Με τη σφραγίδα των ΝΑΤΟικών σχεδίων και των ανταγωνισμών που οξύνονται

ΕΞΟΠΛΙΣΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ

Το παράδειγμα του Πολεμικού Ναυτικού, που ο επιχειρησιακός προσανατολισμός του υπακούει στη διασφάλιση της ευρωατλαντικής κυριαρχίας στη θάλασσα, έναντι των ανταγωνιστών, Κίνας και Ρωσίας

Τη σφραγίδα των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών και της εμπλοκής της χώρας σε αυτούς έχουν διαχρονικά τα εξοπλιστικά προγράμματα, όπως και αυτά που προωθεί τελευταία η κυβέρνηση, με τη στήριξη των άλλων αστικών πολιτικών δυνάμεων.

Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για την αγορά των γαλλικών «Rafale», όπου περίσσεψαν από όλα τα κόμματα οι αναφορές στην ανάγκη θωράκισης της άμυνας της χώρας και της αποτρεπτικής δυνατότητας απέναντι στην Τουρκία.

Μοναδική εξαίρεση στάθηκαν οι βουλευτές του ΚΚΕ, οι οποίοι καταψήφισαν τη σχετική σύμβαση και ανέδειξαν ότι προτεραιότητα των εξοπλιστικών προγραμμάτων είναι οι αμερικανοΝΑΤΟικοί σχεδιασμοί και όχι η άμυνα της χώρας και η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, που συνθλίβονται στις μυλόπετρες των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, και της σημερινής.

Ερωτήματα που έθεσαν οι βουλευτές του ΚΚΕ σε αυτήν τη συζήτηση έμειναν αναπάντητα:

• Ποια ακριβώς αμυντική θωράκιση της Ελλάδας διακυβεύεται στη Σαουδική Αραβία, όπου στέλνονται συστοιχίες «Patriot» μαζί με προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων;
• Τι δουλειά έχουν μονάδες του Πολεμικού Ναυτικού σε περιπολίες στον Περσικό Κόλπο; Ποιο ισοζύγιο πάνε να αντισταθμίσουν στην περιοχή, αν όχι την ενίσχυση των αμερικανοΝΑΤΟικών δυνάμεων που βρίσκονται εκεί με το δάχτυλο στη σκανδάλη;
• Ποια συμφέροντα υπηρετούν η μετατροπή στρατηγικών στρατιωτικών εγκαταστάσεων και υποδομών της Ελλάδας σε πολεμικά ορμητήρια των ΑμερικανοΝΑΤΟικών και η διαθεσιμότητα όλων των στρατοπέδων για τις ανάγκες τους, όπως προβλέπει η ελληνοαμερικανική Στρατιωτική Συμφωνία;
• Τι προσφέρει στην ασφάλεια του λαού η διάθεση κάθε χρόνο 2% του ΑΕΠ, δηλαδή 4 δισ. ευρώ, για δαπάνες που σχετίζονται με τις ανάγκες του ΝΑΤΟ;
• Τι δουλειά έχουν πολιτικό προσωπικό και στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων σε αποστολές εκτός συνόρων, στο Μάλι, στο Ιράκ, στη Λιβύη και αλλού;

Τα ερωτήματα αυτά, με αφορμή τα «Rafale» αλλά και την αναβάθμιση των αμερικανικών «F-16», δίνουν το περίγραμμα της πολιτικής της βαθιάς εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και όχι του λαού. Κρίκος αυτής της εμπλοκής είναι και τα εξοπλιστικά προγράμματα.

Και επειδή μετά τα αεροσκάφη σύντομα θα ξεκινήσει η συζήτηση για την ενίσχυση και του Πολεμικού Ναυτικού με νέο υλικό, αξίζει να ανατρέξει κανείς στους βασικούς άξονες της ΝΑΤΟικής στρατηγικής που διαμορφώνουν τα κριτήρια για το τι τελικά θα αγοραστεί και με ποιο σκοπό, διατάσσοντας και τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων σε αποστολές που καμία απολύτως σχέση δεν έχουν με τη θωράκιση της άμυνας της χώρας.

Δύναμη κρούσης για τα ευρωατλαντικά συμφέροντα

«Μπούσουλας» για το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό, όπως και των άλλων «συμμάχων», είναι η «Ναυτική Στρατηγική της Συμμαχίας» («Alliance Maritime Strategy»). Πρόκειται για κείμενο του 2011 που βάζει σε πρώτο πλάνο τη «συμβολή των ναυτικών δυνάμεων στην υποστήριξη των στόχων του ΝΑΤΟ τις επόμενες δεκαετίες», αναλαμβάνοντας «κρίσιμους ρόλους για την εκπλήρωση, υπεράσπιση και προώθηση των συλλογικών συμφερόντων της Συμμαχίας σε ένα φάσμα προκλήσεων άμυνας και ασφάλειας».

Με αυτό το δόγμα, το πρόταγμα για τις ναυτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ είναι να αναπτύξουν ένα «φάσμα στρατηγικών επιλογών στη Συμμαχία» με «συνεισφορές» σε τομείς όπως «αποτροπή και συλλογική άμυνα» και «διαχείριση κρίσεων», καθώς «το 90% του παγκόσμιου εμπορίου είναι θαλάσσιο και το 75% του εμπορίου διέρχεται από λίγα, ευάλωτα κανάλια και διεθνή στενά».

Στο ίδιο κείμενο επισημαίνεται ότι «το θαλάσσιο περιβάλλον περιλαμβάνει εμπορικές διαδρομές, σημεία συνωστισμού (choke points), λιμάνια και άλλες υποδομές, όπως αγωγούς, πλατφόρμες πετρελαίου και φυσικού αερίου και δια-ωκεάνια καλώδια τηλεπικοινωνιών. Το παγκόσμιο εμπόριο βασίζεται σε ασφαλή και χαμηλού κόστους διεθνή δίκτυα θαλάσσιων μεταφορών και διανομής, που είναι ευάλωτα σε διαταραχές, στο βαθμό που ακόμα και οι μικρές διακοπές θα επηρεάσουν σοβαρά το διεθνές εμπόριο και τις οικονομίες των συμμάχων».

Βέβαια, το ενδιαφέρον του ΝΑΤΟ για την «ομαλή διεξαγωγή» του παγκόσμιου εμπορίου δεν περιορίζεται στην αντιμετώπιση των «διαταραχών» όπως η πειρατεία ή οι πολεμικές συγκρούσεις, όπου τις περισσότερες φορές είναι και το ίδιο αναμεμειγμένο.

Στοχοποιεί παράλληλα την αναβαθμισμένη δυνατότητα άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων να ελέγχουν βασικούς κόμβους στους δρόμους του εμπορίου, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Κίνα, που αναπτύσσει το θαλάσσιο παρακλάδι της πρωτοβουλίας «Μια ζώνη, ένας δρόμος» κατά μήκος του Ειρηνικού Ωκεανού, εξαγοράζοντας κρίσιμες λιμενικές υποδομές σε όλη τη διαδρομή μέχρι τη Μεσόγειο. Η ανάσχεση αυτού του σχεδιασμού, που υποστηρίζεται και στρατιωτικά από την Κίνα και απειλεί τα αμερικανοΝΑΤΟικά συμφέροντα, απαιτεί ισχυρό «συμμαχικό» Ναυτικό, ικανό «να επιχειρεί σε ανοιχτές θάλασσες».

Πάνω και κάτω από τους πυθμένες...

Η ίδια στρατηγική περιγράφει και άλλα πεδία δράσης όπου οι ναυτικές δυνάμεις χωρών του ΝΑΤΟ αναλαμβάνουν αυξημένους ρόλους. «Υπάρχουν αλιεία και άλλοι πολύτιμοι πόροι που βρίσκονται μέσα, πάνω και κάτω από τον πυθμένα του ωκεανού. Οι κλιματολογικές αλλαγές (βλ. τήξη των πάγων) δημιουργούν νέες ευκαιρίες και προκλήσεις, οι οποίες μεταξύ άλλων επιτρέπουν νέες και οικονομικά ελκυστικές θαλάσσιες διαδρομές, καθώς και βελτιωμένη πρόσβαση σε πόρους. Η διατήρηση της ελευθερίας της πλοήγησης, των θαλάσσιων εμπορικών οδών, των κρίσιμων υποδομών, των ενεργειακών ροών, της προστασίας των θαλάσσιων πόρων και της περιβαλλοντικής ασφάλειας είναι όλα προς το συμφέρον της ασφάλειας των συμμάχων», σημειώνεται χαρακτηριστικά.

Βέβαια, στην περίπτωση των θαλάσσιων ζωνών που αφορούν τη Μεσόγειο, τα ελληνικά και κυπριακά κυριαρχικά δικαιώματα, το ΝΑΤΟ βλέπει «διαφιλονικούμενα ύδατα» με την Τουρκία και σπρώχνει προς τη συνεκμετάλλευση.

«Προς υποστήριξη αυτών των αναγκών, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο ευέλικτες, καλά εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες, ταχέως αναπτυσσόμενες και βιώσιμες, σε στρατηγικές αποστάσεις και πλήρως διαλειτουργικές με τους αντίστοιχους στρατιωτικούς και μη στρατιωτικούς ομολόγους τους», καταλήγει το κείμενο της Ναυτικής Στρατηγικής, η οποία επικεντρώνει στο πώς θα θωρακιστούν και στρατιωτικά τα ευρωατλαντικά συμφέροντα στη θάλασσα, στον ανταγωνισμό με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Να σημειωθεί ότι ως «στρατηγικές αποστάσεις» εννοούνται οι μεγάλες αποστάσεις, που απαιτούν πλοία ικανά να επιχειρούν μακριά από τις βάσεις τους. Εξ ου και τα κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ εντάσσουν στους στόλους τους μεγάλες μονάδες, όπως φρεγάτες, με αυξημένες δυνατότητες για επιχειρήσεις στη θάλασσα.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στη χώρα μας, όπου οι επιλογές των εξοπλισμών στο Πολεμικό Ναυτικό γίνονται με κριτήριο να επιχειρεί στις ανοιχτές θάλασσες, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μαύρη Θάλασσα, έως και στον Περσικό, υλοποιώντας ΝΑΤΟικές αποστολές σε μεγάλες αποστάσεις από τις βάσεις υποστήριξης στην Ελλάδα και το υπόλοιπο ελληνικό οπλοστάσιο (αεροσκάφη, υποβρύχια, αντιαεροπορικά και αντιπυραυλικά συστήματα).

Κίνα και Ρωσία «κλειδωμένες» στα σκόπευτρα

Με «άξονα» τη Ναυτική Στρατηγική, το ΝΑΤΟ επανέρχεται συνεχώς στο θέμα της κυριαρχίας στους θαλάσσιους διαύλους. Με επόμενο κείμενό του, το 2019 για τις «Ναυτικές Δραστηριότητες», εστιάζει εκ νέου στο γεγονός ότι «οι ωκεανοί του κόσμου είναι όλο και πιο πολυσύχναστοι θαλάσσιοι δίαυλοι» και ότι «σήμερα το 85% του διεθνούς εμπορίου πρώτων υλών και μεταποιημένων αγαθών ταξιδεύει θαλασσίως και τα δεξαμενόπλοια μεταφέρουν περισσότερο από το μισό πετρέλαιο παγκοσμίως».

Τονίζει ξανά ότι «ο θαλάσσιος τομέας είναι στρατηγικής σημασίας για το ΝΑΤΟ», εξ ου και «είναι αποφασισμένο να βοηθήσει στην προστασία των Συμμάχων από τυχόν απειλές στη θάλασσα ή από τη θάλασσα».

Σε αυτό το πλαίσιο, επαναβεβαιώνει τη Ναυτική Στρατηγική του 2011 και στέλνει μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση ότι «λαμβάνει συγκεκριμένα μέτρα για να βελτιώσει τη συνολική επίγνωση της Συμμαχίας για τη θαλάσσια κατάσταση», σημειώνοντας και το γεγονός ότι «διαθέτει Μόνιμες Ναυτικές Δυνάμεις» ως «ιδιαίτερα εκπαιδευμένη ναυτική ικανότητα άμεσης απόκρισης του ΝΑΤΟ».

Αποκαλυπτική είναι και η πολυσέλιδη έκθεση που κατέθεσε στον γγ του ΝΑΤΟ επιτροπή ειδικών για τις προτεραιότητες και τους στόχους που πρέπει να υλοποιήσει το ΝΑΤΟ μέχρι το 2030, για να διασφαλίσει την κυριαρχία του έναντι των ανταγωνιστών του.

Η έκθεση, με τίτλο «ΝΑΤΟ 2030: United for a New Era», καταγράφει τη δραστηριότητα της Ρωσίας τα τελευταία χρόνια σε Μαύρη Θάλασσα και Μεσόγειο, σημειώνοντας ότι «ανέπτυξε δυνατότητες άρνησης πρόσβασης/άρνησης περιοχής (A2AD), επέκτεινε τον υβριδικό πόλεμο και απείλησε τις ενεργειακές και άλλες κρίσιμες υποδομές». Επίσης, ότι «προσπαθεί να εδραιωθεί στη λεκάνη της Μεσογείου και στην Αφρική».

Αντίστοιχα, για την Κίνα σημειώνει ότι «μακροπρόθεσμα είναι ολοένα και πιο πιθανό να προβάλει στρατιωτική δύναμη σε παγκόσμιο επίπεδο, συμπεριλαμβανομένης ενδεχομένως της ευρωατλαντικής περιοχής», καθώς «επεκτείνει τη στρατιωτική της εμβέλεια στον Ατλαντικό, στη Μεσόγειο και στην Αρκτική, ενισχύει τους αμυντικούς δεσμούς με τη Ρωσία» και αναπτύσσει σειρά από πολεμικά μέσα.

«Οι Σύμμαχοι του ΝΑΤΟ αισθάνονται την επιρροή της Κίνας όλο και περισσότερο σε κάθε τομέα. Τα σχέδιά της, Belt and Road, Polar Silk Road και Cyber Silk Road, έχουν επεκταθεί γρήγορα και αποκτά υποδομές σε όλη την Ευρώπη, με πιθανές επιπτώσεις στις επικοινωνίες και τη διαλειτουργικότητα», προσθέτουν οι εμπειρογνώμονες του ΝΑΤΟ.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η έκθεση υπογραμμίζει την ανάγκη το ΝΑΤΟ «να επενδύσει στην ικανότητά του να παρακολουθεί και να αμύνεται ενάντια στις κινεζικές δραστηριότητες που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη συλλογική άμυνα, τη στρατιωτική ετοιμότητα και την ανθεκτικότητα στον τομέα ευθύνης του Ανώτατου Συμμαχικού Διοικητή Ευρώπης (SACEUR)», συμπεριλαμβανομένης της Μαύρης Θάλασσας και της Ανατολικής Μεσόγειου, με τις αντίστοιχες «συμμαχικές» ναυτικές δυνάμεις.