Διευθετήσεις ΝΑΤΟικής κοπής

Η συζήτηση για τους όρους μιας ΝΑΤΟικής διευθέτησης στην περιοχή, που θα περιλάβει τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, με όχημα τις «πλατφόρμες συνεννόησης» της ευρωατλαντικής συμμαχίας, επανέρχεται στο προσκήνιο με αφορμή την επικείμενη επανάληψη των διαπραγματεύσεων για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, αλλά και τις αποκαλύψεις πρώην διπλωματών σχετικά με το περιεχόμενο των συνομιλιών ανάμεσα σε προηγούμενες κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας.

Η «αποκάλυψη» ότι στις διερευνητικές επαφές με την Τουρκία η ελληνική πλευρά είχε προτείνει την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 10 αντί στα 12 ναυτικά μίλια για να υπάρξει συμβιβασμός και να «ξεκολλήσει» η διαπραγμάτευση, δεν είναι καινούργια.

Στην παρούσα φάση, αξιοποιείται σαν «καταλύτης» για να αναθερμαίνεται η συζήτηση και να στρώνεται το έδαφος για τις προϋποθέσεις που θα διευκολύνουν έναν συμβιβασμό με την Τουρκία, αλλά κυρίως για τους όρους που θα πρέπει να περιλαμβάνει, ώστε να διασφαλίζεται η συνοχή στη ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ, σε συνθήκες όξυνσης των ανταγωνισμών στην περιοχή, κυρίως με Κίνα και Ρωσία.

Αυτό κυριάρχησε σε όλες τις φάσεις του ελληνοτουρκικού διαλόγου και αυτόν τον στόχο υπηρετούν όλες διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις. Ολα τα υπόλοιπα αφορούν διαφορετικές πλευρές της αντιπαράθεσης για το πώς θα διασφαλιστούν καλύτερα τα συμφέροντα της αστικής τάξης: Με έναν συμβιβασμό που θα περιλαμβάνει διακριτές παραχωρήσεις, όπως υπαγορεύει μια πιο κοσμοπολίτικη αντίληψη για την εξωτερική πολιτική; `Η με ένα παρατεταμένο παζάρι για μεγαλύτερα ανταλλάγματα, που μπορεί όμως να οδηγήσει «de facto» σε πιο επώδυνους συμβιβασμούς;

Πρόκειται για πλευρές του ίδιου αντιλαϊκού νομίσματος, όπως έχει αποδείξει έως τώρα η ιστορία του Κυπριακού και των ελληνοτουρκικών σχέσεων, όπου οι δύο αντιλήψεις άλλοτε συμπλέκονται και άλλοτε εναλλάσσονται, χωρίς ποτέ να διασφαλίζονται τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: Αυτά βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στη δίνη των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδίων και ανταγωνισμών, με το γκριζάρισμα του Αιγαίου, της Ανατ. Μεσογείου και της κυπριακής ΑΟΖ, εκθέτοντας σε μεγάλο κίνδυνο τον ελληνικό, τον κυπριακό και τους άλλους λαούς της περιοχής.

Μπορεί λοιπόν οι μεν να κατηγορούν τους δε για «μειοδοσία», ή αντίστροφα για «μαξιμαλισμό», η αλήθεια είναι όμως ότι όλοι έχουν «κορόνα στο κεφάλι τους» την επιθετική διεύρυνση του ρόλου της ελληνικής αστικής τάξης στον ανταγωνισμό της με την τουρκική, για αναβαθμισμένους ρόλους στον αμερικανοΝΑΤΟικό έλεγχο των δρόμων του εμπορίου, της Ενέργειας και των σφαιρών επιρροής στην περιοχή, απέναντι στους άλλους ισχυρούς παγκόσμιους «παίχτες».

Γι' αυτό η αστική τάξη, τα κόμματα και τα επιτελεία της, ανεξάρτητα από το ποια «αντίληψη» κυριαρχεί κάθε φορά στα παζάρια με την Τουρκία, συνασπίζονται για να αντιμετωπίσουν το δίκαιο λαϊκό αίτημα για ειρήνη και ασφάλεια στην περιοχή, με απεμπλοκή από τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς. «Πυροβολούν ομαδόν» τις διεκδικήσεις σωματείων και φορέων να κλείσουν τώρα όλες οι βάσεις, να πάψει η χώρα να αποτελεί πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, να επιστρέψουν όλες οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές όπου Γης.

Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που προσπαθούν να κρύψουν πίσω από τη δεδομένη επιθετικότητα της ελληνικής αστικής τάξης τον επικίνδυνο αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, τους οξυμένους ανταγωνισμούς στους οποίους είναι βαθιά μπλεγμένη η χώρα, ως μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, των άλλων διεθνών συμμαχιών του κεφαλαίου. Με τη στάση τους εξωραΐζουν και διευκολύνουν τους ευρωατλαντικούς συμβιβασμούς, που πλασάρονται με το περιτύλιγμα του «win win» για τις αστικές τάξεις των δύο κρατών, σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, που αμφισβητεί ανοιχτά η «σύμμαχος» Τουρκία.

Στο τραπέζι του αμερικανοΝΑΤΟικού «διαλόγου» η τράπουλα είναι σημαδεμένη σε βάρος των λαών. Οποιοσδήποτε συμβιβασμός δεν πρόκειται να εκτονώσει τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς αλλά θα αποτελέσει αφετηρία για τους επόμενους. Μόνο η πάλη των εργαζομένων και του λαού για απεμπλοκή από τα σχέδια και τις συμμαχίες της αστικής τάξης, ενάντια στην ίδια την εξουσία της, μπορεί να δώσει διέξοδο.