Η ανασύνταξη του κατακερματισμένου αυτήν τη στιγμή εκλογικά σοσιαλδημοκρατικού χώρου, ώστε να μπορεί και να λειτουργεί εξισορροπητικά αλλά και να επανέλθει ως εναλλακτική της αστικής διαχείρισης, είναι ζητούμενο για το αστικό πολιτικό σύστημα. Και είναι φανερό ότι οι διεργασίες αυτές δεν μπορούν να περιοριστούν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά περνούν ασφαλώς μέσα από τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, τις σχέσεις και τον συσχετισμό μεταξύ των δύο κομμάτων, ή και τη διαμόρφωση νέων πολιτικών σχηματισμών.
Σε αυτή την πορεία, που δεν είναι υπόθεση μόνο μερικών βδομάδων ή μηνών για να κατασταλάξει, η εκλογή του νέου επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να είναι το «τέλος» αλλά μέρος της ευρύτερης διαδικασίας.
Βέβαια, η μετεωρική άνοδος του Σ. Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πυροδότησε ποικιλόμορφους σχολιασμούς. Πολλοί ανέσυραν το, ομολογουμένως εύγλωττο, σχόλιο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για τον «αερόλιθο» που «επέπεσε εξ Αμερικής», αναφερόμενος στην άφιξη του νεαρού τότε Ανδρέα Παπανδρέου από τις ΗΠΑ τη μακρινή δεκαετία του '60 - χωρίς σε καμία περίπτωση να συγκρίνονται άλλες εποχές και πολιτικές προσωπικότητες.
Αλλες προσεγγίσεις εστίασαν στις προοπτικές του ΣΥΡΙΖΑ και τη μελλοντική του φυσιογνωμία, στους όρους επανόδου του στη διεκδίκηση της αστικής διακυβέρνησης, ενώ προβληματισμοί διατυπώθηκαν ως προς το τι σηματοδοτεί μια τέτοια ξαφνική εφόρμηση στην προεδρία ενός κόμματος για το αστικό πολιτικό σύστημα γενικότερα, για τα αστικά κόμματα, τις ηγεσίες και τις διαδικασίες τους, τον ρόλο των μίντια, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης κ.ά.
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι όλα αυτά δεν ξετυλίχτηκαν στο κενό, αλλά σε ένα διαμορφωμένο έδαφος. Γι' αυτό και θα εστιάσουμε σε τρεις βολικούς μύθους που παρουσιάστηκαν παραπλανητικά κατ' επανάληψη, κρύβοντας τελικά το υπόβαθρο στο οποίο ξεδιπλώθηκαν αυτές οι διεργασίες, που σε ό,τι αφορά τουλάχιστον τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει ως πυρήνα τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της πολιτικής του, τον αντιλαϊκό του χαρακτήρα ως κόμμα που έχει δοκιμαστεί στην αστική διακυβέρνηση και έχει προ πολλού προσαρμόσει τη λειτουργία και τα χαρακτηριστικά του στις ανάγκες της αστικής διαχείρισης για τον εγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων.
Ασφαλώς, πολλά στοιχεία που παρακολουθήσαμε ήταν πράγματι καινοφανή, όπως ο καταιγιστικός ρυθμός και οι μέθοδοι της πολιτικής επικοινωνίας, τα χαρακτηριστικά της πολιτικής καμπάνιας Κασσελάκη, οι θεατές και αθέατες όψεις μιας διαδικασίας που οδήγησε ένα άγνωστο πρόσωπο, χωρίς θητεία στο συγκεκριμένο κόμμα ή κοινωνική δράση, στην ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αν όμως εστιάσουμε στα γεγονότα, θα διαπιστώσουμε ότι μια τέτοια προοπτική δεν ήταν καθόλου έξω από το πλαίσιο που είχε ήδη διαμορφώσει ο ΣΥΡΙΖΑ το προηγούμενο διάστημα, αλλά ίσα - ίσα προϊόν μιας ολόκληρης πορείας, τόσο σε επίπεδο περιεχομένου όσο και σε επίπεδο διαδικασιών.
Γιατί μπορεί ο Στ. Κασσελάκης να ήταν ένα άγνωστο πρόσωπο, αλλά το πολιτικό περιεχόμενο που παρουσίασε δεν είναι καθόλου άγνωστο. Η προβολή του ως «πιο άξιου και ικανού διαχειριστή» του συστήματος σε σχέση με τον σημερινό πρωθυπουργό, το πρόταγμα της «ανασυγκρότησης» του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να στραφεί πιο αποφασιστικά στο «κέντρο» (υπενθυμίζουμε ότι ο Αλ. Τσίπρας είχε συγκροτήσει τη λεγόμενη «Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης» - ΚΕΑ ως όργανο στη διαδικασία προσέλκυσης των λεγόμενων ΠΑΣΟΚογενών) και κυρίως οι διαδικασίες για την εκλογή προέδρου, όλα αυτά ήταν ήδη στοιχεία της προηγούμενης πορείας του ΣΥΡΙΖΑ. Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε πλέκει το εγκώμιο του προκατόχου του, δηλώνοντας πως ελπίζει να κρατήσει «ζωντανή την παρακαταθήκη του» και να φανεί «αντάξιος της κληρονομιάς του».
Παράλληλα, στο επίπεδο των διαδικασιών, όσοι και εσωκομματικά στον ΣΥΡΙΖΑ θρηνούν τώρα για την κατάντια του κόμματος με τα «μέλη των 2 ευρώ», όπως χαρακτηριστικά λένε, είναι οι ίδιοι που συμφώνησαν ή ανέχτηκαν αυτή τη διαδικασία κατά την προηγούμενη εσωκομματική εκλογή του Αλ. Τσίπρα. Η λογική της προσφυγής σε μια εκλογική «βάση» που διαμορφώνεται την ίδια την ημέρα των εκλογών και ο ουσιαστικός παραμερισμός της σημασίας των όποιων οργανώσεων, οργάνων και συλλογικών διαδικασιών, ήταν κάτι που βρήκε έτοιμο ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ από τον προηγούμενο, που είχε φροντίσει για την ενίσχυση αυτών των χαρακτηριστικών στο κόμμα. Υπενθυμίζουμε ότι αυτή η ψευδεπίγραφη διαδικασία ξεκίνησε με τον Γ. Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ το 2004, όπου, όπως είχε τότε υποστηριχθεί, ψήφισαν περίπου 1 εκατομμύριο μέλη - φίλοι (για την Ιστορία, το σύνθημα «άλλαξέ τα όλα» το πρωτοακούσαμε τότε απευθυνόμενο «αυθόρμητα» στον Γ. Παπανδρέου). Για να υπάρχει και ένα μέτρο σύγκρισης με τους 147.000 που ψήφισαν στις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ, σημειώνουμε ότι στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ, όπου ανέδειξαν πρόεδρο τον Ν. Ανδρουλάκη, το 2021 είχαν ψηφίσει περίπου 270.000.
Η υποψηφιότητα Κασσελάκη συχνά παρουσιάστηκε ως μια υποψηφιότητα χωρίς πολιτικό περιεχόμενο. Ενώ συνοδεύτηκε και από ορισμένα «κωμικά» περιστατικά (ο νέος πρόεδρος μπέρδευε βουλευτές της ΝΔ που τους περνούσε για βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, δήλωνε ανοιχτά άγνοια για σημαντικά πολιτικά θέματα κ.λπ.). Παράλληλα, τσουβαλιάστηκαν σε μια συζήτηση περί «μεταπολιτικής» πολλές ετερόκλητες πλευρές, άλλες λιγότερο ή περισσότερο χρήσιμες, που όμως επί της ουσίας έκρυβαν ότι η ατζέντα που πρόβαλλε ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και όταν γινόταν με συνθηματολογικό τρόπο, δεν ήταν μη πολιτική, αλλά είχε σαφείς αιχμές.
Ο ίδιος έκανε όσο πιο σαφές μπορεί ότι μιλάει για την «υγιή επιχειρηματικότητα», για ένα «ελληνικό καπιταλιστικό όνειρο» όπου όλοι τάχα μπορούν να κερδίζουν, πρόβαλλε θέσεις όπως η ανάπτυξη μισθοφορικού στρατού στη θέση της υποχρεωτικής θητείας και προτάσεις που έμοιαζαν με άμεση μεταφορά των θέσεων των Δημοκρατικών των ΗΠΑ. Κυρίως, προέβαλε ως πρώτο και βασικό πλεονέκτημα της υποψηφιότητάς του την υποσχόμενη διαχειριστική δεινότητα που του έχει προσδώσει το πέρασμά του από τις χρηματιστηριακές και ναυτιλιακές επιχειρήσεις, δηλαδή την ικανότητά του να αποτελέσει αξιόπιστη εναλλακτική της αστικής διαχείρισης, αξιοποιώντας σε αυτή τη βάση και τον κάλπικο αντικυβερνητισμό με τον οποίο τράφηκε τόσα χρόνια το μεγαλύτερο μέρος της εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Η λογική αυτή αποτελεί εξάλλου ακόμη πιο «βολικό» αντίπαλο για την κυβέρνηση της ΝΔ, στο πλαίσιο του μεταξύ τους διαγκωνισμού για την καταλληλότητα στην αστική διαχείριση.
