Διά χειρός ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, «Κερκόπορτα» επικίνδυνων εξελίξεων για τους λαούς

 ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ

«Η συμφωνία που φέρνει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για ψήφιση στη Βουλή είναι μια επαίσχυντη συμφωνία, μια συμφωνία κατά παραγγελία των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ, η οποία βέβαια έχει και την αποδοχή της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα που προσδοκά οφέλη.

Κι αυτό είναι το κύριο, το κρίσιμο ζήτημα και για τους δύο λαούς, και της Ελλάδας και της γειτονικής χώρας, της ΠΓΔΜ.

Και αυτό είναι που γίνεται συστηματική προσπάθεια να αποκρυφτεί από όλα τα κόμματα, μηδενός εξαιρουμένου, εδώ μέσα.

Γιατί αυτό είναι και το βασικό πρόβλημα αυτής της κατάπτυστης συμφωνίας, που ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για το "διαίρει και βασίλευε", για αλλαγή συνόρων αύριο στα Βαλκάνια, για την καλλιέργεια του μίσους ανάμεσα τους λαούς.

Γιατί αυτό είναι τελικά που καθορίζει και τα υπόλοιπα, τις αμφισημίες, τους απαράδεκτους συμβιβασμούς, τα "ήξεις - αφήξεις", δηλαδή όλα τα σπέρματα του αλυτρωτισμού που παραμένουν στη συμφωνία αυτή».

Με αυτά τα λόγια ξεκινούσε την ομιλία του στη Βουλή ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, δύο ακριβώς χρόνια πριν, όταν στις 25 Γενάρη του 2019 η τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έφερνε για ψήφιση την ΝΑΤΟικής κοπής Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ λίγες μέρες μετά ακολούθησε η επικύρωση από την ελληνική Βουλή του πρωτοκόλλου για την εισδοχή της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ.

Από τότε, μέσα σε δύο μόλις χρόνια, κύλησε πολύ «νερό στο αυλάκι» των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, που επιβεβαίωσε το πραγματικό περιεχόμενο της συμφωνίας και όσα έλεγε το ΚΚΕ και μαζί τη σημασία να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στην πολιτική της αστικής τάξης, στην πολιτική της εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που υπηρετείται απ' όλες τις κυβερνήσεις.

Σφραγίδα ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ...

Παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με τη συνδρομή της ΝΔ και των υπολοίπων, να παρουσιάσει τη συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Β. Μακεδονία ως συμφωνία με επίδικο «ένα διμερές ζήτημα» - το ονοματολογικό της γείτονος - και «άσχετο» τάχα με την ένταξή της στο ΝΑΤΟ και τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές ενώσεις, οι πραγματικές προθέσεις αποτυπώνονταν μόλις στο δεύτερο άρθρο της συμφωνίας, εκεί όπου καταγράφονταν οι «εγγυήσεις» που έδινε η ελληνική κυβέρνηση και ένα αναλυτικό, βήμα το βήμα, χρονοδιάγραμμα «αναφορικά με τις διαδικασίες ένταξης του Δεύτερου Μέρους (σ.σ. της Βόρειας Μακεδονίας) στην ΕΕ και τον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ)». Παρά τις προσπάθειες που κάνουν σήμερα διάφοροι «απολογητές» της συμφωνίας, ανάμεσά τους και ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Κοτζιάς, να αποδείξουν το αντίθετο, τους έχουν ξεπεράσει τα ίδια τα γεγονότα...

Οι σχεδιασμοί των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ για τη «στεγανοποίηση» της περιοχής απέναντι στην επιρροή της Ρωσίας και την αυξανόμενη επιρροή της Κίνας (βλέπε αναλυτικά δίπλα) έδωσαν έτσι κι αλλιώς από την πρώτη στιγμή τον τόνο των διαπραγματεύσεων και τον χαρακτήρα του «επείγοντος» για την επικίνδυνη συμφωνία.

Γι' αυτό και η συμφωνία χαιρετίστηκε από την πρώτη στιγμή από την κυβέρνηση Τραμπ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, ως «πρότυπο» για τις υπόλοιπες διευθετήσεις για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Δυτ. Βαλκανίων που ακολούθησαν, όπως τη Συμφωνία Σερβίας - Κοσόβου που υπογράφτηκε προ μηνών με τη μεσολάβηση των ΗΠΑ, που προβλέπει τη «μείωση της ενεργειακής εξάρτησης» από τη Ρωσία και τον αποκλεισμό των κινεζικών κολοσσών από τα δίκτυα 5G, ρίχνοντας κι άλλο «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών που πληρώνουν οι λαοί.

