Γιάννης Βόγλης

Γεννήθηκε ο Γιάννης Βόγλης (Αθήνα, 30 Σεπτεμβρίου 1937 – 20 Απριλίου 2016), ή με το πραγματικό του όνομα Ιωάννης Γκόγκλης, Έλληνας ηθοποιός...

Γεννήθηκε το 1937 στην Αθήνα. Σπούδασε στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1961. Στη μεγάλη του καριέρα συνεργάστηκε με πρωταγωνιστές όπως οι Κατράκης, Λαμπέτη και Αλεξανδράκης. Υπήρξε βασικό στέλεχος του ΚΘΒΕ.

Σημαντική υπήρξε, επίσης, η παρουσία του και στον κινηματογράφο, όπου πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες. Συμμετείχε, επίσης, και σε πολλές τηλεοπτικές σειρές.

Συμμετείχε σε εκδηλώσεις ως αφηγητής, ενώ είχε ασχοληθεί και με τη σκηνοθεσία.

Τη δεκαετία του '80 ήταν μέλος του θιάσου "Ανατολή". Συνεργάστηκε ακόμα με το Θέατρο "Πράξη" της Μπέτυς Αρβανίτη. Διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής στην ΕΘΑΛ της Λεμεσού, στο Θεάτρο Σκάλα της Λάρνακας και στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας.

«Εφυγε» από τη ζωή, 20 Απρίλη 2016, σε ηλικία 79 ετών, ο σπουδαίος ηθοποιός Γιάννης Βόγλης. Νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Ιπποκράτειο, καθώς αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας.

...Όταν έπεφτε το τείχος στη Γερμανία ο κόσμος πανηγύριζε και έλεγε: «επιτέλους!».
Ίσως ήμουν από τους πολύ λίγους που είχαν πει τότε: «Ετοιμαστείτε για το 4ο Ράϊχ», το οποίο βιώνουμε αυτή τη στιγμή.
Ο καπιταλισμός, ο φασισμός και ο πόλεμος, είναι αδέλφια και πάντα πάνε χέρι χέρι.
Η μορφή του πολέμου δεν έχει σημασία.
Εμείς αυτή τη στιγμή, βιώνουμε μια νέα μορφή πόλεμου.
...
Θα πω μια πραγματική ιστορία.
Μικρός μεγάλωσα στο Βύρωνα, σε ένα ύψωμα.
Εκεί ακούγαμε κάθε μέρα τα μυδράλια από το Σκοπευτήριο της Καισαριανής και από τις ριπές υπολογίζαμε περίπου πόσες ήταν οι εκτελέσεις.
Την Κυριακή την 1η του Μάη του 1944, έγινε η μεγάλη εκτέλεση των 200.
Αυτή η εκτέλεση κράτησε σχεδόν ολόκληρη την ημέρα.
Όλος ο κόσμος ήταν στις πόρτες και στα παράθυρα.
Νεκρική σιγή. Δεν μιλούσε κανείς.
Κάποτε τα μυδράλια σταμάτησαν.
Προς στο σούρουπο, από κάτω στο δρόμο φάνηκαν κάποιες μικρές φλογίτσες που ανέβαιναν.
Όσο η πορεία ανέβαινε πλήθαινε, γιατί ο κόσμος έβγαινε από τα σπίτια του και ακολουθούσε.
Κρατούσαν μικρά δαδιά. Τότε δεν υπήρχαν κεριά.
Ακολουθήσαμε κι εμείς. Φτάσαμε σ’ ένα πλάτωμα που ήταν ένα μεγάλο σταυροδρόμι.
Από όλους τους δρόμους ερχόταν κόσμος με δαδιά αναμμένα. Εκεί σιωπηλά γονατίσαμε και με σκυφτό το κεφάλι, ψάλλαμε, το: «Πέσατε θύματα, αδέλφια μου εσείς».
Αυτή η ενότητα, και αυτή η ομοψυχία που υπήρχε, ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά με το σήμερα.
Η ουσία, είναι μία τώρα, να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα αφυπνιστεί ο κόσμος, και θα κατέβει πραγματικά στους δρόμους να διεκδικήσει αυτό που του ανήκει. Γιατί αυτό πρέπει να γίνει.
Δεν έχουμε καμία άλλη λύση.
Δεν θα μας λυπηθεί κανένας, δεν θα φροντίσει κανένας για μας, παρά μόνο εάν διεκδικήσουμε. Πρέπει να απαιτούμε, και όχι να επαιτούμε''…
(από συνέντευξη του Γιάννη Βόγλη στο tvxs το 2010)