Ούτε βέβαια είναι καθόλου θολό το πολιτικό επιτελείο που εμφανίστηκε να πλαισιώνει τον Στ. Κασσελάκη. Μιλάμε για γνωστά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν παίξει σημαντικό κυβερνητικό ρόλο τα προηγούμενα χρόνια. Ο Ν. Παππάς, πρ. υπουργός Τηλεπικοινωνιών και άμεσα εμπλεκόμενος στους ρυπαρούς ενδοαστικούς ανταγωνισμούς των ΜΜΕ την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ο Π. Πολάκης με θητεία στα υπουργεία Εσωτερικών και Υγείας, ο Γ. Τσίπρας με θητεία στο υπουργείο Εξωτερικών, ο Ευ. Αποστολάκης, πρ. υπουργός Εθνικής Αμυνας, στον οποίο αξίζει να θυμίσουμε ότι η κυβέρνηση της ΝΔ είχε πρόσφατα προτείνει υπουργική θέση, την οποία αρχικά αποδέχθηκε αλλά στη συνέχεια τελικά απέρριψε. Τέτοια ...άβυσσος χωρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ από τη ΝΔ. Ούτε για αστείο δηλαδή δεν μπορεί να γίνεται λόγος για «νέα και άφθαρτα» πρόσωπα, πολύ περισσότερο που στο πλευρό του Ευ. Αποστολάκη επανεμφανίστηκε πριν μερικές μέρες ο Π. Καμμένος, ενώ επίσης φημολογείται προσέγγιση της νέας ηγεσίας με τον Ν. Κοτζιά.
Με άλλα λόγια, υπάρχει πολιτικό περιεχόμενο, συνέχεια του προηγούμενου, και είναι γνωστό και εχθρικό για τον λαό. Αντικατοπτρίζει την προδιαγεγραμμένη πορεία ολοένα και μεγαλύτερης προσαρμογής στις ανάγκες της καπιταλιστικής διαχείρισης.
Οι εσωκομματικοί διαξιφισμοί μεταξύ των στρατοπέδων Κασσελάκη - Αχτσιόγλου, ιδιαίτερα όπως διαμορφώθηκαν με τις εκατέρωθεν «συμμαχίες» του β' γύρου, περιγράφηκαν συχνά ως «μάχη μεταξύ δύο κόσμων», ενώ από την πλευρά Αχτσιόγλου και άλλων στελεχών παρουσιάστηκε ως μάχη για την «αριστερή ταυτότητα» του ΣΥΡΙΖΑ.
Ασφαλώς μεταξύ των δύο υποψηφιοτήτων υπήρχαν διαφορές, στο υπόβαθρο, στην πολιτική προέλευση και πρότερη πολιτική - κομματική δράση, στα ακροατήρια στα οποία με προνομιακούς όρους μπορούν να απευθύνονται, πιθανότατα και σε πλευρές της μελλοντικής φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ στον ρόλο του ως κόμματος της αστικής διαχείρισης. Ηταν όμως «δύο κόσμοι», ξένοι ο ένας προς τον άλλον; Ποια είναι τέλος πάντων αυτή η δήθεν «αριστερή ψυχή» του ΣΥΡΙΖΑ, της οποίας «θεματοφύλακες» είναι η Ε. Αχτσιόγλου, ο Ευ. Τσακαλώτος και οι υπόλοιποι;
Γιατί πρέπει να θυμίσουμε ότι όλοι αυτοί έχουν πεπραγμένα.
Η Ε. Αχτσιόγλου ήταν υπουργός Εργασίας που θεσμοθέτησε την αντεργατική νομοθεσία για το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος, ενώ έθεσε σε εφαρμογή τις διατάξεις για τον κατώτατο μισθό του νόμου Βρούτση της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ (κερδίζοντας δικαίως ο νέος νόμος της το προσωνύμιο «νόμος Αχτσιόγλου - Βρούτση») που χτυπούσε τις Συλλογικές Συμβάσεις.
Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε λεπτομέρειες για τη θητεία του Ευ. Τσακαλώτου στο υπουργείο Οικονομικών, που εφάρμοσε όλες τις μνημονιακές δεσμεύσεις, τα ματωμένα πλεονάσματα και το περιβόητο «δημοσιονομικό μαξιλάρι».
