Η ανύπαρκτη Αντισεισμική προστασία

   ΔΙΚΑΙΩΜΑ  ΖΩΗΣ & ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

 για το λαό

Ο πρόσφατος σεισμός στη Μαγούλα θύμισε σε όλους πως οι σεισμοί «δεν ξεχνούν» όντας άρρηκτα συνδεδεμένοι με την χώρα μας. Άρα φόβος και τρόμος;  Καθόλου: αν και η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση στην Ευρώπη από πλευράς σεισμικότητας και την έκτη παγκοσμίως. Αιτία είναι -να το παίξουμε και λίγο επιστήμονες η θέση της χώρας μας, η οποία βρίσκεται στη σύνθετη οριακή ζώνη στην
ανατολική Μεσόγειο μεταξύ της Αφρικανικής πλάκας και της Ευρασιατικής πλάκας.

Το βόρειο τμήμα στην Ευρασιατική ενώ το νότιο τμήμα βρίσκεται στην Πλάκα του Αιγαίου, η οποία μετακινείται νοτιοδυτικά σε σχέση με την Ευρασιατική (~30 mm/έτος) ενώ η Αφρικανική πλάκα υποχωρεί προς τα βόρεια κάτω από την πλάκα του Αιγαίου (~40 mm/έτος). Το βόρειο όριο πλάκας είναι ένα σχετικά διάχυτο αποκλινόμενο όριο ενώ το νότιο συγκλίνον όριο σχηματίζει το ελληνικό τόξο. Άρα «κανένα πρόβλημα»; Φυσικά υπάρχει και έχει να κάνει με την ανύπαρκτη από πλευράς κράτους αντισεισμική προστασία που για το λαό αποτελεί δικαίωμα ζωής

Λίγη ιστορία (και [προ]ιστορία)

Οι ισχυρότεροι σεισμοί ιστορικά είναι εκείνοι που συνδέονται με το Ελληνικό Τόξο, αν και κανένας δεν είναι μεγαλύτερος των 7,2 βαθμών όπως έχει παρατηρηθεί από τις σύγχρονες καταμετρήσεις των σεισμολογικών οργάνων. Πρότερα ιστορικά σεισμικά γεγονότα *365 π.Χ. & 1303 μ.Χ.) πιθανόν να ήταν μεγαλύτερα από τις παραπάνω σεισμικές καταμετρήσεις.

Ιστορικά ο μεγαλύτερος σεισμός στην Ελλάδα καταγράφεται στη Ρόδο το 1926 (8 Ρίχτερ) που κατέστρεψε 3.200 σπίτια και χαρακτηρίστηκε παγκόσμιος γιατί έγινε αισθητός σε πάνω από 10 χώρες.

Πάντως, αν και η σεισμική δραστηριότητα στην Ελλάδα είναι έντονη τα μεγέθη των σεισμών σπάνια ξεπερνούν τα 7 Ρίχτερ:  μόλις 13 σεισμοί στα τελευταία 120 χρόνια έχουν ξεπεράσει τα «7» με σοβαρότερο συμβάν τον μεγέθους 7.2R, που έγινε στις 12 Αυγούστου 1953 στη Κεφαλονιά και προκάλεσε τεράστιες υλικές καταστροφές,  476 καταγραμμένους θανάτους και 2.412 τραυματισμούς. Πάνω από το 90% των κατοικιών σε Κεφαλονιά, Ιθάκη και Ζάκυνθο μετατράπηκαν σε ερείπια (από 33.000, 27.659 καταρρεύσεις και 2.780 σοβαρές υλικές ζημιές)

            Περιοχή           Μέγεθος

26/6/1926        Ρόδος, Αρχάγγελος     8

11/8/1903        Κύθηρα, Μιτάτα          7.9

8/11/1905        Χαλκιδική, Αθως        7.5

9/7/1956          Αμοργός, Ποταμός     7.5

30/8/1926        Πελοπόνησος, Σπάρτη            7.2

12/8/1953        Κεφαλλονιά, Αργοστόλι         7.2

25/4/1957        Ρόδος, Ρόδος   7.2

19/2/1968        Αγιος Ευστράτιος        7.1

26/9/1932        Χαλκιδική, Ιερισσός   7

25/2/1935        Λασίθι, Ανόγια           7

6/10/1947        Μεσσηνία, Πυλία        7

30/4/1954        Καρδίτσα, Σοφάδες     7

18/2/1910        Κρήτη, Χανιά 6.9

11/8/1904        Σάμος, Σάμος 6.8

24/1/1912        Κεφαλλονιά, Ασπρογέρακας 6.8

31/3/1965        Αιτωλία, Αγρίνιο        6.8

13/8/1992        Κρήτη, Ζάκρο             6.8

7/8/1915          Ιθάκη, Ιθάκη   6.7

23/8/1949        Χίος, Καρδάμυλα       6.7

24/2/1981        Αλκιονίδες, Περαχώρα           6.7

5/7/1902          Θεσσαλονίκη, Ασσυρος         6.6

17/11/2015      Λευκάδα, Λευκάδα     6.5

20/6/1978        Θεσσαλονίκη, Στίβος 6.5

24/5/2014        Μεταξύ Σαμοθράκης-Λήμνου            6.5

1/5/1967          Ιωάννινα-Αρτα            6.4

12/10/2013      Κρήτη 6.4

22/4/1928        Κόρινθος, Κόρινθος    6.3

5/2/1966          Λίμνη Κρεμαστών, Πετράλωνα         6.2

15/6/1995        Αίγιο, Αίγιο     6.1

7/9/1999          Αθήνα, Πάρνηθα         6.1

17/10/1914      Βοιωτία, Θήβα            6

17/5/1930        Κόρινθος, Σαρικό        6

20/7/1938        Αττική, Ωρωπός          6

13/9/1986        Καλαμάτα, Καλαμάτα             6

Χάρτης των επίκεντρων των καταγεγραμμένων σεισμών της Ελλάδας (&ι τμημάτων γειτονικών χωρών), με μέγεθος άνω των 4,0R (1900 ως σήμερα). Xρώματα: Μπλε 4,0 έως 4,9R, Πράσινο: 5,0 έως 5,9R, Κίτρινο: 6,0 έως 6,9R, Πορτοκαλί: 7,0 έως 7,9R

[Πηγές: seismoi-online.gr, earthquakes.gr, Wiki]

Ο μεγάλος σεισμός του 1978 στη Θεσσαλονίκη

Σημειώθηκε την Τρίτη 20 Ιουνίου 1978 και ώρα 23:03, με επίκεντρο 35 χιλιόμετρα ανατολικά-βορειοανατολικά της πόλης της Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα στο χωριό Στίβος, που βρίσκεται ανάμεσα στις λίμνες Κορώνεια και Βόλβη. Η σεισμική δραστηριότητα ξεκίνησε στις 8 Μαΐου 1978 με ισχυρότερους προσεισμούς αυτών της 24ης Μαΐου (ώρα 02:34) με μέγεθος 5,8 Ρίχτερ και της 19ης Ιουνίου με μέγεθος 5,3 Ρίχτερ. Ο κύριος σεισμός της 20ης Ιουνίου ήταν μεγέθους 6,5 Ρίχτερ, είχε εστιακό βάθος 10 χιλιομέτρων, διάρκεια 10sec και έγινε αισθητός σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα, τη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία. Υπήρξε ο πρώτος που έπληξε μεγάλο αστικό κέντρο στην Ελλάδα και θεωρείται η μεγαλύτερη σεισμική δραστηριότητα στη γύρω περιοχή από το 1932, όταν και σημειώθηκε ο σεισμός της Ιερισσού στη Χαλκιδική. Ακολούθησε επίσης σειρά ισχυρών μετασεισμών με μεγαλύτερο εκείνο της 5ης Ιουλίου 1978, μεγέθους 5 Ρίχτερ και με μετακινημένο επίκεντρο δυτικά της λίμνης Κορώνειας στα 7,0 – 10,0 km από τη πόλη.

