Ο.Π.Λ.Α

Η "Οργάνωση Προστασίας Λαϊκού Αγώνα"

ήταν ότι πιο αγνό έβγαλε το επαναστατικό κίνημα

 «Μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, και την παράδοση των όλων απ’ τον ΕΛΑΣ, οι συνεργάτες των Γερμανών, οι ταγματασφαλίτες υπό την κάλυψη του κράτους, και ουσιαστικά των αγγλικών κατοχικών στρατευμάτων εξαπέλυσαν έναν απηνή διωγμό, σε κάθε αντιστασιακό, σε κάθε δημοκρατικό άνθρωπο.

Λέμε ότι όλα αυτά γίνονταν υπό την κάλυψη των Άγγλων γιατί η ελληνική αστική τάξη, δεν είχε να προτείνει, ούτε πρωθυπουργό. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος έχει πει στην Ελληνική Βουλή ότι το 1945 ένα πρωί τον ξύπνησε ο Άγγλος πρεσβευτής και τον παρακάλεσε να αναλάβει την κυβέρνηση για 15 μέρες μέχρι να βρουν άλλον πρωθυπουργό. Και αυτό πραγματικά έγινε.

Οι αγωνιστές προσπαθώντας να αποφύγουν τον κίνδυνο που διέτρεχε η ζωή τους και η ακεραιότητά τους, κατέφυγαν στα βουνά.

Εκεί βέβαια δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια. Οργάνωσαν με όπλα που δεν παρέδωσαν στους Άγγλους τη λαϊκή ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ.

Η ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ ήταν εφαρμογή της απόφαση της 12ης ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ το 1945. (Τρίχρονη εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, σελ. 149, έκδοση Ριζοσπάστη – Σύγχρονη Εποχή).

Μάλιστα απ’ ότι είναι γνωστό είναι η πρώτη πράξη στην Πελοπόννησο που οι καταδιωκόμενοι αγωνιστές απάντησαν ένοπλα στους ταγματασφαλίτες διώκτες τους.
Φυσικά με την πάροδο του χρόνου, αυτό το κύμα της ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ διογκώθηκε και αποτέλεσε τον πυρήνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Το ΚΚΕ διακήρυξε ότι το πολιτικό πρόβλημα στη χώρα μας να λυθεί μόνο με τα όπλα. Έτσι γράφτηκε και η εποποιία του Δημοκρατικού στρατού το 1946 – 1949. Η ένοπλη εξέγερση εξηγεί σε μεγάλο μέρος της μεταπολεμικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης και το γεγονός ότι το ΚΚΕ είναι ένα από τα πιο ισχυρά στον κόσμο.
Πολύ λίγα κομμουνιστικά κόμματα έχουν ζητήσει απ’ την αστική τάξη των χωρών τους με τα όπλα να τους αδειάσει τη γωνιά…..

Τώρα όσον αφορά την ΟΠΛΑ. Ήταν ένα φύτρο της λαϊκής εξουσίας που γεννιόταν στις πόλεις και τα χωριά. Άρχισε ως σφιχτή οργάνωση για να αντιμετωπίσει ειδικές αποστολές, π.χ. φυγάδευση κρατουμένων όπως από τη «Σωτηρία», συλλήψεις στελεχών των Κουίσλιγκς, κ.λπ. Μετά την απελευθέρωση εξελίχθηκε σε λαϊκή αστυνομία με τον τίτλο «Λαϊκή Πολιτοφυλακή».

Όσοι βρίζουν τα μέλη και τα στελέχη της ΟΠΛΑ πρέπει να ξέρουν ότι ήταν ό,τι το πιο αγνό έβγαλε το επαναστατικό κίνημα».

Κώστας Κάππος προλογίζοντας το βιβλίο του Ηλία Παπαδημητρίου «Απάντηση»

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ_20-2-44

Πλευρές της ιστορίας της ΟΠΛΑ

Μία από τις αγαπημένες συζητήσεις-αντιπαραθέσεις έχει να κάνει με το θέμα «της βίας» σ’εκείνη την περίοδο που δένεται με τη σημερινή συζήτηση περί «δύο άκρων», της ιδεολογικής άποψης περί «καταδίκης της βίας απ’ όπου και αν προέρχεται» κ.α.

Το συγκεκριμένο βιβλίο, δίνει αφορμή για συζητήσεις και αυτό θα κάνω στη σύντομη παρέμβαση μου, καταθέτοντας την άποψη μου σε ζητήματα που θίγονται σ’αυτό: Θα σταθώ επιγραμματικά σε κάποιους άξονες:
Η δεκαετία του ’40, πυκνή σε κοινωνικά –πολιτικά γεγονότα, προκαλεί ακόμη το ενδιαφέρον όχι μόνο τω ιστορικών, αλλά και πολιτικών κομμάτων, αποτελεί αστείρευτη πηγή συνεδρίων, βιβλίων δημιουργεί σκέψεις, κρίσεις, αλλά και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, που έχουν τις απολήξεις τους μέχρι και σήμερα.

Μία από τις αγαπημένες συζητήσεις-αντιπαραθέσεις έχει να κάνει με το θέμα «της βίας» σ’εκείνη την περίοδο που δένεται με τη σημερινή συζήτηση περί «δύο άκρων», της ιδεολογικής άποψης περί «καταδίκης της βίας απ’ όπου και αν προέρχεται» κ.α.

Το συγκεκριμένο βιβλίο, δίνει αφορμή για συζητήσεις και αυτό θα κάνω στη σύντομη παρέμβαση μου, καταθέτοντας την άποψη μου σε ζητήματα που θίγονται σ’αυτό: Θα σταθώ επιγραμματικά σε κάποιους άξονες:
1. Το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στη συγκρότηση αρχικά του Εργατικού ΕΑΜ και στη συνέχεια του ΕΑΜ, υπό την ομπρέλα του οποίου εντάχθηκαν πολλές αντιστασιακές οργανώσεις (ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, Αλληλεγγύη, ΟΠΛΑ κ.λπ.), που συσπείρωναν τη μεγάλη μάζα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ηταν αυτές οι οργανώσεις που πρωτοστάτησαν στην πάλη ενάντια στους καταχτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Για την ενίσχυσή τους το ΚΚΕ προσέφερε κάθε θυσία, ήταν ο εμψυχωτής, οργανωτής και ο κύριος αιμοδότης της Εθνικής Αντίστασης.
Ωστόσο, το ΚΚΕ – όπως εκτιμά σήμερα με βάση τα ντοκουμέντα του- δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ως κρίκο για την επαναστατική κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, αλλά εφάρμοσε τη στρατηγική της «εθνικής ενότητας». Αυτό αποδεικνύουν τόσο η υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο στρατηγείο της Μέσης Ανατολής, όσο και η συνεχής υποχωρητικότητα του ΚΚΕ και του ΕΑΜ απέναντι στις αστικές δυνάμεις, που οδήγησε στην υπογραφή των συμφωνιών του Λιβάνου, της Καζέρτας και εν τέλει της Βάρκιζας. Φυσικά, στη διαμόρφωση της στρατηγικής του ΚΚΕ επέδρασαν και οι γενικότερες αντιφάσεις της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Η όξυνση της ταξικής πάλης ύστερα από τη Βάρκιζα (δολοφονίες καταδιώξεις, συλλήψεις, φυλακίσεις ΕΑΜιτών, βιασμοί γυναικών, εμπρησμοί σπιτιών και κομματικών γραφείων) οδήγησε στον ταξικό ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ, ο οποίος αποτελεί κορύφωση της ταξικής πάλης στη χώρα μας, αποτελεί τη μοναδική φορά που αμφισβητήθηκε εξ αντικειμένου και τέθηκε σε κίνδυνο η ύπαρξη της αστικής εξουσίας.

2. Στο βιβλίο γίνεται λόγος για «προδρομική ΟΠΛΑ». Αυτό δεν είναι σωστό. Η πραγματικότητα είναι: Στις 15 Μάη 1941, ένα μήνα μετά την κατάληψη της χώρας από τους κατακτητές, με απόφαση του Μακεδονικού Γραφείου του ΚΚΕ, ιδρύεται η πρώτη αντιστασιακή οργάνωση στην Ελλάδα. Πρόκειται για την "Ελευθερία", με την ομώνυμη εφημερίδα της και το πρώτο παράνομο τυπογραφείο της πόλης μας, στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης. Οι προΕΛΑΣΙΤΙΚΕΣ ένοπλες ομάδες συγκροτήθηκαν με απόφαση του Γραφείου της Ανεξάρτητης Οργάνωσης Μακεδονίας-Θράκης του ΚΚΕ που διατηρήθηκε και δρούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου. Με απόφαση του συγκροτούνται τέλη Ιουνίου του 1941 δύο ανταρτοομάδες η μία στη περιοχή Νιγρίτας-Μαυροθάλασσας στα Κερδύλια όρη με την ονομασία «Οδυσσέας Ανδρούτσος» με επικεφαλής τον έφεδρο ανθυπολοχαγό Θανάση Γκένιο (Λασάνη). Η δεύτερη με την ονομασία «Αθανάσιος Διάκος» με επικεφαλής τον έφεδρο ανθυπολοχαγό Χρήστο Μόσχο (Πέτρο), αμφότερους δάσκαλους στην περιοχή του Κιλκίς. Μία ακόμη ομάδα δημιουργήθηκε στο μεσόβουνο με επικεφαλής τον δάσκαλο Αλέκος Χατζητάσκο και μία άλλη στον Αλμυρό, «ομάδα Τσαρδάκα». Η δημιουργία των ένοπλων αυτών ομάδων, πριν ακόμη ολοκληρωθεί η κατάληψη ολόκληρης της χώρας από τον κατακτητή, αποδεικνύει έμπρακτα το πόσο «παραμύθι» είναι το επιχείρημα ότι το ΚΚΕ περίμενε να χτυπηθεί πρώτα η ΕΣΣΔ και μετά να ξεκινήσει την αντίσταση… Να σημειώσουμε ότι στη Αθήνα αντίστοιχα διαμορφώνεται ο πρώτος πυρήνας (Ιούλιος 1941) αντιφασιστών αξιωματικών με τίτλο «Φιλοκομμουνιστική Οργάνωση Αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων-ΦΟΑΕΔ) με επικεφαλής τον Βασίλη Βενετσανόπουλο και ευθύνη του μέλους του Π.Γ Πέτρου Ρούσου.. Τον Οκτώβρη του 1941 το ΚΚΕ με στρατιωτικούς συμβούλους τον αντισυνταγματάρχη Νίκο Παπασταματιάδη και τον λοχαγό Θεόδωρο Μακρίδη συγκροτεί το λεγόμενο «Στρατιωτικό Κέντρο Αντίστασης» που ανέλαβε τα μελέτη του προβλήματος συγκρότησης ένοπλων δυνάμεων.Το Νοεμβρη του 1941 συγκροτήθηκε ένα ακόμη τριμελες όργανο η Κεντρική Στρατιωτική Επιτροπή από τους δύο προηγούμενους και τον Πολύδωρα Δανιηλιδη από την Κ.Ε

«Γερμανοί στρατιώτες υπάρχει ακόμα καιρός!»

3. Ας πάμε τώρα σε πλευρές της δημιουργίας της ΟΠΛΑ
Α. Στη εισήγηση του στη 10η ολομέλεια της Κ.Ε του ΚΚΕ(Γενάρης 1944) ο Γ. Ζεύγος σημείωνε: «…Ο Ελληνικός λαός που παλεύει στο πλευρό των μεγάλων συμμάχων, έχει δικαίωμα, έχει υποχρέωση, έχει ιερό καθήκον στην Ελλάδα, στην οικογένεια του ν’ αμυνθεί και να χτυπήσει με ένοπλο χέρι τη μαύρη τρομοκρατία των εχτρών. Αυτοί εγκαινίασαν τους τουφεκισμούς και τις μαζικές δολοφονίες. Ο λαός θα αμυνθεί σύμφωνα με το εθνικό συμφέρον. Σύμφωνα με την πολιτική των Συμμάχων θα τιμωρήσει δίχως οίκτο αυτους τους εγκληματίες του πολέμου, αυτούς τους προδότες που συμμαχούν με τον καταχτητή ενάντια στο έθνος» (Επίσημα κείμενα 5ος τόμος 362)
Β. Ας δούμε τι έγραψαν αρκετά χρόνια αργότερα δύο μέλη του τότε Π.Γ της Κ.Ε του ΚΚΕ για το ζήτημα:

Πέτρος Ρούσος (Από το Μεγάλη Πενταετία-1978): «…Ταυτόχρονα το ΚΚΕ και το ΕΑΜ φρόντισαν για την περιφρούρηση της Εθνικής Αντίστασης από τις υπονομευτικές ενέργειες των καταχτητών και των οργάνων τους. Δημιουργήθηκε η Οργάνωση Προστασίας του λαϊκού Αγώνα-ΟΠΛΑ. Η ΟΠΛΑ απόχτησε πληροφοριοδότες σε όλες τις κυβερνητικές υπηρεσίες και σε πολλά ιδρύματα των καταχτητών. Παράλληλα συγκρότησε και ομάδες τιμωρίας μεγάλων προδοτών. Απ’ αυτές τιμωρήθηκαν ο κουϊσλινγκ υπουργός Εργασίας Ν. Καλύβας που είχε ετοιμάσει τους καταλόγους της επιστράτευσης των Ελλήνων εργατών, ο αποστάτης πρώην βουλευτής του Παλλαϊκού Μετώπου Μανωλέας, όργανο της Γκεσταπό και άλλοι. Πρώτος πολιτικός καθοδηγητής της ΟΠΛΑ ήταν ο Ν. Πλουμίδης. Κατόπι τον αντικατάσταση ο Στ. Αναστασιάδης. Και οι δύο ήταν μέλη του Π.Γ της Κ.Ε του ΚΚΕ»

Β.ΜΠΑΡΤΖΙΩΤΑΣ (Η Εθνική Αντίσταση στην Αδούλωτη Αθήνα):
«Μία από τις εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις στα χρόνια της κατοχής ήταν και η Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών (ΟΠΛΑ). Πραγματικά τότε κινδύνευε η ζωή των λαϊκών αγωνιστών από την αιματηρή τρομοκρατία των καταχτητών και των ντόπιων οργάνων τους, από τον χαφιεδισμό και την προβοκάτσια. Πολλά στελέχη του Κόμματος και στην Αθήνα-Πειραιά και σε άλλες πόλεις πιάστηκαν με υπόδειξη ελληνόφωνων χαφιέδων και εκτελέστηκαν. Ας σταθούμε μόνο σε μερικά καθοδηγητικά στελέχη του ΚΚΕ: Γιώργης Ανδρεόπουλος, Βασίλης Σκαρέας, Ηλέκτρα Αποστόλου, Κώστας Γαμβέτας, Παναγιώτης Σαντής, Βασίλης Παπαδόπουλος, Κώστας Χατζήμαλης, Κώστας Λαζαρίδης, Γερουσαλήμ Χαριζάνης, Λάζαρος Ζησιάδης και τόσοι άλλοι πλήρωσαν τό φόρο του αίματος, έπεσαν θύματα του χαφιεδισμού πού οργάνωσαν οι υπηρεσίες της γκεστάπο καί της ιταλικής καραμπινιερίας.Επρεπε, λοιπόν, να οργανωθεί η προστασία της ζωής των λαϊκών αγωνιστών, νά μπει τέρμα στην ατιμωρησία, στην προδοσία των χαφιέδων και των δολοφόνων. Γι' αυτό το σκοπό δημιουργήθηκε η Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών με κάθετη οργάνωση, που καθοδηγούνταν απευθείας άπό τό ΠΓ τής ΚΕ του ΚΚΕ, από ένα τίμιο και καθαρό σαν το κρύσταλλο κομμουνιστή, όπως το απαιτούσαν οι περιστάσεις, τον αξέχαστο σύντροφο Στέργιο Άναστασιάδη. Η όργάνωση αυτή στις αρχές της λειτουργίας της έδοσε μιά σειρά δίκαια χτυπήματα, απαραίτητα ενάντια στους καταχτητές και τα όργανα τους. Τιμώρησε π.χ. τους πράχτορες των Γερμανών στις συνοικίες, που πρόδιναν τους πατριώτες στην γκεστάπο. Τιμώρησε τούς δολοφόνους πού έκαναν τις σφαγές στην Καλογρέζα. Τιμώρησε τον πράκτορα τών Γερμανών, υπουργό Εργασίας Καλύβα, που προετοίμαζε την αποστολή των εργατών στα σκλαβοπάζαρα της Γερμανίας.Τιμώρησε τους πρώην κομμουνιστές που πέρασαν άνοιχτά με την γκεστάπο, όπως τον Μανωλέα, Σαμαρά κλπ., που κατέδωσαν στους Γερμανούς δεκάδες κομμουνιστές που εκτελέστηκαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.
Τιμώρησε όσους μπόρεσε να ανακαλύψει από αύτούς, που, φορώντας μαύρη προσωπίδα, υπόδειχναν, στα διάφορα μπλόκα των χιτλερικών, τούς πατριώτες, κατά κανόνα κομμουνιστές, που εκτελούνταν επί τόπου κτλ.κτλ. Όλα αυτά ήταν δίκαια, πατριωτικά χτυπήματα. Όμως η οργάνωση αυτή, η ΟΠΛΑ, ιδιαίτερα όταν έφυγε από την καθοδήγησή της ο Στέργιος Αναστασιάδης και αδυνάτισε ο έλεγχος από το ΠΓ τής ΚΕ του ΚΚΕ, έπεσε σε ορισμένες υπερβολές (είναι ψευτιές όλα όσα διαδίδει για την ΟΠΛΑ η αντίδραση, όμως υπερβολές και λάθη έγιναν), που μας έφεραν πολιτική ζημιά και έπρεπε να αποφευχθούν. Γενικότερα και η ονομασία τής οργάνωσης αυτής, ΟΠΛΑ, και ο τρόπος πού συγκροτήθηκε απόδειξαν ότι μας έφερε περισσότερη ζημιά παρά όφελος. Κατά τη γνώμη μας δεν έπρεπε να γίνει — και δε μας χρειαζόταν — η οργάνωση της ΟΠΛΑ. Υπήρχαν άλλοι τρόποι για να προστατέψουμε τη ζωή των αγωνιστών. Οι οργανώσεις αυτού του είδους, όταν έχουν κάθετη καθοδήγηση και δε βρίσκονται κάτω από τον καθημερινό έλεγχο των τοπικών κομματικών οργανώσεων, πάντα κλείνουν το μεγάλο κίνδυνο των υπερβολών, που γίνονται είτε από χρεοκοπημένα αταξικά στοιχεία, είτε πολλές φορές από πράχτορες των καταχτητών, των Γερμανών και των ίδιων των Εγγλέζων, όπως έγινε με την ΟΠΛΑ. Να γιατί δεν έπρεπε να γίνει η ΟΠΛΑ. δημιουργία της ήταν λάθος. Αυτή είναι η προσωπική μου γνώμη.»

Εθνικός Παλμός 25 Νοεμβρίου 1944

Ο ιστορικός της Αντίστασης Δημήτρης Καϊλας στο βιβλίο του «Κάτω από τις σημαίες του Λαϊκού Στρατού Σ.Ε 2005) σημειώνει: «…Οι οργανώσεις του ΕΛΑΣ των πόλεων ήταν πολύ συνωμοτικά οργανωμένες και είχαν πάρει την ονομασία Οργάνωσης Προστασίας Λαϊκού Αγώνα-ΟΠΛΑ. Συκοφαντήθηκε πολύ η οργάνωση αυτή, από πολλούς, αλλά ήταν πολλές οι υπηρεσίες που προσέφεραν στις οργανώσεις αντίστασης στις πόλεις στους αγωνιζόμενους πατριώτες, με το ξεκαθάρισμα των πόλεων από τον εσμό των προδοτών. Πολλά από αυτά τα καθάρματα ήταν φανεροί προδότες, αλλά υπήρχαν πολλοί που έκαναν τη δουλειά του προδότη πολύ συνωμοτικά..» Στο ίδιο βιβλίο σημειώνει κάτι που συχνά «ξεχνιέται». Με απόφαση της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης

• Μέλη ή στελέχη των Ταγμάτων Ασφαλείας.
• Μέλη ή στελέχη της Χωροφυλακής με επιβεβαιωμένη προδοτική δράση.
• Μέλη ή στελέχη προδοτικών εθνικιστικών οργανώσεων (πχ ΠΑΟ, Οργάνωση Χ κτλ).
• Μέλη της Γκεστάπο ή αξιωματικοί των Γερμανοιταλών.
• Καταδότες και δοσίλογοι.
• Μαυραγορίτες

Για να τελειώσω:

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ

Στις ΕΑΜικές οργανώσεις συγκαταλέγεται και η ΟΠΛΑ, η οργάνωση για την προστασία των λαϊκών αγωνιστών που κινδύνευαν από την τρομοκρατία των κατακτητών και των ντόπιων οργάνων τους, από το χαφιεδισμό και τις προβοκάτσιες. Η ΟΠΛΑ δεν είναι απλώς παρεξηγημένη, είναι δαιμονοποιημένη. Ήδη από την εποχή που εμφανίστηκε για τους αστούς πολιτικούς και τους Βρετανούς ήταν η οργάνωση που υποτίθεται ταίριαζε στην πολιτική φυσιογνωμία των κομμουνιστών, ο μηχανισμός που έκανε τη λεγόμενη βρώμικη δουλειά στα πλαίσια της επαναστατικής προοπτικής που είχε το επαναστατικό ΚΚΕ, που ήταν παρόμοιας μορφής με αυτή της περιόδου της Τρομοκρατίας της Γαλλικής Επανάστασης. Ακραίοι δήθεν κομμουνιστές ξεκαθάριζαν τους μαχητικούς εθνικόφρονες πολίτες που θα τους απέτρεπαν να καταλάβουν την εξουσία. Τα μέσα πάντα τα ίδια: δολοφονίες στο σκοτάδι, με συνοπτικές διαδικασίες από ανθρώπους με τυφλή προσήλωση στη βία και αντικοινωνικό μίσος.
Πολύ απλά ό, τι και να δείχνει η επιστημονική έρευνα ο κομμουνιστής γι’αυτούς θα είναι πάντα αιμοβόρος.
Τι και αν το ερμηνευτικό αυτό σχήμα δεν εξηγεί γιατί οι «κόκκινοι σφαγείς» του ελληνικού λαού συμμετείχαν στην εθνική κυβέρνηση της Μέσης Ανατολής και συνέβαλαν όσο μπορούσαν στις διευθετήσεις που από κοινού επιχειρήθηκαν με τους δεξιούς και τους Βρετανούς,
Τι καν αν αυτοδιάλυσαν τη δική τους εξουσία, την ΠΕΕΑ και της στέρησαν κάθε μέσο κρατικής βίας,
Τι και αν επέβαλαν μια πρωτοφανή τάξη σε σχέση με τα μίση που είχαν δημιουργηθεί, όταν μέχρι να εγκατασταθεί η εθνική κυβέρνηση υπήρχε πλήρες κενό εξουσίας και δεν προέβησαν σε αυτό που προπαγανδιστικά καλλιεργούσε το Φόρειν Όφις, την υλοποίηση των προγραφών 60.000 εθνικοφρόνων πολιτών μόνο στην Αθήνα;
Τι και να διατάχθηκε η συγκέντρωση του ατομικού οπλισμού για να περιοριστούν τα φαινόμενα αντιδικιών κατά την απελευθέρωση;
Τι και αν γύριζε τα χωριά της Πελοποννήσου ο Ζεύγος με τον Κανελλόπουλο κατά την αποχώρηση των Γερμανών για να εγγυηθεί την τάξη,
Τι καν αν το ΠΓ του ΚΚΕ έδινε ρητές οδηγίες και κατήγγειλε ως εχθρό του κόμματος κάθε θερμοκέφαλο κομμουνιστή,
όλα αυτά δεν μετρούν αφού ο κομμουνιστής θα είναι πάντα, από το DNA του, δυνάμει σφαγέας. Και αν παρόλα αυτά η επίσημη πολιτική γραμμή του ΕΑΜ και του ΚΚΕ ήταν άλλη και δεν συνάδει με το σχήμα των «εγκλημάτων» της Αριστεράς, ο καλός ιστορικός του μετεμφυλιακού κλίματος την απέδιδε στην πονηρία των κομμουνιστών να ρίχνουν στάχτη στα μάτια, στην ηττοπάθειά τους ή, στην καλύτερη περίπτωση, στην επαναστατική μανία της βάσης των οπαδών του κομμουνιστικού κόμματος που αποκαθιστούσε τα πράγματα υπέρ της βίας όταν η ηγεσία αδρανούσε, και που πάντως την υπέθαλπτε σιωπηλά και τη δικαίωνε έπειτα.

Να θυμηθούμε ακόμη ότι η μετα-Βάρκιζα περίοδος στις «κατασκευές» για τη δράση της ΟΠΛΑ στηρίχθηκε η εκτέλεση, ο βασανισμός, ο αποκλεισμός ή κατασυκοφάντηση χιλιάδων αριστερών δεκαετίες ολόκληρες. Τα όσα «εγκληματικά» τις προσάπτουν ιδιαίτερα τις μέρες της απελευθέρωσης, σε καμία περίπτωση ακόμη και αν τα δεχτούμε ως ορθά δεν μπορούν να συγκριθούν π.χ με όσα συνέβησαν αλλού. Να σημειωθεί ότι στη Γαλλία και την Ιταλία κατά την απελευθέρωση οι νεκροί από αντεκδικήσεις των παρτιζάνων τις ημέρες της απελευθέρωσης έφτασαν στις 17.000 και 19.000 αντίστοιχα Η πραγματικότητα είναι διαφορετική Αποτελεί γνήσια έκφραση ενός μαζικού αντιστασιακού κινήματος που προσπαθεί να περιφρουρήσει τον εαυτό του. Είναι η έκφραση της νομιμότητας της Αντίστασης απέναντι στην Κατοχή, φαινόμενο που απαντάται σε πολλά ευρωπαϊκά αντιστασιακά κινήματα.

Προς τον Ελληνικό λαό 1943

Τα όποια συμπεράσματα για την ΟΠΛΑ δεν πρέπει να διατυπώνονται εκτός πλαισίου, δηλαδή χωρίς να λαμβάνεται υπόψη πως η βία της εποχής ήταν καταστασιακή. Η βία από μέρους του λαϊκού κινήματος- η επαναστατική βία- και τότε αλλά και ιστορικά παντού δεν προκύπτει εν κενώ, αλλά απαντά στην πολύμορφη βία του αστικού κράτους που τότε εκφραζόταν όχι μόνο από τον κατακτητή αλλά και τους ντόπιους συνεργάτες του που κύριο στόχο είχε μια οργανωμένη και θεσμοποιημένη εκστρατεία εξόντωσης του λαού και των οργανώσωεν του που αντιστεκόταν. Ας δούμε τι έγραψε (προλογίζοντας το βιβλίο Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ του Η. Παπαδημητρίου) σχετικά ένας μεταγενέστερο ο Κ. Κάππος: «Τώρα όσον αφορά την ΟΠΛΑ. Ήταν ένα φύτρο της λαϊκής εξουσίας που γεννιόταν στις πόλεις και τα χωριά. Άρχισε ως σφιχτή οργάνωση για να αντιμετωπίσει ειδικές αποστολές, π.χ. φυγάδευση κρατουμένων όπως από τη «Σωτηρία», συλλήψεις στελεχών των Κουίσλιγκς, κ.λπ. Μετά την απελευθέρωση εξελίχθηκε σε λαϊκή αστυνομία με τον τίτλο «Λαϊκή Πολιτοφυλακή».Όσοι βρίζουν τα μέλη και τα στελέχη της ΟΠΛΑ πρέπει να ξέρουν ότι ήταν ό,τι το πιο αγνό έβγαλε το επαναστατικό κίνημα».

(Ομιλία του Αλέκου Χατζηκώστα στην εκδήλωση για το βιβλίο «ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΟΠΛΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ» της Σοφίας Ηλιάδου-Τάχου στις 8 Απρίλη 2014 στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Βέροιας)