Πεθαίνει, 2/7/1949, ο Βούλγαρος
κομμουνιστής ηγέτης Γκεόργκι Δημητρόφ, Γενικός Γραμματέας της
Κομμουνιστικής Διεθνούς (1934-1943) και πρώτος Πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας
της Βουλγαρίας (1946-1949).
Ο Γκεόργκι Δημητρόφ γεννήθηκε στο Κοβάτσεβτσι, στη σημερινή Επαρχία του Πέρνικ, στις 18ιουλ. / 30 Ιουνίου 1882.
Ο Γκεόργκι Δημητρόφ γεννήθηκε στο Κοβάτσεβτσι, στη σημερινή Επαρχία του Πέρνικ, στις 18ιουλ. / 30 Ιουνίου 1882.
Ο Γκεόργκι Δημητρώφ υπήρξε στέλεχος του διεθνούς κομμουνιστικού
κινήματος.
Παιδί εργατικής οικογένειας από τη νοτιοδυτική Βουλγαρία, δούλεψε ως
στοιχειοθέτης σε τυπογραφείο και αναδείχθηκε σε συνδικαλιστής ηγέτης.
Εντάχθηκε στο Βουλγαρικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα
το 1902 και προσχώρησε στην επαναστατική - μαρξιστική πτέρυγά του με επικεφαλής
τον Ντίμιταρ Μπλαγκόεφ, τους λεγόμενους «στενούς σοσιαλιστές». Το 1903, οι
«στενοί σοσιαλιστές» δημιούργησαν ξεχωριστό κόμμα.
Το 1915 ως εκλεγμένος βουλευτής στο κοινοβούλιο
αντιτάχθηκε στην ψήφιση των πολεμικών πιστώσεων. Γι' αυτό το λόγο φυλακίστηκε
μέχρι το 1917. Το 1919 το κόμμα των «στενών σοσιαλιστών» μετονομάζεται σε
Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας και εντάσσεται στην Κομμουνιστική Διεθνή.
Μετά την επικράτηση της δικτατορίας του Τσάνκοφ στη
Βουλγαρία, ο Γκ. Δημητρώφ διέφυγε στο εξωτερικό, ενώ καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο.
Εμεινε στη Σοβιετική Ενωση μέχρι το 1929. Στη συνέχεια, ταξίδεψε στη Γερμανία,
χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα και ανέλαβε ευθύνη στο Κεντροευρωπαϊκό τμήμα της
Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Το Μάρτη του 1933, συνελήφθη μαζί με τους Βούλγαρους
κομμουνιστές Ποπόφ, Τάνεφ, τον αρχηγό της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΚΚ
Γερμανίας Ερνστ Τόργκλερ με την κατηγορία του εμπρησμού του Ράιχσταγκ στις 27
Φλεβάρη 1933. Ο Γκ. Δημητρώφ αναδείχθηκε το 1934 σε Γραμματέας της
Κομμουνιστικής Διεθνούς μέχρι και την αυτοδιάλυσή της το 1943.
Από αυτήν τη θέση πρωτοστάτησε στην πολιτική γραμμή της
Διεθνούς, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά το 7ο Συνέδριο. Το 1944, μετά από 22
χρόνια εξορίας, επέστρεψε στη Βουλγαρία. Ηγήθηκε του ΚΚ Βουλγαρίας ως Γενικός
Γραμματέας και της εγκαθίδρυσης της σοσιαλιστικής εξουσίας στη χώρα. Πέθανε τον
Ιούλη του 1949.
Ο εμπρησμός τους Ράιχσταγκ (γερμανικό κοινοβούλιο) έγινε
λίγες μέρες πριν από τις εκλογές του Μάρτη του 1933. Ηδη, από τις 30 Γενάρη, ο
Χίτλερ είχε διοριστεί καγκελάριος από τον Πρόεδρο Χίντεμπουργκ και με τις
ευλογίες του γερμανικού κεφαλαίου. Η ναζιστική κυβέρνηση υποστήριξε πως ο
εμπρησμός ήταν μέρος σχεδίου «κομμουνιστικής εξέγερσης» και έτσι πέρασε σε μια
ανελέητη ανοιχτή επίθεση ενάντια στους κομμουνιστές με συλλήψεις στελεχών και
μελών του ΚΚ ανάμεσά τους και του ηγέτη του Ερνστ Τέλμαν.
Η δίκη της υπόθεσης πραγματοποιήθηκε στην πόλη της
Λιψίας. Ξεκίνησε στις 21 Σεπτέμβρη του 1933, στο IV Ποινικό Δικαστήριο του Ράιχ
και ολοκληρώθηκε στις 23 Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου.
Οπως αποδείχθηκε, ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ αποτέλεσε
οργανωμένη προβοκάτσια των ναζί, με στόχο να ενοχοποιήσουν το Κομμουνιστικό
Κόμμα Γερμανίας και την Κομμουνιστική Διεθνή. Το κατηγορητήριο της δίκης
κατέρρευσε και οι ναζιστικές αρχές υποχρεώθηκαν να αφήσουν τον Δημητρώφ και
τους συντρόφους του ελεύθερους να φύγουν για την ΕΣΣΔ.
Η απολογίας του Γκ.Δημητρώφ στις 16 Δεκέμβρη του 1933 ( Μετά την μέση της ανάρτησης )
Ο σ.Δημητρώφ δεν ήταν οπορτουνιστής. Και δεν πρωτοστάτησε στο να περάσει η 3η Κ.Δ στα χέρια του Οπορτουνισμού το 1935. Οι Κομμουνιστές ακόμα και ως μειοψηφία πειθαρχούν στον Δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και δεν λένε ποτέ δημόσια την προσωπική τους άποψη. Αλλιώς ...οπορτουνιστής....είναι ο ΣΤΑΛΙΝ μετά το 1945.. και ο Ζαχαριάδης. Πράγμα που δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ίδιο ισχύει και για το Καπετάν Γιώτη που ανέλαβε Γ.Γ το 1972. Αυτό δεν τον κάνει οπορτουνιστή επειδή συνέχισε να υπάρχει η ...θεωρία των σταδίων.... που στάθηκε αδύνατο να καταργηθεί στο 9ο Συνέδριο του 1973... Σε αντίθεση με τον ...φαράκο... που ήταν πατενταρισμένος οπορτουνιστής πάντα. Οσο για τον Κολιγιάννη τον τιμάμε ΜΟΝΟ για τα Αντανακλαστικά που έδειξε στις ακραίες εκφάνσεις του οπορτουνισμού το ...1964 1968.... για τους δικούς του λόγους. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι βέβαια στην Βουλγαρία δεν θα είχαν πάρει την εξουσία το 1944 χωρίς τον κόκκινο στρατό εκεί. Οπως το ίδιο ισχύει για ολόκληρη την Αν.Ευρώπη. Εκτός και αν έγινε κάποιο ...θαύμα.... και οι δολοφόνοι οπορτουνιστές του 1918 20 έγιναν ...άγγελοι το 1944 1945. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Επικράτηση της Ανοιχτής στρατιωτικής δικτατορίας Τσάνκοφ έγινε όταν η Σοσιαλδημοκρατία και ο οπορτουνισμός σαν κυβέρνηση έπνιξαν την Βουλγαρική επανάσταση στο αίμα ξεχνάω την χρονιά. ...Απλά για να μη τρελαθούμε.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι να μη ξεχνάμε το εξής πολύ σημαντικό την ίδια εποχή 1935... Μπουχάριν Ζινόβιεφ Τρότσκι ο οπορτουνισμός δηλαδή στην ΕΣΣΔ συνωμότησαν για την ανατροπή των Μπολσεβίκων μαζί με Χίτλερ και τους Ιάπωνες. Αν δεν τους είχαν σταματήσει οι Μπολσεβίκοι θα είχαν χτυπήσει όλοι μαζί το 1939.... Είναι ποτέ δυνατό να χρεώνουμε κομμουνιστές γίγαντες σαν τον Δημητρώφ σε όλη αυτή την οπορτουνιστική Σαπίλα. Δεν σε αφορά τίποτα απο αυτά που λέω. Τα σέβη μου. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή