Η απολογία του Αύγουστου Σπις – Η διαχρονική απολογία των προλετάριων

Το 1886 στο Σικάγο, τη μέρα της Πρωτομαγιάς οι εργάτες κατέβηκαν σε γενική απεργία διεκδικώντας 8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση, 8 ώρες ύπνο. Η αμερικανική κεφαλαιοκρατία αιματοκύλισε τους εργάτες άγρια και στο τέλος συνέλαβε τους αρχηγούς και τους οδήγησε στην κρεμάλα. Οι πρώτοι ήρωες της πρωτομαγιάς είναι ο Αύγουστος Σπις, o Σαμουήλ Φίλντεν και Αλμπερ Πάρσον, Λουί Λιγκ, Τζωρτζ Εγκελ και Αντολφ Φίσερ, Μάικλ Σβαμπ, Όσκαρ Νίμπι (Όλοι, εκτός του Πάρσονς και του Φίλντεν, ήταν γερμανοί μετανάστες).

***

Η 1η Μάη 1886 στο Σικάγο των ΗΠΑ ήταν μέρα απεργίας. Τη μέρα αυτή νέκρωσαν τα πάντα στην πόλη (εργοστάσια, φορτηγά, τρένα, αποθήκες, οικοδομές), οι εργαζόμενοι κήρυξαν απεργία και συγκεντρώθηκαν για να διεκδικήσουν τα τρία οχτώ: «8 ώρες για δουλειά, 8 ώρες για ανάπαυση και μόρφωση, 8 ώρες για ύπνο».

«Η 1η του Μάη ήταν μια θαυμάσια μέρα. Ο παγωμένος άνεμος της λίμνης, που συχνά ήταν πολύ διαπεραστικός την άνοιξη, ξαφνικά έπεσε και είχε βγει ένας δυνατός ήλιος. Όλα ήταν ήσυχα, τα εργοστάσια άδεια, οι αποθήκες κλειστές, τα φορτηγά βαγόνια αχρησιμοποίητα, οι δρόμοι  έρημοι, οι οικοδομές παρατημένες, δεν έβγαινε καπνός από τα φουγάρα των εργοστασίων και οι μάντρες των ζώων ήταν σιωπηλές. Ήταν Σάββατο, εργάσιμη μέρα. Ομως οι εργάτες γελώντας, κουβεντιάζοντας και ντυμένοι με τα καλά τους, κατευθύνονταν μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, στη λεωφόρο Μίτσιγκαν. Ο δρόμος είχε αποκτήσει ατμόσφαιρα γιορτής… Έξω από τον κύριο όγκο της διαδήλωσης και στους γειτονικούς δρόμους ήταν παραταγμένοι λόχοι αστυνομικών και ειδικών δυνάμεων, έτοιμοι να επιβάλουν “το νόμο και την τάξη”. Σε στρατηγικά σημεία, στις στέγες, ήταν μαζεμένοι αστυνομικοί, Πίνκερτον και αξιωματικοί της εθνοφρουράς, κρατώντας όπλα και άλλα σύνεργα πολέμου. Στους στρατώνες, 1.350 εθνοφρουροί με στολή, οπλισμό και πολυβόλα περίμεναν το σύνθημα για να δράσουν. Σε ένα κεντρικό κτίριο γραφείων μαζεύτηκαν ηγετικά στελέχη της Επιτροπής Πολιτών. Συνεδρίαζαν όλη την ημέρα και έπαιρναν αναφορές από έξω για την επικείμενη σύγκρουση. Αυτοί ήταν το γενικό επιτελείο που συντόνιζε τη μάχη για τη διάσωση του Σικάγου από το κομμουνιστικό οχτάωρο». «Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ» (εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή) των Ρίτσαρντ Ο.Μπόγιερ και Χέρμπερτ Μ.Μόρε.

Γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωναν σε όλη τη χώρα. Περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία. Στο Σικάγο 80.000 απεργούσαν για το οχτάωρο και οι περισσότεροι, είπε ο Σπάις δείχνοντας με συγκίνηση, βρίσκονταν εδώ και περίμεναν να αρχίσει η διαδήλωση. Μια δεύτερη σκέψη πέρασε από το μυαλό του και είπε στον Πάρσονς να διαβάσει το κύριο άρθρο της Μέιλ:

«Στην πόλη μας υπάρχουν δύο επικίνδυνοι κακοποιοί, δύο ακαμάτηδες δειλοί που πάνε να δημιουργήσουν φασαρίες. Ο ένας λέγεται Πάρσονς, ο άλλος Σπάις…

»Θυμηθείτε τα ονόματά τους σήμερα. Παρακολουθήστε τους. Θεωρήστε τους προσωπικά υπεύθυνους για όποια φασαρία δημιουργηθεί. Τιμωρήστε τους παραδειγματικά αν σημειωθούν ταραχές!».

Η διαδήλωση άρχιζε, οι χιλιάδες ξεκινούσαν την πορεία και ο καθένας ένιωθε μέσα του τη δύναμη, την τεράστια δύναμη της αλληλεγγύης… όλοι αποφασισμένοι στη διεκδίκηση του οχτάωρου.

Ο Πάρσονς βάδιζε κοντά στην κεφαλή της πορείας… Η πορεία κατευθύνθηκε προς τη λίμνη Φροντ, όπου θα γίνονταν ομιλίες στα αγγλικά, στα τσέχικα, στα γερμανικά και τα πολωνικά. Ο Πάρσονς μίλησε για την ακατανίκητη δύναμη της ενωμένης εργατικής τάξης. Ο Σπάις, τριάντα ενός χρόνων, εκδότης της γερμανόφωνης εργατικής εφημερίδας Αρμπάιτερ – Τσάιτουνγκ και εξίσου εύγλωττος στη μητρική του γλώσσα και στα αγγλικά, ήταν πολύ αγαπητός στους συγκεντρωμένους… Καθώς τα χειροκροτήματα για τον Σπάις έσβηναν, η Πρωτομαγιά ανήκε πια στο παρελθόν.

Το πρώτο αίμα χύθηκε δύο ημέρες αργότερα έξω από το εργοστάσιο θεριστικών μηχανών ΜακΚόρμικ στο Σικάγο. Απεργοσπάστες προσπάθησαν να διασπάσουν τον απεργιακό κλοιό και ακολούθησε συμπλοκή. Η Αστυνομία και οι μπράβοι της επιχείρησης επενέβησαν δυναμικά.

Η αστυνομία, σύμφωνα με έναν αυτόπτη μάρτυρα, «άρχισε να πυροβολεί τους εργάτες πισώπλατα. Μερικοί άντρες και αγόρια σκοτώθηκαν καθώς έτρεχαν να φύγουν». Οι νεκροί ήταν έξι. Ο Σπάις, που μιλούσε εκεί κοντά σε συγκέντρωση απεργών εργατών ξυλουργείων, είδε τη σφαγή και το ανέφερε στους συντρόφους του. Αποφασίστηκε να οργανωθεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την αστυνομική βία, το επόμενο βράδυ στην πλατεία Χεϊμάρκετ… (Σε επόμενη ανάρτηση θα δημοσιεύσουμε την προκήρυξή τους)

Στην πλατεία Χαϊμάρκετ την ώρα που ο απεργός Αύγουστος Σπάις μιλούσε στους απεργούς, η αστυνομία απαιτεί από το πλήθος να διαλυθεί και ξαφνικά συμβαίνει ένα στημένο σε βάρος των απεργών περιστατικό: εκρήγνυται μια βόμβα. Η Αστυνομία επιτίθεται με όπλα και πυροβολώντας βάφει με αίμα το χώρο της συγκέντρωσης.

Οι εφημερίδες της εποχής, καλά «δασκαλεμένες» εκδίδονται την επόμενη μέρα με τίτλους όπως «Αίμα Τώρα», «Πρώτα κρεμάστε τους και μετά δικάστε τους». Την απάντησή τους τη δίνουν οι εργαζόμενοι μέσα από την απολογία του Αύγουστου Σπάις στη δίκη που ακολούθησε.

Ήταν τέτοια η αυθαιρεσία και τόσο προφανής η διάθεση εκδίκησης από τη μεριά της κεφαλαιοκρατίας που η δίκη παρωδία των οκτώ θεωρείται ως μία από τις σοβαρότερες υποθέσεις κακοδικίας στην ιστορία των ΗΠΑ.
Η δίκη τους έγινε στις 21 Ιουνίου χωρίς να προσκομιστεί κανέναν στοιχείο που να τους συνδέει με την κατηγορία. Οι ένορκοι εξέδωσαν την ετυμηγορία τους στις 20 Αυγούστου 1886 κι έκριναν ενόχους και τους οκτώ κατηγορούμενους. Οι Σπις, Έγκελ, Φίσερ, Λινγκ, Σβαμπ, Φίλντεν και Πάρσονς καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ ο Νίμπι σε κάθειρξη 15 ετών. Μετά την εξάντληση και του τελευταίου ενδίκου μέσου, ο κυβερνήτης της Πολιτείας του Ιλινόις, Ρίτσαρντ Όγκλεσμπι, μετέτρεψε σε ισόβια τις θανατικές ποινές των Σβαμπ και Φίλντεν, ενώ ο Λινκ επιλέγει ένα διαφορετικό τέλος. Λίγο πριν εκτελεστεί καπνίζει ένα τελευταίο τσιγάρο με εκρηκτική ύλη…. Έτσι, στις 11 Νοεμβρίου 1887 οι Σπις, Πάρσονς, Φίσερ και Έγκελ οδηγήθηκαν στην αγχόνη, τραγουδώντας τη «Μασσαλιώτιδα».

Η απολογία του Αύγουστου Σπις

Κύριε Δικαστές

Αν σας περνάει η ιδέα στα σοβαρά, πως με τις κρεμάλες σας μπορείτε να σταματήσετε ττο κίνημα που εξωθεί εκατομμύρια  γονατισμένων από την καταπίεση εργατών στην εξέγερση, πλανάσθε μα την Αλήθεια.

ΚΡΕΜΑΣΤΕ ΜΑΣ ΜΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. Αν εσείς είσθε τυφλοί και δεν μπορείτε να το δείτε, ακούστε να σας πω εγώ.

Γύρω σας, κάτω σας, δίπλα σας, πάνω σας, από όλες τις μεριές, ξαπλώνεται μια τεράστια φωτιά. Θέλετε να μη τη βλέπετε; Δικαίωμα σας. Μα δε θα την αποφύγετε. Θέλετε να απαλλαγείτε μια για πάντα απ’ όλους εμάς τους «ΣΥΝΩΜΟΤΕΣ», κάντε το.

Απαλλαγείτε όμως πρώτ’ απ’ όλα, απ’ αυτά το αφεντικά της βιομηχανίας που δημιούργησαν την ανήθικη περιουσία τους, με το κλεμμένο αντίτιμο της εργασίας που δεν πληρώθηκε. Μέσα στο ΣΥΣΤΗΜΑ σας οι μηχανές σας φέρνουν την υπερπαραγωγή που οδηγεί τον πραγματικό παραγωγό στην ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ και στο ΘΑΝΑΤΟ. Είναι αυτό που σεις αποκαλείτε ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ. «ΕΘΝΙΚΟΥ» ΤΙ ΕΙΡΩΝΕΙΑ! Τη χώρα μερικών προνομιούχων του Έθνους να λέτε!

Θέλετε ννα διαμορφώσετε την κατάσταση; ΚΑΤΑΡΓΗΣΤΕ πρώτα απ’ όλα εσάς τους ίδιους, τον εαυτό σας, γιατί Σεις με τη συμπεριφορά σας απέναντι των εργατών είσθε οι πρώτοι ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ.

ΚΑΤΑΡΓΗΣΤΕ ΤΗΝ ΑΡΠΑΓΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ αυτό είναι το καθήκον σας. ΚΑΤΑΡΓΗΣΤΕ αυτούς τους 50-100-200 ανθρώπους που θέλουν να απολαμβάνουν το παν, χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτε. Απ’ αυτή την τάξη εμείς πάμε να ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΜΕ.

ΚΟΙΤΑΧΤΕ ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ (ΠΛΑΙΣΙΟ;) ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ. Οι εργάτες έχουν πετσοκοφτεί και ΣΕΙΣ ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ και ΕΥΓΕΝΙΚΟΙ ΜΟΥ ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΔΕΣ, ΣΕΙΣ ΕΙΣΘΕ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΓΥΠΕΣ που τρώτε τις σάρκες των πτωμάτων. Θα θέλατε να κάνουμε μαζί μια βόλτα στα στενοσόκακα τούτης της πολιτείας;  Όπου ξεμετρούνε τις μέρες τους οι αληθινοί ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ του ΠΛΟΥΤΟΥ; Ας κατεβούμε μαζί στις ΜΙΝΕΣ του ΧΟΚΙΓΚ ΝΑΛΕΫ

Να, βλέπετε δεν υπάρχουν εδώ άνθρωποι. Υπάρχουν πτώματα μάλλον που μπορούμε να πούμε πως έχει αρχίσει η αποσύνθεσή τους.

Η γενική κρατικοποιήση των μέσων παραγωγής γίνεται αναπόφευκτη ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ, πρέπει επιτέλους ν’ αρχίσει η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ και της ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ. Εκείνοι που λένε τούτο είναι δικό μας πρέπει να τα ιδούν όλα κοινά, για το καλό όλων κι αυτό θα γίνει μια μέρα, είτε το θέλετε είτε δεν το θέλετε.  Η ιστορία διδάσκει πως ότι ήτανε νε γίνει έγινε. Οποιος λέει ιδιωτική βιομηχανία λέει αναρχούμενη οικονομία. Μετρημένοι άνθρωποι χρησιμοποιούν προς όφελός τους τι εφευρέσεις και τα επινοήματα του Νου.

Ο κόσμος είναι για τους λίγους, γύρω από τους οποίους πέφτουν οι άνθρωποι θύματα του πλούτου. Με τις μηχανές τους μετατρέπουν το ανθρώπινο αίμα σε βόλους χρυσαφιού. Με την πολλή δουλειά ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ τις γυναίκες και τους ανήλικους. Με την ανεργία ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ τα θύματα των μηχανών της. Κι αυτοί οι άνθρωποι λέγονται ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ. ΘΑΥΜΑΣΤΕ τους ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

ΚΑΤΗΓΡΟΥΜΕΘΑ ΠΩΣ ΠΑΡΑΒΗΚΑΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ.

ΝΑΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΒΗΚΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΣΤΟ ΛΑΟ ΚΑΤΑ ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟΝ ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΒΛΕΠΟΥΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ Σ’ ΕΝΑ ΣΚΟΠΟ. ΝΑ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΟΥΝ ΣΕ ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΙΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΠΟΥ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ.

Οι ιδέες αυτές που υπερασπίζω είναι δικές μου. Είναι ένα κομμάτι από τον ίδιο τον εαυτόν μου.

Πώς είναι δυνατόν να τις εγκαταλείψω;

Ρούχα είναι να τα βγάλεις και να τα παρατήσεις.

Μα κι αν μπορούσα ακόμα, πάλι δε θα τις άφηνα. Δεν είναι λοιπόν αφέλεια εκ μέρους σας να νομίζετε ότι μπορείτε ν’ απαλλαγείτε σεις από τις ιδέες αυτές που κερδίζουν έδαφος από μέρα με τη μέρα, στέλνοντας μας στην κρεμάλα; Αν το να λες την αλήθεια πρέπει να τιμωρείσαι με θάνατο, ΕΜΕΙΣ ΔΕ ΘΑ ΠΑΨΟΥΜΕ ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΟΣΟΥΣ ΘΑΝΑΤΟΥΣ ΚΙ ΑΝ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΕ.

Σας περιφρονούμε στο θάνατο.

Εμπρός, καλέστε το δήμιο. Η αλήθεια που κρεμάστηκε στο πρόσωπο του Χριστού, του ΣΩΚΡΑΤΗ, του Τζιορντάνο Μπρούνο, του Χιούζ, του Γαλιλαίου, ζει ακόμη. Δεν πέθανε. Πολλοί άλλο που αποτελούμε ετέρμονη λεγεώνα, μας πρόλαβα σε τούτη την οδό.

ΚΟΙΤΑΤΕ ΜΑΣ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΚΑΘ’ ΟΛΑ

ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗ ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΠΟΡΕΙΑ

 Ηρακλής Κακαβάνης