Ψεύτικο δίλημμα

Αν κανείς πιστέψει όσα λένε τα κυβερνητικά στελέχη και όσα γράφονται αυτές τις μέρες για το άνοιγμα και άλλων τομέων της οικονομίας, το δίλημμα για τον λαό είναι λίγο πολύ το εξής: «Διάλεξε αν θα ρισκάρεις την υγεία σου και θα αρρωστήσεις, ή αν θα χάσεις τη δουλειά σου, το μαγαζί σου, το σπίτι σου».

Ούτε συζήτηση φυσικά για μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, στα σχολεία, για μέτρα ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος Υγείας, τη θωράκισή του, ώστε και οι εμβολιασμοί που προχωράνε με τον αραμπά να «πιάνουν τόπο», για μαζικά και επαναλαμβανόμενα τεστ, την ώρα μάλιστα που ένα τρίτο κύμα της πανδημίας θεωρείται δεδομένο.

Κατά την κυβέρνηση, όποιος θέτει αυτά τα ζητήματα δεν βλέπει ότι «εκτός απ' την υγεία υπάρχει και η οικονομία», ότι «τα ταμεία αδειάζουν» (σίγουρα όχι για τους επιχειρηματικούς ομίλους) και ότι το δημοσιονομικό πλήγμα είναι «πάνω από 3 δισ. ευρώ κάθε μήνα».

Προσποιείται μάλιστα ότι νοιάζεται για τους μικρούς ΕΒΕ, που «αν καθυστερήσουμε να ανοίξουμε, το 25% θα φαλιρίσει» και για τους εργαζόμενους, αφού όσο περνάει ο καιρός χωρίς τζίρο, η μεγαλοεργοδοσία «πιέζεται» να κάνει απολύσεις και νέες περικοπές μισθών! Αν πραγματικά νοιαζόταν όμως γι' αυτούς, θα τους είχε στηρίξει ουσιαστικά μέσα στην πανδημία και δεν θα την είχε αξιοποιήσει σαν «ευκαιρία» για να κλιμακώσει την επίθεση σε βάρος τους...

Με δεδομένη λοιπόν αυτήν τη συνειδητή πολιτική, με δεδομένο ότι δεν σκοπεύει να πάρει κανένα άλλο μέτρο και ότι η μεγαλοεργοδοσία θα συνεχίσει να ξεσαλώνει στους χώρους δουλειάς που γίνονται εστίες υπερμετάδοσης, η κυβέρνηση ζητάει από τους εργαζόμενους, τους επαγγελματίες, τα λαϊκά στρώματα «να κόψουν το λαιμό τους», για να βρουν λέει τις «ισορροπίες» ανάμεσα στην υγεία και την οικονομία (!), ενώ τους «καθιστά υπεύθυνους» και για ό,τι προκύψει από εδώ και πέρα.

Ομως, αν κάτι έχει φανεί τους τελευταίους 10 μήνες, είναι το πόσο παραπλανητικό και κάλπικο είναι το δίλημμα που βάζει ξανά και ξανά η κυβέρνηση.

Γιατί βέβαια το «ζύγι» δεν δείχνει από τη μια πλευρά την υγεία και από την άλλη την οικονομία. Αντίθετα, δείχνει από τη μια μεριά τα συμφέροντα του λαού και από την άλλη αυτά του κεφαλαίου, της μεγαλοεργοδοσίας, προς τη μεριά των οποίων μονίμως «γέρνει».

Δεν έχει άλλωστε κανείς παρά να θυμηθεί ότι την ίδια κουβέντα, με τα ίδια παραπλανητικά επιχειρήματα, επιστράτευσε η κυβέρνηση τον περασμένο Μάη, για να ανοίξει τον τουρισμό με τους όρους που απαιτούσαν οι μεγαλοξενοδόχοι, οι μεταφορείς, οι τουρ οπερέιτορ.

Και τότε τα ίδια έλεγαν, για να αποδειχτεί ότι η κερδοφορία τους και τα όσα αυτή επιβάλλει, δεν συμβαδίζουν ούτε με την υγεία του λαού, που παίχτηκε στα ζάρια, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα, ούτε με το δικαίωμα δεκάδων χιλιάδων ξενοδοχοϋπαλλήλων στη δουλειά με δικαιώματα.

Δεν έχει παρά να δει κανείς και την κατάσταση στους μεγάλους χώρους δουλειάς, τις βιομηχανίες που λειτουργούσαν κανονικά όλους αυτούς τους μήνες, με την υγεία των εργαζομένων να παίζεται καθημερινά στα ζάρια λόγω της έλλειψης μέτρων, με βαριές συνέπειες όπως δείχνουν τα πρόσφατα παραδείγματα στη Δυτική Αττική, στα Οινόφυτα, πιο πριν στην Κ. Μακεδονία.

Ακόμα και τώρα, οι ανακοινώσεις για το άνοιγμα συνδέονται από την κυβέρνηση με το ξεκαθάρισμα πως «καμία υποχρέωση» δεν φέρει πλέον απέναντι σε χιλιάδες εργαζόμενους και επαγγελματίες, στο αίτημά τους να μη μείνει κανείς χωρίς εισόδημα, να παρθούν μέτρα για τη γενναία διαγραφή χρεών κ.ο.κ., την ώρα που στις «δίπλα σελίδες» διαφημίζει τα πακέτα δισ. που ετοιμάζεται να δώσει στους επιχειρηματικούς ομίλους.

Ακόμα μια φορά επιβεβαιώνεται ότι οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, καλούνται να πληρώνουν τα σπασμένα με βαριές επιπτώσεις στο εισόδημα, στα δικαιώματα και την υγεία τους, επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης και της διαχείρισης της πανδημίας με κριτήριο τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.

Το κρίσιμο ζήτημα επομένως δεν είναι από ποια δικαιώματα και ποιες ανάγκες τους θα κάνουν κάθε φορά «εκπτώσεις», αλλά να μην κάνουν «εκπτώσεις», να μη δεχτούν σαν «κανονικότητα» να θυσιάζονται διαρκώς για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, η διεκδίκηση των αναγκών τους δεν είναι «όνειρο θερινής νυκτός», το οποίο πρέπει να ξεχάσουν, όπως τους λένε κυβέρνηση και κεφάλαιο, αλλά υπόθεση του δικού τους αγώνα σε σύγκρουση μαζί τους.