«Πράσινες» μπίζνες

Δεν πρόλαβε το θερμόμετρο να σκαρφαλώσει στους 40 βαθμούς, με τις φλόγες να κατακαίνε ό,τι άφησαν πίσω τους οι περσινές πυρκαγιές, και το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής επανήλθε στην αιχμή της αστικής προπαγάνδας.

Οχι βέβαια ως επιβεβαίωση της ανάγκης να παρθούν όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας του λαού και του περιβάλλοντος από τις συνέπειες των έντονων καιρικών φαινομένων και τις πραγματικές αιτίες που κάθε χρόνο μετατρέπουν σε κάρβουνο χιλιάδες στρέμματα δάσους...

Αλλά ως προκάλυμμα για τις τεράστιες ευθύνες του κράτους για τις μεγάλες καταστροφές και ως άλλοθι για τη μεγάλη μπίζνα της «πράσινης ανάπτυξης», που προβάλλεται ως η μόνη «φιλοπεριβαλλοντική λύση» ώστε να αρχίσει ένας νέος γύρος κερδοφόρων επενδύσεων για το κεφάλαιο, που θα στηριχθεί απλόχερα από το κράτος και θα τον πληρώσουν οι λαοί.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Μετά από κάθε μεγάλη καταστροφή, όπως πριν από τέσσερα χρόνια στη Μάνδρα, πριν από τρία χρόνια στο Μάτι, πέρυσι στην Καρδίτσα και στην Εύβοια, η «καραμέλα» της κλιματικής αλλαγής βρίσκεται ολοένα και πιο συχνά στο στόμα όλων των κυβερνήσεων.

Ετσι προσπαθούν να δικαιολογήσουν την εγκληματική έλλειψη μέτρων και σχεδιασμού πρόληψης και αντιμετώπισης των συνεπειών από τις μεταβολές του καιρού, στις οποίες επιδρούν σημαντικά οι επιπτώσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που είναι γνωστές και καταγράφονται εδώ και 40 περίπου χρόνια!

Ποιος δεν θυμάται τη συζήτηση για την τρύπα του όζοντος, που «κρατάει» από τις αρχές της δεκαετίας του '80; Ποιος ξεχνάει ότι ακόμα και η λειψυδρία στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του '90 αποδιδόταν στη μείωση των βροχοπτώσεων εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής;

Κανένα ουσιαστικό μέτρο όμως δεν παίρνεται από το κράτος για να προστατευτούν η ζωή και η περιουσία των λαϊκών στρωμάτων, ενώ οι υποδομές (αντιπλημμυρικές, αντιπυρικές και άλλες) που υπάρχουν εδώ και 20 ή 30 χρόνια είναι πλέον ξεπερασμένες.

Και όχι μόνο αυτό. Στο όνομα της πολιτικής στήριξης της κερδοφορίας του κεφαλαίου και του «κόστους - οφέλους», πολλαπλασιάζονται οι εστίες κινδύνου για τον λαό, όπως γίνεται με την περιβαλλοντική νομοθεσία και τα χωροταξικά σχέδια, που διευκολύνουν την επιχειρηματική αξιοποίηση της γης, αλλά και με τη μη χρηματοδότηση των αναγκαίων έργων, που δεν έχουν ανταποδοτικότητα για το κεφάλαιο.

Αυτό είναι το εκρηκτικό κοκτέιλ που απειλεί πραγματικά τον λαό, την ώρα μάλιστα που η ανάπτυξη της επιστήμης στις μέρες μας επιτρέπει την ακριβέστερη πρόβλεψη των αλλαγών στο κλίμα και την έγκαιρη πρόβλεψη των μεταβολών του καιρού, ενώ η πρόοδος της τεχνολογίας παρέχει ανεξάντλητες δυνατότητες για την αντιμετώπισή τους, με μέτρα πρόληψης και υποδομές.

Αντί γι' αυτά, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις στα κράτη - μέλη «ταΐζουν» με πάνω από 700 δισ. ευρώ τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης, με το οποίο συμφωνούν όλα τα αστικά κόμματα και στη χώρα μας.

Χρηματοδοτούν με επιδοτήσεις, εγγυήσεις και δάνεια τη «ριζική αλλαγή του οικονομικού μοντέλου», μετατρέποντας την κλιματική αλλαγή σε ευκαιρία για την κερδοφόρα επένδυση συσσωρευμένων κεφαλαίων, σε συνθήκες διαδοχικών οικονομικών κρίσεων.

Παρουσιάζουν τη διαχρονική πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, που ευθύνεται για την υποβάθμιση και την καταστροφή του περιβάλλοντος, ως το «φάρμακο» για τη σωτηρία του, αποδεικνύοντας την τεράστια υποκρισία τους σε ό,τι αφορά την κλιματική αλλαγή και τις συνέπειές της για τα λαϊκά στρώματα.

Ακόμα και τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας από φυσικές καταστροφές φορτώνονται στην ατομική ευθύνη, με το κράτος να νίπτει συστηματικά «τας χείρας του», όπως γίνεται και τώρα με τον καύσωνα και τις μεγάλες πυρκαγιές.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη, όποιο χρώμα κι αν έχει, προϋποθέτει τη σύνθλιψη των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών. Το «νέο οικονομικό μοντέλο» που προπαγανδίζουν, με την «πράσινη ανάπτυξη», δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει τα ζητήματα του κλίματος και του περιβάλλοντος.

Αντίθετα, θα τα οξύνει, επειδή τα συστατικά του είναι ίδια με το σημερινό: Στηρίζεται και στηρίζει την καπιταλιστική κερδοφορία, που είτε «πράσινη» είτε «μαύρη» δεν συναντιέται πουθενά με την προστασία του φυσικού πλούτου, την ανάδειξη και ανάπτυξή του προς όφελος του λαού.