Ενώ οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια η σημερινή της ΝΔ ανέλαβαν έναν ακόμα ρόλο στο πλαίσιο της ΝΑΤΟικής στρατηγικής περικύκλωσης της Ρωσίας, αυτό του «καθοδηγητή» της Β. Μακεδονίας για την προσαρμογή των Ενόπλων Δυνάμεών της στα ΝΑΤΟικά προτάγματα και την επιτήρηση του εναέριου χώρου της.

...με «οφέλη» κινδύνους και φτώχεια για τους λαούς

Ολα τα παραπάνω «ξεγύμνωσαν» ξανά και τα ευρωατλαντικής κοπής παραμύθια που ακούγονταν τότε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, πως τάχα η συμφωνία με τη σφραγίδα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ θα έκλεινε μια εποχή ανταγωνισμών και θα άνοιγε μια «νέα εποχή σταθερότητας και ασφάλειας» για τους λαούς της περιοχής.

Αντίθετα, επιβεβαιώθηκε πως οι συμφωνίες ανάμεσα στις αστικές τάξεις και με τη σφραγίδα των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών δεν «κλείνουν», αλλά «ανοίγουν» νέα κεφάλαια στους ανταγωνισμούς, «συσσωρεύουν» επιπλέον καύσιμη ύλη.

Αξίζει άλλωστε να θυμίσουμε πως η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επιστράτευε τότε και το επιχείρημα ότι τάχα με τη συμφωνία «κλείνει μια μικρή και δευτερεύουσα εκκρεμότητα χρόνων», για να επικεντρωθεί η χώρα απερίσπαστη «στον πραγματικό κίνδυνο εξ Ανατολών», στις σχέσεις με την Τουρκία, πως έτσι η Ελλάδα «αυξάνει το διπλωματικό κεφάλαιό της» ως «πηγή λύσεων και όχι προβλημάτων» στην περιοχή, μέχρι ότι «είναι προτιμότερο τους ουρανούς της Β. Μακεδονίας να φυλάνε τα ελληνικά "F-16" από τα τουρκικά».

Ομως, η Συμφωνία των Πρεσπών δεν ήταν «έτερον εκάτερον», αλλά κρίκος των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών, που όπως για τα Βαλκάνια «έδειχναν» προς την κατεύθυνση της ένταξης της Β. Μακεδονίας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, προς την πλευρά του Αιγαίου και της Ανατ. Μεσογείου «δείχνουν» τα σχέδια συνεκμετάλλευσης και τις επικίνδυνες διευθετήσεις με την τουρκική αστική τάξη για τη διασφάλιση της «ΝΑΤΟικής συνοχής».

Αντίστοιχα διαψεύδονται και όσα έλεγαν τότε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, πως οι επιχειρηματικοί σχεδιασμοί που «σφράγισαν» τη συμφωνία - τα σχέδια αμερικανικών και άλλων επιχειρηματικών ομίλων για τον «ανασχεδιασμό» του ενεργειακού χάρτη της περιοχής, για τον έλεγχο των δικτύων μεταφορών, logistics, τηλεπικοινωνιών κ.ο.κ. - θα αποτελούσαν τάχα «πηγή ευημερίας» για τους λαούς της περιοχής.

Οπως αποδεικνύεται και στο άρθρο στη διπλανή σελίδα, η Συμφωνία των Πρεσπών ως πρότυπο διευθέτησης στα Δυτικά Βαλκάνια έβαλε την περιοχή ακόμα περισσότερο στο επίκεντρο των ανταγωνισμών ενεργειακών ομίλων και ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΕΕ - Ρωσία και Κίνα. Σήμερα μετράμε τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής που αυξάνουν τους κινδύνους αποσταθεροποίησης της περιοχής, σενάρια αλλαγής συνόρων, με τους λαούς βεβαίως να συνεχίζουν να βιώνουν εντεινόμενες τις επιπτώσεις της ενεργειακής φτώχειας.

Κατά τ' άλλα ο Ν. Κοτζιάς σε σχετικό βιβλίο του αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν το ΚΚΕ να επικαλείται την απροκάλυπτη παρέμβαση ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ στην επίτευξη της συμφωνίας. Αν δεν φτάνουν όλα όσα αναφέραμε για να επιβεβαιώσουν το ποιος χαιρέτισε και ποιος επιδίωξε αυτήν τη συμφωνία δικαιώνοντας τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ, να του θυμίσουμε τις ανοιχτές παρεμβάσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στην εκστρατεία για το δημοψήφισμα έγκρισης αυτής της συμφωνίας στη γειτονική χώρα που πήραν το χαρακτήρα απροκάλυπτου εκβιασμού με απειλές ακόμα και για την ίδια την ύπαρξή της χώρας αν δεν έβγαινε το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα. Το οποίο θυμίζουμε ότι «πέρασε» με μια πολύ μικρή συμμετοχή, της τάξης του 36%.

Ενα άλλο επιχείρημα στην ίδια κατεύθυνση, που αναπαράγεται από διάφορους απολογητές της συμφωνίας και λεγόταν και τότε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, και αναδιατυπώνει ο κ. Κοτζιάς στο εν λόγω βιβλίο του, είναι ότι «ήταν θέληση των ίδιων των κατοίκων της ΠΓΔΜ η ένταξη στο ΝΑΤΟ», και άρα «πώς εμείς μπορούμε να τους βάλουμε εμπόδιο;»!

Πρόκειται για «πονηρούτσικο» επιχείρημα! Αφενός γιατί η «θέληση του λαού» διαμορφώνεται μέσα σε ένα περιβάλλον εκβιασμών και πιέσεων, όπως είδαμε και στο δημοψήφισμα. Παρόλο που το 70% των Βορειομακεδόνων απείχαν απ' αυτό, σε τίποτα δεν επηρέασε την προειλημμένη απόφαση της αστικής τάξης της διπλανής χώρας και της κυβέρνησής της να προχωρήσουν. Αφετέρου γιατί η ίδια η συμφωνία γίνεται εργαλείο για την προώθηση της ένταξης στις λυκοσυμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που εμφανίζονται ως εγγυητές της σταθερότητας και της ανάπτυξης προς όφελος του λαού της γειτονικής χώρας. Την ίδια στιγμή που ξέρουμε από χίλια δυο παραδείγματα πως συμβαίνει το αντίθετο και πως οι λαοί της Βαλκανικής έχουν πληρώσει και πληρώνουν ακριβά.

Απ' τον κοσμοπολιτισμό στον εθνικισμό «ένα τσιγάρο δρόμος»

Ακριβώς επειδή η συμφωνία έχει τη σφραγίδα των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών και των σχεδίων της αστικής τάξης, γι' αυτό σε αυτήν παρέμειναν και τα σπέρματα του αλυτρωτισμού με τα όσα λέγονται περί «μακεδονικού λαού», «Μακεδόνα πολίτη» και «μακεδονικής γλώσσας», που αφήνουν ανοιχτό το παράθυρο για αναζωπύρωση των εθνικισμών, την έγερση αλυτρωτικών διεκδικήσεων εκατέρωθεν, με την καθοδήγηση πάντα και όποτε το κρίνουν απαραίτητο οι ενορχηστρωτές του «διαίρει και βασίλευε». Η θέση αυτή του ΚΚΕ βρίσκεται στο στόχαστρο των διαφόρων απολογητών της συμφωνίας και του πρώην υπουργού Εξωτερικών, με το επιχείρημα ότι το ΚΚΕ αλλάζει την παλιότερη τοποθέτησή του και ότι προσχωρεί στον εθνικισμό. Ομως, είναι καθαρό ότι η χρήση του όρου «μακεδονικός» στη Συμφωνία δεν έχει χαρακτήρα γεωγραφικού προσδιορισμού αλλά εθνικού. Με δεδομένο ότι η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας μοιράζεται σε τρία κράτη (Ελλάδα, Βουλγαρία, Βόρεια Μακεδονία) η ταύτιση αυτού του όρου με συγκεκριμένα εθνικά χαρακτηριστικά κλείνει την πόρτα ή αντίθετα ανοίγει και τα παράθυρα στον αλυτρωτισμό;

Θυμίζουμε εξάλλου ότι η πάγια θέση του ΚΚΕ, όπως είχε διατυπωθεί και διαμορφωθεί όλα αυτά τα χρόνια, είναι ότι το κύριο δεν είναι το ονοματολογικό, αλλά οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί στην περιοχή των Βαλκανίων και η αξιοποίηση των αλυτρωτισμών σε αυτήν την κατεύθυνση. Οτι δεν είναι πρόβλημα η χρήση του όρου «μακεδονικός» ως γεωγραφικού όρου αλλά ως εθνικού προσδιορισμού, που ενισχύει αυτούς τους αλυτρωτισμούς. Αυτή η πάγια θέση διατυπώθηκε από τον Επίτιμο Πρόεδρο του ΚΚΕ Χ. Φλωράκη σε συνάντηση με τον τότε Πρόεδρο της ΠΓΔΜ Κ. Γκλιγκόροφ το 1998. Ηταν η θέση του ΚΚΕ διατυπωμένη από το 1992 στις συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών από την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα (τότε που ο ΣΥΝ κατέβαινε στα εθνικιστικά συλλαλητήρια). Είναι χαρακτηριστικό το δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» στις 21 Φλεβάρη 2008 (μια μέρα μετά τη συνάντηση της Αλ. Παπαρήγα, συνοδευόμενης από τον Δ. Κουτσούμπα, τότε μέλος του ΠΓ, με την υπουργό Εξωτερικών Ντ. Μπακογιάννη) με τίτλο: «Απειλητικές για τους λαούς οι εξελίξεις στα Βαλκάνια. ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΦΩΤΙΑ με τη δημιουργία προτεκτοράτων από τους ιμπεριαλιστές». Στο κύριο θέμα διαβάζουμε: «Οσο για την ονομασία της ΠΓΔΜ, εάν και εφόσον περιέχει τον όρο Μακεδονία πρέπει να είναι απαρέγκλιτα ονομασία γεωγραφικού προσδιορισμού. Διότι αν δε θεωρηθεί γεωγραφικός, από κει και πέρα μπορεί να εγείρεται ζήτημα αλλαγής συνόρων, μακεδονικής εθνότητας, μειονότητας στην Ελλάδα».

