Βολικός «εχθρός»

Παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει για το αντίθετο, η συνωμοσιολογία γύρω από την πανδημία αποδεικνύεται βολικός «εχθρός» και άρα χρήσιμος «παρτενέρ» στην πολιτική που ξεδιπλώνει με κριτήριο τα «θέλω» του κεφαλαίου, ρίχνοντας τα πάντα στην «ατομική ευθύνη».

Και επειδή αυτό είναι το κριτήριο, η πολιτική της διέπεται από αντιφάσεις και παλινωδίες, προκαλώντας δικαιολογημένα ανησυχία, ερωτήματα αλλά και αγανάκτηση σε εργαζόμενους και λαϊκά στρώματα.


Η κυβέρνηση τσουβαλιάζει σκόπιμα αυτή τη δυσπιστία με τις περιθωριακές θεωρίες συνωμοσίας και τους κάθε λογής «αρνητές» του ιού, οι οποίοι ψαρεύουν στα θολά απόνερα της πολιτικής της.

Το παράδειγμα με το άνοιγμα των σχολείων είναι χαρακτηριστικό: Είτε δέχονται ο γονιός και ο εκπαιδευτικός να ξεκινήσει η εκπαιδευτική διαδικασία με εκατοντάδες κενά σε ό,τι αφορά την καθαριότητα, με τους μαθητές στοιβαγμένους σαν τις σαρδέλες κ.ο.κ., είτε - λέει η κυβέρνηση - δίνουν άλλοθι και τροφή στους «ψεκασμένους» και επικίνδυνους να διακινούν θεωρίες ότι στις μάσκες... μπαίνει τσιπάκι και ότι προκαλούν ακόμα και το θάνατο.

Παράλληλα, ταυτίζοντας τη δική της διαχείριση με τη «γνώμη των επιστημόνων», αξιώνει τυφλή εμπιστοσύνη στο κράτος και συκοφαντεί όποιον την αμφισβητεί, κατηγορώντας τον ότι ρίχνει νερό στο μύλο του ανορθολογισμού και ότι γίνεται «μέρος του προβλήματος».

Για παράδειγμα, επιστημονικά «ορθό» βαφτίζεται το άνοιγμα του Τουρισμού με τους όρους των μεγαλοξενοδόχων, των tour operators, των εφοπλιστών, των μεταφορέων, που στοίβαξαν τον κόσμο σε πλοία και αεροπλάνα και με τα «πρωτόκολλα» της κυβέρνησης τον έκαναν πειραματόζωο για τα κέρδη τους.

Και παρουσιάζοντας ως... «επιστημονικό δεδομένο» το άνοιγμα με αυτούς τους όρους, κατηγορεί το λαό πως είναι η «χαλάρωση της ατομικής ευθύνης» αυτή που έφερε την αύξηση των κρουσμάτων και επιβάλλει τώρα αυστηρότερα μέτρα!

Στήνοντας έτσι το παιχνίδι, η κυβέρνηση προσπαθεί να «βγάλει λάδι» την πολιτική που παίζει κορόνα - γράμματα τη ζωή και την υγεία του λαού. Την πολιτική που κάνει λάστιχο τα επιστημονικά δεδομένα και τα υγειονομικά πρωτόκολλα, για να τα προσαρμόσει στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων.

Σε αυτήν ακριβώς την προσπάθεια χρησιμοποιεί ως «σκιάχτρο» και τις θεωρίες συνωμοσίας.
Το τελευταίο διάστημα, μάλιστα, από διάφορες πλευρές προβάλλεται ο «κίνδυνος» τέτοιες θεωρίες να σημάνουν «κύμα» απειθαρχίας στα μέτρα της κυβέρνησης και να δυσκολέψουν τη διαχείριση της πανδημίας από τους «ειδικούς», βάζοντας σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία και την οικονομία.

Στην πραγματικότητα, με τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση στοχοποιεί τις δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων και του λαού για μέτρα πραγματικής προστασίας. Συκοφαντεί τη δικαιολογημένη δυσπιστία απέναντι στην πολιτική της, ότι είναι αυτή που «φουσκώνει» τις θεωρίες συνωμοσίας.

Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει όμως. Οι αντιφάσεις και οι παλινωδίες, όπως και το φόρτωμα όλων στην ατομική ευθύνη, είναι αυτά που στρώνουν το έδαφος σε ανορθολογικές και σκοταδιστικές ερμηνείες, εγκλωβίζοντας και καλόπιστους ανθρώπους. Αλλωστε οι θεωρίες αυτές είναι το καλύτερο άλλοθι για να ρίχνονται όλα στην «ατομική ευθύνη», αφού μαζί με τον ιό «εξαφανίζονται» και οι ευθύνες κυβέρνησης και μεγαλοεργοδοσίας για μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής των εργαζομένων.

Γι' αυτό η κυβέρνηση προσπαθεί να θολώσει τα νερά, με ευθύνη και όσων επιστημόνων δέχονται να γίνουν «πλυντήριο» της κρατικής αντιλαϊκής πολιτικής, η οποία αφήνει αθωράκιστο και τελικά ανυπεράσπιστο το λαό.

Παίρνοντας ατομικά και συλλογικά όλα τα μέτρα προφύλαξης από την πανδημία, ο λαός χρειάζεται να απαντήσει στην άθλια αυτή προσπάθεια. Οργανωμένα και μαζικά να διεκδικήσει μέτρα ουσιαστικής προστασίας της υγείας και της ζωής του, με ευθύνη της κυβέρνησης και του κράτους.
Να δει πίσω από τον «καπνό κι ομίχλη» που σηκώνει η κυβέρνηση, αξιοποιώντας και τις διάφορες σκοταδιστικές θεωρίες, τον πραγματικό ένοχο που πρέπει να βάλει στο στόχαστρο: Την αντιλαϊκή πολιτική και το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, που αποδεικνύεται ξανά τώρα ότι θυσιάζει τις ανάγκες, ακόμα και τη ζωή του για τα κέρδη των λίγων.