Γυναίκες ελεύθεροι σκοπευτές: τα καμάρια του Κόκκινου Στρατού

Στο μέτωπο του Βόρειου Καύκασου, στο 54ο Τάγμα Σκοπευτών της 25ης Μεραρχίας Σκοπευτών «Τσαπάγιεφ» του Κόκκινου Στρατού, αποτελούμενο από άντρες και γυναίκες ειδικά εκπαιδευμένους σνάιπερ, μάχεται μια 25χρονη κοπέλα που ο πόλεμος την «πέτυχε» στη διπλωματική της πρακτική στο ιστορικό τμήμα του Πανεπιστημίου του Κιέβου.

Η Λιουντμίλα Μιχαήλοβνα Παβλιτσένκο δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά.

Πηγαίνει εθελοντικά στο μέτωπο. Χωρίς φυσικά να γνωρίζει το πώς θα εξελίσσονταν οι φοιτητικές επιδόσεις της στην αθλητική σκοποβολή...

Το Τάγμα δίνει λυσσαλέες μάχες στη Μολδαβία, το νότο της Ουκρανίας, υπερασπίζεται την Οδησσό και τη Σεβαστούπολη. Εκεί, οι σνάιπερ του 54ου Τάγματος δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους επί 250 μέρες και νύχτες μαχών. Εκεί, η Λιουντμίλα θα αρχίζει να σπάει συνεχόμενα «ρεκόρ»: Μέχρι και τον Ιούλη του 1942, με το ειδικά για ελεύθερους σκοπευτές τυφέκιό της, εξολόθρευσε 309 χιτλερικούς, μεταξύ των οποίων 36 σνάιπερ του εχθρού!

Η δράση της στο μέτωπο διακόπτεται λόγω τραυματισμού. Το όνομά της όμως είναι ήδη θρυλικό μεταξύ των συμμαχητών της. Και όχι μόνο. Η φήμη της περνά τον Ατλαντικό και βρίσκει γόνιμο έδαφος σε μια Αμερική που εκείνη την εποχή, και για λόγους που δεν είναι του παρόντος, η πάλη του Κόκκινου Στρατού αποτελεί αντικείμενο θαυμασμού. Η Λιουντμίλα, παρασημοφορημένη, αναλαμβάνει την εκπαίδευση νέων σνάιπερ, αποκαλύπτοντας και το ταλέντο της σε αυτόν τον τομέα.

Το καλοκαίρι του 1942 ακολουθεί την επίσημη σοβιετική αποστολή στις ΗΠΑ και τον Καναδά. Ο αμερικανικός λαός τους επιφυλάσσει υποδοχή ηρώων. Στο Τορόντο, χιλιάδες Καναδοί την υποδέχονται. Η Λιουντμίλα μιλά σε πανεπιστήμια και διάφορους οργανισμούς και συναντιέται με τον πρόεδρο Ρούσβελτ. Σε ειδική τελετή τής δίνεται ως δώρο ένα πιστόλι «κολτ», ενώ στον Καναδά τής χαρίζουν μια καραμπίνα «Ουίντσέστερ».

Το 1942, ο Γούντι Γκάθρι είναι ήδη κι αυτός θρύλος στην εργατική τάξη των ΗΠΑ. Μέλος του ΚΚ ΗΠΑ από το 1936 - «το καλύτερο πράγμα που έκανα το 1936 ήταν η ένταξή μου στο Κομμουνιστικό Κόμμα», έλεγε - ο μουσικός από την Οκλαχόμα που με την κιθάρα του, στην οποία είχε γράψει την επιγραφή «αυτή η μηχανή σκοτώνει φασίστες», τραγουδούσε τα βάσανα αλλά και την ελπίδα και τους αγώνες των εργατών και των φτωχών αγροτών της χώρας του, ο Γκάρθι έχει ήδη «σφραγίσει» και τη μουσική ιστορία των ΗΠΑ.

Ο θρύλος του είχε αρχίσει να σχηματίζεται από τις αρχές της 10ετίας του '30, όταν με την κιθάρα του ακολούθησε τους «Οκις», τις ατέλειωτες «ορδές» των εξαθλιωμένων από το οικονομικό «κραχ» και την ξηρασία, φτωχούς εργάτες και αγρότες που με κάθε μέσο έφευγαν από την Οκλαχόμα προς την Καλιφόρνια για να βρουν δουλειά. Ηταν η εποχή που κατέληξε σε σπουδαία τραγούδια, με τον πλέον γνωστό το «This Land Is Your Land» (σσ. «Αυτή η γη είναι η δική σου γη», 1940). Η ένταξή του στο κομμουνιστικό κίνημα ήταν το επόμενο, εύλογο, στάδιο. Και το πόσο συνειδητή ήταν προκύπτει και από τα 174 κείμενά του στη δική του στήλη στο δημοσιογραφικό όργανο του ΚΚ ΗΠΑ «The Daily Worker».

Η «Μις Παβλιτσένκο»

Φυσικά, ενθουσιάζεται κι αυτός από την επίσκεψη της σοβιετικής αποστολής και ειδικά από τη νεαρή σνάιπερ. Χωρίς να συναντηθεί ποτέ με την Λιουντμίλα γράφει προς τιμήν της το «Μις Παβλιτσένκο» (σ.σ. η ελεύθερη μετάφραση είναι από τα ρωσικά):
«Μις Παβλιτσένκο, η δόξα της είναι γνωστή/ Η Ρωσία είναι η χώρα σου, ο αγώνας είναι το παιχνίδι σου/ Ολος ο κόσμος θα την αγαπήσει στους χρόνους που θα έρθουν/ Για το ότι πάνω από τρεις εκατοντάδες ναζί έπεσαν από το όπλο της/ Μις Παβλιτσένκο, η δόξα της είναι γνωστή/ Το χαμόγελό σου λάμπει, σαν πρωινός ήλιος/ Αλλά πάνω από τρεις εκατοντάδες ναζιστικά σκυλιά έπεσαν από το όπλο σου/ Στα βουνά και τις πεδιάδες πηδούσες σαν ελάφι/ Κάτω από τα μεγάλα δέντρα, μη γνωρίζοντας φόβο/ Ανεβάζεις την κάνη και πέφτει ο Χανς/ Και πάνω από τρεις εκατοντάδες ναζιστικά σκυλιά πέφτουν από το όπλο σου/ Στην κάψα του καλοκαιριού, στον παγωμένο, χιονισμένο χειμώνα/ Με κάθε καιρό ξετρυπώνεις τον εχθρό/ Ο κόσμος θα αγαπήσει το γλυκό σου πρόσωπο, όπως κι εγώ/ Κι όμως, πάνω από τρεις εκατοντάδες ναζιστικά σκυλιά έπεσαν από το όπλο σου/ Δεν θα 'θελα να πέσω με αλεξίπτωτο στη χώρα σας, σαν εχθρός/ Ετσι όπως ο Σοβιετικός λαός τόσο άγρια αντιμετωπίζει τους κατακτητές/ Δεν θα ευχόμουν να έβρισκα το τέλος μου, νεκρός από τα χέρια μιας τόσο όμορφης κοπέλας/ Αν το όνομά της ήταν Παβλιτσένκο, και το δικό μου... τριακοσιοστός πρώτος/» (σ.σ. ίσως ο Γκάθρι να μην γνώριζε τον πραγματικό αριθμό... εκτός αν δεν του «έβγαινε» ο στίχος. Αλλά προφανώς αυτό λίγη σημασία έχει...).

     
Ο Γούντι Γκάθρι πέρασε στην ιστορία της μουσικής και στην καρδιά της εργατικής τάξης. Εφυγε από τη ζωή το 1967, στα 55 του χρόνια (γεν. 1912) από ασθένεια που πλήττει το νευρικό σύστημα και από την οποία είχε χάσει και τη μητέρα του. Αφησε πίσω του οχτώ παιδιά από τρεις συζύγους και πάνω από 1.000 τραγούδια, ανάμεσά τους και πολλά για παιδιά. Δημιουργοί όπως ο Μπομπ Ντύλαν τον θεωρούν δάσκαλό τους. Τα τραγούδια του θα βρίσκονται για πάντα στα χείλη των εκμεταλλευομένων.

Η Λιουντμίλα Παβλιτσένκο ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο του Κιέβου και εργάστηκε ως επιστημονικός σύμβουλος στο πολεμικό ναυτικό της πατρίδας της με το βαθμό του λοχαγού. Ανάμεσα στις πολλές διακρίσεις της συγκαταλέγονται δύο Μετάλλια «Λένιν». Ανέπτυξε μεγάλη κοινωνική δράση. Εφυγε από τη ζωή το 1974, στα 58 της χρόνια (γεν. 1916).
Το τραγούδι που ένωσε αυτούς τους δύο θρύλους, είναι πάντα εδώ...

 Η Λυδία, gudovantseva, καθάρισε 76 Γερμανούς, μπήκε στα «επίκαιρα» της εποχής και αφηγείται:

Ρόζα Σάνινα

Roza Yegorovna Shanina: Ρ. Σανίνα ελεύθερος σκοπευτής του Κόκκινου Στρατού

Μη νομίσει κανείς ότι οι γυναίκες ελεύθεροι σκοπευτές του Ερευθρού Στρατού ήταν λίγες: αναφέρονται 2000 συνολικά, από τις οποίες κατάφεραν να επιβιώσουν 500.

 «Σφυρί – δρεπάνι και ψήφοστο φουστάνι»!