Τα καταστροφικά τους σχέδια προχωρούν ακάθεκτα

Ο ιστορικός του μέλλοντος, έτσι γενικά, θα αναφέρεται και στην τρέχουσα πανδημία, πιθανώς να τη συγκρίνει και με άλλες πανδημίες του παρελθόντος, με μιαν απορία: Πώς πιάστηκε στον «ύπνο» η ανθρωπότητα σε μια εποχή που η επιστημονική και τεχνολογική γνώση μπορούσε όχι μόνο να προβλέψει, αλλά και να προλάβει τέτοιας έκτασης αναστάτωση.


Μέρες κορονοϊού, με «ήρωες» νοσηλευτικό προσωπικό, με θανάτους με ταξικό πρόσημο, ως επί το πολύ, με μέτρα αστυνόμευσης, με σχέδια για καταγραφή προτιμήσεων, τάσεων, μετακινήσεων πληθυσμών, με σχέδια ανακατανομής των «αγορών» στη μετα-πανδημική εποχή.
Με κυρίαρχη επικράτηση ψυχολογικού φόβου, μέσω του τρόπου εκφοράς λόγου στις «ειδήσεις», με ενίσχυση της απομόνωσης, της αποκοινωνικοποίησης, της εμπέδωσης του αισθήματος της προσωπικής, άντε και οικογενειακής προστασίας (ότι τη σκαπουλάραμε εμείς), οι απανταχού εξουσίες δοκιμάζουν τις αντοχές του κόσμου για τα σενάρια χαλιναγώγησής του, που επεξεργάζονται.

Και ενώ οι συζητήσεις θα συνεχιστούν, για το ποιος π.χ. ξεκίνησε το όλο θέμα της εξάπλωσης του συγκεκριμένου ιού, αν ξέφυγε από κάποιο εργαστήριο παρασκευής παραγόντων βιολογικού πολέμου, αν ήταν οι Κινέζοι ή οι Αμερικανοί ή κ.λπ. κ.λπ., όπως επίσης και για το αν ήταν προετοιμασμένα τα συστήματα Υγείας σε παγκόσμια κλίμακα για να αντιμετωπίσουν πανδημίες, τι λένε οι «ειδικοί» για τα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας κ.λπ... η ζωή συνεχίζεται!

Ποια ζωή δηλαδή; Αυτήν που προετοιμάζουν, και που η πανδημία τους βόλεψε μια χαρά για να γίνουν τα πρώτα «πειράματα». Η ζωή των μεγάλων ταχυτήτων! Η ζωή της απομονωμένης διασύνδεσης! Η ζωή της εικονικής πραγματικότητας, των «έξυπνων» εφαρμογών, της υποκατάστασης της ουσίας των ανθρώπινων σχέσεων με την ψηφιοποιημένη ανταλλαγή ερεθισμάτων των αισθητηρίων οργάνων μας σε πραγματικό χρόνο, παντού, στην ηλεκτρονική συννεφιά που μας σκεπάζει.

Σχολική εκπαίδευση και παιδαγωγικά συστήματα για προαγωγή των ανθρωπιστικών αξίων στη νεολαία; Αναχρονισμός, κύριε! Σύγχρονα και ασύγχρονα συστήματα μετάδοσης και μεταφοράς κονσερβοποιημένων γνώσεων δεξιοτήτων στην καλύτερη περίπτωση. Η ζεστασιά της ανθρώπινης φωνής; Του ανθρώπινου βλέμματος; Τι είναι αυτά; Δεν ακούτε την ωραιότατη, καλοαρθρωμένη φωνή του κινητού σας, της αναμονής σύνδεσης στην τηλεφωνική συσκευή σας;

Τέχνη είπατε; Περιηγηθείτε, αγαπητή μου, σε όλα τα μουσεία του κόσμου, σε όλες τις πινακοθήκες, σε χώρους συναυλιών, μείνετε όση ώρα θέλετε μπροστά στη «Μόνα Λίζα» χωρίς να υπάρχει συνωστισμός... Ζήστε ελεύθερα, μόνος σας, κανείς δεν θα σας ενοχλήσει... μόνο, ίσως, ο πάροχος της διαδικτυακής σύνδεσής σας, ο μεγάλος αδερφός, οι διαφημιστικές εταιρείες και άλλοι που θα ζητούν ηλεκτρονικά τον οβολόν σας.

Εργασία; Ικανοποιητικές αμοιβές, συνδικαλισμός; Ελεύθερος δημιουργικός χρόνος; Μα πού ζεις, καλέ μου άνθρωπε, στον 20ό αιώνα; Είπαμε, όλα ΤΕΛΕ ή ΤΗΛΕ, διάλεξε. Στο σπιτάκι σου (έξυπνο, δε λέω!) με τα παιδάκια, τη γυναικούλα ή τον αντρούλη σου, καλά, τα πεθερικά - γονείς σε οίκο ευ(ή κακο)γηρίας, τους υπολογιστές, τα τάμπλετ, τα κινητά σας... Τηλεργασία, όποτε θέλεις, όχι σταθερά ωράρια και τέτοια, ελευθερία (εκ περιτροπής).

Χορηγήθηκαν αμύθητα κεφάλαια για την έρευνα - ανάπτυξη - παραγωγή των ασύρματων τηλεπικοινωνιών, της ρομποτικής, της διαδικτυακής τεχνολογίας. Εμπορικοί πόλεμοι για δίκτυα, για αυτοματισμούς, για το «διαδίκτυο των πάντων»! Τι ευτυχία! Διασύνδεση σε πραγματικό χρόνο με ...την οθόνη σου (όποια μορφή και να έχει αυτή) με όλα τα απομονωμένα άλλα άτομα (άτομα; τρόπος του λέγειν δηλαδή, κατακερματισμένες οντότητες...), με ταινίες, με μουσική, με «εξυπνάδες», με παραγωγική δουλειά για νέους αλγόριθμους, για νέα μοντέλα, μέχρι, ίσως, να σε ταρακουνήσει κάποιος χάκερ...

Την ίδια ώρα, οι θεματοφύλακες των ιερών και οσίων του «κανονικού» τρόπου ζωής μας, δηλαδή της μοναξιάς του καπιταλισμού, εργάζονται πυρετωδώς για την ανάπτυξη νέων «έξυπνων» όπλων με την εφαρμογή υπολογιστών, μηχατρονικής, τεχνητής νοημοσύνης και συναφών τεχνολογιών.

Όπως παρουσιάζεται στο τεύχος Φεβρουαρίου 2020 του περιοδικού «Scientific American», από τον ομότιμο καθηγητή Τεχνητής Νοημοσύνης και Ρομποτικής του Παν. Sheffield της Αγγλίας Noel Sharkey, έχει ήδη ξεκινήσει ένας αγώνας δρόμου μεταξύ των σημερινών υπερδυνάμεων στο στρατιωτικό τομέα, δηλαδή των ΗΠΑ, Κίνας, Ρωσίας, αλλά και άλλων κρατών (Ισραήλ, Γερμανία, Τουρκία κ.ά.) για την παραγωγή αυτόνομων οπλικών συστημάτων. Πολεμικά υπερηχητικά αεροπλάνα, τανκς, drones, υποβρύχια, φρεγάτες, σε συνδυασμό μεταξύ τους, θα καθοδηγούνται από αυστηρά απόρρητους αλγόριθμους, θα επικοινωνούν μεταξύ τους και θα επιχειρούν εναντίον των στόχων τους χωρίς να μπορεί να σταματήσει την επιχείρησή τους ανθρώπινος παράγοντας!

Μάλιστα, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο συγκεκριμένος καθηγητής, το τι θα συμβεί αν εμπλακούν σε μάχη αντίπαλα τέτοια συστήματα, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ούτε είναι δυνατόν να γνωρίζει.

Με πρωτοβουλία του, μας επεξηγεί, δημιουργήθηκε μια συμμαχία Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (άλλο φρούτο κι αυτό, οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις) με την επωνυμία «Campaign to Stop Killer Robots», με στόχο να πεισθεί ο ΟΗΕ να παρέμβει ώστε να μπορεί να υπάρχει ανθρώπινος έλεγχος σε αυτά τα συστήματα!!!
Την ώρα, λοιπόν, που προσομοιάζουν τον συγκεκριμένο ιό της τωρινής πανδημίας με «αόρατο εχθρό», άλλοι εχθροί, ορατοί και αόρατοι αναπτύσσονται, χρησιμοποιούνται δοκιμαστικά σε πολεμικά θέατρα (Υεμένη, Λιβύη κ.ά.), τα λαλίστατα κατά τα υπόλοιπα φερέφωνα των αφεντικών τους κάνουν την πάπια για την πραγματικά εγκληματική χρήση πόρων για «μηχανές εξολόθρευσης» ανθρώπων-εχθρών.

Πανδημίες υπήρχαν, θα ξαναϋπάρξουν, ή από μεταλλάξεις ή από σχεδιασμό (βιολογικοί πόλεμοι). Σεισμοί και άλλες «φυσικές» καταστροφές, επίσης. Η καπιταλιστική πανδημία έχει συσσωρεύσει τεράστια κεφάλαια που δεν χρησιμοποιούνται για τη θωράκιση της υγείας των εργαζομένων, την ασφάλειά τους, την ολόπλευρη εκπαίδευση και παιδεία τους, την απόλαυση της ζωής τους. Το αντίθετο, μάλιστα, χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία καταστροφικών οπλικών συστημάτων, με το σκεπτικό ότι η χρήση τους, άρα και η καταστροφή τους, θα δημιουργήσει τις συνθήκες για τη διαιώνιση αυτού του απάνθρωπου συστήματος.

Τι περιμένουμε, λοιπόν; Τι περιμένει ο εργάτης, ο άνεργος, η νοικοκυρά, ο σπουδαστής, ο αγρότης, ο τεχνίτης, ο κάθε είδους υπάλληλος; Όλοι αυτοί που παράγουν ή συμμετέχουν στην παραγωγή; Θα ιδρώνουν, σωματικά και νοητικά, για να φτιάχνονται οπλικά συστήματα που θα χρησιμοποιηθούν εναντίον τους ή θα έχουν λόγο για τη δημιουργία των συνθηκών για να απολαύσουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους τη ζωή τους;

Το «διαίρει και βασίλευε» έχει εφαρμοστεί άπειρες φορές για τη δημιουργία αντιθέσεων μεταξύ κρατών, φυλών, παραγωγικών τάξεων κ.λπ. Ας χρησιμοποιήσουμε το αντίδοτό του, την οργανωμένη αντιμετώπιση του καπιταλιστή-δυνάστη μας. Μόνο η πάλη μας για κοινωνικοποίηση του παραγόμενου πλούτου μπορεί να κινήσει την ανθρωπότητα προς τα μπρος, δηλαδή σε μια σοσιαλιστική κοινωνία, μια κοινωνία πραγματικής αλληλεγγύης, δημιουργικής χαράς, συντροφικότητας και αποδοχής.

Του Γιάννη Μισιρλή, ομότιμου καθηγητή Τμ. Μηχανολόγων Μηχανικών Παν. Πατρών