20η Γενική Συνέλευση της ΠΟΔΝ

Η ομιλία της ΚΝΕ

Εμπρός για το μέλλον μας! - Μέχρι να χτίσουμε τον κόσμο που ονειρευόμαστε και παλεύουμε για αυτόν!», όπως λέει το σύνθημα της Γενικής Συνέλευσης.

Εμπρός λοιπόν για την ανατροπή του σάπιου συστήματος, του καπιταλισμού, που βρίσκεται στο ανώτατο -το μονοπωλιακό- στάδιο του, τον ιμπεριαλισμό. Εμπρός για τον σοσιαλισμό, τον
κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, πόλεμο, κρίση, προσφυγιά, φασισμό. Τον νέο κόσμο που αξίζει να ονειρευόμαστε και να καταβάλουμε κάθε θυσία και προσπάθεια ώστε να τον ζήσει η νεολαία, οι εργαζόμενοι, οι λαοί.
Γιατί όπως λέει και το σύνθημά του ΚΚΕ και της ΚΝΕ: «Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος ο Σοσιαλισμός!».

Με τα παραπάνω λόγια έκλεισε η ομιλία της ΚΝΕ στην 20ή Γενική Συνέλευση της ΠΟΔΝ, που διεξήχθη 3-6 Δεκέμβρη στην Κύπρο, δείχνοντας την κατεύθυνση του αγώνα που χρειάζεται σήμερα να διεξάγουν οι νέοι, στο πλευρό των εργαζόμενων σε όλο τον κόσμο. Ο Νίκος Ζαχαρόπουλος, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ, αφού εξέφρασε την αλληλεγγύη των Ελλήνων κομμουνιστών προς το λαό και τη νεολαία της Κύπρου, αλλά και στους λαούς και τους νέους που βρίσκονται στο στόχαστρο της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, όπως είναι αυτοί της Κούβας, της Βενεζουέλας, της Συρίας, της Παλαιστίνης, της Χιλής, της Κολομβίας, της Κολομβίας και του Εκουαδόρ, στάθηκε ειδικά στις εξελίξεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, σημειώνοντας μεταξύ άλλων:
«Συντρόφισσες και σύντροφοι, σήμερα δρούμε σε σύνθετες συνθήκες που εξακολουθούν να καθορίζονται και να σηματοδοτούνται από τις αντεπαναστατικές ανατροπές. Το πισωγύρισμα που συντελέστηκε τη δεκαετία του 1990 με την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του.

Αυτό εκφράζεται στο εργατικό-λαϊκό κίνημα διεθνώς, στη χαμηλή γενικότερα συμμετοχή των εργαζομένων, του λαού, των νέων στους αγώνες, στην έλλειψη εμπιστοσύνης στη συλλογική διεκδίκηση. Επιδρά η μείωση των απαιτήσεων και η αυταπάτη της προσμονής βελτίωσης της ζωής των νέων με αλλαγή του τρόπου διαχείρισης, με ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Οι μειωμένες απαιτήσεις καλλιεργούν το έδαφος αναζήτησης μιας ουτοπικής στην ουσία "άμεσης λύσης", στη λογική του "μικρότερου κακού", του συμβιβασμού στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Ενισχύεται διεθνώς η λογική του εφικτού, η αναζήτηση λύσεων εντός του συστήματος, καλλιεργείται η λογική του "ουτοπικού" της ανατροπής του καπιταλισμού, της οικοδόμησης μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Αυτή η λογική εκφράζεται επίσης ως πίεση στο ίδιο το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, το οποίο δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι σήμερα είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες που επιτάσσει η ίδια η ανάπτυξη των υλικών προϋποθέσεων για το πέρασμα στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Στις σημερινές συνθήκες βιώνουμε την οξυμένη αντίφαση, από τη μία να είναι υπερώριμες οι συνθήκες για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και από την άλλη να βρίσκεται σε μεγάλη υποχώρηση ο υποκειμενικός παράγοντας.

Αυτά δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της όξυνσης του αντικομμουνισμού και των πιέσεων και της δουλειάς του οπορτουνισμού. Διαμορφώνονται στο έδαφος της μακροχρόνιας σχετικά ειρηνικής αστικής κοινοβουλευτικής εξέλιξης και, μάλιστα, σε συνθήκες αντεπανάστασης, συνολικού πισωγυρίσματος και αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων. Στη σημερινή κατάσταση απαιτείται κόπος και πάρα πολλή προσπάθεια για να αλλάξει σε θετική κατεύθυνση.
Ταυτόχρονα, ζούμε σε μια περίοδο που οξύνονται οι αντιθέσεις του καπιταλισμού. Δρούμε σε συνθήκες που χαρακτηρίζονται από τα "νέα" προβλήματα που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε, τα οποία προκύπτουν από την αστάθεια του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς διαφαίνονται τα σημάδια μιας νέας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που θα αγκαλιάζει τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη και από την όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων για το μοίρασμα και τον έλεγχο των αγορών με επίκεντρο τις πηγές ενέργειας, τον ορυκτό πλούτο, τις μεταφορές. Ζητήματα που οδηγούν στο να πυκνώνουν οι αναδιατάξεις περιφερειακών και διεθνών συμμαχιών, να πυκνώνουν οι πολεμικές στρατιωτικές συγκρούσεις και οι ανταγωνισμοί.

Στη διεθνή οικονομία η επιβράδυνση στις ΗΠΑ, στην Ευρωζώνη και στην Κίνα, αυξάνει δικαιολογημένα την ανησυχία και τις δυσοίωνες προβλέψεις διεθνών οργανισμών (ΔΝΤ, ΟΟΣΑ κλπ) για την αυξημένη πιθανότητα εκδήλωσης νέας διεθνούς συγχρονισμένης κρίσης. Στις αστικές αναλύσεις, επισημαίνονται πλευρές που αναδεικνύουν το μεγάλο μέγεθος υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου, το οποίο δε βρίσκει σήμερα διεξόδους ικανοποιητικής κερδοφορίας. Αναγνωρίζεται, επίσης, η περιορισμένης δυνατότητα της αστικής διαχείρισης (π.χ. της επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής, της μεταβολής των νομισματικών ισοτιμιών, του φτηνού δανεισμού) να μεταθέσουν χρονικά και αμβλύνουν ουσιαστικά το βάθος της επερχόμενης κρίσης.

Σε αυτό το πλαίσιο το κεφάλαιο προσπαθεί να βρει νέα πεδία ικανοποιητικής κερδοφορίας. Γι' αυτό το λόγο σήμερα έχει ανοίξει η συζήτηση γύρω από νέα προβλήματα που αναδύονται ως αποτέλεσμα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η λεγόμενη "κλιματική αλλαγή". Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι σήμερα παγκοσμίως υπάρχει μεγάλη καταστροφή του περιβάλλοντος. Αιτία της είναι το ανελέητο κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους από τους μονοπωλιακούς ομίλους που δε λογαριάζει την επίπτωση που έχει στο περιβάλλον και στις ζωές των ανθρώπων. Είναι κοροϊδία, λοιπόν, να μας λένε ότι ξαφνικά τους έπιασε ο πόνος για τη σωτηρία του περιβάλλοντος.

Η "κλιματική αλλαγή" αξιοποιείται για την ενίσχυση των καπιταλιστικών επενδύσεων, ώστε το κεφάλαιο να βγάλει και κέρδος και απ' τα προβλήματα που το ίδιο προκαλεί. Οι "πράσινες τεχνολογίες" και η λεγόμενη "πράσινη οικονομία" που προωθούνται στο όνομα της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, αποσκοπούν στο να ανοίξουν νέα επενδυτικά πεδία στα μονοπώλια με μεγάλα και γρήγορα κέρδη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πρόταση για ένα "πράσινο new deal", ένα νέο μεγάλο επενδυτικό πρόγραμμα που θα στηρίζεται στην τεχνολογία της πράσινης ενέργειας και τη δημιουργία νέων υποδομών.

Αντίστοιχη συζήτηση έχει ανοίξει για τη λεγόμενη "ψηφιακή οικονομία" και την "τέταρτη βιομηχανική επανάσταση". Οι επιστημονικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις, η ανάπτυξη δηλαδή των παραγωγικών δυνάμεων, σήμερα αντί να αξιοποιείται για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, γίνεται η βάση για την ακόμα μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, με στόχο την κερδοφορία των καπιταλιστών. Είναι άλλη μια τρανή απόδειξη ότι όσο η οικονομία κινείται στις ράγες του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, η εργατική τάξη και οι λαοί θα αντιμετωπίζουν οξυμένα προβλήματα, δεν θα ικανοποιούνται οι ανάγκες τους.

Οι προτάσεις αυτές συνδέονται άμεσα με την όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αλλά και σε τμήματα του κεφαλαίου στο εσωτερικό των ΗΠΑ και άλλων ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, πάνω στο έδαφος της επιβράδυνση της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Φυσικά, οι διάφορες αστικές προτάσεις χρησιμοποιούν το μανδύα της "προστασίας του περιβάλλοντος", της "αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής", της "διαφύλαξης της ειρήνης".
Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα μέτρα "εμπορικού πολέμου" των ΗΠΑ απέναντι στην Κίνα και στη Γερμανία-Ευρωζώνη, που δεν περιορίζονται μόνο σε εμπορικές συναλλαγές, αλλά αφορούν κρίσιμους τομείς που καθορίζουν το διεθνή συσχετισμό δυνάμεων (π.χ. την υπεροχή στον τεχνολογικό τομέα, στην αξιοποίηση της έρευνας).

Οι ανταγωνισμοί αυτοί είναι που αντικειμενικά οδηγούν τα καπιταλιστικά κράτη σε συγκρούσεις οι οποίες πιθανά να εκφραστούν πιο έντονα το επόμενο διάστημα με τη μορφή πολεμικών συγκρούσεων. Εντείνονται σε παγκόσμιο επίπεδο οι πολεμικές προετοιμασίες. Στην ΕΕ η ίδια η επιλογή της υπουργού Άμυνας της Γερμανίας, Φον Ντερ Λάιεν, ως προέδρου της Κομισιόν σηματοδοτεί την ενίσχυση της στρατιωτικοποίηση της Ένωσης και την αναβάθμιση των στρατιωτικών εργαλείων της όπως η PESCO, η Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Επεμβάσεων (με επικεφαλής τη Γαλλία), το Ευρωπαϊκό Ταμείο Άμυνας και η Ευρωπαϊκή Στρατιωτική Αξιολόγηση (CARD) τόσο σε διασύνδεση με το ΝΑΤΟ όσο και αυτοτελώς».

Για την κατάσταση στην Ελλάδα, ο Ν. Ζαχαρόπουλος ανέφερε:
«Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σε αυτό το πλαίσιο, αναβαθμίζεται ο ρόλος της Ελλάδας στην περιοχή, η χώρα μας αναλαμβάνει το ρόλο σημαιοφόρου των ΑμερικανοΝΑΤΟικών επιδιώξεων. Αυτό ακριβώς επιτυγχάνεται και με τη συμφωνία ΗΠΑ-Ελλάδας, που υπογράφηκε τον Οκτώβρη, η οποία προβλέπει την αναβάθμιση των υπαρχουσών βάσεων στην Ελλάδα και τη δημιουργία νέων. Η κυβέρνηση της συντηρητικής Νέας Δημοκρατίας, συνεχίζοντας στο δρόμο που χάραξε ο σοσιαλδημοκρατικός ΣΥΡΙΖΑ, εμπλέκει όλο και πιο βαθιά το λαό μας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.

Οι νέοι και οι νέες της Ελλάδας, αλλά και της ευρύτερης περιοχής, είμαστε μάρτυρες των συνεπειών της φρίκης του πολέμου, του δράματος των χιλιάδων ξεριζωμένων προσφύγων και μεταναστών, που αναγκάστηκαν να φύγουν από την πατρίδα τους, που πνίγονται στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, που στοιβάζονται σε κέντρα υποδοχής και σε hot spot στη χώρα μας και όχι μόνο. Έχουν ευθύνη η σημερινή και η προηγούμενη κυβέρνηση που καλλιεργούν τον εφησυχασμό ενώ στην πραγματικότητα ο πόλεμος είναι ήδη εδώ, στη γειτονιά της Ανατολικής Μεσογείου.

Φυσικά, η εξωτερική πολιτική που ακολουθούν τα καπιταλιστικά κράτη πάει χέρι χέρι και με την εσωτερική πολιτική. Δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια στιγμή που εντείνονται οι συγκρούσεις μεταξύ των κρατών και των αστικών τους τάξεων, εντείνεται η αντιλαϊκή πολιτική, η καταστολή του εργατικού κινήματος και ο αντικομμουνισμός.

Στην Ελλάδα, λίγους μήνες μετά τις εκλογές που έγιναν τον Ιούλη του 2019 η νέα κυβέρνηση της ΝΔ έχει μπει αποφασισμένη να τελειώνει με τις αντιλαϊκές εκκρεμότητες που άφησε πίσω του ο ΣΥΡΙΖΑ. Συνεχίζει να φορτώνει νέα βάρη στο λαό και τη νεολαία γιατί αυτό απαιτούν τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών, η ένταση της εκμετάλλευσης, το άνοιγμα των νέων πεδίων για "επενδύσεις". Από το λεγόμενο "επιτελικό κράτος", ένα κράτος δηλαδή στην υπηρεσία της εκμεταλλευτικής καπιταλιστικής ανάπτυξης, μέχρι το νέο αναπτυξιακό νόμο που καταργεί τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, δίνει ένα ακόμα χτύπημα στα συνδικαλιστικά δικαιώματα, και χαρίζει νέα προκλητικά προνόμια στους επιχειρηματικούς ομίλους.
Χειροτερεύει διαρκώς τη ζωή των πολλών, κάτι που αντικειμενικά δημιουργεί νέους λόγους για την κινητοποίηση και τη συμμετοχή στον οργανωμένο αγώνα. Γι' αυτό παίρνουν τα μέτρα τους. 
Με ένταση της κρατικής καταστολής, της εργοδοτικής τρομοκρατίας. Τέτοιας κοπής μέτρα είναι τα μέτρα για τον περιορισμό του απεργιακού δικαιώματος, η κατάργηση του ασύλου στα Πανεπιστήμια, ο νόμος που ψηφίστηκε από όλα τα κόμματα -πλην του ΚΚΕ- για το γενικευμένο φακέλωμα του λαού. Τα νέα σχέδια καταστολής του εργατικού και λαϊκού κινήματος ομολογούν ότι η εχθρική για το λαό πολιτική πάει χέρι χέρι με την καταστολή και την εργοδοτική τρομοκρατία, για να επικρατεί σιγή νεκροταφείου στους χώρους δουλειάς και μόρφωσης».
Στην ομιλία του, ο Ν. Ζαχαρόπουλος στη Συνέλευση, αναφέρθηκε αναλυτικά στους αγώνες της νεολαίας στην Ελλάδα, των μαθητών, των φοιτητών και των νέων εργαζόμενων. Για το ρόλο της ΚΝΕ σημείωσε ανάμεσα σε άλλα:

«Μέσα σε αυτές τις συνθήκες στην Ελλάδα παλεύουμε ώστε η ΚΝΕ να δυναμώνει ολόπλευρα ως Νεολαία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΚΚΕ). Για να αποκτά η Οργάνωσή μας την ικανότητα να εκπληρώνει τον πρωτοπόρο ρόλο της, για να συμβάλλει με νεανικές δυνάμεις στην ανασύνταξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος, να συνδέει τις ανησυχίες, την ανάπτυξη αγώνων των νέων από τις πιο μικρές ηλικίες με την προώθηση της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής πάλης, στο πλαίσιο της κοινωνικής συμμαχίας, την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για την εργατική εξουσία.

Η Οργάνωσή μας δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στην ιδεολογικοπολιτική θωράκιση των μελών μας. Η ιδεολογική δουλειά στις γραμμές μας αποτελεί καθοριστικό παράγοντα τόσο για να γινόμαστε "πιο ικανοί" στην αντιπαράθεση με την αστική ιδεολογία και πολιτική όσο και για να γινόμαστε "πιο πολλοί", διευρύνοντας τους δεσμούς μας με νέους και νέες σε κάθε χώρο. Σε αυτή τη βάση οργανώνουμε ιδεολογικές σχολές μαρξισμού-λενινισμού διαφόρων επιπέδων για τα μέλη και τα στελέχη μας. Ταυτόχρονα, φροντίζουμε για την άνοδο ιδεολογικοπολιτικού επιπέδου των μελών μας μέσα από τη μελέτη του "Ριζοσπάστη" (όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ), του "Οδηγητή" (όργανο του ΚΣ της ΚΝΕ), της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης (θεωρητικό - ιδεολογικό περιοδικό της ΚΕ του ΚΚΕ), αλλά και του μαρξιστικού βιβλίου.

Μαθαίνουμε πώς να αλλάξουμε τον κόσμο, μελετώντας την επαναστατική ιδεολογία, συμμετέχοντας στην καθημερινή πάλη, αφομοιώνοντας την πείρα και τα συμπεράσματα από την ιστορία του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, παρακολουθώντας τις εξελίξεις της επιστήμης και της τεχνικής, κατακτώντας με αγώνα και προσπάθεια το αναγκαίο μορφωτικό και επιστημονικό επίπεδο, με βάση τις ανάγκες της εποχής και της πάλης, ερχόμενοι σε επαφή με τις τέχνες και τον πολιτισμό.
Η προσπάθεια αυτή δένεται με την καθημερινή προσπάθεια των νέων κομμουνιστών να παρέμβουμε όπου ζει, εργάζεται και μορφώνεται η νεολαία. Η ΚΝΕ έπαιξε καθοριστικό ρόλο να αναπτυχθεί μαχητική δράση στους χώρους νεολαίας στην Ελλάδα, μέσα σε μια περίοδο που κυβέρνηση και οι υπόλοιπες δυνάμεις του συστήματος κάνουν τα πάντα για να επικρατήσει "σιγή νεκροταφείου". Δεν υποτιμάμε τις διεργασίες που γίνονται σήμερα μέσα στις λαϊκές και νεανικές συνειδήσεις. Οι ίδιες οι ανάγκες των νέων είναι η βάση για την ανάπτυξη αγωνιστικών διεργασιών, που υπό προϋποθέσεις μπορούν να οδηγήσουν σε απότομα ξεσπάσματα