Σε ηλικία 84 ετών, «έφυγε» από τη ζωή η ηθοποιός Νόνικα Γαληνέα, μετά από προβλήματα υγείας που την ταλαιπώρησαν τα τελευταία χρόνια.
«Το θέατρο ακόμα και άδειο θα μπορούσε να ονομάζεται... Φως» τιτλοφορείται η τελευταία συνέντευξη της ηθοποιού Νόνικας Γαληνέα που έφυγε σήμερα από τη ζωή. η συνέντευξη δόθηκε στην Ευα Νικολαϊδου και δημοσιεύθηκε το 2021 στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Το 902.gr την αναδημοσιεύει με την άδεια της δημοσιογράφου.
● Οσοι πέρασαν από τη ζωή σας κυρία Γαληνέα, χρόνια τώρα ανήκουν στο «θέατρο ο Παράδεισος». Νοερά, ποιον θα θέλατε να έχετε δίπλα σας; Να ολοκληρώσετε ίσως κάτι που έμεινε ανείπωτο, ανεκπλήρωτο;
Ν.Γ.: Θα ήταν η μεγαλύτερή μου ευτυχία αν μπορούσα να έχω τον Μίνωα Βολανάκη. Κι αυτό που θα του έλεγα είναι πως δεν μου έχει λείψει ποτέ. Ο Μίνως είναι ο άνθρωπος που θα διάλεγα εκατό φορές παρόλο που έχω συνεργαστεί και με άλλους έξοχους. Παρόλο που έχει φύγει πριν από 10 χρόνια, νιώθω να υπάρχει ζωντανός μέσα μου γιατί μ’ έπλασε, μ’ έφτιαξε. Ηταν πραγματικά ένας σοφός άνθρωπος.
● Την εξέλιξή σας πού την οφείλετε;
Τη ζωή μου σημάδεψε ο Κάρολος Κουν στο Θέατρο Τέχνης όπου φοίτησα. Εκεί υπήρχε μια κατάνυξη, όπως όταν μπαίνεις σ’ ένα ναό. Μέσα σ’ αυτό εξελίχθηκα. Ο Κουν μ’ έβαλε σ’ αυτόν τον μαγικό κόσμο και ο πρώτος μου ρόλος ήταν η Κουκουβάγια στους «Ορνιθες» και, παρόλο που αυτή προμηνύει το πένθος, εμένα μου έφερε γούρι. Στη Βενετία, στην Μπιενάλε με προβίβασε σε Θεά Ιριδα. Ηταν θεϊκές στιγμές για μένα. Ξέρετε τι σημαίνει να ’χεις δίπλα σου έναν Χατζιδάκι, έναν Τσαρούχη, έναν Κουν!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Γιώργο Λαζάνη που ήταν η ψυχή του θεάτρου Τέχνης, πόσο πολύ με βοήθησε και με στήριξε σ’ αυτό το χώρο. Ξόδεψε για μένα πολύ χρόνο και ψυχή. Όταν αγαπούσε ο Γιώργος, θυμάμαι, έλεγε χαϊδευτικά: «Αει στο διάολο, μωρή».
Συνεργάστηκα με τον Νίκο Κούρκουλο που είχε μια λαμπερή προσωπικότητα. Παίζαμε στον «Γλάρο» του Τσέχωφ. Μια μέρα κάναμε πρόβες και μου λέει ο Αλέκος: «Πάμε στην πλατεία να δούμε πώς παίζει ο Κούρκουλος» και μετά σχολίασε: «Δεν παίζει καλά, αλλά μόνο αυτόν βλέπω». Δεν είναι ωραίο; Ο Νίκος θα μου λείπει πάντα. Τον θαύμαζα και για την εργατικότητά του. Δούλευε ασταμάτητα από τις 7 το πρωί, μαζί με τους εργάτες, για το θέατρο. Τίποτα άλλο δεν με συγκινεί τόσο πολύ όσο η δύναμη που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Το λέω και βουρκώνω, γιατί δεν ξέρω αν είμαι δυνατή αλλά είναι το μόνο που ζηλεύω.