Ολα αυτά όχι μόνο δεν «εξαλείφθηκαν» με τη συμφωνία, όπως έλεγε τότε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τα σπέρματά τους είναι εδώ «διά πάσαν χρήσιν», όποτε το επιλέξουν οι ιμπεριαλιστές. Εντελώς ενδεικτικά άλλωστε αξίζει να σημειώσουμε πως μόλις τον περασμένο Δεκέμβρη η Βουλγαρία «μπλόκαρε» τη διαδικασία ένταξης της Βόρειας Μακεδονίας στην ΕΕ, επικαλούμενη ακριβώς τα περί «μακεδονικής γλώσσας», όπως και ζητήματα Ιστορίας.

Ομως, αλήθεια, τι αποδείχθηκε ακόμα περισσότερο «πριν αλέκτορα φωνήσαι»;

Οτι ανάμεσα στον κοσμοπολιτισμό και τον εθνικισμό είναι ένα «τσιγάρο δρόμος».

Οτι το «όχι» της ΝΔ, του ΚΙΝΑΛ και των λοιπών στη Συμφωνία των Πρεσπών είχε κοινό παρονομαστή με το «ναι» του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων του, τη στήριξη των σχεδιασμών των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, των οικονομικών ομίλων στα Βαλκάνια.

Γι' αυτό και με ευκολία η κυβέρνηση της ΝΔ σήμερα «δίνει μάχες» για την υλοποίηση της Συμφωνίας των Πρεσπών, όπως έλεγε πρόσφατα ο Ζ. Ζάεφ, και ο ΣΥΡΙΖΑ την «καλωσορίζει» στην «εθνική» γραμμή.

Το ποιος λοιπόν ταυτίζεται με ποιον είναι φως - φανάρι. ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ και άλλα κόμματα ταυτίζονται πλήρως με την προώθηση των σχεδίων ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή, με τα «θέλω» της αστικής τάξης. Αυτό είναι το βασικό και το κύριο. Με την ίδια ευκολία που οι αντιμνημονιακοί του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν το 3ο μνημόνιο, με την ίδια ευκολία και οι «μακεδονομάχοι» της ΝΔ ψάλλουν ύμνους σε μια συμφωνία που κατηγορούσαν ως προδοτική!

«Φάρος» η κρυστάλλινη θέση του ΚΚΕ

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή ανέδειξε το πραγματικό περιεχόμενο της Συμφωνίας των Πρεσπών, τονίζοντας ότι η καταδίκη της έχει νόημα μόνο αν στρέφεται κατά των επικίνδυνων αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών και των σχεδίων της αστικής τάξης, αλλά και κατά του εθνικισμού σε Ελλάδα και Βόρεια Μακεδονία.

Το «όχι» του ΚΚΕ στη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ ήταν ταυτόχρονα «ναι» στη φιλία, στην αλληλεγγύη και την κοινή πάλη των λαών, για να ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο, τη δική τους εξουσία, την εργατική εξουσία.

Η κρυστάλλινη θέση του ΚΚΕ απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί από αυτήν την άποψη σημαντική παρακαταθήκη για το εργατικό - λαϊκό κίνημα, αποτελεί πράξη διεθνιστική.

Πολύ περισσότερο που η συμφωνία αποδείχτηκε ένα ακόμα επικίνδυνο σκαλοπάτι για τα «επόμενα στάδια» της εμπλοκής στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, σχέδια που βρίσκονται σήμερα σε πλήρη εξέλιξη από την κυβέρνηση της ΝΔ η οποία πήρε τη σκυτάλη.