Στην
κατάμεστη αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής βρέθηκαν χτες Δευτέρα άνθρωποι
όλων των ηλικιών που χρόνια έχουν αγκαλιάσει το έργο του, για να
τιμήσουν τον Θάνο Μικρούτσικο, τον μεγάλο συνθέτη και μεγάλο άνθρωπο.
«Η τέχνη δεν πρέπει να αντανακλά, σαν τον καθρέφτη, μα σαν φακός να μεγεθύνει...».
Με αυτά τα λόγια του ποιητή της Επανάστασης,
Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι, και τον ίδιο τον συνθέτη να τα ερμηνεύει, δόθηκε το «σύνθημα» να ξεκινήσει η μεγάλη συναυλία. Δυόμισι ώρες γεμάτες με τη μουσική του, ένα μελωδικό ταξίδι στην 50χρονη διαδρομή του στο ελληνικό τραγούδι. Μια συναυλία γεμάτη συγκίνηση, που σίγουρα ο καθένας θα κρατήσει στη μνήμη του για καιρό...
Και πράγματι, τα κομμάτια που ακούστηκαν από όλη τη δισκογραφική του διαδρομή υποδήλωναν την αρχή, το πώς δηλαδή αντιλαμβανόταν την Τέχνη του ο Θάνος Μικρούτσικος, ο καλλιτέχνης που απογείωσε την πολιτικοποιημένη τέχνη, που είχε βαθιά αγάπη στον άνθρωπο ο οποίος παλεύει για την κοινωνική πρόοδο και απελευθέρωση.
Τέχνη κοινωνική, ταξική, διεθνιστική. Τέχνη βαθιά ανθρώπινη. Δίδαγμα ευθύνης του καλλιτέχνη μπροστά στην εποχή του και μπροστά στον κόσμο. Αυτή ήταν η μουσική για τον Θάνο Μικρούτσικο.
Από την αρχή έως και το τέλος. Και δεν ήταν τυχαίο ότι το πρώτο μέρος της συναυλίας ήταν πλημμυρισμένο από τα πολιτικά του τραγούδια. Ήταν μια απόδειξη γι' αυτό που όλοι γνωρίζαμε: Οτι τα τραγούδια του θα συνεχίσουν να μας συντροφεύουν, ζεσταίνοντας τις καρδιές μας, φλογίζοντας τους αγώνες μας.
Αυτής της τέχνης γίναμε κοινωνοί χτες σε αυτήν τη λιτή, σεμνή και γεμάτη αγάπη βραδιά, όπως ακριβώς άρμοζε σε αυτόν τον ανεπανάληπτο δημιουργό, τον βαθιά καλλιεργημένο διανοητή. Και ήταν όλοι εκεί. Και εκείνος ακόμα πιο πολύ. Και όχι μόνο όταν εμφανίστηκε στη μέση του προγράμματος ο Θάνος να ερμηνεύει μοναδικά το «τραγούδι της ζωής του», τους «7 νάνους»... Έλειπαν η φυσική του παρουσία, η μοναδική του παρουσία πάνω στη σκηνή, τα «μπράβο» του στους συνεργάτες του, οι εξομολογήσεις του, η αφιέρωση στην Μαρία και τόσα άλλα. Η απουσία του βαθιά...
«Το πιο όμορφο απ' όλα δεν στο 'χω πει ακόμα...» ήταν ο τίτλος της συναυλίας στο Μέγαρο, που είχε προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί όταν ακόμα ο συνθέτης ήταν στη ζωή και πάλευε παλικαρίσια με την ασθένεια. Με αυτό το τραγούδι, μάλιστα, έκλεισε η συναυλία, αμέσως μετά την εμβληματική «Ρόζα».
Χτες οι αγαπημένοι του φίλοι, οι συνεργάτες του, όλοι αυτοί με τους οποίους «περπάτησε μαζί» τις τελευταίες δεκαετίες και πλάτυναν την εμβέλεια των τραγουδιών του, ανέλαβαν να μας τραγουδήσουν τα «αγαπημένα» του Θάνου, χωρίς να είναι ο ίδιος «παρών». Το «στίγμα», ωστόσο, της συναυλίας είχε δώσει ο ίδιος ο συνθέτης, καθώς είχε κάνει την επιλογή των τραγουδιών που πλαισίωσαν το πρόγραμμα την περίοδο που έδινε τη μάχη στο νοσοκομείο.
Στη συναυλία παρευρέθηκε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας. Παρευρέθηκαν ακόμα ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ, και η Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού.
Ρίτα Αντωνοπούλου, Χρήστος Θηβαίος, Κώστας Θωμαΐδης, Γιάννης Κότσιρας, Γιώργος Μεράντζας, Μανώλης Μητσιάς, Γιώργος Νταλάρας, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μίλτος Πασχαλίδης και Μαριάννα Πολυχρονίδη ερμήνευσαν μοναδικά μεγάλες επιτυχίες του Θ. Μικρούτσικου από όλη τη δισκογραφική του πορεία.
Ο Οδυσσέας Ιωάννου διάβασε αποσπάσματα από το βιβλίο «Ο Θάνος και ο Μικρούτσικος: Μια αυτοβιογραφία μέσα από 24 συναντήσεις». Μας ταξίδεψε από την εγκατάσταση των προγόνων του από τους Δελφούς στην Πάτρα στις αρχές του 19ου αιώνα, το εργοστάσιο ζυμαρικών που έφτιαξαν και αργότερα την επιστροφή του κομμουνιστή πατέρα του στην Πάτρα, την περίοδο που το εργοστάσιο πτώχευσε. Μίλησε για το πώς μπήκε η μουσική εντός του, για τη μετακόμισή του στην Αθήνα και τα χρόνια της δικτατορίας, όπου τον Απρίλη του 1972 φωνάζει με μια παρέα φοιτητών στο Μουσείο «Κάτω η χούντα» και τους μαζεύουν όλους... Μίλησε για πράγματα που τον καθόρισαν στην τέχνη του και στη ζωή του, για τους δικούς του πέντε ανθρώπους, την Μαρία και τα τέσσερα παιδιά του.
Την καλλιτεχνική επιμέλεια της βραδιάς είχε αναλάβει ο Θύμιος Παπαδόπουλος.
Έπαιξαν οι μουσικοί: Γιώργος Κατσίκας (τύμπανα), Μίμης Ντούτσουλης (μπάσο), Θοδωρής Οικονόμου (πιάνο), Γιάννης Παπαζαχαριάκης και Χρήστος Περτσινίδης (κιθάρα), Βαγγέλης Μάχαιρας (μπουζούκι), Δημήτρης Αγάθος (τρομπέτα), Τζίμης Σταρίδας (τρομπόνι) και Θύμιος Παπαδόπουλος (φλάουτο, κλαρινέτο και σαξόφωνο).
Από τα έσοδα θα διατεθούν χρήματα για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα της Μόριας.
«Η τέχνη δεν πρέπει να αντανακλά, σαν τον καθρέφτη, μα σαν φακός να μεγεθύνει...».
Με αυτά τα λόγια του ποιητή της Επανάστασης,
Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι, και τον ίδιο τον συνθέτη να τα ερμηνεύει, δόθηκε το «σύνθημα» να ξεκινήσει η μεγάλη συναυλία. Δυόμισι ώρες γεμάτες με τη μουσική του, ένα μελωδικό ταξίδι στην 50χρονη διαδρομή του στο ελληνικό τραγούδι. Μια συναυλία γεμάτη συγκίνηση, που σίγουρα ο καθένας θα κρατήσει στη μνήμη του για καιρό...
Και πράγματι, τα κομμάτια που ακούστηκαν από όλη τη δισκογραφική του διαδρομή υποδήλωναν την αρχή, το πώς δηλαδή αντιλαμβανόταν την Τέχνη του ο Θάνος Μικρούτσικος, ο καλλιτέχνης που απογείωσε την πολιτικοποιημένη τέχνη, που είχε βαθιά αγάπη στον άνθρωπο ο οποίος παλεύει για την κοινωνική πρόοδο και απελευθέρωση.
Τέχνη κοινωνική, ταξική, διεθνιστική. Τέχνη βαθιά ανθρώπινη. Δίδαγμα ευθύνης του καλλιτέχνη μπροστά στην εποχή του και μπροστά στον κόσμο. Αυτή ήταν η μουσική για τον Θάνο Μικρούτσικο.
Από την αρχή έως και το τέλος. Και δεν ήταν τυχαίο ότι το πρώτο μέρος της συναυλίας ήταν πλημμυρισμένο από τα πολιτικά του τραγούδια. Ήταν μια απόδειξη γι' αυτό που όλοι γνωρίζαμε: Οτι τα τραγούδια του θα συνεχίσουν να μας συντροφεύουν, ζεσταίνοντας τις καρδιές μας, φλογίζοντας τους αγώνες μας.
Αυτής της τέχνης γίναμε κοινωνοί χτες σε αυτήν τη λιτή, σεμνή και γεμάτη αγάπη βραδιά, όπως ακριβώς άρμοζε σε αυτόν τον ανεπανάληπτο δημιουργό, τον βαθιά καλλιεργημένο διανοητή. Και ήταν όλοι εκεί. Και εκείνος ακόμα πιο πολύ. Και όχι μόνο όταν εμφανίστηκε στη μέση του προγράμματος ο Θάνος να ερμηνεύει μοναδικά το «τραγούδι της ζωής του», τους «7 νάνους»... Έλειπαν η φυσική του παρουσία, η μοναδική του παρουσία πάνω στη σκηνή, τα «μπράβο» του στους συνεργάτες του, οι εξομολογήσεις του, η αφιέρωση στην Μαρία και τόσα άλλα. Η απουσία του βαθιά...
«Το πιο όμορφο απ' όλα δεν στο 'χω πει ακόμα...» ήταν ο τίτλος της συναυλίας στο Μέγαρο, που είχε προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί όταν ακόμα ο συνθέτης ήταν στη ζωή και πάλευε παλικαρίσια με την ασθένεια. Με αυτό το τραγούδι, μάλιστα, έκλεισε η συναυλία, αμέσως μετά την εμβληματική «Ρόζα».
Χτες οι αγαπημένοι του φίλοι, οι συνεργάτες του, όλοι αυτοί με τους οποίους «περπάτησε μαζί» τις τελευταίες δεκαετίες και πλάτυναν την εμβέλεια των τραγουδιών του, ανέλαβαν να μας τραγουδήσουν τα «αγαπημένα» του Θάνου, χωρίς να είναι ο ίδιος «παρών». Το «στίγμα», ωστόσο, της συναυλίας είχε δώσει ο ίδιος ο συνθέτης, καθώς είχε κάνει την επιλογή των τραγουδιών που πλαισίωσαν το πρόγραμμα την περίοδο που έδινε τη μάχη στο νοσοκομείο.
Στη συναυλία παρευρέθηκε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας. Παρευρέθηκαν ακόμα ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ, και η Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού.
Ρίτα Αντωνοπούλου, Χρήστος Θηβαίος, Κώστας Θωμαΐδης, Γιάννης Κότσιρας, Γιώργος Μεράντζας, Μανώλης Μητσιάς, Γιώργος Νταλάρας, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μίλτος Πασχαλίδης και Μαριάννα Πολυχρονίδη ερμήνευσαν μοναδικά μεγάλες επιτυχίες του Θ. Μικρούτσικου από όλη τη δισκογραφική του πορεία.
Ο Οδυσσέας Ιωάννου διάβασε αποσπάσματα από το βιβλίο «Ο Θάνος και ο Μικρούτσικος: Μια αυτοβιογραφία μέσα από 24 συναντήσεις». Μας ταξίδεψε από την εγκατάσταση των προγόνων του από τους Δελφούς στην Πάτρα στις αρχές του 19ου αιώνα, το εργοστάσιο ζυμαρικών που έφτιαξαν και αργότερα την επιστροφή του κομμουνιστή πατέρα του στην Πάτρα, την περίοδο που το εργοστάσιο πτώχευσε. Μίλησε για το πώς μπήκε η μουσική εντός του, για τη μετακόμισή του στην Αθήνα και τα χρόνια της δικτατορίας, όπου τον Απρίλη του 1972 φωνάζει με μια παρέα φοιτητών στο Μουσείο «Κάτω η χούντα» και τους μαζεύουν όλους... Μίλησε για πράγματα που τον καθόρισαν στην τέχνη του και στη ζωή του, για τους δικούς του πέντε ανθρώπους, την Μαρία και τα τέσσερα παιδιά του.
Την καλλιτεχνική επιμέλεια της βραδιάς είχε αναλάβει ο Θύμιος Παπαδόπουλος.
Έπαιξαν οι μουσικοί: Γιώργος Κατσίκας (τύμπανα), Μίμης Ντούτσουλης (μπάσο), Θοδωρής Οικονόμου (πιάνο), Γιάννης Παπαζαχαριάκης και Χρήστος Περτσινίδης (κιθάρα), Βαγγέλης Μάχαιρας (μπουζούκι), Δημήτρης Αγάθος (τρομπέτα), Τζίμης Σταρίδας (τρομπόνι) και Θύμιος Παπαδόπουλος (φλάουτο, κλαρινέτο και σαξόφωνο).
Από τα έσοδα θα διατεθούν χρήματα για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα της Μόριας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου