Πολύ σημαντική, σ' αυτές τις συνθήκες, η συμπόρευση πλατιών εργατικών-λαϊκών δυνάμεων με το ΚΚΕ

Τη χρονική αυτή περίοδο πραγματοποιούνται κινήσεις στην παγκόσμια σκακιέρα μεγάλου στρατηγικού βάθους, όπως η Συμφωνία AUKUS μεταξύ Αυστραλίας, Ηνωμένου Βασιλείου και ΗΠΑ, η οποία προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις.

Πραγματικά, σε όλες τις γεωγραφικές περιοχές υπάρχουν «θερμές εστίες», στον Ινδοειρηνικό, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική, τον Περσικό Κόλπο, την Ανατολική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια, τον Καύκασο και τη Μαύρη Θάλασσα. Η κούρσα των ανταγωνισμών ανάμεσα στις ΗΠΑ, την ΕΕ, την Κίνα και τη Ρωσία, και των συμμαχιών τους, είναι σε εξέλιξη. Η κινητικότητα είναι έντονη και συμμετέχουν δεκάδες κράτη. Ξεχωρίζει ο ανταγωνισμός μεταξύ ΗΠΑ-Κίνας για το ποιο από τα δύο αυτά ισχυρά καπιταλιστικά κράτη θα αποκτήσει οικονομική υπεροχή προς όφελος των δικών του επιχειρηματικών ομίλων. Η αναμέτρηση αυτή περιλαμβάνει πολλά πεδία και σήμερα είναι σφοδρή η αναμέτρηση για την Ενέργεια, τη λεγόμενη «πράσινη» και «ψηφιακή οικονομία», την τεχνητή νοημοσύνη, σύγχρονα πολεμικά συστήματα, με ταυτόχρονη αναζήτηση τομέων συνεργασίας. Η Κίνα, που αναπτύσσεται οικονομικά με υψηλότερους ρυθμούς, αμφισβητεί την αμερικάνικη πρωτοκαθεδρία, επεκτείνεται, προωθεί το «νέο δρόμο του Μεταξιού», επιχειρηματικές αρτηρίες σε όλες τις ηπείρους, ελέγχει στρατηγικές υποδομές σε πολλά κράτη.

Η συγκέντρωση της προσοχής στον Ινδοειρηνικό δεν είναι τυχαία. Στην περιοχή αυτή παράγεται το 60% του παγκόσμιου ΑΕΠ και εκτιμάται ότι θα αντιπροσωπεύει το 70% της ζήτησης Ενέργειας τα επόμενα χρόνια, υπάρχουν στρατηγικής σημασίας δρόμοι μεταφοράς εμπορευμάτων, Ενέργειας. Στη βάση αυτή, επί προεδρίας Ομπάμα, επιταχύνθηκε η μεταφορά ναυτικών και αεροπορικών στρατιωτικών δυνάμεων στον Ειρηνικό και συνεχίστηκε επί Τράμπ και Μπάιντεν. Πρόσφατα, οι στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ αποχώρησαν από το Αφγανιστάν, μετά από τον καταστροφικό 20ετή πόλεμο και αναδιατάχθηκαν στον Ινδοειρηνικό. Αμερικάνικες, βρετανικές και κινέζικες δυνάμεις «διασταυρώνονται» στο στενό της Ταϊβάν. Η στρατηγική ΝΑΤΟ 2030 ενισχύει τον προσανατολισμό προς την Κίνα και σε αυτή την κατεύθυνση προετοιμάζεται η νέα «στρατηγική αντίληψη» του ΝΑΤΟ τον επόμενο χρόνο. Είναι σε εξέλιξη αντιπαραθέσεις για τις θαλάσσιες ζώνες στη Νότια, αλλά και την Ανατολική Κινέζικη Θάλασσα, η κορεατική χερσόνησος είναι, επίσης, περιοχή που θα εκπληρώσει σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις το επόμενο διάστημα. Τα τελευταία χρόνια ενισχύεται η συνεργασία ανάμεσα στις ΗΠΑ, Ινδία, Ιαπωνία και Αυστραλία με τη μορφή του «Τετραμερούς Διαλόγου για την Ασφάλεια» (Quad) και σ' αυτό το έδαφος συγκροτήθηκε η συμφωνία «AUKUS» ανάμεσα στην Αυστραλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ, που προβλέπει την οικονομική, τεχνολογική, πολιτική και στρατιωτική συνεργασία αυτών των κρατών στον ανταγωνισμό με την Κίνα, με δυνατότητα συμμετοχής και άλλων κρατών. Ποιοτικό στοιχείο της συμφωνίας AUKUS είναι ο εξοπλισμός της Αυστραλίας με αμερικάνικα πυρηνοκίνητα υποβρύχια.

Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε την αντίδραση της Γαλλίας.

Πράγματι, γιατί η Γαλλία έχει συμφέροντα στην περιοχή και απώλεσε μεγάλο συμβόλαιο δεκάδων δισ. δολαρίων με την Αυστραλία για την προμήθεια 12 συμβατικών υποβρυχίων. Ενώ, η ΕΕ, που διατηρεί ισχυρές οικονομικές σχέσεις με την Κίνα και είναι ο μεγαλύτερος επενδυτής στην περιοχή του Ινδοειρηνικού, εξέφρασε δυσαρέσκεια για τις αμερικάνικες κινήσεις, εμμένει στην ανάπτυξη των οικονομικών σχέσεων με την Κίνα και αυτό επιδρά στις σχέσεις με τις ΗΠΑ και στην πορεία της λεγόμενης «διατλαντικής συνεργασίας». Είναι αναμενόμενο ότι η συμφωνία AUKUS θα προκαλέσει πιο στοχευμένες κινήσεις της Κίνας και της Ρωσίας, στη διμερή συνεργασία και τις συμμαχίες τους. Θα οδηγήσει σε κλιμάκωση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού με διεθνείς επιδράσεις και σ' αυτό το «φαύλο κύκλο» έχει εμπλακεί η Ελλάδα, που συμμετέχει στο ΝΑΤΟικό σχεδιασμό. Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε πως τα μονοπώλια, που βρίσκονται στον πυρήνα του καπιταλιστικού συστήματος, εκμεταλλεύονται την εργατική τάξη και συσσωρεύουν κεφάλαια, κυνηγούν νέα πεδία επέκτασης, αύξησης της κερδοφορίας τους, τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των αγορών, στρατηγικής σημασίας περιοχών. Αυτά τα συμφέροντα εκπροσωπούν τα αστικά κράτη και ο ανταγωνισμός αυτός είναι επικίνδυνος για τους λαούς, διαμορφώνει τους όρους ακόμα και για γενικευμένους πολέμους.

Στην ίδια ακριβώς χρονική συγκυρία έρχεται η σύναψη συμφωνίας στρατηγικής εταιρικής σχέσης Ελλάδας-Γαλλίας που, όπως και ο πρωθυπουργός της χώρας επισήμανε είναι μια συμφωνία μεγαλύτερου βάθους από την ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού.

Ακριβώς. Η Συμφωνία AUKUS επιτάχυνε τις εξελίξεις και επέδρασε στην υπογραφή της Ελληνογαλλικής Συμφωνίας, την οποία προβάλλει η κυβέρνηση, προσπαθώντας να κρύψει την ουσία της και τις συνέπειές της. Γιατί, η συμφωνία αυτή δεν υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα και τις αμυντικές ανάγκες της χώρας, αλλά επιδιώξεις της γαλλικής και ελληνικής αστικής τάξης στο γενικότερο ανταγωνισμό στην περιοχή της Αν. Μεσογείου και ευρύτερα.

Αναγνωρίζει το ρόλο και στηρίζει το σχεδιασμό του ΝΑΤΟ για την ενδυνάμωση της πολιτικο-στρατιωτικής του παρουσίας στην Αν. Μεσόγειο και σε όλα τα σημεία του ορίζοντα. Στηρίζει τις επιδιώξεις της ΕΕ να προωθήσει τη λεγόμενη «στρατιωτική αυτονομία» -σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ- για να αναβαθμίσει το ρόλο της στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία και την Κίνα, αλλά και τις ΗΠΑ, με τη δημιουργία Ευρωστρατού. Προβλέπει την εγκατάσταση γαλλικών στρατιωτικών βάσεων στην Ελλάδα, υιοθετεί τα ΝΑΤΟικά προσχήματα που χρησιμοποιήθηκαν στους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη, που ρημάξανε τους λαούς. Προετοιμάζει την αποστολή ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στο Σαχέλ της Αφρικής, για να συνδράμουν τα γαλλικά εκστρατευτικά σώματα, που πολεμούν ήδη εκεί.

Την προσοχή της πολιτικής αντιπαράθεσης συγκέντρωσε το άρθρο που προβλέπει τη λεγόμενη «συνδρομή και βοήθεια», σε περίπτωση που εξελιχθεί στρατιωτική επίθεση στην επικράτεια των δύο κρατών, της Ελλάδας και της Γαλλίας. Καλλιεργούνται σκοπίμως συγχύσεις για γαλλική παρέμβαση σε περίπτωση ελληνοτουρκικής σύρραξης, διαμορφώνεται επικίνδυνο κλίμα πολεμικής υστερίας. Είναι έτσι όμως τα πράγματα; Μπορεί ο λαός να προσδοκά στη γαλλική βοήθεια για την εξασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας; Αυτό έχει διαψευστεί με πλήθος ιστορικών στοιχείων. Αυτό που καθορίζει τη στάση των αποκαλούμενων «προστατών» είναι τα συμφέροντά τους. Η Γαλλία, ως ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη, διατηρεί στρατιωτικές βάσεις στο εξωτερικό, ευθύνεται για δεκάδες πολέμους, πρωτοστάτησε στη ΝΑΤΟική επέμβαση για τη διάλυση της Λιβύης, επιχειρεί στις μέρες μας στο Μάλι, σε πολλές περιοχές της Αφρικής. Όπως και άλλα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη αντιπαρατίθεται και συνεργάζεται με την Τουρκία, αναπτύσσει οικονομικές δραστηριότητες, παζαρεύει και ο λαός μας δεν μπορεί να τη χρήσει φύλακα της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Οι παρεμβάσεις αυτές περιπλέκουν τα προβλήματα και οξύνουν τις αντιθέσεις στην περιοχή. Η πείρα για το ρόλο των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ είναι οδυνηρή. Αποσκοπούν να κρατήσουν την Τουρκία στο «δυτικό στρατόπεδο», να αποδυναμώσουν τις σχέσεις που αναπτύσσει με τη Ρωσία ή ακόμα να αξιοποιηθεί ο τουρκικός στρατός σε ΝΑΤΟικές αποστολές, να πουλάνε οπλικά συστήματα. Αυτά τροφοδοτούν την επιθετικότητα της κυρίαρχης τάξης της Τουρκίας και είναι γνωστό ότι όλα τα χρόνια οι δυνάμεις του ευρωατλαντισμού ανέχονται την αμφισβήτηση της κυριαρχίας των ελληνικών νησιών, την κατοχή στην Κύπρο και δουλεύουν για τη διχοτόμηση του νησιού. Αυτό που θα μείνει από τη συμφωνία «αμυντικής συνδρομής» Ελλάδας - Γαλλίας είναι η αποστολή ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στο Μάλι της Αφρικής, γενικότερα στην περιοχή του Σαχέλ, που κρίνονται γαλλικά συμφέροντα και ο λαός επιβάλλεται να αντιδράσει αποφασιστικά.

Η συμφωνία περιλαμβάνει και την αγορά γαλλικών φρεγατών. Δεν είναι αναγκαία για την άμυνα της χώρας;

Η κυβέρνηση της ΝΔ και άλλες πολιτικές δυνάμεις προβάλλουν ως «πανάκεια» την αγορά των φρεγατών Μπελαρά και των μαχητικών Ραφάλ και θέτουν ένα ψεύτικο δίλημμα. Λένε: «στρατιωτικοί εξοπλισμοί ή θα μείνει απροστάτευτη η χώρα;». Σκιαμαχούν, γιατί το βασικό ερώτημα είναι τι υπηρετούν οι εξοπλισμοί, το λαό και την άμυνα της χώρας ή τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, όπως γίνεται όλα τα χρόνια; Η εργατική τάξη, οι βιοπαλαιστές αγρότες και επαγγελματίες, οι συνταξιούχοι αντιμετωπίζουν πολύ οξυμένα προβλήματα, υποφέρουν, σηκώνουν αβάσταχτα φορολογικά βάρη, πληρώνουν 4 και πάνω δισ. ευρώ το χρόνο για ΝΑΤΟικές ανάγκες. Όμως, ελληνικά πολεμικά πλοία είναι ενταγμένα στον ευρωατλαντικό σχεδιασμό και περιπολούν μακριά από τα ελληνικά σύνορα, μέχρι και τα στενά του Ορμούζ στον Περσικό Κόλπο. Πυροβολαρχία πυραύλων Πάτριοτ στάλθηκε στη Σαουδική Αραβία κατά του Ιράν, για να καλύψει το κενό αμερικανικών Πάτριοτ, που αναδιατάχθηκαν στον Ινδοειρηνικό. Μαχητικά F-16 σε ΝΑΤΟική αποστολή περιπολούν για τη «φύλαξη» του εναέριου χώρου της Αλβανίας, της Β. Μακεδονίας, του Μαυροβουνίου από τη Ρωσία. Ξοδεύτηκαν 100ντάδες εκατομμύρια ευρώ, χρησιμοποιήθηκε στρατιωτικός εξοπλισμός και τέθηκε σε κίνδυνο η ζωή Ελλήνων στρατιωτικών, στον πόλεμο του Αφγανιστάν, στο πλευρό των ΗΠΑ, αλλά και σε άλλες ευρωατλαντικές αποστολές, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων.

Το ΚΚΕ κατέθεσε καθαρά και τεκμηριωμένα τις θέσεις του και καταψήφισε την ελληνογαλλική συμφωνία στη Βουλή. Το ΚΙΝΑΛ ψήφισε υπέρ, μαζί με τη ΝΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε ότι η ελληνογαλλική συμφωνία είναι «στρατηγικά ορθή», ξέπλυνε τις κυβερνητικές ευθύνες. Η καταψήφισή του στη Βουλή δεν εκφράζει όλη την αλήθεια. Οι ενστάσεις που κατέθεσε για την αποστολή ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στο Σαχέλ της Αφρική είναι παραπλανητικές, γιατί ταυτόχρονα υποστήριξε προκλητικά ότι συμφωνεί με αυτή την αποστολή, με την «ομπρέλα» της ΕΕ.

Παράλληλα, υπεγράφη και η επέκταση της Συμφωνίας Ελλάδας-ΗΠΑ.

Πρόκειται για πολύ αρνητική και επικίνδυνη εξέλιξη. Η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζοντας το «στρατηγικό διάλογο» με τις ΗΠΑ που εγκαινίασε ο ΣΥΡΙΖΑ, αναβάθμισε τη βάση της Σούδας και εγκατέστησε αμερικάνικες βάσεις στη Λάρισα, το Στεφανοβίκειο, την Αλεξανδρούπολη που εκπληρώνουν ιδιαίτερο ρόλο στα ΝΑΤΟικά σχέδια για την περικύκλωση της Ρωσίας και άλλες επικίνδυνες αποστολές. Σήμερα, ανανεώνει τη συμφωνία, με ισχύ 5ετίας και τη μετατροπή της σε αορίστου διαρκείας, αλλά και την εγκατάσταση κι άλλων στρατιωτικών βάσεων και υποδομών, όπως το Λιτόχωρο, τη στάθμευση αμερικάνικων στρατιωτικών δυνάμεων σε ελληνικές μονάδες κ.α. Η χώρα είναι ορμητήριο ιμπεριαλιστικών πολέμων και στόχος αντιποίνων, όπως έχει προειδοποιήσει η Ρωσία και το Ιράν. Αυτό είναι κρίσιμο ζήτημα.

Ο ισχυρισμός ότι με τη συμφωνία αυτή «θωρακίζεται η ασφάλεια της χώρας έναντι της τουρκικής επιθετικότητας» δεν έχει καμία βάση. Οι ελληνοαμερικάνικες σχέσεις δεν ξεκινούν σήμερα, οι βάσεις των ΗΠΑ μετρούν πολλά χρόνια στην Ελλάδα, η συμφωνία που ανανεώθηκε προχθές, υπογράφηκε το 1990 αλλά όλη αυτή την περίοδο οι ελληνοτουρκικές σχέσεις οξύνθηκαν, ζήσαμε κρίσεις, όπως αυτή των Ιμίων, το 1996. Το ΝΑΤΟ, τα σχέδια του οποίου υπηρετεί η συμφωνία δεν αναγνωρίζει τα σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο. Η κυβέρνηση κρύβει αυτά τα γεγονότα και προσπαθεί να παραπλανήσει το λαό. Κι αυτό ισχύει και με τη δήλωση του αμερικάνου υπουργού εξωτερικών Τ. Μπλίνκεν. Παρόμοια τοποθέτηση έκανε και ο πρώην ΥΠΕΞ των ΗΠΑ , Πομπέο το 2019 , αλλά πχ τα επικίνδυνα γεγονότα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το 2020, καταρρίπτουν τους μύθους των υποστηριχτών των αμερικάνικων βάσεων στην Ελλάδα.

Η περιβόητη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» των συμφερόντων των ελληνικών οικονομικών ομίλων και η διεκδίκηση μεριδίου της λείας από επεμβάσεις κατά άλλων λαών, προκαλεί τεράστιους κινδύνους για το λαό μας. Σ' αυτές τις συνθήκες έχει μεγάλη σημασία η ενίσχυση της πάλης ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για την απεμπλοκή της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, την επιστροφή ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων από το εξωτερικό, το ξήλωμα των αμερικάνικων βάσεων. Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις δεν έχουν καμία δουλειά στον Περσικό Κόλπο, την Αφρική, σε καμία αποστολή εκτός συνόρων.

Η Τουρκία χωρίς να αφήνει ούτε στιγμή από τα μάτια της Αιγαίο, Κύπρο και ευρύτερη περιοχή Ανατολικής Μεσογείου, υπογράφει παράλληλα συμφωνίες με την Ουκρανία και την ίδια στιγμή εξετάζει περισσότερα «κοινά βήματα» με τη Ρωσία.

Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ, διατηρεί στρατηγικές σχέσεις με τις ΗΠΑ και την ΕΕ και παζαρεύει, αξιοποιώντας την οικονομική-στρατιωτική της δύναμη, τη γεωγραφική της θέση, τη διατήρηση στρατιωτικών δυνάμεων στη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη, την κατοχή στην Κύπρο. Προσπαθεί να δημιουργήσει τετελεσμένα στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο. Η αστική τάξη της Τουρκίας παίζει σε πολλά «ταμπλό», διατηρεί ισχυρές σχέσεις με τη Ρωσία, εφοδιάζεται με σύγχρονο οπλισμό, όπως το πυραυλικό σύστημα S-400, χτίζει πυρηνική μονάδα στο Ακούγιου, ετοιμάζει νέες παραγγελίες σύγχρονων ρωσικών όπλων. Και ταυτόχρονα αντιπαρατίθεται με τη Ρωσία στην Ουκρανία, τη Συρία και σε άλλες περιοχές, πράγμα που επιχειρούν να αξιοποιήσουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ, να δημιουργήσουν ρήγμα στις ρωσοτουρκικές σχέσεις. Έτσι λειτουργεί το ιμπεριαλιστικό σύστημα με λυκοσυμμαχίες, συμβιβασμούς, αναδιάταξη των αξόνων και αντιαξόνων.

Πως επιδρά αυτή η κατάσταση στις ελληνοτουρικές σχέσεις, σε σύνδεση με το νέο γύρο διερευνητικών επαφών;

Από όλα αυτά μπορούν να βγουν σημαντικά συμπεράσματα. Η χρόνια εμπλοκή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και σχεδιασμούς, η παρουσία ξένων στρατιωτικών βάσεων, όχι μόνο δεν προστατεύουν τη χώρα και το λαό, όπως ισχυρίζονται οι ελληνικές κυβερνήσεις, αλλά προσθέτουν νέα στοιχεία και κάνουν πιο επικίνδυνη την κατάσταση στην περιοχή. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι σε πορεία χειροτέρευσης. Ο ανταγωνισμός της ελληνικής και της τουρκικής αστικής τάξης εκδηλώνεται με πολλές μορφές. Ενισχύονται οι τουρκικές διεκδικήσεις με αμφισβήτηση της κυριαρχίας ελληνικών νησιών και των δικαιωμάτων τους σε υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική ζώνη (ΑΟΖ), την αποστρατικοποίησή τους, τις παρεμβάσεις στη Θράκη κα. Η κατάσταση περικλείει κινδύνους. Το ίδιο ισχύει και στο Κυπριακό. Η τουρκική κυβέρνηση και η τουρκοκυπριακή πλευρά προχώρησαν σε μερικό άνοιγμα της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου (Βαρώσια) και μέσα από πολλά κανάλια αναζητείται συμβιβασμός ανάμεσα στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (δύο συνιστώντων κρατών), που είναι μορφή συνομοσπονδίας και σε κάθετη διχοτόμηση δύο κρατών.

Σ' αυτό το περιβάλλον πραγματοποιήθηκε ο 63ος γύρος των διερευνητικών συνομιλιών Ελλάδας-Τουρκίας, στις οποίες πρέπει να σημειώσουμε ότι η τουρκική πλευρά θέτει το σύνολο των διεκδικήσεών της και είναι μετέωρη η θέση της ελληνικής κυβέρνησης ότι εκεί συζητιούνται μόνο το θέμα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ. Την προηγούμενη περίοδο είχε τεθεί σε συζήτηση ακόμα και το θέμα των χωρικών υδάτων, δηλαδή κυριαρχίας. Εκτιμούμε πως μέσα από αυτή τη διαδικασία, τις παρεμβάσεις του ΝΑΤΟ στο όνομα της αποφυγής κρίσεων και τις γενικότερες βλέψεις των ΗΠΑ και της ΕΕ διαμορφώνεται το έδαφος για «κεντρικό συμβιβασμό», για τη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο, προς όφελος μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, που δραστηριοποιούνται στο χώρο της Ενέργειας, πυροδοτώντας νέο κύκλο αναμετρήσεων. Η θέση του ΚΚΕ για καμία αλλαγή των συνόρων και των συνθηκών που τα καθορίζουν αποκτά μεγάλη σημασία.

Παραμένοντας πάντα στην περιοχή μας, υπάρχει ένταση μεταξύ Σερβίας και Κοσσόβου, σχετικά με την ελεύθερη κυκλοφορία όλων των ανθρώπων μεταξύ Σερβίας και Κοσσόβου, ενώ παρά τον προσωρινό συμβιβασμό που επιτεύχθηκε, φαίνεται ότι οι αντιθέσεις στην περιοχή παραμένουν.

Η ευρωατλαντική επέμβαση τη δεκαετία του '90, με προεξάρχοντα το ρόλο της Γερμανίας, ο ΑμερικανοΝΑΤΟικός πόλεμος το 1999 και η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, άνοιξαν το ασκό του Αιόλου και φαίνεται η ότι η αλλαγή συνόρων δεν έχει τελειώσει. Οι σχέσεις ανάμεσα στο προτεκτοράτο του Κοσσόβου και τη Σερβία περνούν επικίνδυνες φάσεις όξυνσης και πυροδοτούνται από την επιδίωξη των ΗΠΑ και της ΕΕ για ανταλλαγή εδαφών στο πλαίσιο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης των Δυτικών Βαλκανίων», που -εν μέσω αντιθέσεων- αποσκοπεί στην ένταξη του συνόλου των κρατών της περιοχής στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ για τον έλεγχο της περιοχής. Ήδη, στο Κόσσοβο, την Αλβανία, γενικότερα στα Βαλκάνια -Δυτικά και Ανατολικά- έχουν εγκατασταθεί μεγάλες ΑμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις, στα «πλευρά» της Ρωσίας, υπηρετώντας ευρύτερο σχεδιασμό, που αφορά τις εξελίξεις στη Μαύρη Θάλασσα στην οποία μαίνεται η σύγκρουση Ουκρανίας-Ρωσίας. Στην πράξη αποδείχθηκε ότι η Συμφωνία των Πρεσπών, που υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπηρετούσε την ασφάλεια και την ειρήνη στον περιοχή, αλλά στην ένταξη της Β. Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Παραμένει ο στόχος της «Μεγάλης Αλβανίας». Η κατάσταση στη Βοσνία Ερζεγοβίνη κινείται πάνω σε τεντωμένο σχοινί, έχει τεθεί θέμα απόσχισης της Σερβικής δημοκρατίας (Ρεπούμπλικα Σρπσκα). Με δύο λόγια, η περιοχή αυτή είναι σταυροδρόμι συνάντησης ισχυρών γεωστρατηγικών συμφερόντων, παρεμβαίνουν τόσο η Ρωσία, όσο και η Κίνα, σε αντιπαράθεση με τα σχέδια των ΗΠΑ και της ΕΕ. Το κουβάρι των αντιθέσεων περιπλέκεται και όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν τα Βαλκάνια ως πεδίο επενδύσεων και κερδοφορίας των οικονομικών ομίλων, έχουν χωθεί μέχρι το λαιμό στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς.

Το ΚΚΕ σε όλα τα συνέδριά του, φυσικά και στο 21ο που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνη, έριχνε πολύ μεγάλο βάρος στη διαρκή μελέτη των διεθνών εξελίξεων, τις οποίες ουδέποτε διαχώρισε με «τείχη» από τις εσωτερικές εξελίξεις. Μέσα από αυτές τις πυκνές εξελίξεις ποιο είναι το κύριο, κατά την άποψή σας, που αναδεικνύεται; Τι προτείνει το ΚΚΕ στον ελληνικό λαό ως κατεύθυνση για την πορεία της χώρας;

Είναι γνωστό πως η εσωτερική και η εξωτερική πολιτική είναι «νύχι κρέας». Η στρατηγική, που υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων κι επιβάλλει συνεχώς πιο σκληρή εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, είναι επόμενο ότι δεν μπορεί να σεβαστεί τα δικαιώματα άλλων λαών. Η «γεωστρατηγική αναβάθμιση» των συμφερόντων της αστικής τάξης αφορά τόσο το εθνικό, όσο και το διεθνές πεδίο. Παντού προβάλλει ο βάρβαρος χαρακτήρας του συστήματος που ζούμε, τα ξεπερασμένα ιστορικά όρια του καπιταλισμού. Ο λαός πληρώνει ακριβά τις καπιταλιστικές κρίσεις και την ανάπτυξη που έχει κριτήριο το κέρδος. Τον καλούν να αποδεχθεί ως μοιραίο να ζει με την υψηλή ανεργία, την υποαπαχόληση και τη φτώχεια, με υποβαθμισμένη Παιδεία για τα παιδιά του, με τραγικές ελλείψεις στο εμπορευματοποιημένο δημόσιο σύστημα Υγείας - Πρόνοιας, με χαμηλούς μισθούς και συντάξεις, με την απειλή του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Σ' αυτές τις συνθήκες είναι πολύ σημαντική η συμπόρευση πλατιών εργατικών-λαϊκών δυνάμεων με το ΚΚΕ, που παλεύει μπροστά στους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες, υπερασπίζεται τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, των βιοπαλαιστών αγροτών και επαγγελματιών, της νεολαίας, συγκρούεται με την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και όλων των αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων, με το κεφάλαιο και την εξουσία του, με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Μέσα σ' αυτόν τον αγώνα θα χτίζεται και θα δυναμώνει μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία, που θα δώσει ώθηση στην υπόθεση της ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, με φάρο την πραγματική διέξοδο για την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Με γερές βάσεις. Η εξουσία στα χέρια του λαού, κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, τα οικονομικά εργαλεία, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό, με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Σ' αυτές τις συνθήκες με αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, μπορούν να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες, να εξασφαλιστεί η ειρηνική πορεία της χώρας, να αναπτύξει αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με άλλα κράτη και λαούς.

 Συνέντευξη στο Αθηναϊκό Πρακτορείο και το δημοσιογράφο Γιώργο Μηλιώνη, έδωσε ο Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής.