Δε χαλάνε οι μπίζνες των ΠΑΕ για τα κόμματα ρε μαλάκα…

Κι ενώ η χώρα ετοιμάζεται ψυχολογικά για διάσπαση, όπως το χωριό της Γκόλφως από το Αλαλούμ του Χάρρυ Κλυνν, η πάλη των τάξεων παραμένει σταθερά αδικαίωτη -πολύ περισσότερο σήμερα από όταν έφτιαχνε την οργάνωση στο Λέτσοβο ο Τραμπάκουλας-, και το ελληνικό ποδόσφαιρο κατακτά διαρκώς νέες απάτητες κορυφές, που δε θα μπορούσε να προβλέψει ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης, ως πρόεδρος της ΕΠΑΕ στην εποχή του.

Είμαστε μια ωραία χαρρυκλυννική ατμόσφαιρα, και δε χρειάζεται να ακούσει κανείς τα πολεμικά ανακοινωθέντα διάφορων γραφικών στα ερτζιανά, για να το καταλάβει. Και αν υπάρχει κάτι διασκεδαστικό και παρήγορο σε όλα αυτά, είναι το πολιτικό στριπτίζ της κυβέρνησης, της “φιλελεύθερης παράταξης που εγγυάται την τάξη και την ευνομία”, με τον ΣΥΡΙΖΑ να πασχίζει να ακολουθήσει
παράκατά πόδας τους ρυθμούς της.

Η ΝΔ διέγραψε τον Ζαγοράκη για το τελεσίγραφό του, διακηρύσσοντας πως δεν εκβιάζεται. Άλλο αν προσπαθούσε μία ολόκληρη μέρα να τον μεταπείσει και έσπευσε στο ενδιάμεσο αλλάξει τον νόμο και τις ποινές για να μην υποβιβαστεί κανείς. Πού και να εκβιαζόταν δηλαδή…

Η κυβέρνηση διαφημίζει την άτεγκτη εφαρμογή του “Νόμος και Τάξη”, όταν θέλει όμως κάνει τον νόμο λάστιχο και τις ποινές χάδι.

Η κυβέρνηση επικαλείται τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και χαρίζει άφθονο γέλιο ως η κατεξοχήν παράταξη των μνημονίων, της άγριας καταστολής, της στοχοποίησης ολόκληρων περιοχών και κάθε μορφής ασύλου (προσφυγικό, φοιτητικό, ακόμα και το οικιακό).

Η ΝΔ παλεύει να κρατήσει τη δική της συνοχή -όχι την κοινωνική. Τρέμει τα μεγάλα συμφέροντα και το πολιτικό κόστος εκατέρωθεν. Θέλει να τα έχει με όλους καλά και να κάνει τη μοιρασιά του Σολομώντα, κόβοντας το μωρό στα δύο, για να της μείνει στα χέρια -αν και το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι προ πολλού νεκρό και έχει ήδη αρχίσει να σαπίζει. Δεν μπορεί να μοιράσει όμως σε δύο λιοντάρια τη μερίδα του λέοντος. Κάποτε το πρωτάθλημα έδινε περισσότερα εισιτήρια για την Ευρώπη και το Τσου-Λου και κάποιοι βολεύονταν με κοκαλάκια. Τώρα η πίτα έχει μικρύνει και τα αρπακτικά δε βολεύονται με τίποτα λιγότερο από την κορυφή, που χωράει μόνο έναν. Όποιος προσπαθεί να τους έχει όλους ευχαριστημένους, θα πετύχει το ακριβώς αντίθετο.

Ο Αυγενάκης στρέφει τους πάντες εναντίον του και η κυβέρνηση παίζει με τους νόμους, τις λέξεις και την κοινή λογική. Αν ο ΠΑΟΚ και η Ξάνθη κριθούν αθώοι για την κατηγορία της πολυ-ιδιοκτησίας, δεν υπάρχει λόγος να τιμωρηθούν με οποιαδήποτε ποινή. Αλλά αν είναι ένοχοι, με ποιο κριτήριο παραμένουν στην κατηγορία; Πώς λύνεται το πρόβλημα και πώς διασφαλίζεται η αξιοπιστία της Σούπερ Λιγκ -έστω και για τα μάτια του κόσμου;

Αντί μιας καθαρής λύσης, η ΝΔ παίζει τον ρόλο του ντίλερ. Ο ΠΑΟΚ γλιτώνει από τον υποβιβασμό, αλλά του αφαιρούνται βαθμοί και ο Ολυμπιακός αποκτά διαφορά που μεταφέρεται στα πλέι-οφ, και γίνεται αυτομάτως φαβορί για τον τίτλο, εκτός και αν αυτοκτονήσει μες στο γήπεδο. Την ίδια στιγμή το κυβερνών κόμμα γλείφει τις εσωτερικές της πληγές. Το μέλλον του Αυγενάκη μοιάζει με στυμμένη λεμονόκουπα, αλλά προς το παρόν η μόνη απώλεια είναι ο Ζαγοράκης στην Ευρωβουλή.
Στελέχη της ΝΔ βράζουν εναντίον του Ζαγοράκη, γιατί απέδειξε πως πάνω από όλα είναι οι αρχές του και αυτές δεν ήταν ποτέ πολιτικές. Γιατί ξαφνιάζονται όμως; Πίστεψαν δηλαδή πως είχε μπει στο ευρωψηφοδέλτιο για τις ιδέες και την αριστεία του ή απλώς για να φέρει ψηφαλάκια; Και τι πολιτικό μέλλον θα είχε αν πήγαινε ενάντια στους ψηφοφόρους του και τον ανεπίσημο άρχοντα της πόλης του;

Πού διαφέρουν στην πράξη οι υπόλοιποι βουλευτές του κυβερνητικού λόχου; Η ΝΔ φέρεται σαν τυπικό αστικό κόμμα παλαιού τύπου από την εποχή των κοτζαμπάσηδων, που πρέπει να αφήσει τους ισχυρούς στο απυρόβλητο και να κρατήσει ισορροπίες. Δε χαλάνε οι δουλειές των καπιταλιστών για τα κόμματα, ρε μαλάκα…

Πού διαφέρει στην πράξη η ροζ αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ; Ο ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης (!) έβγαλε ανακοίνωση όπου στοχοποιεί κι αυτός μόνο τον Αυγενάκη, λέγοντας ότι η διορθωτική κίνηση του πρωθυπουργού (!) ήρθε αργά! Πάνω από όλα η εκλογική επιβίωση. Φαντάσου δηλαδή να διάβαζες τώρα, φίλε αναγνώστη, ένα κείμενο για το θέμα που θα το υπέγραφε η “Κατιούσα Θεσσαλονίκης”, που θα έπαιρνε θέση, χωρίς να δεσμεύει όμως τους υπόλοιπους -εξάλλου δεν είμαστε καν οργάνωση ή πολιτικό κόμμα, όπως θέλει να λέγεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Παράνοια…

Σε τελική ανάλυση, το εκπληκτικό είναι πως μια κυβέρνηση με δημοσκοπικό αέρα, που περνάει θεωρητικά ακόμα το μετεκλογικό μήνα του μέλιτος και έχει αντίπαλό της μια ψοφοδεή αντιπολίτευση, αντιμετώπισε σοβαρούς τριγμούς -αν όχι κλυδωνισμούς- και την πρώτη σοβαρή κρίση της για το ποδόσφαιρο και όχι για κάποιο από τα αντιλαϊκά μέτρα που περνάει σωρηδόν. Κι αυτό μετατρέπει τη φάρσα που βλέπουμε να εκτυλίσσεται μπροστά μας, σε κλαυσίγελο…

Του Πάνου Ζάχαρη

Το βασικό συμπέρασμα από αυτή την υπόθεση είναι ότι η κυβέρνηση τρέμει με το παραπάνω το πολιτικό κόστος και μπορεί να εκβιαστεί και να αναδιπλωθεί. Τώρα που το βλέπουν όλοι αυτό στην πράξη, δεν ψήνονται να οργανωθεί ένας γύρος μαζικών κινητοποιήσεων και για ένα πιο σοβαρό θέμα, που θα στριμώξει την κυβέρνηση και θα την κάνει να υποχωρήσει; Πχ για το ασφαλιστικό που μας αφορά εξίσου όλους, Βόρειους και Νότιους, γέρους και νέους.

Ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν…

 Σφυροδρέπανος