου του 1969 διεξήχθη στο Κάιρο Σύνοδος του Παλαιστινιακού Εθνικού Συμβουλίου, στην οποία μετείχαν 105 εκπρόσωποι Παλαιστινιακών οργανώσεων. Σκοπός ήταν η εκλογή της νέας ηγεσίας της PLO. Η σύνοδος εξελίχθηκε σε πραγματικό θρίαμβο της Αλ Φατάχ, της μεγαλύτερης από τις ένοπλες ομάδες και του ηγέτη της, Γιάσερ Αραφάτ, ο οποίος ανέλαβε τον πλήρη έλεγχο της PLO. Τον Οκτώβριο του 1974 η Αραβική Συνδιάσκεψη αναγνώρισε την PLO ως τον εκπρόσωπο του Παλαιστινιακού λαού και ένα μήνα αργότερα ο Αραφάτ συμμετείχε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ως αντιπρόσωπος της.