Αυτοί οι τόσο «αντίθετοι» κόσμοι, μαζί με τους βασικούς κομματικούς υποστηρικτές του Στ. Κασσελάκη (Ε. Αποστολάκης, Ν. Παππάς, Π. Πολάκης), ήταν όλοι μαζί στο ίδιο υπουργικό συμβούλιο. Τόσο «αντίθετοι» που καθόντουσαν δίπλα - δίπλα στα υπουργικά έδρανα. Υπηρετώντας όλοι μαζί την αντιλαϊκή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, την πολιτική του τρίτου μνημονίου, τη στρατηγική αναβάθμιση της Ελλάδας στον ρόλο του «σημαιοφόρου» του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή.
Μέχρι στιγμής στον ΣΥΡΙΖΑ πολλοί κάνουν επίκληση στην «ενότητα», αλλά η κινητικότητα παραμένει έντονη όπως και οι εκατέρωθεν αντιπαραθέσεις, με διάφορα ενδεχόμενα να παραμένουν ανοιχτά.
Πολλά στελέχη τηρούν στάση αναμονής ενόψει του προγραμματισμένου Συνεδρίου. Ο Ν. Φίλης δήλωνε χαρακτηριστικά: «Σκοπεύω να δώσω τη μάχη στο Συνέδριο. Δεν είμαι δεδομένος σε ένα κόμμα που δεν θα είναι κόμμα της Αριστεράς».
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το τμήμα στελεχών που αποστασιοποιείται από τη νέα ηγεσία, και ανεξάρτητα από το πώς τελικά θα κινηθεί, εκείνο που προβάλλει δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια επανάληψη της χρεοκοπημένης σημερινής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και των σχετικών αυταπατών περί «προοδευτικής διακυβέρνησης» του καπιταλισμού, που ήδη δοκιμάστηκαν με καταστροφικά αποτελέσματα για τον λαό.
Από άλλη σκοπιά, ο Ν. Σπίρτζης θεωρώντας ότι οι τρέχουσες διεργασίες εκτροχιάζονται σε εκφυλισμό καλεί ανοιχτά σε άμεση σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ, το ίδιο και η κίνηση «Πράττω».
Το βέβαιο είναι ότι η σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται για τα καλά σε μια περίοδο ανασύνθεσης δυνάμεων. Εξάλλου, το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου ανέδειξε εμφατικά αυτή την ανάγκη. Και όπως είναι φυσικό, σε αυτές τις διεργασίες μετέχουν, πέρα από το πολιτικό προσωπικό, τμήματα της εγχώριας και διεθνούς αστικής τάξης, επιχειρηματικοί όμιλοι, εφοπλιστές, ιδρύματα και οργανισμοί, εκπρόσωποι της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και των αντίστοιχων δυνάμεων στις ΗΠΑ, και πλήθος άλλων δυνάμεων.
Η σοσιαλδημοκρατία, εξάλλου, έχει επιδείξει ιστορικά μεγάλη ευελιξία και ικανότητα να αποκτάει χαρακτηριστικά πιο ταιριαστά, συχνά και με πολύ διαφορετικά προσωπεία, στις μεταβαλλόμενες ανάγκες της αστικής διαχείρισης. Αλλάζει «δέρμα» με μεγάλη μαεστρία. Ενδεικτικά μόνο: Από το τριτοσεπτεμβριανό ΠΑΣΟΚ των «αντιιμπεριαλιστικών» συνθημάτων στον «εκσυγχρονισμό» του Κ. Σημίτη και από εκεί στον «αντιμνημονιακό» ΣΥΡΙΖΑ.
Ο λαός όμως έχει σήμερα συγκεντρώσει και μεγαλύτερη πείρα από τις οβιδιακές μεταμορφώσεις των σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, τις αυταπάτες που καλλιεργούν, την υπονόμευση των εργατικών - λαϊκών αγώνων ή και τον εκφυλισμό τους μέσα από τον μεσσιανισμό της «κυβερνώσας αριστεράς», που υπόσχεται λύσεις χωρίς σύγκρουση και έναν φιλολαϊκό τάχα καπιταλισμό.
