Κόντρα στη συντηρητικοποίηση και τον εγκλωβισμό, ελπίδα και διέξοδος με ισχυρό ΚΚΕ

Κόντρα στον συνολικότερο αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, κόντρα στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και των κομμάτων του, στις ζωές, στα δικαιώματα και τις συνειδήσεις των εργαζομένων και του λαού, το ΚΚΕ έδωσε μάχη στις εκλογές της 26ης Μάη να εκφραστούν και στην κάλπη μια σειρά θετικές διεργασίες που αναπτύσσονται σε κλάδους και χώρους δουλειάς, σε γειτονιές, με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών.

Πράγματι, στα ποιοτικά στοιχεία του εκλογικού αποτελέσματος, άρα και στα εφόδια για την επόμενη κρίσιμη μάχη των βουλευτικών εκλογών, καταγράφεται το γεγονός ότι εκφράστηκε μια τέτοια τάση συμπόρευσης με το ΚΚΕ από ανθρώπους με τους οποίους συναντηθήκαμε μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Στη μάχη αυτή, ωστόσο, βρεθήκαμε αντιμέτωποι ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά και με ένα κλίμα βαθιάς απογοήτευσης για την κατάσταση, σε πλατιά τμήματα του λαού. Μια απογοήτευση όμως που ακόμα δεν έχει βρει θετική διέξοδο, μένει εγκλωβισμένη, πότε στην αδράνεια, στο «δεν αλλάζει τίποτα» και πότε στη λογική του τάχα «μικρότερου κακού». Βρεθήκαμε αντιμέτωποι και δώσαμε μάχη απέναντι σε αυτό που εκφράστηκε και στο εκλογικό αποτέλεσμα: Μια γενικότερη τάση συντηρητικοποίησης, για την οποία ευθύνονται όλα τα αστικά πολιτικά κόμματα, με ξεχωριστό το ρόλο του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, της δύναμης που ψευδεπίγραφα έθεσε μπροστά στην κάλπη το δίλημμα «πρόοδος ή συντήρηση».

Εσπειρε σύγχυση και απογοήτευση, «ανθίζει» η συντηρητικοποίηση

Η τεράστια ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ - που αποτελεί ταυτόχρονα τεράστια συμβολή στα σχέδια του κεφαλαίου - συνίσταται ακριβώς στην απογοήτευση και τη σύγχυση που έσπειρε σε κόσμο που τον ακολούθησε, σε εργατικές - λαϊκές δυνάμεις που θεώρησαν ότι έκαναν ένα βήμα απεγκλωβισμού από την αντιλαϊκή πολιτική ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, για να συνειδητοποιήσουν τελικά ότι πίσω από το απατηλό «Η ελπίδα έρχεται» βρισκόταν ο εγκλωβισμός στην ίδια ακριβώς αντιλαϊκή πολιτική υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων, με μόνη αλλαγή τον τιμονιέρη της αστικής διακυβέρνησης.

Ολη η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, από την ανάδειξη σε αξιωματική αντιπολίτευση έως την άνοδο στη διακυβέρνηση και μέχρι σήμερα, είναι μια τεράστια προσφορά στην προσπάθεια των εκμεταλλευτών να συσκοτίσουν τις αιτίες για τα βάσανα του λαού και την πραγματική διέξοδο από αυτά, να καναλιζάρουν και να χτυπήσουν κάθε τάση ριζοσπαστισμού που μπορεί τελικά να στραφεί ενάντια στην ίδια τη ρίζα της εκμετάλλευσης.

Από το περιβόητο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» και το «σκίσιμο των μνημονίων», μέχρι την απάτη της «περήφανης διαπραγμάτευσης» και την παγίδα του δημοψηφίσματος, έως την υπογραφή του νέου μνημονίου και τη στοχοπροσηλωμένη υλοποίηση όλων των μνημονιακών μέτρων... στο όνομα της εξόδου από αυτά και της επίτευξης της «δίκαιης ανάπτυξης», ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τα ρέστα του σε αυτήν την επιχείρηση:
-- Πρώτα αποπροσανατόλισαν από το πραγματικό περιεχόμενο και τον χαρακτήρα των μνημονίων, από το γεγονός δηλαδή ότι αποτελούσαν εξειδίκευση στα χρόνια της κρίσης της αντιλαϊκής στρατηγικής του κεφαλαίου που είχε χαραχτεί πολύ πριν από αυτή, ενώ στη συνέχεια τα νομιμοποίησαν διατηρώντας τα άθικτα και ψηφίζοντας ένα ακόμα μαζί με ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ήδη από το καλοκαίρι του 2015.
-- Καλλιέργησαν την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να συνυπάρχει η υπηρέτηση των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων με την υπηρέτηση των συμφερόντων των εργαζομένων και του λαού, ότι υπάρχει «εύκολος» δρόμος υπέρ του λαού, χωρίς σύγκρουση με τους εκμεταλλευτές του, αλλά με φιλολαϊκή τάχα διαχείριση του συστήματος και της οικονομίας τους.

Η ηχηρή διάψευση όλων των παραπάνω στο έδαφος του συνολικού αρνητικού συσχετισμού, φέρνει μεν πείρα αλλά και σπέρνει απογοήτευση, ανοίγοντας το δρόμο στη συντηρητικοποίηση σημαντικών τμημάτων του λαού.

ΣΥΡΙΖΑ: Το καλύτερο «πλυντήριο» της πολιτικής ΝΔ - ΠΑΣΟΚ

Το αποτέλεσμα των εκλογών ήρθε να επιβεβαιώσει εμφατικά το γεγονός ότι με την αντιλαϊκή πολιτική της όλα αυτά τα χρόνια, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν... «ξεμπερδεύει με το παλιό», αλλά το «ξεπλένει» και το ανασταίνει!

Η συνέχιση και η κλιμάκωση της επίθεσης σε όλα τα επίπεδα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή που «ξέπλυνε» τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είναι αυτή που τους έδωσε τη δυνατότητα να εμφανίζονται σήμερα ως «δικαιωμένοι» για την πολιτική που τσάκισε και τσακίζει τους εργαζόμενους και το λαό, να υπερθεματίζουν σε αντεργατικές θέσεις, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού με τον ΣΥΡΙΖΑ για το χρίσμα του εκλεκτού της αστικής τάξης. Είναι αυτή η αντιλαϊκή σκυταλοδρομία που κάνει την αντεργατική επίθεση να φαντάζει περίπου ως... φυσικό φαινόμενο και την πάλη για την ανατροπή της ως μια «ουτοπία», ως κάτι που «δεν γίνεται»...

Τα παραδείγματα είναι ατελείωτα... Ενδεικτικά αναφέρουμε:
-- Ο νόμος Κατρούγκαλου ενσωμάτωσε, «νομιμοποίησε» και βάθυνε όλες τις προηγούμενες αντιασφαλιστικές περικοπές, προετοίμασε το έδαφος για τις επόμενες αξιώσεις του κεφαλαίου, για όσα ανοιχτά προαναγγέλλει σήμερα η ΝΔ με το περιβόητο μοντέλο των «τριών πυλώνων».
-- Η ολομέτωπη συνέχεια της επίθεσης στα εργατικά δικαιώματα, μεταξύ άλλων με την «απελευθέρωση» των ομαδικών απολύσεων, το χτύπημα της κυριακάτικης αργίας, την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων για τον κατώτατο μισθό με τον νόμο Αχτσιόγλου - Βρούτση, το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος, δίνουν πάσα στη ΝΔ να περιγράψει τις επόμενες αντεργατικές πίστες, όπως έκανε π.χ. τοποθετούμενη υπέρ της γενίκευσης της ήδη θεσμοθετημένης 7ήμερης εργασίας.
-- Η παραπέρα μείωση της κρατικής χρηματοδότησης για την Υγεία από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με τα νοσοκομεία «στο κόκκινο», βρίσκει τη συνέχειά της στις αντιλαϊκές «προτάσεις» του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας για «δύο βαθμίδες Υγείας», των «αναγκών» και των «επιθυμιών»!

«Περασμένα - ξεχασμένα...»

Αφού διατήρησε όλα τα μνημονιακά μέτρα των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αφού ψήφισε μαζί τους το 3ο μνημόνιο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - όπως είχαν κάνει προηγούμενα και οι προκάτοχοί της - παρουσίασε ως «σχέδιο για να βγουν ο λαός και η χώρα από τα μνημόνια» τη... στοχοπροσηλωμένη υλοποίησή τους, τις νέες αντιλαϊκές δεσμεύσεις για δεκαετίες μπροστά, την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης για τη στήριξη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.

Στο όνομα της «δίκαιης ανάπτυξης» κάλεσε το λαό να ξεγράψει τις τεράστιες απώλειές του, να συνταχθεί πίσω από τον αντιλαϊκό στόχο της ανάκαμψης των κερδών των καπιταλιστών, μπας και περισσέψει κανένα ψίχουλο. Πρόβαλε και προβάλλει ως «διέξοδο» τον δρόμο που έφερε τους εργαζόμενους και το λαό έως εδώ!

Με τη στάση τους απέναντι σε κάθε εργατική - λαϊκή κινητοποίηση, από τη συστηματική απόρριψη των δίκαιων αιτημάτων μέχρι την ανοιχτή καταστολή, που νομιμοποιήθηκε και αυτή, με την προκλητική επιχειρηματολογία που ανέπτυσσαν ακόμα και μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων για την υπεράσπιση της «αναγκαιότητας» των μνημονιακών περικοπών, έδωσαν «τα ρέστα τους» για να ενισχυθεί η προπαγάνδα που παρουσιάζει ως «κίνδυνο εκτροχιασμού της οικονομίας» κάθε διεκδίκηση για πραγματική ανάκτηση των τεράστιων απωλειών των εργαζομένων και του λαού, κάθε αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες τους.

Με επιδόματα - ψίχουλα, με τη γνωστή τακτική «σου παίρνω 10, δίνω τα 9 στο κεφάλαιο και σου επιστρέφω 1», συνέβαλαν καθοριστικά στο να πέσει ακόμα πιο χαμηλά ο πήχης των εργατικών - λαϊκών απαιτήσεων.

Το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» και ο «διαβολικά καλός» Τραμπ...

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δεν υπάρχει πλευρά που να μην «ξέπλυναν»:

• Αξέχαστος είναι ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ στο «ξέπλυμα» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ακόμα και του... «διαβολικά καλού» Τραμπ! Βάφτισαν «μονόδρομο» και «διασφάλιση της σταθερότητας και της ασφάλειας» την ολοένα και βαθύτερη εμπλοκή του λαού και της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή, με στόχο τη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της ελληνικής αστικής τάξης, όπως και το γεγονός ότι για τον ίδιο στόχο έσπειραν όλη την Ελλάδα με αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις και «διευκολύνσεις»... Αναμάσησαν τα περί «ευρωπαϊκού κεκτημένου», από το οποίο τάχα τα μνημόνια ήταν μια «ελληνική παρέκκλιση», όταν σε όλη την ΕΕ εφαρμόζεται η ίδια αντιλαϊκή πολιτική για τη στήριξη των κερδών και της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Αναπαράγουν τα περί «ανάγκης για επιστροφή στις ιδρυτικές αρχές και αξίες της ΕΕ», όταν από τα γεννοφάσκια της η ΕΟΚ - ΕΕ είναι μια λυκοσυμμαχία του κεφαλαίου, με ιδρυτική αρχή τον αντικομμουνισμό και την ένταση της εκμετάλλευσης.
• Αντίστοιχα, ενώ ένα από τα κάλπικα διλήμματα που λάνσαρε μπροστά στις εκλογές ήταν και αυτό της «μάχης κατά της ακροδεξιάς», η πραγματικότητα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τη δική του συμβολή στην επιχείρηση καλλιέργειας ανοχής απέναντι σε αυτές τις δυνάμεις: Τόσα χρόνια συγκυβέρνησε με τους εθνικιστές - ακροδεξιούς ΑΝΕΛ. Στελέχη του στην κυβέρνηση και την Τοπική Διοίκηση, με διάφορες ευκαιρίες, χαριεντίζονταν με χρυσαυγίτες, ενώ με εμβληματικές κινήσεις, όπως η υπογραφή στην πρόσφατη απαράδεκτη αντικομμουνιστική διακήρυξη της ΕΕ, έριξε μπόλικο νερό στον ίδιο αντιδραστικό μύλο.

Απάντηση με ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ!

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε και κλιμάκωσε την αντιλαϊκή πολιτική ακριβώς από το σημείο που... «κώλωσαν» οι προηγούμενοι, ενώ ντύνοντάς την με τον μανδύα της «προόδου» και της «αριστερής κυβέρνησης» κατασυκοφάντησε τις πραγματικές αξίες της προόδου, δυσφήμισε ό,τι αντιλαμβάνονταν οι εργαζόμενοι και ο λαός μας ως «αριστερό», δηλαδή την αταλάντευτη πάλη για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, ενάντια στο κεφάλαιο, στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, με την πρωτοπόρα και ανιδιοτελή δράση των κομμουνιστών.

Το «παλιό» δεν έφυγε ποτέ, ζει και βασιλεύει, είναι η βάρβαρη πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, όποιο μανδύα κι αν φορούν οι δυνάμεις που εναλλάσσονται, αναμορφώνονται και ανακυκλώνονται για τη διαχείρισή της.

Γι' αυτό, μπροστά και στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, είναι ανάγκη η δικαιολογημένη λαϊκή δυσαρέσκεια για τον ΣΥΡΙΖΑ να μην εγκλωβιστεί ούτε στο «μικρότερο κακό», ούτε σε μεταγγίσεις μεταξύ δυνάμεων που υπηρετούν την ίδια αντιλαϊκή στρατηγική. Κόσμος που έχει απογοητευτεί, να μην τσιμπήσει σε ψεύτικα διλήμματα, να μην πάει με κρύα καρδιά να δώσει μια ψήφο που θα στραφεί εναντίον του.
Να μην εγκλωβιστεί στην αδράνεια, στο σαράκι τού «δεν αλλάζει τίποτα». Αυτό που αποδείχτηκε δεν είναι ότι δεν υπάρχει ελπίδα και άλλος δρόμος για το λαό. Ισα - ίσα, αυτό που αποδείχτηκε είναι ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκός δρόμος εντός των τειχών του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Ο άλλος δρόμος για το λαό περνάει μέσα από την οργάνωση της αντίστασης και της αντεπίθεσης απέναντι στην πολιτική κεφαλαίου - ΕΕ - κυβερνήσεων. Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της ανάπτυξης με κριτήριο τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, με το λαό στην εξουσία, με όλο τον πλούτο που παράγει στα χέρια του, είναι ο δρόμος της Ελλάδας και της Ευρώπης του σοσιαλισμού. Στην πάλη για αυτήν την προοπτική, μπορούν και οι επιμέρους αγώνες του λαού να βάζουν εμπόδια, να έχουν μικρές νίκες, κατακτήσεις.

Με την ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ, με την ψήφο τους στις εκλογικές μάχες και τη συμπόρευση μαζί του, οι εργαζόμενοι και ο λαός έχουν τη δυνατότητα να ενισχύσουν τη δύναμη που έχει ως Πρόγραμμα αυτήν την προοπτική, που πρωταγωνιστεί σε αυτόν τον αγώνα!

Γ. Ε.