Εκείνη την Κυριακή, 23 Νοέμβρη 1947, το στέλεχος του ΚΚΕ, Σπύρος Καλοδίκης, πισώπλατα πυροβολημένος από συνεργάτη της Ασφάλειας, έπεσε νεκρός στην πλατεία των «Εξι Δρόμων», στη Λάρισα.
Τέλη Νοέμβρη 1947 στη Λάρισα. Ο εμφύλιος στην έντασή του. Τμήματα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας δίνουν μάχες ακόμα και στα προάστια της πόλης.
Εχει αρχίσει να νυχτώνει, η παγωνιά δυναμώνει, οι δρόμοι σχεδόν έρημοι. Ο Σπ. Καλοδίκης έφευγε από ένα σπίτι της συνοικίας Αμπελοκήπων, όπου ήταν να γίνει σύσκεψη των ΚΟΒ της πόλης, η οποία αναβλήθηκε για λόγους ασφαλείας. Σε μικρή απόσταση τον ακολουθεί ο Νίκος Παπαρσένος, μέλος της ΚΟΒ συνοικίας Αγίου Νικολάου. Σύμφωνα με δική του αφήγηση, το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ από την οδό Γεωργιάδου τραβάει προς τη γέφυρα του Αλκαζάρ και στρίβει στην πλατεία Τσούγγαρι (σήμερα Τάκη Γαργαλιάνου).
Εκεί, «την είχαν στημένη» αστυνομικοί με πολιτικά. Ανάμεσά τους και ο Μιχάλης Κωσταγιάννης, συνεργάτης της Ασφάλειας, που τον ακολούθησε. Ο Καλοδίκης τον αντιλήφθηκε, αλλά συνέχισε δήθεν αδιάφορος και φτάνοντας στην οδό Παλαιστίνης, άνοιξε το βήμα του κατευθυνόμενος προς την πλατεία «Εξι Δρόμων». Ο Κωσταγιάννης έτρεξε να τον προλάβει και τον έφτασε στην πλατεία. Του ζήτησε την ταυτότητα κι αυτός, ατάραχος, την έδωσε. Φυσικά, ήταν πλαστή σε όλα. Καθώς ο χαφιές την περιεργάζεται, ο Καλοδίκης του δίνει μια γερή γροθιά, τον ρίχνει καταγής κι αρχίζει να τρέχει με κατεύθυνση προς την οδό Σκουφά. Ο ασφαλίτης, μετά τον αιφνιδιασμό, σηκώνεται και αρχίζει να τον καταδιώκει, σφυρίζοντας με την αστυνομική του σφυρίχτρα.
Για κακή του τύχη, στην πρώτη γωνιά που φτάνει για να ξεφύγει, πέφτει πάνω σ’ ένα υπενωμοτάρχη, που επιχειρεί να τον σταματήσει και συμπλέκονται. Εκεί φτάνει ο Κωσταγιάννης και τον πυροβολεί πισώπλατα. Αιμορραγώντας γονατίζει, αλλά πριν πέσει, σηκώνεται — με όσες δυνάμεις του έχουν απομείνει — στητός και ολόρθος, καταπίνει τα σημειώματα που κρατάει στα χέρια του και πριν σωριαστεί αναίσθητος, θέλοντας να μαθευτεί η σύλληψή του για να μην τον εξαφανίσουν, όπως έγινε με άλλους συντρόφους του, φωνάζει δυνατά: «Πατριώτες, είμαι ο Σπύρος Καλοδίκης, Γραμματέας της Οργάνωσης του ΚΚΕ».
Τον μεταφέρουν στο Δημοτικό Νοσοκομείο της Λάρισας. Οι πρώτοι που καταφθάνουν είναι ο διοικητής Χωροφυλακής και ο εισαγγελέας. Πάνω από το στέλεχος του ΚΚΕ, που χαροπαλεύει, στήνεται μια μακάβρια σύσκεψη, προφανώς όχι ανθρώπων, αλλά κανιβάλων. Ζητούμενο είναι να ανοίξουν το στομάχι του για να πάρουν τα σημειώματα που έχει καταπιεί. Καλούν το χειρουργό Ράπτη, κλινικάρχη και σημαίνοντα παράγοντα της Δεξιάς, και του ζητούν να κάνει την επέμβαση.
Ο γιατρός – προς τιμήν του – αρνείται, λέγοντας: «Οσο ζει, δεν μπορώ να διαπράξω ένα τόσο αποτρόπαιο έγκλημα». Αυτή είναι η μία εκδοχή. Αλλά υπάρχει και δεύτερη, που αναφέρει σε βιβλίο του ο αντιστασιακός δημοσιογράφος και συγγραφέας Λάζαρος Αρσενίου, σύμφωνα με την οποία ο γιατρός είπε: «Το πρόβλημα είναι να τον σώσουμε και όχι να τον αποτελειώσουμε».
Η επέμβαση πραγματοποιήθηκε την επομένη μέρα, όταν ο Σπύρος Καλοδίκης έχει υποκύψει στα τραύματά του και ήταν πλέον νεκρός. Αλλά τα σημειώματα είχαν ήδη καταστραφεί από τα γαστρικά υγρά του στομάχου.
Αυτή ήταν και η τελευταία πράξη μιας πλούσιας σε δράση και πολύμορφους αγώνες ζωής, αφιερωμένης στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του λαού, στις Αρχές και τους κανόνες λειτουργίας του Κόμματος.
Μία πραγματική τραγωδία όπως χιλιάδες άλλες γιατί δεν διεκδικήσαμε την εξουσία τον ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944 εγκλωβισμένοι στον καπιταλισμό και για τον ίδιο ακριβώς λόγο δεν ρίξαμε όλο το βάρος στο ΔΣΕ τέλη 1945 όπως πίεζε ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ απο την 1η μέρα. Η ...λαοκρατία ευρωκομουνισμός.... του ΕΑΜ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ κατέστρεψε τα πάντα. ΑΘΑΝΑΤΟΣ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή