Με σχέδιο και τόλμη ανοίγουμε νέους δρόμους στη συσπείρωση δυνάμεων

Το «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή έρχεται να υλοποιήσει κάθε απαίτηση του κεφαλαίου που δεν πρόλαβε να τελειώσει ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Η καπιταλιστική ανάπτυξη και το επενδυτικό κλίμα αξιώνουν άθλιους μισθούς, ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα, με απαραίτητη προϋπόθεση το χτύπημα του συνδικαλιστικού κινήματος και την ένταση της καταστολής.

Πρέπει ταυτόχρονα να υπάρξει συναγερμός και για τη νέα αντιλαϊκή παρέμβαση της κυβέρνησης στην Κοινωνική Ασφάλιση, που βήμα βήμα οδεύει προς την πλήρη ιδιωτικοποίησή της, αξιοποιώντας τους αντιασφαλιστικούς νόμους και τις δικαστικές αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Το αστικό κράτος εχθρεύεται ανοιχτά τις δίκαιες διεκδικήσεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος, εντάσσει στο μηχανισμό του το σύνολο των «βέλτιστων πρακτικών» της ΕΕ.

Κάνουμε πέρα τον εργοδοτικό συνδικαλισμό

Οι δύο πρόσφατες πανελλαδικές απεργίες, οι κινητοποιήσεις απέναντι στους πλειστηριασμούς, τα αντιπολεμικά - αντιιμπεριαλιστικά συλλαλητήρια βρήκαν απέναντι όχι μόνο τον ταξικό αντίπαλο, την κυβέρνηση με τα φίλια μέσα τους, αλλά και τους ανθρώπους τους μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Η Ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, αλλά προσφέρει πολύτιμα διδάγματα και πείρα.

Στα πρώτα χρόνια της βιομηχανικής ανάπτυξης, η αστική τάξη, προσπαθώντας να ενσωματώσει τη νεαρή εργατική τάξη, έπαιρνε τα μέτρα της. Με μπροσούρες και φυλλάδια καλούσε τους εργάτες να μην αρχίσουν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, να είναι πειθαρχημένοι, φρόνιμοι και υπάκουοι στα αφεντικά τους. Μέσα στην μπροσούρα με τίτλο «Συμβουλαί εις τους χειρώνακτας» από την «Εταιρεία των φίλων του Λαού» διαβάζουμε πως ο καλός εργάτης δεν πρέπει να γίνεται «όργανον φαντασιοκόπων, ραδιούργων και ταραχοποιών».

Εκατόν πενήντα χρόνια μετά, οι σημερινοί «φίλοι του λαού», η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ, βαδίζουν με αναβαθμισμένο ρόλο πάνω στην ίδια ρότα. Στα 10 χρόνια της κρίσης, η συμβολή της ήταν καθοριστική στην ενιαία προσπάθεια όλων των κυβερνήσεων να προχωρήσουν σε χτύπημα των δικαιωμάτων. Σταθεροί οπαδοί της ανταγωνιστικότητας, συνυπέγραψαν τα πάντα σε λευκό χαρτί. Με τη συμμετοχή τους στους «κοινωνικούς διαλόγους» την περίοδο της κρίσης, έως την ανοιχτή στήριξη στις θολές κινητοποιήσεις της «πλατείας», στις οποίες μάλιστα συμμετείχαν «πετώντας» κομματικές και συνδικαλιστικές ταυτότητες, έφτασαν να προβάλλουν το σύνθημα «έξω τα συνδικάτα». Εκαναν τα αδύνατα δυνατά για να υπονομεύσουν κάθε εργατική διεκδίκηση. Αλειψαν βούτυρο στο ψωμί των βιομηχάνων και των εφοπλιστών, αναφέροντας πως «η απεργία έχει φάει τα ψωμιά της», ζήτησαν οι ίδιοι το ηλεκτρονικό φακέλωμα, δηλαδή την ανοιχτή χειραγώγηση των συνδικάτων από το κράτος και την εργοδοσία.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες επιχείρησαν να βάλουν μέσα στα συνδικάτα τους εργοδότες, να τους επιβάλουν με μπράβους και ποινικούς, διαλύοντας κάθε καταστατική διαδικασία στα συνέδρια των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Αν θεωρούν πως το πέρασμα των μηνών οδηγεί στη λήθη ή αν νομίζουν ότι θα παρατήσουμε στη μέση αυτήν τη μάχη, ποντάρουν λάθος.

Η απέχθεια και η αλλεργία που επιδεικνύουν στους διεκδικητικούς αγώνες βάζουν στο στόχαστρο πέρα από τη συντριπτική πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού που υποφέρει, τους χιλιάδες εργάτες που συμμετέχουν στις εργατικές κινητοποιήσεις, στις ζωντανές συλλογικές διαδικασίες των συνδικάτων.

Τα αισθήματα των εργαζομένων γι' αυτούς είναι αμοιβαία! Η απομόνωσή τους, η δυσκολία να βρουν εργαζόμενους και συνδικαλιστές που να στηρίζουν τις βρωμιές τους αποτελούν εμφανή δείγματα της νοσηρής κατάστασής τους, της βαθιάς απαξίωσής τους, στην οποία επιδιώκουν να τραβήξουν το σύνολο του συνδικαλιστικού κινήματος, διώχνοντας τους νέους εργαζόμενους που δουλεύουν με τους χειρότερους όρους.

Απροκάλυπτος απεργοσπαστικός μηχανισμός στα χέρια κυβέρνησης και εργοδοσίας

Τις τελευταίες μέρες πέταξαν το τελευταίο φύλλο συκής. Αφού προσπάθησαν να σβήσουν και να υπονομεύσουν κάθε αγωνιστικό σκίρτημα, έφτασαν σε κυνηγητό απεργών, να επιβραβεύουν την καταστολή και το ρουφιανιλίκι, να ειρωνεύονται εργατικά - λαϊκά συνθήματα.

Δεν ήθελαν αγωνιστική απάντηση, δεν ήθελαν απεργία, δεν ήθελαν εργατικές κινητοποιήσεις με περιεχόμενο κόντρα στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης.

Μία ηγετική ομάδα - φάντασμα από τους εργασιακούς χώρους, κλεισμένη στα σαλόνια της, μία χούφτα γραφειοκράτες που προσπαθούν να κρατήσουν από το λαιμό τις συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Εκαναν βρώμικο παιχνίδι με συνεχείς αλλαγές στις ημερομηνίες της απεργίας, επιχειρώντας να προκαλέσουν συγχύσεις και να διασπάσουν το απεργιακό μέτωπο. Σε Διοικητικά Συμβούλια συνδικαλιστικών οργανώσεων ψήφιζαν άλλα τη μια μέρα και διαφορετικά την άλλη. Με ανακοινώσεις τους τις μονές μέρες έβλεπαν τις «θετικές πλευρές» του νομοσχεδίου και τις ζυγές προσπαθούσαν να εμφανίσουν αγωνιστικό προφίλ. Εβαλαν στο τραπέζι ψέματα προκειμένου να συσπειρώσουν τα στελέχη τους και να μπερδέψουν τους εργαζόμενους, λέγοντας πως η απεργία γίνεται «για τη Σοβιετία» ή για την έξοδο της χώρας από το ΝΑΤΟ, προσπαθώντας να μην ανοίξει συζήτηση για τα μέτρα της κυβέρνησης, για το πολυνομοσχέδιο. Ελεγαν ότι σε αυτό δεν υπάρχει κάτι που να δικαιολογεί απεργία!

Εφτασαν στο σημείο να απειλούν συνδικαλιστικά στελέχη των παρατάξεών τους και μέλη των ΔΣ από πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, από τις οποίες εκλέγονται και οι ίδιοι, να ζητούν την ανάκληση των απεργιακών αποφάσεων που είχαν παρθεί ομόφωνα, να ζητούν στην ουσία δηλώσεις μετανοίας, γεγονός που μας γυρνά δεκαετίες πίσω και στις πιο σκοτεινές εποχές...

Οι απεργιακές συγκεντρώσεις και οι φωτογραφίες που είδαμε όλοι από την τελευταία απεργία αποδεικνύουν για μια ακόμα φορά ότι οι εργαζόμενοι που συμμετέχουν ενεργά, από καιρό τούς έχουν γυρίσει την πλάτη. Η κωμική εικόνα με 15 εργατοπατέρες να κουβαλούν σαν... «Μεγάλη Παρασκευή» το πανό της ΓΣΕΕ στην Αθήνα, είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα της απαξίωσης, της απομόνωσής τους. Την ίδια στιγμή, σε όλη τη χώρα, Εργατικά Κέντρα - σφραγίδες που είχαν στοιχηθεί πίσω από την υπονομευτική γραμμή της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, αποδείχτηκαν «άδειος τενεκές». Στις περισσότερες πόλεις δεν πραγματοποίησαν ούτε καν απεργιακές συγκεντρώσεις. Διατηρούνται όμως μέσα από τους μηχανισμούς που στήνουν, από το ξεκοκάλισμα προγραμμάτων κατάρτισης και άλλων κονδυλίων. Αυτοί είναι οι πραγματικοί επαγγελματίες συνδικαλιστές, τους οποίους τάχα ψάχνει ο Κυρ. Μητσοτάκης. Είναι οι ομοτράπεζοί τους, τα δικά τους παιδιά.

Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, ο οποίος παρουσιάζεται αποκλειστικά και μόνο μέσω παρεμβάσεων στις τηλεοράσεις και στις εφημερίδες, που έβρισκε χρόνο να συνομιλεί σε ντελικάτα σαλόνια με την Λαγκάρντ, την Βελκουλέσκου και τον Γιούνκερ, αλλά την ίδια στιγμή δεν έχει ούτε για το θεαθήναι μια φωτογραφία έξω από ένα εργοστάσιο, από έναν χώρο δουλειάς, από τους χιλιάδες που χτυπήθηκαν από την κρίση, άγγιξε τον πιο χυδαίο αντικομμουνισμό.

Μέσα από δηλώσεις τους έφτασαν να υιοθετήσουν τη βασική υπερασπιστική γραμμή της Χρυσής Αυγής στη δίκη της, να αναπαραγάγουν την ανιστόρητη θεωρία των «δύο άκρων». Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ έφτασε να αναφέρεται στο ΠΑΜΕ ως «επιχειρησιακό βραχίονα του ΚΚΕ», μιλώντας για εγκληματική οργάνωση, ταυτίζοντας τη δράση των ταξικών δυνάμεων με τους εγκληματίες - ναζιστές της ΧΑ που δολοφονούσε μετανάστες, κατατρεγμένους, αγωνιστές.

Κανένας νόμος δεν θα αποτρέψει την απαξίωσή τους από τους εργαζόμενους

Ο άκρατος και συνάμα πρωτόγονος και εμφυλιοπολεμικός αντικομμουνισμός, στην ουσία αποδεικνύει το αδιέξοδό τους.

Κανένας νόμος δεν θα τους δώσει το φιλί της ζωής, δεν θα μπορέσει να αποτρέψει το τέλος τους, την απαξίωσή τους από την πλειοψηφία των εργαζομένων. Απόδειξη για όλα αυτά είναι οι δύο απεργίες που πραγματοποιήθηκαν κόντρα στη λυσσασμένη προσπάθεια για σιγή νεκροταφείου που επιδίωξαν να κυριαρχήσει.

Ο ξεπεσμός τους δεν πρέπει να σημαίνει υποτίμηση των μηχανισμών του κράτους, ούτε βέβαια τελειώνουμε οριστικά με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Η αστική τάξη δεν θα παραιτηθεί, οι δυνάμεις της εργοδοσίας και των αστικών κομμάτων στις γραμμές του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος γεννιούνται και αναπαράγονται από το ίδιο σύστημα, θα επιβιώνουν ως μηχανισμοί όσο λειτουργούν τα γρανάζια της ταξικής εκμετάλλευσης.

Γι' αυτό και η κυβέρνηση παίρνει μέτρα για να φρεσκάρει και να μακιγιάρει το θεσμό της ΓΣΕΕ ως οργάνου «κοινωνικού εταιρισμού». Θέλουν να έχουν έναν «εταίρο» που να ενσωματώνει εργαζόμενους, να είναι χειροκροτητής του εκμεταλλευτικού συστήματος, να συμβάλλει στην προώθηση της αντεργατικής επίθεσης, όπως είδαμε ολοζώντανα τα τελευταία χρόνια μέσα στην κρίση.

Στο δρόμο της διεκδίκησης, της οργάνωσης, της ανασύνταξης!

Οι ανακατατάξεις στο πολιτικό επίπεδο θα φέρουν εξελίξεις και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Δεν μας αφορούν οι εσωτερικές μετακινήσεις, οι αλλαγές στον καταμερισμό, ποια παράταξη θα ηγεμονεύσει στον σοσιαλδημοκρατικό χώρο. Το ταξικό κίνημα έχει χαράξει πορεία, έχει στόχους που δεν στέκονται στα κουκιά και στις καρέκλες.

Μπροστά στη νέα επίθεση χρειάζεται ολόπλευρη προσφορά για άνοδο των αγώνων και κυρίως του προσανατολισμού τους.

Η κλιμάκωση ενός αγώνα δεν ταυτίζεται μόνο με τον αριθμό των απεργιών ή τη διάρκεια μιας απεργίας. Κλιμάκωση σημαίνει άνοδος της συμμετοχής, σταθερό ανέβασμα της οργανωμένης πάλης, του συντονισμού σε επίπεδο κλάδου, πόλης, πανελλαδικά. Σημαίνει άνοδος των μαζικών συλλογικών διαδικασιών για να φτάσει παντού η ενημέρωση για το περιεχόμενο των μέτρων. Η κλιμάκωση μιας μάχης σημαίνει διαρκή προσπάθεια για αύξηση της συμμετοχής σε συλλογικές διαδικασίες, στο αγκάλιασμα περισσότερων χώρων δουλειάς.

Ανοίγουμε πλατιά συζήτηση με το ανοιχτό κάλεσμα προς τα σωματεία, συνδικαλιστές και εργαζόμενους για να απαντήσουμε στο βασικό ερώτημα: «Τι κίνημα χρειάζεται σήμερα;». Βοηθάμε στη διάνοιξη νέων δρόμων στη συσπείρωση δυνάμεων.

Θα πρέπει να οπλιστούμε με υπομονή, ψυχραιμία, να υπάρχουν γερό τιμόνι και καθαρό μυαλό, ώστε μαζί με την ταξική αδιαλλαξία να ανοίγουμε θαρρετά το δρόμο για την προοπτική. Σήμερα επείγει η ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, η οργάνωση εργαζομένων σε χώρους που ακμάζει η εκμετάλλευση, ο προσανατολισμός στην εργατική νεολαία, στις γυναίκες. Ολα τα παραπάνω αποτελούν πλευρές που πρέπει όχι απλά να καταγράφονται διαχρονικά ως στόχοι, αλλά να υλοποιούνται.

Η απόσπαση δυνάμεων, ο απεγκλωβισμός εργαζομένων και έντιμων συνδικαλιστών από άλλες δυνάμεις πρέπει να αντιμετωπίζονται με θάρρος. Η αποκάλυψη της δυσοσμίας και της σήψης δεν αφορά εξωτερικά χαρακτηριστικά, αυτά πηγάζουν από τη γραμμή και το ρόλο που έχουν οι δυνάμεις του εταιρισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η ταξική ειρήνη με τα αφεντικά, η συναλλαγή, η πρόσδεση στις εναλλαγές αστικών κυβερνήσεων είναι βασικά χαρακτηριστικά της σοσιαλδημοκρατίας και της παρέμβασης στο εργατικό κίνημα όποια μορφή κι αν παίρνει. Η απόσπαση δυνάμεων σε αυτές τις συνθήκες δεν είναι εύκολη υπόθεση, όμως υπάρχουν δυνατότητες, δυναμώνοντας παράλληλα το μέτωπο απέναντι στη γραμμή ενσωμάτωσης.

Να είμαστε τολμηροί, με σχεδιασμένες πρωτοβουλίες που θα βοηθούν στην ενότητα της τάξης μας, στο δυνάμωμα της κοινωνικής συμμαχίας, γνωρίζοντας πως ο συσχετισμός δεν είναι στατικός και αναλλοίωτος. Μέσα στο κίνημα υπάρχουν και παρεμβαίνουν δυνάμεις που έχουν συγχύσεις, ανυπομονησία ή μικροαστική ταλάντευση, δυνάμεις που παραμένουν εγκλωβισμένες στο πολυπλόκαμο δίχτυ του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού και των παρατάξεων των αστικών κομμάτων. Ομως, παράλληλα είναι κάμποσοι αυτοί που σήμερα βλέπουν το ρόλο τους, εκτιμούν τις ταξικές δυνάμεις, αναγνωρίζουν τη σταθερότητα των θέσεων, την αγωνιστικότητα, την ανιδιοτέλεια, την τιμιότητα. Ανοιχτά εναντιώθηκαν στον αντικομμουνισμό της ηγεσίας της ΓΣΕΕ.

Αποτελεί καθήκον, πέρα από την αυξημένη επαγρύπνηση, πέρα από την επίμονη και συστηματική διαφώτιση στους εργαζόμενους, να υπάρχει παράλληλα κοπιαστική οργανωτική δουλειά μέσα στις γραμμές της εργατικής τάξης. Δεν επιτρέπεται, εφόσον μιλάμε για ανασύνταξη, ένα κίνημα που αμφισβητεί και συγκρούεται σε όλα τα επίπεδα με την εξουσία των μονοπωλίων, να έχει οργανωτική πλαδαρότητα, να υπάρχει σε πλευρές της δράσης του προχειρότητα. Με εμπιστοσύνη στη δράση και τις θέσεις μας, να κατοχυρώνουμε κάθε φορά το ένα βήμα προχωρώντας στο επόμενο.

Του Θανάση ΓΚΩΓΚΟΥ*
*Ο Θανάσης Γκώγκος είναι μέλος του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Εργατική Συνδικαλιστική Δουλειά