Μα γιατί δε μας παίζουν στη Λιβύη, αφού είμαστε καλά παιδάκια;

Αχός βαρύς ακούγεται πέρα ως πέρα στα ελληνικά ΜΜΕ, για την “ταπείνωση” που υφίσταται η Ελλάδα μας, αποκλειόμενη από τη διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη, η οποία είναι η δεύτερη που γίνεται για το θέμα του λιβυκού εμφυλίου, μετά από εκείνη στη Ρωσία. Στην πρώτη φυσικά κανείς δεν περίμενε να κληθεί η ελληνική κυβέρνηση, δεδομένων των συμμαχιών της, αλλά ούτε σε εκείνη που θα γίνει στην καρδιά του “κοινού μας σπιτιού, της ΕΕ”;
Ένα βήμα πριν αρχίσουν τα “προδοσία, αρκουδέηδες” είναι παρουσιαστές και σχολιαστές κεντρικών δελτίων και κονδυλοφόροι του αστικού τύπου, που κατά βάση εκφράζουν τη βαθιά πικρία των αφεντικών τους και συνολικά της τάξης που υπηρετούν. Αυτής της τάξης που τα δίνει όλα για την περιλάλητη “γεωστρατηγική της αναβάθμιση”, δηλαδή καλύτερο μερίδιο στη μοιρασιά της Αν. Μεσογείου και των Βαλκανίων, κι όλο βλέπει τη βασική ανταγωνίστριά της τουρκική αστική τάξη να δείχνει ένα βήμα μπροστά με την πολιτική “και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ” που διαχρονικά υπηρετεί, με ιδιαίτερη ένταση επί κυβέρνησης Ερντογάν. Δεν μπορούν να χωνέψουν πως τα περί “διεθνούς απομόνωσης της Τουρκίας” που τσαμπουνάνε μέσω σάιτ, εφημερίδων και μικρής οθόνης κι ίσως να ήθελαν να τα πιστέψουν κι οι ίδιοι αποδείχτηκαν τόσο γρήγορα φούμαρα. Ως απατημένες σύζυγοι είναι στα όρια του να πάνε έξω από τη διάσκεψη και να τραγουδήσουν το “Ποια θυσία” στους αχάριστους Ευρωπαίους, που κάλεσαν Αλγερία και Κογκό, αλλά αφήνουν να διαρρεύσει πως η Ελλάδα “αποτελεί μέρος του προβλήματος”, προφανώς σε αντίθεση με την Τουρκία που αποτελεί μέρος της λύσης. Σαν παρηγοριά στον άρρωστο παίζουν νυχθημερόν τη νέα ανακοίνωση του State Department, για την “αντιπαραγωγική” και “προκλητική” συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης, που βέβαια στην πραγματικότητα δεν αποκλίνει καθόλου από την πάγια θέση των ΗΠΑ για τις ελληνοτουρκικές διαφορές, στη λογική του “βρείτε τα”. Αυτό είναι το “ευχαριστώ” των ΗΠΑ που η σχέση τους με την Ελλάδα είναι, σύμφωνα με επίσημες δηλώσεις, στην καλύτερη ιστορική τους φάση και που ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν ο μόνος ηγέτης σε ευρωπαϊκό, αν όχι διεθνές επίπεδο, που έσπευσε να συνταχτεί δημόσια με την κρατική δολοφονία Σολεϊμανί κατά την επίσκεψή του στο Λευκό Οίκο.

Υπάρχει βέβαια και η “αριστερή κλάψα”, την οποία ενσαρκώνει ο ΣΥΡΙΖΑ, που ομολογουμένως επί ημερών του έκανε τα αδύνατα δυνατά για να προωθήσει τα συμφέροντα της αστικής τάξης μέσω ακόμα στενότερης πρόσδεσης στο άρμα των ΗΠΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ κομπάζει που ο Αλέξης Τσίπρας είχε συμμετάσχει σε διάσκεψη για τη Λιβύη στο Παλέρμο το 2018, προσπαθώντας να πείσει ότι ήταν καλύτερος ντήλερ των εγχώριων μονοπωλιακών συμφερόντων. Μάλιστα, σε μια κριτική που κυριολεκτικά ανατριχιάζει με την προοδευτικότητά της, ζητά από τη ΝΔ να διευκρινίσει “αν υπάρχει όντως διακριτή πρωτοβουλία των ΗΠΑ για αποφυγή θερμού επεισοδίου με την Τουρκία έξω από την Κρήτη μετά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στη Ουάσιγκτον”. Το κόμμα της “ριζοσπαστικής αριστεράς” εγκαλεί δηλαδή την κυβέρνηση ότι δεν έχει δώσει ακόμα μεγαλύτερο ρόλο στους Αμερικανούς στην περιοχή, υπονοώντας προφανώς πως η ίδια τα κατάφερνε πολύ αποτελεσματικότερα και με μεγαλύτερα ανταλλάγματα. Μια αντίληψη την οποία αποτυπώνει εξαιρετικά εύστοχα με το πενάκι του ο Πάνος Ζάχαρης:

Όλη αυτή η παραφιλολογία έχει τελικά ως στόχο να πείσει ότι τυχόν συμμετοχή της Ελλάδας στη διάσκεψη του Βερολίνου θα ήταν μια τεράστια εθνική επιτυχία. Στην πραγματικότητα, ο ελληνικός λαός δεν έχει τίποτε θετικό να περιμένει από μια διάσκεψη στην οποία το σύνολο των κρατών που διέλυσαν τη Λιβύη και όσων άλλων προσπαθούν να επωφεληθούν από αυτή τη διάλυση – πλην της Ελλάδας, θα αποφασίσουν για τη μοιρασιά της λείας. Η χώρα, με ευθύνη όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων και της άρχουσας τάξης, είναι ήδη βαθιά χωμένη στο πλέγμα των ανταγωνισμών και των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών σε μια περιοχή έτοιμη να αναφλεγεί ανά πάσα στιγμή, κι αυτό δεν αλλάζει ως προς τους κινδύνους που εγκυμονεί για το λαό, είτε με αναβάθμιση, είτε με στασιμότητα, είτε και με υποβάθμιση του ρόλου της τελευταίας στα τεκταινόμενα.

Είναι αλήθεια ότι και μεγάλη μερίδα απλού κόσμου, είναι εθισμένη σε μια συστηματικά καλλιεργούμενη λογική παζαριού, όπου ως πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται η ίδια η συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς και η συμμαχία με κράτη – δολοφόνους, αλλά τα “ανταλλάγματα” που εξασφαλίζονται γι’ αυτό. Ανταλλάγματα όμως που δεν επηρεάζουν θετικά παρά μόνο τα αφεντικά, με κόστος που καλείται όμως να πληρώσει ο λαός. Το ζήτημα δεν είναι “να κάνουμε τους δύσκολους”, να μιμηθεί η κυβέρνησή μας τις επαμφοτερίζουσες πρακτικές της Τουρκίας για να πάρει ένα καλύτερο κοκκαλάκι ή ψαχνό η τάξη που ήδη έχει και κατέχει τον πλούτο. Αλλά ο αγώνας για αποδέσμευση από ΝΑΤΟ, ΕΕ, από όλες τις συμμαχίες που βάζουν τη χώρα σε θανάσιμο κίνδυνο, για μια κυβέρνηση και μια εξουσία πραγματικά λαϊκή, τη μόνη που μπορεί να χαράξει μια πραγματικά ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, ή μάλλον εξαρτημένη από τα λαϊκά συμφέροντα, αξιοποιώντας τις πράγματι υπαρκτές και εντεινόμενες αντιθέσεις στο ιμπεριαλιστικό και συνολικά το καπιταλιστικό στρατόπεδο.