 

Οι δείκτες του ρολογιού στη στοά Μαλακοπή έχουν σταματήσει να κινούνται από το βράδυ του σεισμού του 1978

Το μέγεθος των καταστροφών που προκάλεσε, εκτιμήθηκε στο επίπεδο VIII (8) στη 12-βάθμια κλίμακα Μερκάλι, ήταν δηλαδή «καταστροφικός». Επίσης προκάλεσε συνολικά 49 θανάτους, εκ των οποίων οι περισσότεροι (37) ήταν ένοικοι 8ροφης πολυκατοικίας που κατέρρευσε στην πλατεία Ιπποδρομίου. Τραυματίστηκαν 220, ενώ χιλιάδες έμειναν άστεγοι σε όλο τον νομό Θεσσαλονίκης. Οι υλικές ζημιές, έφτασαν τα 1,2 δισ €, σε σημερινές τιμές. Εντοπίστηκαν συνολικά 3.170 (4,5%) κτίρια με σοβαρές και επικίνδυνες βλάβες (κόκκινα), 13.918 (21,0%) κτίρια με μέσης ή και μικρής κλίμακας βλάβες (κίτρινα) και 49.071 (74,5%) κτίρια χωρίς βλάβες (πράσινα). Tην αποκατάσταση των σεισμοπαθών ανέλαβε -υποτίθεται η ΥΑΣΒΕ (Υπηρεσία Αποκατάστασης Σεισμοπλήκτων Βορείου Ελλάδας)

Ο καθηγητής Βασίλης Παπαζάχος από τους πρωταγωνιστές της εποχής, περιγράφει στο βιβλίο «Ταξίδι στο Παρελθόν μου» τα γεγονότα ως εξής: «Ο σεισμός της 20ης Ιουνίου 1978 είχε μέγεθος 6,5 και εστία στη Μυγδονία λεκάνη (μεταξύ των λιμνών Βόλβης και Λαγκαδά). Παρότι ήταν ένα συνηθισμένο φυσικό φαινόμενο (αφού κάθε τρία χρόνια κατά μέσο όρο γίνεται ένας σεισμός αυτού του μεγέθους στην Ελλάδα), είχε δυσανάλογες αρνητικές κοινωνικές επιπτώσεις, ιδιαίτερα στην πόλη της Θεσσαλονίκης όπου έβλαψε το ένα τέταρτο των οικοδομών και φόνευσε 49 ανθρώπους. Ηταν ο πρώτος ισχυρός σεισμός που έπληξε σοβαρά ένα μεγάλο αστικό κέντρο στην Ελλάδα και γι’ αυτό δεν υπήρχε η σχετική εμπειρία αντιμετώπισης τέτοιων και τόσο εκτεταμένων καταστροφών».

Το ΚΚΕ, πέρα από τις συνεχείς παρεμβάσεις στη βουλή, με προτάσεις (που φυσικά δεν εισακούονται) έχει κάνει πολλές εκδηλώσεις και ημερίδες για την αντισεισμική προστασία, τόσο σε Αθήνα -«προφητικά» πριν τη Ricomex, όσο και στη Θεσσαλονίκη, με πιο πρόσφατη (Φεβ-2019) την ημερίδα της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ με μαζική λαϊκή συμμετοχή, εργαζομένων και επιστημόνων από το χώρο των κατασκευών και ειδικών επιστημόνων με θέμα «Αντισεισμική προστασία, δικαίωμα ζωής και ασφάλειας για το λαό»

Στην ημερίδα αναδείχθηκε η αναγκαιότητα της πρότασης του ΚΚΕ, που αντιμετωπίζει την αντισεισμική θωράκιση της χώρας ως ένα μεγάλο έργο υποδομής για την προστασία της ζωής και της περιουσίας του λαού, κόντρα στον σημερινό καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, που ακριβώς επειδή υπηρετεί την κερδοφορία μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και όχι την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, δεν ιεραρχεί έργα αντισεισμικής, αντιπυρικής και αντιπλημμυρικής προστασίας. Παρουσιάστηκαν επίσης τα άμεσα αιτήματα πάλης, η υλοποίηση των οποίων πρέπει να γίνει υπόθεση του αγώνα των εργαζομένων.

Στην εκδήλωση μίλησαν ο Σωτήρης Αβραμόπουλος, πολιτικός μηχανικός η Ελευθερία Παπαδημητρίου, καθηγήτρια Σεισμολογίας στον Τομέα Γεωφυσικής του Τμήματος Γεωλογίας του ΑΠΘ, ο Βασίλειος Λεκίδης, δρ. πολιτικός μηχανικός, διευθυντής Ερευνών στο ΙΤΣΑΚ-ΟΑΣΠ και πρόεδρος της επιτροπής Φυσικών Καταστροφών του ΤΕΕ/ΤΚΜ, ο Κυριαζής Πιτιλάκης, ομότιμος καθηγητής Πολιτικών Μηχανικών του ΑΠΘ και πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης Σεισμικής Μηχανικής κά Παρεμβάσεις έκαναν ο Σωτήρης Ζαριανόπουλος, ευρωβουλευτής του ΚΚΕ και ο Θανάσης Κουτσουράς, πρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων Θεσσαλονίκης.

Ζήτημα ζωής να σηκώσουμε ανάστημα, να βάλουμε μπροστά τις σύγχρονες ανάγκες

Εισηγητικά ο Σωτήρης Αβραμόπουλος αναφέρθηκε στα δεδομένα που καταγράφονται σήμερα, 40 χρόνια μετά το μεγάλο σεισμό του 1978 στη Θεσσαλονίκη, όπως η γήρανση και υποβάθμιση ενός σημαντικού μέρους του κτιριακού αποθέματος, ιδιαίτερα στην Α’ Δημοτική Κοινότητα του δήμου Θεσσαλονίκης, δηλαδή στο κέντρο της πόλης, αλλά και σε άλλες δημοτικές κοινότητες και σε όμορους δήμους. Στις σημαντικές καθυστερήσεις στον προσεισμικό έλεγχο, σε όλες τις βαθμίδες του, και σε ό,τι αφορά την ενίσχυση σχολείων, νοσοκομείων, άλλων δημόσιων κτιρίων, χώρων εργασίας. Οπως είπε, σχεδόν 20 χρόνια μετά τις εξαγγελίες για πρωτοβάθμιο έλεγχο των 80.000 – 90.000 κτιρίων δημόσιου ενδιαφέροντος πανελλαδικά, αυτός έχει προχωρήσει σε ένα ποσοστό όχι μεγαλύτερο από 15%.

Αναφέρθηκε επίσης στις σημαντικές ελλείψεις στη χρηματοδότηση, στελέχωση και εξοπλισμό των μηχανισμών Πολιτικής Προστασίας, στις ελλείψεις στην ενημέρωση του πληθυσμού και σε ασκήσεις ετοιμότητας, στην επικαιροποίηση των σχεδίων αντιμετώπισης έκτακτων καταστάσεων με τα νέα επιστημονικά δεδομένα.

Εξήγησε ότι η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, στο πλαίσιο του οποίου η αντισεισμική θωράκιση, η αντιπλημμυρική και η αντιπυρική προστασία δεν ιεραρχούνται, δεν επιλέγονται ως προτεραιότητες στον κρατικό προϋπολογισμό, στο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, στο ΕΣΠΑ, στο Περιφερειακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα, στα τεχνικά προγράμματα των περισσότερων δήμων.

Και σημείωσε: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μεγάλη ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας μάς δίνει τη δυνατότητα να ελαχιστοποιήσουμε τις συνέπειες στη ζωή και στην περιουσία των κατοίκων και γενικότερα τις επιπτώσεις που προκαλούν οι σεισμοί. Η τεράστια αντίφαση που εκδηλώνεται ανάμεσα σε αυτή τη δυνατότητα και τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε, υπογραμμίζει την πολιτική διάσταση του ζητήματος της αντισεισμικής προστασίας και θωράκισης. Αναδεικνύεται και σε αυτό το ζήτημα ότι είναι μονόδρομος για τα λαϊκά συμφέροντα η αμφισβήτηση αυτού του δρόμου ανάπτυξης, η μαχητική διεκδίκηση έργων και μέτρων για την προστασία του λαού, στην προοπτική μεγάλων και ριζικών αλλαγών που θα επιτρέψουν την άρση των αιτιών που δημιουργούν την τρωτότητα του δομημένου, κοινωνικού και οικονομικού περιβάλλοντος».

Τόνισε ακόμα ότι «είναι ζήτημα ζωής, επιβίωσης για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, για τη νέα γενιά, να σηκώσουμε ανάστημα, να βάλουμε μπροστά τις μεγάλες σύγχρονες ανάγκες μας για όλες τις απαραίτητες υποδομές που θα ανεβάζουν το επίπεδο ζωής μας και θα στηρίζουν την προστασία του φυσικού και δομημένου περιβάλλοντος».

Κλείνοντας, παρουσίασε το συνδυασμένο πλαίσιο διεκδικήσεων για την αντισεισμική θωράκιση που καταθέτει το ΚΚΕ, σημειώνοντας ότι «το πλαίσιο διεκδίκησης για απαραίτητα έργα και υποδομές και στον τομέα της αντισεισμικής θωράκισης, που καταθέτουν το ΚΚΕ και η “Λαϊκή Συσπείρωση”, μπορεί να αποτελέσει βάση για να συναντηθούμε στον αγώνα και στην κάλπη όσοι αγωνιούμε και συμφωνούμε ότι πρέπει εδώ και τώρα να γίνουν βήματα, ότι δεν γίνεται να συνεχίσουμε έτσι».

Η προστασία της ζωής στο «ζύγι» του «κόστους – οφέλους» για το κεφάλαιο

Στην παρέμβασή του, ο Σωτήρης Ζαριανόπουλος ανέδειξε ως πρόβλημα πρώτιστης σημασίας την αντισεισμική προστασία των σχολικών κτιρίων, όπου φοιτούν εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές, και αναφέρθηκε στην εικόνα που υπάρχει στο δήμο Θεσσαλονίκης, όπου το μόνο που σχεδιάστηκε είναι ο Πρωτοβάθμιος Προσεισμικός Ελεγχος Σχολικών Κτιρίων Δήμου Θεσσαλονίκης.

«Με τον Πρωτοβάθμιο Ελεγχο ελέγχθηκαν 18 σχολικά συγκροτήματα, από τα συνολικά 110 που υπάρχουν στο δήμο Θεσσαλονίκης. Κρίθηκε ότι όλα χρήζουν δευτεροβάθμιου ελέγχου. Και έπεται μεγάλη συνέχεια. Μόνο τρία σχολικά συγκροτήματα προχωράνε σε ανακατασκευή, κυρίως επειδή βρίσκονται σε κεντρικά σημεία και περισσότερο για εμβληματικούς – τουριστικούς λόγους. Ουσιαστικά βρισκόμαστε στο πρώτο βήμα από τα 100 που πρέπει να γίνουν για την προστασία της ζωής και της υγείας της νεολαίας. Αν συνυπολογίσουμε και όλα τα άλλα κτίρια δημόσιας χρήσης – νοσοκομεία, πολιτιστικά και αθλητικά κέντρα, ΚΑΠΗ, υπηρεσίες κ.λπ. – όπου οι έλεγχοι είναι ουσιαστικά “παγωμένοι”, καταλαβαίνουμε το μέγεθος του προβλήματος και της καθυστέρησης», είπε.

Τόνισε ότι ακόμη και η προστασία της ζωής υπόκειται στους περιορισμούς της ταξικής πολιτικής του αστικού κράτους, αφού όπως εξήγησε «ο ζωτικός αντισεισμικός σχεδιασμός και προστασία δεν αποφέρει κέρδη. Δεν είναι επιλέξιμη δαπάνη ή δραστηριότητα ούτε από τις κυβερνήσεις ούτε από την Ευρωπαϊκή Ενωση», η οποία όπως υπογράμμισε «έφτασε στο σημείο, κάνοντας ανάλυση “κόστους – οφέλους” πάνω στην ανθρώπινη ζωή, να προτρέπει η αντιπλημμυρική π.χ. προστασία να κατευθύνεται στις περιοχές των πλουσίων, των “υψηλών εισοδημάτων”, και όχι στις λαϊκές περιοχές, καθώς οι αποζημιώσεις κράτους και ασφαλιστικών εταιρειών στις πιο φτωχές συνοικίες είναι “φθηνότερες” – λόγω κατασκευών – απ’ ό,τι στις πλουσιότερες συνοικίες. Με λίγα λόγια, αφήστε τις λαϊκές συνοικίες να πνιγούν».

Τέλος, ανέδειξε ότι η έκταση των κινδύνων και της συνολικής υπόθεσης της αντισεισμικής προστασίας δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποσπασματικά, χωρίς κεντρικό σχεδιασμό και χρηματοδότηση. Κάτι που όπως είπε «δεν γίνεται και δεν μπορεί να γίνει στην αναγκαία έκταση από το σημερινό σύστημα, του οποίου άλλες είναι οι προτεραιότητες. Η πρόταση και στόχος πάλης του ΚΚΕ και του ταξικού εργατικού κινήματος για ενιαίο κρατικό φορέα κατασκευών, με ευθύνη μεταξύ των άλλων και για την αντισεισμική προστασία, με συνδυασμένη αξιοποίηση του επιστημονικού, τεχνικού και εργατικού δυναμικού σε μόνιμη βάση, μπορεί να δώσει απαντήσεις στα προβλήματα που συζητάμε και σε άλλα πολλά, όπως των αναγκαίων υποδομών, της εργατικής κατοικίας κ.λπ.».

Μεγάλες δυνατότητες, εγκληματική «αμέλεια»

Ο Βασίλειος Λεκίδης μίλησε με θέμα «Διαχείριση σεισμικού κινδύνου για τη πόλη της Θεσσαλονίκης – Σενάρια επικινδυνότητας». Ανέφερε ότι οι βλάβες που είχε η Θεσσαλονίκη και θα έχει από μελλοντικό σεισμό, μεγαλύτερο του 1978, θα είναι σημαντικές για το ήδη ταλαιπωρημένο δομημένο περιβάλλον, μεγαλύτερες από τα όσα προβλέπει η ζώνη επικινδυνότητας. Σημείωσε ότι «υπάρχει μια χαλαρότητα, ίσως και αμέλεια σχετικά με την αντιμετώπιση παρεμβάσεων στα σημερινά παλιά κτίρια», και προέτρεψε τους πολίτες να μην εφησυχάζουν, αλλά να ασκήσουν πίεση για άμεσες επεμβάσεις σ’ αυτή την κατεύθυνση.

Η Ελευθερία Παπαδημητρίου μίλησε με θέμα «Αντισεισμική Θωράκιση στην περιοχή της Θεσσαλονίκης – Γνώση και Προστασία». Σημείωσε μεταξύ άλλων ότι οι καταστροφικές συνέπειες των σεισμών οφείλονται στην τρωτότητα των κτιρίων και ανέδειξε ότι σήμερα υπάρχει επιστημονική γνώση για να κατακτηθεί η ασφάλεια στην τρωτότητα, όμως αυτό δεν βρίσκει εφαρμογή στην πράξη, στο όνομα του «μεγάλου κόστους», και έτσι οδηγούμαστε σε ακόμη μεγαλύτερο κόστος σε υποδομές και ανθρώπινες ζωές.

Ο Κυριαζής Πιτιλάκης μίλησε με θέμα «Αντισεισμική Προστασία στην Ελλάδα και την Ευρώπη: Σκέψεις και προβληματισμοί». Ανέφερε ότι «το σίγουρο είναι πως θα πρέπει να σχεδιάσουμε τις παρεμβάσεις στην πόλη σε ενδεχόμενο νέο σεισμό με βάση επιταχύνσεις 28% και 30%». Μίλησε επίσης για τη σεισμική διακινδύνευση του οδικού δικτύου, του δικτύου ύδρευσης, πυρόσβεσης, για τα στρατηγικά δημόσια κτίρια και νοσοκομεία, για τους χώρους συγκέντρωσης και για τα πιθανά προβλήματα που θα προκύψουν στην πρόσβαση του λαού στους χώρους συγκέντρωσης, στέγασης, στα νοσοκομεία κ.λπ., για τις ζημιές που αναμένεται να προκληθούν στις δημόσιες υποδομές, τονίζοντας ότι το ζήτημα της σεισμικής προστασίας δεν αφορά μόνο την κατοικία, και άρα θα πρέπει να ιδωθεί συνολικά.

Στην παρέμβασή του ο Θανάσης Κουτσουράς ανέδειξε τη διάσταση των «εκπτώσεων» των εργολάβων στα κατασκευαστικά έργα, την εντατικοποίηση της εργασίας και την έλλειψη μέτρων υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων, ενώ αναφέρθηκε στο πλαίσιο πάλης της Ομοσπονδίας Οικοδόμων, που όπως είπε συμβάλλει στην πιο ασφαλή ανέγερση κτιρίων και άλλων κατασκευαστικών έργων.

Στην εκδήλωση μίλησε και ο ειδικός επιστήμονας -σεισμολόγος Βασίλης Παπαζάχος, ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ, παρουσιάζοντας τα «όπλα» που έχουμε στα χέρια μας για να αντιμετωπίσουμε και να μειώσουμε στο ελάχιστο τις συνέπειες των σεισμικών φαινομένων, ανέφερε ότι γνωρίζουμε καταρχήν χωρικά πώς κατανέμονται οι σεισμοί και σήμερα έχουμε τη δυνατότητα να ορίσουμε στο βάθος 5ετίας πιθανές περιοχές εκδήλωσης σεισμικού φαινομένου, με βάση την προσέγγιση της χρονικώς εξαρτώμενης σεισμικότητας.

Διευκρίνισε ότι «η επιστημονική γνώση, η κατανόηση της φύσης δεν είναι σε τέτοιο επίπεδο, ώστε να μπορούμε να προβλέψουμε την εκδήλωση σεισμών με ακρίβεια της τάξης ημερών, ή και μήνα».

Πρόσθεσε όμως ότι «μπορούμε να πούμε στην επόμενη 5ετία ποιες είναι οι περιοχές (2-3 νομοί) όπου μπορεί η κυβέρνηση να εστιάσει τα μέτρα ετοιμότητας με υψηλή πιθανότητα εκδήλωσης σεισμών. Έτσι ώστε να εστιάσει και να ιεραρχήσει την εκτέλεση των μέτρων».«Αν θέλουμε να προστατεύσουμε την πόλη μας δεν πρέπει να περιμένουμε να μας πει ο σεισμολόγος πότε θα γίνει σεισμός. Θα πρέπει το ελληνικό κράτος να ξεκινήσει διαδικασία μεσοπρόθεσμων μέτρων με εντατικό τρόπο. Να ληφθεί υπόψη η γνώμη των σεισμολόγων που θα πουν ποιες είναι οι περιοχές που έχουν υψηλότερη πιθανότητα την επόμενη 5ετία, οι υποδείξεις των μηχανικών κ.λπ.

Είναι σαφές – σημείωσε – ότι η καινούργια σεισμολογική γνώση μπορεί να συμβάλει πάρα πολύ στην αντισεισμική προστασία».

Κάνοντας κριτική στον υπάρχοντα αντισεισμικό κανονισμό ανέφερε ότι είναι ξεπερασμένος και παρουσίασε στοιχεία ερευνών, τα οποία ανέδειξαν ότι με βάση την εφαρμογή του κλασικού μοντέλου οι πιθανότητες εκδήλωσης των 10 τελευταίων σεισμών που έγιναν στη χώρα μας επαληθεύτηκαν μόλις κατά 2% – 3%. Ενώ εφαρμόζοντας τη μέθοδο της χρονικώς εξαρτώμενης σεισμικότητας, η πιθανότητα αυτή αυξανόταν στο 80%. Ενισχύοντας την κριτική του, πρόσθεσε: «Τα τελευταία 50 χρόνια θα περίμενε κανείς σεισμούς κυρίως στα Ιόνια νησιά. Ετσι λέει ο αντισεισμικός κανονισμός. Καταστροφικοί σεισμοί όμως δεν έγιναν στα Ιόνια νησιά. Εγιναν στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στην Κοζάνη»

ΚΚΕ – Ημερίδα ΚΟ Κεντικής Μακεδονίας «Αντισεισμικήπροστασία, δικαίωμα ζωής και ασφάλειας για το λαό»

Όποιος θέλει να πάρει μια εικόνα πραγματικά μεγάλου σεισμού υπάρχει το παρακάτω ντοκιμαντέρ (και πολλά άλλα) που καταγράφει μέσα από συγκλονιστικές εικόνες τον σεισμό των 9 Ρίχτερ, το τσουνάμι και την πυρηνική καταστροφή στην Φουκουσίμα της Ιαπωνίας

Μιλούν αυτόπτες μάρτυρες αλλά και επιστήμονες που βίωσαν και μελετούν  αυτό το σεισμό και τις συνέπειες που προκλήθηκαν στην Ιαπωνία. Τα 9 Ρίχτερ που χτύπησαν την Ιαπωνία την Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011 αποτέλεσαν τον 5ο μεγαλύτερο σεισμό που έχει καταγραφεί στον κόσμο από το 1900. Το τσουνάμι που ακολούθησε έφερε και τις εφιαλτικές συνέπειες των 10.000 και πλέον νεκρών αλλά και χιλιάδων αγνοουμένων. Ολόκληρες πόλεις χάθηκαν και τίποτα δεν είναι πια ίδιο για τους Ιάπωνες αλλά και ολόκληρο τον κόσμο …

Το μνημόσυνο για τους νεκρούς της Ρικομέξ λάμβανε χώρα κάθε χρόνο, με τους συγγενείς να περιμένουν δικαιοσύνη από μια στημένη δίκη που δεν θα τους έδινε τίποτε –ξεκίνησε 5 χρόνια μετά το έγκλημα το 2004. Στο εδώλιο κάθησαν κατηγορούμενοι για ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο αποκλειστικά πολιτικοί μηχανικοί και αρχιτέκτονες. Κατηγορία είχε απαγγελθεί και σε βάρος των δυο ιδιοκτητών και μελών του ΔΣ που πλέον είχαν πεθάνει, αλλά η εταιρεία –η εγκληματική εργοδοσία ζούσε και βασίλευσε υποβάλλοντας και αίτηση πτώχευσης με το που άρχιζε η δίκη. Τελικά παραπέμφθηκαν μόνο 4 μηχανικοί και καταδικάστηκαν σε πρώτο βαθμό μόνο δύο. 

Στο εφετείο και οι δύο αθωώθηκαν. Ούτε γάτα ούτε ζημιά. 11 χρόνια αργότερα το Μάιο του 2010 αποφασίστηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας -όχι αυτεπάγγελτα αλλά μετά από ενέργειες των συγγενών των θυμάτων, ότι η Νομαρχία έχει αυτοτελείς ευθύνες, καθώς δεν διενήργησε σωστά τους προληπτικούς και κατασταλτικούς ελέγχους στην κατασκευή του εργοστασίου και πρέπει να αποζημιώσει τα θύματα. Χρειάστηκαν άλλα δυόμισι χρόνια μέχρι το το 2012 για να αποφασιστεί από το Περιφερειακό Συμβουλίο Αττικής η καταβολή των χρημάτων που τελικά καθυστέρησε μέχρι και 4 ακόμη χρόνια (και δεν έχει γίνει γνωστό αν δόθηκαν σε όλους)

Μια αναγκαία σημείωση:

Τα παραπάνω «τεχνικά», χωρίς να παριστάνουμε τους 100% ειδικούς, αλλά σίγουρα -λόγω επαγγέλματος, κάτι παραπάνω «τυχαίνει» να γνωρίζουμε, από κάποιους ανεκδιήγητους δημοσιογράφους-«αναλυτές», που -όπως πάντα -μπερδεύοντας το μπόι τους με την απογευματινή τους σκιά, θεωρώντας πως είναι -τουλάχιστον Oriana Fallaci σε πολεμική ανταπόκριση μας φλόμωσαν κυριολεκτικά -μέσα από ανούσια ρεπορτάζ –κυνηγώντας την τηλεθέαση με κάθε είδους μ_λ_κί@.

Και καλά ρε παιδιά, αντέξαμε τα «αποκλειστικά» βίντεο, που δεν έδειχναν άλλο από έναν περιστρεφόμενο ανεμιστήρα με πόδι, που παρά τα 100R δεν έλεγε να κουνηθεί από τη θέση του, ή εκείνο από την ταράτσα που «κουνιόταν» όλη η Αθήνα, με τα βουνά και τα λαγκάδια της (sic!), αλλά τουλάχιστον λίγος σεβασμός στους επιστήμονες-σεισμολόγους, που εσείς καλέσατε… ακόμη και εκεί -πέρα από τις υποδείξεις, προσπαθούσατε να τους εκμαιεύσετε -μέσα από συνεχείς προσβλητικές διακοπές, ούτε εσείς ξέρετε τι…

Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία

κι η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).

Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κι οι πλατέες,

κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κι οι βάρβαροι δεν ήλθαν.

Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,

και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους.

Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Ομάδα ¡H.lV.S!