Ολη αυτή η πείρα μπορεί να αξιοποιηθεί για να σπάσουν παλιές αλλά και νέες αυταπάτες, να μη σταθεί ο λαός παθητικός θεατής στα κάθε φορά «νέα επεισόδια» των διεργασιών αναμόρφωσης του σοσιαλδημοκρατικού πόλου, να μην περιμένει τίποτα από δυνάμεις που είτε με τη μία είτε με την άλλη φορεσιά οδηγούν ξανά και ξανά στον εγκλωβισμό, στην ενσωμάτωση και την απογοήτευση.
Σήμερα υπάρχουν πρόσθετες δυνατότητες ώστε περισσότεροι εργαζόμενοι, νέοι, βιοπαλαιστές να βγάλουν συμπεράσματα, να απορρίψουν αδιέξοδα και αυταπάτες. Οσοι αγανακτούν με αυτή την πορεία, να απαγκιστρωθούν, να συμπορευτούν με το ΚΚΕ στον αγώνα ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Κωστή ΜΠΟΡΜΠΟΤΗ*
* Ο Κ. Μπορμπότης είναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ
Ν. Μαρατζιδης... Nikos Kotzias..
ΑπάντησηΔιαγραφή— Είναι θέλημα Θεού (Πρεσβείας) όλα όσα συμβαίνουν;
ε, ΠιΑΣΟΚοΖΑΙΟΙ ?
Sakis Xirokostas
Το πραγματικά χυδαίο με την επίσκεψη Κασσελάκη στο ΕΕΕΚ δεν ειναι τα γελοία ακροβατικά του σε μια ράμπα για την πρόσβαση ατόμων με κινητικά προβλήματα, ούτε η αποστροφή του ότι αυτός μπορεί να βρει χώρο για το σχολείο μέσα σε μια εβδομάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά είναι αναμενόμενα από έναν αμερικανοθρεμμένο αυτοδημιούργητο εφοπλιστή. Το πρώτο φανερώνει μια έλλειψη ενσυναίσθησης, το δεύτερο μια άγνοια για την εκπαιδευτική πολιτική και την κατάσταση στον ευρύτερο χώρο της εκπαίδευσης, ειδικής και γενικής.
Άλλωστε τι να ξέρει για την εκπαίδευση στην Ελλάδα όταν ο ίδιος υπήρξε μαθητής σε κολλέγιο τόσο εδώ όσο και μετά τον "ξεριζωμό" του στις ΗΠΑ, όπου υπήρξε μάλιστα υπότροφος των εκεί κολλεγίων (πόσο ίδια ακούγεται η ιστορία του με την ιστορία του πολιτικού κρατούμενου από 6 μηνών, ξεριζωμένου στην κόλαση του Παρισιού Κυριάκου...)
Το όλο show όμως που στήθηκε από τα κανάλια, που σιγά που θα έχαναν την ευκαιρία, είχε σαν αποτέλεσμα η παράλληλη επίσκεψη της Υφυπουργού να περάσει στα ψιλά...
Την περίοδο που η κυβέρνηση συνεχίζει να χαντακωνει χιλιάδες μαθητές με ειδικές ανάγκες και τις οικογένειές τους, αφήνοντας τους χωρίς εκπαιδευτικούς, χωρίς ΕΕΠ και ΕΒΠ, χωρίς στην πραγματικότητα όχι απλά τους δασκάλους τους αλλά τους θεραπευτές τους, εφαρμόζοντας μια πολιτική ευγονικής (άλλωστε τα δικά μας παιδιά δεν θα είναι ποτέ "παραγωγικά" για το σύστημα), η προσοχή του κοινού στρέφεται, εν γνώση ή εν αγνοία του Κασσελάκη δεν έχει σημασία, στους χαριτωμένους τσαρλατανισμούς του αντί στα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε εμείς, γονείς αυτών των παιδιών με ειδικές ανάγκες (και όχι ειδικές ικανότητες και άλλες τέτοιες μπούρδες).
Αντί η επίσκεψη της υφυπουργού να γίνεται αφορμή για να βγουν μπροστά οι ανάγκες μας και η καταστροφική πολιτική που εφαρμόζεται πάνω στα παιδιά μας, ο κόσμος ασχολείται με τις σαχλαμάρες του καινούριου γελωτοποιού με το χαμόγελο της Crest...
Αυτό το προπέτασμα καπνού για να κρυφτεί η πολιτική αυτή, είναι που προσέφερε απλόχερα ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Και μετά πήγε να πιει χαλαρός το φρέντο εσπρέσσο του με μαύρη ζάχαρη, γιατί είχε να πάει και γυμναστήριο αργότερα ο άνθρωπος, όπως μαθαίνουμε από τα ΜΜΕ.
Sotiris Kelamis