Η «μεγάλη εικόνα» επιβάλλει λαϊκή επαγρύπνηση και ένταση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης

Η επίσημη πλέον, μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη - Τραμπ, χρεοκοπία του παραμυθιού της «εγγύησης» που παρέχει στα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας η «στρατηγική συμμαχία» με τις ΗΠΑ, αποτελεί μια καλή ευκαιρία για να αντλήσουν πολύτιμα συμπεράσματα ευρύτερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις. Συμπεράσματα που πρέπει να τροφοδοτήσουν την πάλη του λαού ενάντια σε μια πολιτική που συνενώνει σαν «χρυσός κανόνας» όλο το αστικό πολιτικό σύστημα, εκθέτοντας τη χώρα σε ανυπολόγιστους κινδύνους.

Σήμερα, με την πολεμική όξυνση στη Μ. Ανατολή, μετά και τις επιθέσεις των ΗΠΑ στο Ιράν, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ οι εργαζόμενοι να μη χάνουν από τα μάτια τους τη «μεγάλη εικόνα», να μην εγκλωβίζονται η σκέψη και η αγωνία του λαού στα «σχήματα» που πλασάρει η άρχουσα τάξη είτε για να τον φοβίσει είτε για να καλλιεργήσει επικίνδυνες αυταπάτες. Οι εξελίξεις δίνουν την ευκαιρία να τσακιστεί σε περισσότερες λαϊκές συνειδήσεις ο μύθος της «σταθερότητας» που τάχα απολαμβάνει η Ελλάδα επειδή αποτελεί τον «προτιμώμενο» (όπως έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ) ή τον «προβλέψιμο» (όπως λέει η ΝΔ) εταίρο των ΗΠΑ, επειδή η χώρα μας έχει μετατραπεί σε ΝΑΤΟική βάση πολεμικής εφόρμησης στην περιοχή.

Τι σόι «σταθερότητα» και «εγγυήσεις ασφάλειας» μπορούν να παρέχουν σε ένα λαό κράτη - δολοφόνοι, οργανισμοί που από όπου έχουν περάσει έχουν αφήσει χώρες - ρημαδιό και εκατομμύρια πρόσφυγες, που αποτελούν παράγοντες αστάθειας για ένα τόξο που ξεκινάει από την Υεμένη και το Ιράν και φτάνει μέχρι τη Βόρεια Αφρική; Ποιο «διεθνές δίκαιο» μπορεί να ...περιφρουρηθεί μέσω της συμμαχίας με ένα κράτος που περήφανα ανακοινώνει ότι δολοφόνησε γκανγκστερικά τον αξιωματούχο ενός κυρίαρχου κράτους (του Ιράν) και μάλιστα μέσω των δυνάμεων κατοχής που διατηρεί σε ένα άλλο κράτος, στο Ιράκ;

Κυρίως, όμως, ο λαός πρέπει να αναρωτηθεί: Πόσο ασφαλής μπορεί να νιώθει από την εμπλοκή μέχρι τα μπούνια στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, που εδώ και χρόνια έχει πλέον περάσει σε πολεμική διάταξη απέναντι σε άλλες ισχυρές δυνάμεις, όπως η Ρωσία; Πόση «σταθερότητα» εξασφαλίζεται για την Ελλάδα όταν ως «προτιμώμενος εταίρος» γίνεται στόχος των αντιπάλων στις ΗΠΑ δυνάμεων;

Διανύουμε φάση ανακατατάξεων και συγκρότησης στρατοπέδων

«Και πώς να πορευτούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία;»: Σε αυτό το ερώτημα που θέτουν πολλοί εργαζόμενοι, με γνήσια ανησυχία για τις επικίνδυνες εξελίξεις, δεν μπορούμε παρά να απαντήσουμε δείχνοντας ότι η ιμπεριαλιστική εμπλοκή, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και οι σχεδιασμοί τους είναι μέρος του προβλήματος, ο πυρήνας αυτών των επικίνδυνων εξελίξεων.

Αλλωστε, η κλιμάκωση της επιθετικότητας των ΗΠΑ, η διάταξη μάχης στην οποία έχει μπει το ΝΑΤΟ και μάλιστα με το δόγμα του «πρώτου πυρηνικού πλήγματος», η περικύκλωση της Ρωσίας και του Ιράν δεν έχουν ως «κίνητρό» τους την προστασία της «παγκόσμιας ειρήνης».

Εχουν αιτία, και αυτή βρίσκεται στη μάχη για το συσχετισμό δυνάμεων σε διεθνές επίπεδο, στην υπαρκτή απειλή που νιώθουν οι ΗΠΑ μετά από δεκαετίες για την πρωτοκαθεδρία τους, αφού χάνουν θέσεις, προς όφελος κυρίως της Κίνας, και μάλιστα σε μια περίοδο που δεν είναι εξασφαλισμένη η απρόσκοπτη καπιταλιστική ανάπτυξη. Την ίδια στιγμή, παρεμβαίνουν και άλλα αντίπαλα στις ΗΠΑ στρατόπεδα, όπως η Ρωσία, η οποία κατάφερε όχι μόνο να μην εκτοπιστεί από τη Μ. Ανατολή αλλά και να αναβαθμίσει τη στρατιωτική της παρουσία.

Η Τουρκία, ως μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη, που διατηρεί στρατό κατοχής σε τρεις χώρες, αμφισβητεί ανοιχτά Συνθήκες, όπως της Λοζάνης και του Μοντρέ, παζαρεύει σε πολλά μέτωπα ταυτόχρονα, από τη Μ. Ανατολή μέχρι την Κύπρο και το Αιγαίο.

Αυτή η διαδικασία, που ξεκινά από τις οικονομικές σχέσεις και επεκτείνεται και σε στρατιωτικό επίπεδο, βάζει σε δοκιμασία παραδοσιακές συμμαχίες σε όλο τον κόσμο, φέρνει στην επιφάνεια την αμφισβήτηση διεθνών συμφωνιών, αφού αυτές πλέον δεν ανταποκρίνονται στο συσχετισμό που αποτύπωναν και ο οποίος είχε διαμορφωθεί με το προηγούμενο γενικευμένο «ξαναμοίρασμα του κόσμου». Οι νέοι συσχετισμοί που διαμορφώνονται απαιτούν αντίστοιχες «αναθεωρήσεις». Οι ιμπεριαλιστικές ανακατατάξεις είναι πια σε πλήρη εξέλιξη και συνοδεύονται από αλλαγή συνόρων, με τους λαούς να την πληρώνουν με το ίδιο τους το αίμα.

Σε αυτό το φόντο, σήμερα ακόμα και στο ΝΑΤΟ εκφράζονται σοβαροί προβληματισμοί, βγαίνουν στην επιφάνεια αντιθέσεις, με τη γαλλική κυβέρνηση π.χ. να χαρακτηρίζει τη λυκοσυμμαχία «εγκεφαλικά νεκρή», με τις ΗΠΑ να κατηγορούν ανοιχτά χώρες που δεν συμβάλλουν στην οικονομική ενίσχυση του Οργανισμού. Διαμορφώνονται άξονες και αντιάξονες, με αφορμή περιφερειακές συγκρούσεις, όπως στη Μ. Ανατολή, όπου πλέον εμπλέκονται όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη του κόσμου.

Διανύουμε, λοιπόν, μια νέα φάση, μια περίοδο συγκρότησης στρατοπέδων, που το ενδεχόμενο πιο γενικευμένης πολεμικής ανάφλεξης έχει περάσει από τη σφαίρα της θεωρητικής συζήτησης στη σφαίρα της πολύμορφης προετοιμασίας.

Σε αυτήν τη φάση είναι που αξιοποιούνται στη σκακιέρα των ανταγωνισμών και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, μέσα από τα παζάρια με την Τουρκία προκειμένου να εξασφαλιστεί «πάση θυσία» η παραμονή της στο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο. Οι ΗΠΑ διαμηνύουν ότι μπροστά στη συγκρότηση ενός αρραγούς αμερικανοΝΑΤΟικού στρατοπέδου, που ως προϋπόθεση έχει το «κράτημα της Τουρκίας», τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο είναι από αχρείαστη «πολυτέλεια» έως και «βαρίδι», δίνοντας αέρα στα πανιά της τουρκικής αστικής τάξης. Γι' αυτό και πληθαίνουν οι φωνές από αστούς αναλυτές που φωτογραφίζουν έναν «συμβιβασμό» συνδιαχείρισης, όσο «επώδυνος κι αν είναι», μέσω Χάγης και πάντα με αμερικανοΝΑΤΟική σφραγίδα.

Η ελληνική αστική τάξη δεν χώνεται τυχαία ούτε με το ζόρι σε αυτές τις εξελίξεις που μυρίζουν μπαρούτι. Η βαθιά εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς υπηρετεί ακριβώς το στόχο συμμετοχής της σε μεγάλα επενδυτικά πρότζεκτ, μονοπωλιακά σχέδια, το άνοιγμα σε νέες αγορές, που αφορούν στη μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό και εμπορικό «κόμβο», στην «αξιοποίηση» του ενεργειακού πλούτου κ.ά., δηλαδή σε σχεδιασμούς όπου συγκρούονται ισχυρά συμφέροντα. Με αυτόν τον τρόπο επιδιώκει να εξασφαλίσει και να ενισχύσει τα δικά της συμφέροντα, να αναβαθμίσει την παρουσία της ως βασικού πυλώνα των σχεδίων ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στην περιοχή, ως αιχμής του δόρατος. Αλλωστε, την ανάληψη της διεκπεραίωσης επικίνδυνων ευρωατλαντικών σχεδίων στην περιοχή την έχει προχωρήσει με τη Συμφωνία των Πρεσπών, τα διάφορα «σχήματα», με σφραγίδα ΗΠΑ, συνεργασίας με Ισραήλ, Αίγυπτο κ.λπ. Για τα δικά της συμφέροντα, για την εξασφάλιση της κερδοφορίας της βάζει το λαό στον «ντορβά», προωθεί διευθετήσεις, παζαρεύει κυριαρχικά δικαιώματα, αναλαμβάνει αναβαθμισμένο ρόλο στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.

Η διέξοδος βρίσκεται στην αμφισβήτηση αυτού του δρόμου

Αν αποδεικνύεται κάτι λοιπόν από τη «μεγάλη εικόνα» είναι ότι η συμβολή της Ελλάδας σε αυτήν την πολεμική διάταξη όχι μόνο δεν εξασφαλίζει σταθερότητα και ασφάλεια, όχι μόνο δεν κατοχυρώνει τα κυριαρχικά δικαιώματα έναντι των τουρκικών προκλήσεων, αντίθετα στρώνει το έδαφος στην αμφισβήτησή τους, φέρνει ένα βήμα πιο κοντά την αστάθεια.

Η διέξοδος βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση και όχι στη στράτευση του λαού με αυτούς τους σχεδιασμούς που υπηρετούν η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η διέξοδος βρίσκεται στη σύγκρουση με αυτόν το δρόμο, στη διεκδίκηση της απεμπλοκής. Εγγύηση για το λαό δεν είναι η ενίσχυση των ΝΑΤΟικών βάσεων αλλά το ξήλωμά τους, για να πάψει η χώρα να είναι μαγνήτης κινδύνων. Ασφάλεια δεν είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε πολεμικό προγεφύρωμα για τις ΗΠΑ αλλά η αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, να πάψει να αξιοποιείται για την εφόρμηση στην Ανατολική Μεσόγειο. Η σταθερότητα εξασφαλίζεται μέσα από την ένταση της αλληλεγγύης με τους λαούς της περιοχής.

Τώρα, αυτός ο αγώνας πρέπει να γίνει ακόμα περισσότερο υπόθεση των συνδικάτων, των Επιτροπών Αγώνα, των μαζικών φορέων. Να μπουν πιο πολλές δυνάμεις στην «από τα κάτω» οργανωμένη αντιιμπεριαλιστική πάλη. Να γενικευτούν οι πρωτοβουλίες που θα εκφράζουν τη λαϊκή αντίθεση στους σχεδιασμούς που μυρίζουν μπαρούτι. Με συσκέψεις, κινητοποιήσεις και κάθε πρόσφορη μορφή πάλης να δυναμώνει η αντιπαράθεση με τα κόμματα, την εργοδοσία και το κράτος τους που έχουν «ιερό και όσιο» την υλοποίηση της ΝΑΤΟικής γραμμής.

Μέσα σε αυτόν τον αγώνα, σε αυτήν την πάλη χρειάζεται να δυναμώσει και η προβολή της διαφορετικής προοπτικής για την οποία αγωνίζεται το ΚΚΕ, της ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που φέρνει τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για να πάρουν στα χέρια τους οι εργαζόμενοι, ο λαός την εξουσία και να ανοίξουν το δρόμο για τη λαϊκή ευημερία και για διεθνείς σχέσεις που θα βασίζονται στο αμοιβαίο όφελος ανάμεσα στους λαούς.