Τα Lego του πρωθυπουργού

Αν παρακολουθήσουμε ένα παιδί να παίζει θα δούμε ότι συχνά επειδή δεν του αρέσει το τουβλάκι σε μία συγκεκριμένη θέση να γκρεμίζει ό,τι έχτισε για να τοποθετήσει το τουβλάκι του εκεί που πρέπει και θέλει. Και ευτυχώς που στον κόσμο των παιδιών συμβαίνει έτσι.

Ο κόσμος, όμως, των μεγάλων δεν μοιάζει ακριβώς με Lego και αν κάποιος εννοεί να τον
αντιμετωπίζει ως κατασκευή από τουβλάκια δεν είναι καθόλου παιδί ούτε βέβαια αφελής, αλλά ύποπτος και επικίνδυνος.

Και για να εξηγούμαστε: τα αρχαία και τα μνημειακά κατάλοιπα δεν τα «κουβαλάει» κανείς όπου θέλει, όταν το θέλει και για όποιον σκοπό το θέλει. Υπάρχουν κανόνες, όρια, ιστορικές, πολιτισμικές και ηθικές αξίες που πρέπει να διαφυλαχθούν και η διαχείρισή τους τους είναι μέρος των προς διαφύλαξη αξιών διότι συνιστά και αυτή η αξία… Εκτός αν εισέλθουμε στον κόσμο την απαξίας.

Σε αυτή την περίπτωση η διεκδίκηση των  Γλυπτών του Παρθενώνα είναι κάτι μεταξύ Lego, παιγνίου και μπλόφας σε πράσινη τσόχα και τα αρχαία στο Μετρό της Θεσσαλονίκης κάτι μεταξύ Lego και Μονόπολης. Εάν, όμως, έχουμε περιέλθει σε τέτοιο επίπεδο κατάντιας, δεν είναι χωρίς αίτια και ούτε οφείλεται σε καθυστερημένη ενηλικίωση ή ιδεοψυχαναγκαστικές εμμονές.

Η διαμάχη που ξέσπασε το 2013 για την τύχη του μνημειακού συνόλου που αποκαλύφθηκε στο σταθμό Βενιζέλου του Μετρό Θεσσαλονίκης, όπου η κυβέρνηση και τη Αττικό Μετρό επέμεναν ότι αρχαία και μετρό είναι αδύνατο να συστεγαστούν αγνοώντας επιδεικτικά την διεθνή εμπειρία εδράζεται σε μία ιδεολογική και πολιτική βάση: ο εργολάβος και η τσέπη του προηγούνται των αρχαίων… Τότε, με την κινητοποίηση των αρχαιολόγων, της επιστημονικής κοινότητας και των πολιτών αποδείχθηκε ότι τα αρχαία και το μετρό μπορούν να συνυπάρξουν και πρέπει να συνυπάρξουν διότι στην προκειμένη περίπτωση το σημαντικό και το κρίσιμο είναι διατηρηθεί ακέραιο ένα μοναδικό ιστορικό αποτύπωμα της ιστορίας της πόλης.

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν γνωμοδοτήσεις του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβούλιου για τη μη μεταφορά των αρχαίων, υπάρχουν μελέτες και κατασκευαστικά έργα που είναι σε εξέλιξη και υπάρχει και ένα μνημειακό σύνολο το οποίο προφανώς και δεν είναι το ποτηράκι που ενοχλεί στο τραπέζι κανενός εργολάβου και κανενός πρωθυπουργού (εδώ η ανακοίνωση του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων http://www.sea.org.gr/details.php?id=905&fbclid=IwAR0fkwlUvfNx3viO5di4-WLm7S3yFW3clGpIME7bmpYWaa1b8xZ4qlvgDV0).  

Ο τρόπος, δε,  που ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε τη μεταφορά των αρχαίων του σταθμού Βενιζέλου σε άλλο χώρο ενώ ήδη έχουν προχωρήσει οι εργασίες για τη συνύπαρξη των αρχαίων με το Μετρό, δεν είναι άνευ σημασίας. Οι θεσμοί, οι μηχανισμοί και τα όργανα του κράτους δεν λειτουργούν σε πολιτικό κενό και μέσα σε ένα πέπλο εξαγνισμένης ουδετερότητας.  Όταν, όμως, ο πρωθυπουργός προκαταλαμβάνει τις γνώμες και τις αποφάσεις υποτίθεται κορυφαίων επιστημονικών συμβουλίων τότε το κυβερνητικό προσωπικό ως κατεξοχήν μηχανισμός εξυπηρέτησης επενδυτών, ολιγαρχών, εργοληπτών και άλλων έχει ήδη διαβεί το όριο της συγκεκαλυμμένης χειραγώγησης και έχει περάσει στο επίπεδο της απροσχημάτιστης υπαγόρευσης.

 

ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