● Με τον Δημήτρη Χορν πώς ήταν η συνεργασία σας;
Οταν έπαιξα με τον Χορν στον «Δον Ζουάν» του Μολιέρου, δεν του άρεσε ο ρόλος του και το κατέβασε αμέσως. Ανέβασε ένα έργο όπου έπρεπε να υποδυθώ μια γριά. Προσπάθησαν πολλοί να με αποτρέψουν αλλά εγώ τους απάντησα: «Δεν με νοιάζει, φτάνει να πατάω στο σανίδι, ας μου δίνουν ό,τι θέλουν». Μάλιστα, ο Φρέντυ Γερμανός μού είχε πει – γιατί φαίνονταν οι γάμπες μου στη σκηνή: «Πρώτη φορά έχω δει σέξι γριά, με γάμπες ωραίες».
Τον Χορν τον θαύμαζα. Ηταν πολύ σκληρός με τον εαυτό του, τελειομανής. Ανθρωπος των άκρων. Οταν τον είδα στο Εθνικό, στο έργο «Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα», πήγα στο καμαρίνι του. Κάθισα συγκινημένη στο πάτωμα, έκρυβα το πρόσωπό μου για να μη δει τα δάκρυά μου, ακούμπησα το κεφάλι μου στα γόνατά του και όταν σταμάτησα να κλαίω, μου είπε: «Για κάτι τέτοιες στιγμές ζούμε εμείς οι ηθοποιοί».
● Αλέκος Αλεξανδράκης. Ο σημαντικότερος άνθρωπος στη ζωή σας. Τι να πρωτορωτήσω!
Δεν περίμενα ποτέ την ευτυχία που μου έδωσε η ζωή να γνωρίσω τον Αλέκο και να μ’ ερωτευτεί πάρα πολύ. Κι εγώ τον ερωτεύτηκα τρελά. Είχα πάθει τέτοιο αμόκ, που νόμιζα ότι θα μπω στο ψυχιατρείο. Φανταστείτε ότι ο ίδιος δεν το ήξερε.
● Γιατί δεν εκδηλώσατε αυτό που νιώθατε;
Σεβόμουν την οικογενειακή του ζωή. Ηταν παντρεμένος. Είχε ένα αγοράκι 4 χρόνων και η γυναίκα του ήταν έγκυος. Σκεφτείτε τι φτωχή θα ήταν η ζωή μου, αν δεν είχα ζήσει αυτά τα συναισθήματα μαζί του. Ο Αλέκος, όταν πια αγαπηθήκαμε πολύ, δεν μ’ άφηνε να νιώθω ενοχές για τον χωρισμό του. Ηταν ανώτερος άνθρωπος. Ελεγε ότι «η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος».
● Η γνωριμία σας είναι γνωστό πώς έγινε: σας κλείδωσε η Νίκη Τριανταφυλλίδη σ’ ένα καμαρίνι που μοιραζόσασταν και όταν άκουσε τις φωνές σας ο Αλεξανδράκης ήρθε να σας βοηθήσει. Ετσι, το ξεκλείδωμα αυτής της πόρτας κλείδωσε έναν έρωτα για 20 χρόνια.
Τι θα ήθελα να του πω; «Σ’ ευχαριστώ, Αλέκο, με όλη τη δύναμή μου, για την ακεραιότητα, το ολοκληρωτικό δόσιμό σου, τον μοναδικό ανδρισμό σου, για την τιμή που ένιωσα ως γυναίκα δίπλα σου». Ηταν μια σχέση ζωής, που συνεχίστηκε και μετά τον χωρισμό μας. Οταν ο Αλέκος ερωτευόταν, σε ανέβαζε στον ουρανό. Ηταν πάρα πολύ δυνατός. Εφυγα τρεις φορές με κλάματα από κοντά του γιατί του έλεγα «Δεν αντέχω μετά από ένα διαζύγιο που είχα πάρει από τον Μουτούση να ζήσω κι άλλον πόνο. Δεν μπορώ να αισθάνομαι ότι διαλύω μια οικογένεια». Η γυναίκα του ήταν θεά, εξαιρετικός άνθρωπος. Διατηρώ με όλη την οικογένειά του άριστες σχέσεις. Ετσι νομίζουμε ότι τον έχουμε κοντά μας. Μου λείπει ο Αλέκος. Πιστεύω ότι οι δυνατοί έρωτες είναι ίσως περισσότερο αυτοκαταστροφικοί από ό,τι οι άλλοι.
● Ηταν, πάντως, ένας φιλοσοφημένος άνθρωπος, με αριστερή ιδεολογία. Πόσο επηρέασε αυτό τη ζωή σας;
Τη λάτρευα την ιδεολογία του, τη σεβόμουν και τη σέβομαι. Αλήθεια, πόσο περήφανους μας κάνει η ιδεολογία του Μίκη Θεοδωράκη και του Γιάννη Ρίτσου.
● Η οικογένειά σας, όμως, είναι γνωστό ότι ήταν αστική, συντηρητική.
Δεν λέω ότι απαρνήθηκα την οικογένειά μου. Ο πατέρας μου ήταν ένας καλλιεργημένος άνθρωπος, δεξιών φρονημάτων. Ομως, υπάρχουν πάντα δύο όψεις του νομίσματος, η καλή και η κακή πλευρά.
● Θεωρείτε ότι η ήττα είναι πάντα αποτυχία;
Δεν μου αρέσει να χάνω αλλά όταν χάνω είμαι τίμια. Μια ήττα μας κάνει πιο δυνατούς. Νομίζω ότι αυτή η άποψή μου οφείλεται στην πολύ δύσκολη παιδική μου ηλικία, γιατί από 14 χρόνων ανέλαβα εντελώς τον εαυτό μου, μόνη. Ηταν η εποχή που τέλειωνε ο πόλεμος. Εζησα την πείνα της κατοχής. Θυμάμαι ότι έκλαιγα για μία καραμέλα. Μετά ακολούθησε ο χωρισμός των γονιών μου. Δεν ήξερα πού μένω. Κάθε μέρα ήμουν σ’ ένα άλλο σπίτι. Φανταστείτε ότι έχω κάνει 40 μετακομίσεις.
● Προσωπικότητες του πολιτισμού που θαυμάζατε;
Τον καλό μου φίλο Χρήστο Λαμπράκη που για μένα ήταν ο θεός του θεάτρου. Μου έδωσε την ευκαιρία το Μέγαρο να γίνει σπίτι μου. Να παίξω εκεί 7 έργα. Τον Αγγελο Δεληβορριά, που θα μπορούσε να είναι το σπίτι του ο ουρανός. Πιο ψηλά δε γίνεται. Και τελικά έφτασε εκεί. Ευτυχώς, όμως, έχω πολύτιμη φίλη και συντροφιά τη γυναίκα του Μαρία. Τη Μελίνα Μερκούρη που ήταν πολύ φίλη της μαμάς μου και που αυτή μας εγκαινίασε το θέατρο Ιλίσια. Ηταν ένας άνθρωπος με μεγάλη ψυχή που ήθελε να ξέρει τα πάντα για όσους αγαπούσε.
● Με αυτήν την πανδημία, βλέπετε στο θέατρο καταχνιά;
Ποτέ δεν θα μπορούσα να πω αυτή τη λέξη για το θέατρο. Το θέατρο ευτυχώς αλλάζει με τις εποχές και το θέατρο από μόνο του, ιδεαλιστικά, θα μπορούσε να ονομάζεται «φως». Μόνο του. Και άδειο. Και μόνο που υπάρχει. Τα αρχαία θεατρικά έργα κι αυτά θέλουν προσοχή γιατί κακοποιούνται συχνά. Οπως γίνεται και με τους κλασικούς. Δεν μπορείς να παίζεις Στρίντμπεργκ και στην πιο δυνατή στιγμή, που έπαιζε μάλιστα η Λαμπέτη ως βουβή, εσύ να βάζεις δικά σου λόγια. Αυτό είναι ιεροσυλία. Το θέατρο ζητάει σεβασμό και υποταγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου