Αντιλαϊκό «ταμείο», με οδηγό τη στρατηγική του κεφαλαίου

Ενας χρόνος συμπληρώθηκε χτες από την «αλλαγή φρουράς» στο τιμόνι της αστικής διακυβέρνησης, με την ανάληψη του χρίσματος της αστικής τάξης από την κυβέρνηση της ΝΔ.

Το εκλογικό αποτέλεσμα εκείνων των ημερών από την πρώτη κιόλας στιγμή μεταφράστηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ ως «πράσινο φως» ώστε να ξεδιπλώσει ένα πογκρόμ αντιλαϊκών μέτρων και καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, με ένα αντιλαϊκό νομοσχέδιο να ψηφίζεται κάθε τρεις μέρες (!) και συνολικά πάνω από 85 νόμους, και άλλα 10 νομοσχέδια που περιμένουν σήμερα στη «σειρά» να ψηφιστούν τις επόμενες μέρες.

Η κυβέρνηση της ΝΔ βρήκε στρωμένο έδαφος για να ξεδιπλώσει την αντιλαϊκή πολιτική της, αφού ένα προς ένα τα μέτρα αυτά, που καταγράφονται και στον κυβερνητικό απολογισμό που δημοσιεύτηκε χτες, ήρθαν να πιάσουν το «νήμα» και να επιταχύνουν από εκεί ακριβώς που τα άφησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αντεργατικές ανατροπές, ιδιωτικοποιήσεις, «άνοιγμα» νέων πεδίων κερδοφορίας με φοροαπαλλαγές και προκλητικά προνόμια κάθε είδους στο κεφάλαιο, αντιδραστικές αλλαγές στην Παιδεία, στην Υγεία, στη Δικαιοσύνη, συνολικά θωράκιση του αστικού κράτους με την ολοκλήρωση και των αντιδραστικών συνταγματικών αλλαγών, και βέβαια προσπάθεια να μπει στο «γύψο» το εργατικό - λαϊκό κίνημα, μεταξύ άλλων με νέους περιορισμούς στο δικαίωμα στην απεργία και με το κατάπτυστο νομοσχέδιο για την απαγόρευση των διαδηλώσεων, που συζητιέται στη Βουλή. Χάσαμε το μέτρημα πόσες φορές αυτούς τους μήνες ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ «τσακώθηκαν» για την «πατρότητα» αντεργατικών - αντιλαϊκών ρυθμίσεων στήριξης των σχεδίων των επιχειρηματικών ομίλων.

Την ίδια βέβαια «συνέχεια» - και με το παραπάνω - έχει και η πολιτική της πιο ενεργού εμπλοκής στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, με την κυβέρνηση της ΝΔ να «χτίζει» πάνω στον «Στρατηγικό Διάλογο» του ΣΥΡΙΖΑ με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ, ψηφίζοντας την κατάπτυστη Συμφωνία για τις βάσεις, που μετατρέπει ολόκληρη την Ελλάδα σε βάση εφόρμησης των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και το λαό σε στόχο ανταγωνισμών. Αναβάθμισε παραπέρα τη «στρατηγική σχέση» με το κράτος - τρομοκράτη, το Ισραήλ. Συνεχίζει στο δρόμο της «συνδιαχείρισης» υπό την αιγίδα των ΗΠΑ και της ΕΕ στα Ελληνοτουρκικά. Οι δε εθνικιστικές κορόνες για τη Συμφωνία των Πρεσπών με τη Β. Μακεδονία και οι «μακεδονομάχοι» πήγαν περίπατο, αποδεικνύοντας ότι εθνικιστές και κοσμοπολίτες δεν τους χωρίζει και καμιά άβυσσος, με κριτήριο πάντα την εξυπηρέτηση των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών και των ενταγμένων σε αυτούς συμφερόντων της αστικής τάξης.

Κακόγουστο ανέκδοτο η «βιώσιμη» καπιταλιστική ανάπτυξη «για όλους»

Στον έναν αυτό χρόνο, η τάχα «βιώσιμη ανάπτυξη για όλους» της ΝΔ αποδείχθηκε για το λαό το ίδιο κακόγουστο ανέκδοτο με την «δίκαιη» ανάπτυξη των προκατόχων της.
Επιβεβαιώθηκε ξανά πως οι «υψηλές επιδόσεις» των επιχειρηματικών ομίλων, τα «εμβληματικά έργα» και επενδύσεις, οι «εθνικοί» στόχοι του κεφαλαίου, όχι μόνο δεν συμβαδίζουν με τις «πολλές και ποιοτικές» θέσεις εργασίας, όχι μόνο δεν σημαίνουν ουσιαστική ανακούφιση για αυτοαπασχολούμενους, επαγγελματίες και αγρότες, αλλά αντίθετα προϋποθέτουν το τσάκισμα των δικαιωμάτων τους, σηματοδοτούν φτώχεια, εκμετάλλευση και πολύ μεγάλους κινδύνους για το λαό.

Στο όνομα της «σταθεροποίησης» της ανάπτυξης και των «δημοσιονομικών», με βάση και τις «μεταμνημονιακές» δεσμεύσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, το αντεργατικό οπλοστάσιο εμπλουτίστηκε παραπέρα. Μεταξύ άλλων με τον περιβόητο νόμο Βρούτση - Κατρούγκαλου, με τον οποίο μονιμοποιήθηκαν και θωρακίστηκαν όλες οι ανατροπές και οι περικοπές στις συντάξεις του νόμου του ΣΥΡΙΖΑ, προετοιμάζοντας το έδαφος για τα επόμενα χτυπήματα. Με τους... «εξορθολογισμούς» που έφερε ο ν. 4635/2019, δηλαδή τον ουσιαστικό ενταφιασμό των Συλλογικών

Συμβάσεων μέσα από την καθιέρωση πλήθους «εξαιρέσεων» και «προϋποθέσεων» απόλυτα ελεγχόμενων από τον υπουργό Εργασίας και την εργοδοσία, καθώς και με τα νέα χτυπήματα στη συλλογική δράση των εργαζομένων, με την εισαγωγή της «ηλεκτρονικής ψηφοφορίας», με φακέλωμα συνδικάτων και εργαζομένων, κ.λπ.

Και βέβαια με τα νέα μέτρα «άμα τη εμφανίσει» της καπιταλιστικής κρίσης, με εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις (200.000 μόνο μέσα στον Ιούνη), 250 χιλιάδες λιγότερες προσλήψεις μέσα στο πρώτο 6μηνο, δεκάδες χιλιάδες δυσμενείς μεταβολές συμβάσεων, με την εργοδοτική ασυδοσία να οργιάζει πάνω στο έδαφος των νέων αντεργατικών μέτρων της κυβέρνησης για παραπέρα συμπίεση των μισθών, ακόμα πιο γενικευμένη «ευελιξία» κ.ο.κ.

Χαρακτηριστική για το τι σηματοδοτούν για τους εργαζόμενους, συνολικά για τα λαϊκά στρώματα, το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας και η περιβόητη «προσέλκυση των επενδυτών», είναι η περίπτωση της «διάσωσης» της ΔΕΗ, που φιγουράρει στον κυβερνητικό απολογισμό. Η πορεία παραπέρα ιδιωτικοποίησής της, στο δρόμο της «απελευθέρωσης» που άνοιξε ο ΣΥΡΙΖΑ, σηματοδότησε 5.000 απολύσεις στην επιχείρηση και νέα αύξηση των ήδη τσουχτερών τιμολογίων, όπως και το παράδειγμα του «ειδικού διαχειριστή» στη ΛΑΡΚΟ, που σηματοδοτεί χιλιάδες απολύσεις, ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, υπονόμευση των μεγάλων παραγωγικών δυνατοτήτων.

Οσο για τις προσδοκίες που καλλιέργησε η κυβέρνηση σε αυτοαπασχολούμενους και επαγγελματίες, πολύ γρήγορα αποδείχθηκε ότι οι διακηρύξεις για τη στήριξη των επιχειρήσεων αφορούσαν τους επιχειρηματικούς ομίλους, ενώ κανονικά συνεχίζει να σφίγγει η θηλιά των χρεών σε εφορίες, τράπεζες κ.ο.κ. για τους ίδιους.

Και την ίδια ώρα η κυβέρνηση, πατώντας πάνω στα αντιλαϊκά «έργα και ημέρες» του ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο τη «θωράκιση» του τραπεζικού συστήματος για τη στήριξη των ομίλων, ετοιμάζεται να σφίξει ακόμη περισσότερο τη θηλιά των εκβιασμών και πλειστηριασμών για τα σπίτια των λαϊκών οικογενειών, με μέτρα όπως το νέο πτωχευτικό.

Με όποια ταμπέλα, εχθρικό στις λαϊκές ανάγκες

Την ίδια ώρα, η εκδήλωση της πανδημίας και η διαχείρισή της ήρθαν να δείξουν ότι το αστικό κράτος, όπως κι αν κάθε φορά το βαφτίζουν, «επιτελικό», «κοινωνικό», «ψηφιακό» και ό,τι άλλο, σταθερή πυξίδα έχει τα «θέλω» της αστικής τάξης και γι' αυτό είναι εχθρικό για το λαό και τις ανάγκες του.

Η κυβέρνηση αντιμετώπισε την Υγεία του λαού με τη γνωστή ζυγαριά του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο, με ανεπαρκή «μπαλώματα» αντί για πραγματική αντιμετώπιση των τεράστιων ελλείψεων, την ίδια ώρα που εξασφαλίζονταν νέα «δωράκια» για τους επιχειρηματικούς ομίλους της ιδιωτικής Υγείας. Διαφημίζει ως «ενίσχυση με νέο προσωπικό των δομών Υγείας» τις περίπου 4.000 προσλήψεις με ημερομηνία λήξης, ενώ παραμένουν οι 30.000 κενές θέσεις μόνιμων γιατρών και νοσηλευτών. Μιλάει για «αύξηση κλινών ΜΕΘ», όταν ακόμα και με τα κυβερνητικά στοιχεία, με όλα τα προσωρινά «μπαλώματα», οι κλίνες έφτασαν μόλις στο 30% των 3.500 κρεβατιών που χρειάζεται η χώρα. Κάνει λόγο για «σχέδιο πρωτοκόλλων και ενιαία υγειονομική κάλυψη των νησιών της χώρας», όταν τα πρωτόκολλα γίνονται «λάστιχο» με βάση τις αξιώσεις των επιχειρηματικών ομίλων του Τουρισμού, των Μεταφορών κ.ο.κ.

Την ίδια ώρα συνεχίζεται και εδώ η «σκυταλοδρομία», αφού τα τραγικά αποτελέσματα της πολιτικής εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης αξιοποιούνται από την κυβέρνηση ως άλλοθι για να πάνε ακόμα παραπέρα οι αναδιαρθρώσεις αυτές, με τον πρωθυπουργό π.χ. να επαναλαμβάνει και χτες στη συνέντευξή του την πρόθεση να προχωρήσουν άμεσα οι Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα στην Υγεία, ως βασικό στοιχείο του «νέου ΕΣΥ».

«Μοντέλα» στην υπηρεσία του κεφαλαίου

Αλλωστε, αν κάτι επιβεβαίωσε ξανά αυτός ο ένας χρόνος είναι ότι καμία μορφή αστικής διαχείρισης και κανένα «μοντέλο» δεν μπορεί να μετατρέψει «το λύκο σε πρόβατο», να απαλλάξει το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα από την εκδήλωση οικονομικών κρίσεων, όπως ισχυριζόταν τότε η ΝΔ, κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ πως τάχα «φρέναρε» την καπιταλιστική οικονομία γιατί «δεν πίστευε αρκετά» στα αντιλαϊκά μέτρα που εφάρμοζε, και όπως ισχυρίζεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ ότι η κυβέρνηση της ΝΔ «ρίχνει στα βράχια» την οικονομία επειδή τάχα «δεν έχει σχέδιο».

Την ίδια ώρα η εναλλαγή ρόλων, με τη «φιλελεύθερη» κυβέρνηση ΝΔ να εφαρμόζει «επεκτατικά» μέτρα για την κρατική στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων και τη θωράκισή τους στη νέα κρίση, φέρνοντας σε φανερή αμηχανία τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως προηγουμένως η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοζε την περιοριστική πολιτική των μνημονίων, δείχνει ότι τις επιλογές διαχείρισης της κάθε αστικής κυβέρνησης δεν τις καθορίζουν ιδεολογικές αναφορές, αλλά οι κάθε φορά ανάγκες του κεφαλαίου.

Το ίδιο βέβαια επιβεβαιώνει και η συζήτηση για το περιβόητο «νέο παραγωγικό μοντέλο», με την κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα να πλειοδοτούν πάνω στους «στρατηγικούς στόχους» του κεφαλαίου και τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Ετσι, ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε ξανά χτες, ενόψει του επικείμενου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για το «Ταμείο Ανάκαμψης», ότι στόχος είναι να «τρέξει» «με ακόμα μεγαλύτερη τόλμη ένα γενναίο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, το οποίο θα αλλάξει τις ίδιες τις δομές της ελληνικής κοινωνίας. Πάνω στην κρίση του κορονοϊού, δηλαδή, αναδεικνύεται η ανάγκη να αλλάξουμε με ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα. Αυτή είναι η μεγάλη μου προτεραιότητα για τους επόμενους 12 μήνες».

Πολύτιμοι συμπαραστάτες ο ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα

Σε όλα τα παραπάνω η κυβέρνηση της ΝΔ δεν ήταν μόνη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, τον έναν αυτό χρόνο κράτησαν και με το παραπάνω την υπόσχεση που έδωσαν από την επόμενη κιόλας μέρα των εκλογών, όταν έλεγαν ότι θα κάνουν «προγραμματική» αντιπολίτευση, με βάση το πρόγραμμα του κεφαλαίου: Είτε ζητώντας περισσότερα και «εδώ και τώρα» για τους ομίλους, είτε καλώντας το λαό να «λογαριαστεί μετά» με την κυβερνητική πολιτική, είτε δηλώνοντας «παρών» στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς και τις διευθετήσεις που δρομολογούνται στα Ελληνοτουρκικά, με τη σφραγίδα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Το κυριότερο, ξαναστήνοντας τις ίδιες παγίδες εγκλωβισμού του λαού στους στόχους του κεφαλαίου, παρουσιάζοντάς τους με «φιλολαϊκό» φερετζέ, ρίχνοντας όλο το φταίξιμο στην «αναποτελεσματικότητα» και τη διαχείριση της κυβέρνησης.

Μαζί όμως με το «ταμείο» που κάνουν τις μέρες αυτές τα αστικά επιτελεία, το δικό τους «ταμείο» χρειάζεται να κάνουν και οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι επαγγελματίες, οι αγρότες, οι νέοι.

Αποδεικνύεται πως τίποτα δεν έχουν να περιμένουν από την εναλλαγή διαχειριστών στο τιμόνι των αστικών κυβερνήσεων, από τις διαφορετικές εκδοχές διαχείρισης για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Ελπίδα είναι μόνο η δική τους συμμαχία, ο δικός τους οργανωμένος αγώνας. Σε αυτόν τον αγώνα μπροστάρης είναι το ΚΚΕ, η μόνη αντιπολίτευση στο κεφάλαιο, στις κυβερνήσεις και τα κόμματά του, όπως αποδείχθηκε ξανά τον έναν αυτό χρόνο.