Εμπιστοσύνη;

Το πρωθυπουργικό «φιρμάνι» της περασμένης Δευτέρας, με το βλέμμα στραμμένο στην επερχόμενη καπιταλιστική κρίση, ήταν ένα ξεκάθαρο μήνυμα στα λαϊκά στρώματα να υποταχθούν στους στόχους του κεφαλαίου, μήνυμα το οποίο πρέπει να απορριφθεί.

Η αποστροφή του πρωθυπουργού ότι «το μεγαλύτερο κέρδος μας από αυτήν την πρωτόγνωρη κρίση λέγεται εμπιστοσύνη προς το κράτος και την κυβέρνηση» και ότι αυτό αποτελεί «παρακαταθήκη» που «θα τη χρειαστούμε για την επόμενη μεγάλη πρόκληση, την ανάταξη της οικονομίας μας» μιλάει από μόνη της.

Μπροστά στη νέα κρίση ο πρωθυπουργός καλεί το λαό να εμπιστευτεί το κράτος και την κυβέρνηση, που από τώρα επεξεργάζονται σχέδια για το πώς θα τη φορτώσουν στο λαό - όπως έκαναν και με την προηγούμενη καπιταλιστική κρίση - μαζί με τις συνέπειες της πανδημίας.

Για ποια εμπιστοσύνη μιλάει όμως ο πρωθυπουργός; Μπορούν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να έχουν εμπιστοσύνη στην πολιτική της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, που στον τομέα της Υγείας έχει αφήσει τα νοσοκομεία γυμνά από ΜΕΘ, προσωπικό, μέτρα ατομικής προστασίας;

Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος για τον οποίο το κράτος και η κυβέρνηση αποθέωσαν από την αρχή της πανδημίας την ατομική ευθύνη, προκειμένου να κρύψουν τη δική τους τεράστια ευθύνη για τις ελλείψεις σε μέτρα και μέσα ουσιαστικής προστασίας του λαού από τον κορονοϊό.

Αλλά ακόμα και σήμερα, που υποτίθεται ότι η κυβέρνηση κέρδισε χρόνο για «να χτίσει το νέο Εθνικό Σύστημα Υγείας», όπως έλεγε τη Δευτέρα ο πρωθυπουργός, τι έχει αλλάξει; Απολύτως τίποτα! Συνεχίζεται η ίδια πολιτική της υποχρηματοδότησης και των περικοπών, των συμπράξεων με τον ιδιωτικό τομέα, της λειτουργίας του δημόσιου συστήματος με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, της αύξησης των έμμεσων και άμεσων πληρωμών από τους ασφαλισμένους.

Ολα αυτά δηλαδή που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση στην Υγεία. Οπως επιβεβαιώνει μάλιστα και η εικόνα σε όλη την ΕΕ, τα πράγματα θα ήταν ακόμα χειρότερα αν το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν είχε δώσει σκληρές μάχες όλα τα προηγούμενα χρόνια (είτε επί διακυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ είτε επί ΣΥΡΙΖΑ) για να μην περάσουν οι αναδιαρθρώσεις στην Υγεία και η στρατηγική της ΕΕ, αν οι υγειονομικοί είχαν δεχτεί ασυζητητί την πολιτική που τώρα η κυβέρνηση της ΝΔ παρουσιάζει ξανά ως «νέα» και «μονόδρομο».

Αλλά μήπως και σε ό,τι αφορά τη διαχείριση των συνεπειών της πανδημίας έχουν κάποιο λόγο εργαζόμενοι και αυτοαπασχολούμενοι να δείξουν εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και στο κράτος; Κανέναν απολύτως!

Αντίθετα, η κυβέρνηση έσπευσε από την πρώτη στιγμή να λύσει τα χέρια στους επιχειρηματικούς ομίλους, με τα αντεργατικά μέτρα που νομοθέτησε και ήρθαν για να μείνουν, όπως δείχνει και το κάλεσμα του πρωθυπουργού «τα μέτρα της επικαιρότητας να γίνουν πυροδότες διαρκών μεταρρυθμίσεων», δηλαδή μόνιμων αντεργατικών και άλλων ανατροπών, που θα φορτώσουν τα σπασμένα και της επερχόμενης καπιταλιστικής κρίσης στο λαό.

Και ενώ χιλιάδες εργαζόμενοι - μισοάνεργοι καλούνται να «βγάλουν» ενάμιση μήνα με 800 μόλις ευρώ, ο πρωθυπουργός τούς κουνάει το δάχτυλο να μη διεκδικούν «αλόγιστα αιτήματα και πρόχειρες παροχές», την ίδια ώρα που «μπουκώνει» τους επιχειρηματικούς ομίλους με πάνω από 10 δισ. ζεστό χρήμα, εισφοροαπαλλαγές και φοροαπαλλαγές, για να θωρακίσει την κερδοφορία τους, στέλνοντας το λογαριασμό στο λαό.

Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα γνωρίζουν πως η μόνη «παρακαταθήκη» που αφήνουν η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα για την επόμενη μέρα είναι εκείνη προς όφελος του κεφαλαίου. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τον ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου οι προτάσεις πλειοδοτούν σε μέτρα στήριξης του κεφαλαίου «εδώ και τώρα», βάζοντας το δικό του λιθαράκι στην προσπάθεια της κυβέρνησης να στοιχίσει το λαό στους στόχους του κεφαλαίου.

Πραγματικό κέρδος για τους εργαζόμενους και το λαό απ' αυτήν τη ζοφερή περίοδο είναι οι διεκδικητικές αγωνιστικές πρωτοβουλίες, μέσα στις δύσκολες συνθήκες της πανδημίας, για μέτρα προστασίας της υγείας και των δικαιωμάτων τους. Είναι η στάση και οι θέσεις του ΚΚΕ, που στέκεται απέναντι στην προσπάθεια της κυβέρνησης και της αστικής τάξης να φτιάξουν κλίμα «συναίνεσης».

Αυτά είναι η δική τους πολύτιμη παρακαταθήκη, ώστε την επόμενη μέρα να βγουν όχι μόνο από το σπίτι, αλλά ορμητικά στο προσκήνιο, στην πάλη για τα δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες τους, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, το κράτος του και τις κυβερνήσεις του.