Ουκρανία: «Λοιπόν, πώς τα περνάτε με τον καπιταλισμό;»…

(*) Το άρθρο που ακολουθεί γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στις 27/2/2014 (enikos.gr). Πριν από 8 χρόνια. Ηταν οι ημέρες που γραφόταν το πρώτο κεφάλαιο της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στην Ουκρανία. Ακολούθησαν τα γεγονότα στην Κριμαία, η σφαγή του λαού της Ουκρανίας στις ανατολικές επαρχίες της χώρας, οι εξελίξεις στο Ντομπάς. Η ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ – ΕΕ, που έφτασαν να προωθούν τα σχέδιά τους ενισχύοντας τα ναζιστικά και ακροδεξιά κατακάθια του Κιέβο, σε συνδυασμό με την αντιπαράθεση με τη Ρωσία, αποτέλεσε το πρελούδιο των σημερινών εξελίξεων. Το άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου δίνει την εικόνα που διαμορφώθηκε στη χώρα κατά την έναρξη των γεγονότων.

***

Ουκρανία: «Λοιπόν, πώς τα περνάτε με τον καπιταλισμό;»…

Ας δούμε μερικά κομμάτια του παζλ των εξελίξεων στην Ουκρανία, παρακολουθώντας την ανθρωπογεωγραφία της λεγόμενης «αντιπολίτευσης» και τα μπουμπούκια που την συνθέτουν:

Α) Ο τύπος της φωτογραφίας ονομάζεται Αρσένι Γιατσένιουκ.

 

 Ο τύπος αυτός, που τον βλέπουμε να αποδίδει στους οπαδούς του άψογο… αρχαιοελληνικό χαιρετισμό, αναλαμβάνει τη θέση του πρωθυπουργού της Ουκρανίας. Αυτός ο τύπος, που τελεί υπό τη σκέπη της δημοκρατικής ΕΕ και της ακόμα πιο δημοκρατικής Αμερικής, είναι παλιός γνώριμος των αφεντικών του. Στην επόμενη φωτογραφία τον βλέπουμε σε τρυφερό (πλην επαγγελματικό)  τετ α τετ με την πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, την Κοντολίζα Ράις.

   Θυμίζουμε ότι η δημοκράτισσα Κοντολίζα Ράις είναι αυτή που ως υπουργός των κυβερνήσεων του Μπους κατέσφαξε το Ιράκ και όχι μόνο. Επισημαίνουμε, επίσης, ότι στις δημόσιες συναντήσεις τους τύποι σαν τον Γιατσένιουκ και τη Ράις δεν χαιρετιούνται ναζιστικά. Περιορίζονται στις χειραψίες…

 

Ο τύπος αυτός, πρόεδρος του ουκρανικού κοινοβουλίου μέχρι πρότινος, που προωθείται δημοκρατικότατα για πρωθυπουργός της Ουκρανίας, παρότι με τη λεγόμενη «Πορτοκαλί Επανάσταση» παρέλασε από διάφορες θέσεις (όπως του υπουργού Οικονομικών και Εξωτερικών – σημειωτέον: αυτός ήταν που πρόσδεσε την Ουκρανία στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και ξεκίνησε τη διαδικασία ένταξης της Ουκρανίας στην ΕΕ), δείτε πόσο λαοπρόβλητος είναι: Όταν έθεσε το 2010 υποψηφιότητα για πρόεδρος της Ουκρανίας σε πανουκρανικό επίπεδο δεν κατόρθωσε να πάρει πάνω από το 7% των ψήφων. Μάλιστα στο Κίεβο ψηφίστηκε από το 0,34% των ψηφοφόρων, στη δε Κριμαία, όπου είχε χρηματίσει και «περιφερειάρχης», έλαβε το εκκωφαντικό… 0,02% των ψήφων.

   Δυο χρόνια αργότερα προσχώρησε στο κόμμα «Πατρίδα» ως τσιράκι της πρώην πρωθυπουργού Γιούλια Τιμοσένκο, η οποία εκτός από «ηρωίδα» υπήρξε κατά τη θητεία της και συνώνυμο της διαφθοράς… 

   Με την ανακοίνωση της πρωθυπουργοποίησής του, ο τύπος αυτός έκανε δυο δηλώσεις. Η πρώτη ήταν πως «πρέπει άμεσα να συνάψουμε συμφωνία για ένα πρόγραμμα συνεργασίας με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Η δεύτερη, μιλώντας στο BBC, πως «πρόκειται να λάβουμε εξαιρετικά αντιλαϊκά μέτρα…».           

   Και κάτι ακόμα: Πριν από περίπου δυο εβδομάδες, έκανε τον γύρο του κόσμου η μαγνητοφωνημένη συνομιλία της υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Βικτόρια Νούλαντ με τον Αμερικανό πρέσβη στο Κίεβο. Η κυρία υφυπουργός, δίνοντας τόσο το στίγμα των επιθυμιών των ΗΠΑ για την εξέλιξη της κρίσης στην Ουκρανία, όσο και των αντιπαραθέσεων των Αμερικανών με την ΕΕ, αλλά και περιγράφοντας με ενάργεια τις δημοκρατικές διαδικασίες που ακολουθούνται στην Ουκρανία, ακούγεται να δίνει σαφείς οδηγίες στον πολιτικό της υφιστάμενο. Του είπε: «Γ@μ@ την ΕΕ, εμείς θέλουμε τον Γιατσένιουκ»… 

    ***

Β) Ο τύπος της επόμενης φωτογραφίας, αυτός που βρίσκεται αριστερά από τον Αμερικανό γερουσιαστή και υποψήφιο για την προεδρία των ΗΠΑ, τον ΜακΚέιν, ονομάζεται  Όλεχ Τιαγκνιμπόκ.

 Ο τύπος αυτός, εκλεκτό μέλος της ουκρανικής αντιπολίτευσης, ηγείται του κόμματος «Σβόμποντα» (Ελευθερία). Μόνο που το κόμμα του δεν λεγόταν πάντα έτσι. Μέχρι τη δεκαετία του 2000 είχε άλλο όνομα. Λεγόταν «Εθνικοσοσιαλιστικό»… Το «Σβόμποντα» δεν συνιστά παρά την πολιτική ομπρέλα του λεγόμενου «Δεξιού Τομέα». 

 

Τα φασιστόμουτρα του «Δεξιού Τομέα», με τα ναζιστικά τους περιβραχιόνια, τις στρατιωτικές στολές παραλλαγής και σε πλήρη εξάρτυση, στους δρόμους του Κιέβου…

   Ο «Δεξιός Τομέας», που με τα μέλη του με όπλα και λοστάρια πρωτοστατεί στο πλιάτσικο, στην τρομοκρατία και στην πυρπόληση κτιρίων στην Ουκρανία, απαρτίζεται από κάθε λογής λουμπεναριό και φασιστικό κατακάθι της ουκρανικής κοινωνίας. Αποτελεί τον ένοπλο βραχίονα της ναζιστικής ακροδεξιάς. Επιδίδεται σε λαμπαδηδρομίες στους δρόμους του Κιέβου στα πρότυπα της Κου Κλουξ Κλαν. Διατηρεί «αδελφικές» σχέσεις με το φασιστικό κόμμα «Jobbik» της Ουγγαρίας, με το κόμμα της Λεπέν στη Γαλλία, με το φασιστικό «Forza Nuova»της Ιταλίας, με το ναζιστικό «Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα» της Γερμανίας. Σύμφωνα με τη λίστα του διεθνούς Κέντρου Βίζενταλ, το «Σβόμποντα» του Τιαγκνιμπόκ κατατάσσεται στην πρώτη δεκάδα των ανά τον κόσμο αντισημιτικών μορφωμάτων. 

   Αυτό το κόμμα, που υιοθετήθηκε από τη Δύση ως φορέας της «δημοκρατίας» στην Ουκρανία και που στις συγκεντρώσεις του τρέχει ο ΜακΚέιν, έχει για ήρωα τον διαβόητο Στέπαν Μπαντέρα. Διοργανώνει μάλιστα και πορείες με πορτρέτα του Μπαντέρα στους δρόμους της Ουκρανίας, όπως αυτό πίσω από το λεβεντόπαιδο με το τσουλούφι της φωτογραφίας.

 

 Σημείωση 1η: Ο Στέπαν Μπαντέρα ήταν ένα καθίκι, συνεργάτης των Γερμανών ναζί της περίοδο της εισβολής του Χίτλερ στη Σοβιετική Ένωση. Κάτι σαν τους «δικούς μας» δωσίλογους και ταγματασφαλίτες, δηλαδή…

   Σημείωση 2η: Για να έχουμε μια ιδέα πως η «δημοκρατία» και η Δύση – ως εγγυητής της – προάγουν και αναθρέφουν τον φασισμό πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι αμέσως μετά τη λεγόμενη «Πορτοκαλί Επανάσταση» το 2004, ο τότε εκλεκτός του ευρωατλαντισμού πρόεδρος της Ουκρανίας, ο Βίκτορ Γιούσενκο, είχε ανακηρύξει επίσημα τον Μπαντέρα, όπως και τον ναζιστή ομοϊδεάτη του, τον Σούκεβιτς, «ήρωες της Ουκρανίας»…

   Σημείωση 3η: Το κόμμα «Πατρίδα» της Γιούλια Τιμοσένκο (που τόσο την αγαπούν οι Γερμανοί…), της «ηρωίδας» που ήταν στη φυλακή για απάτες και υπεξαιρέσεις και από το οποίο προέρχεται ο νέος πρωθυπουργός της Ουκρανίας (που τόσο τον αγαπούν οι Αμερικάνοι…), στις τελευταίες εκλογές συμμάχησε με το ναζιστικό «Σβόμποντα» γεγονός που άνοιξε τον δρόμο, ώστε οι ναζί να μπουν στο ουκρανικό κοινοβούλιο…                                             

    ***

   Γ) Ο τρίτος της παρέας που μάχεται για την εμπέδωση των ευρωπαϊκών άμα τε και δημοκρατικών αξιών στην Ουκρανία ονομάζεται Βιτάλι Κλίτσκο.

   Το παλικάρι, που ήταν πυγμάχος και δημιούργησε το κόμμα «Γροθιά», αν και έχει αμερικανική υπηκοότητα, ενδιαφέρεται βασικά για την προώθηση στην Ουκρανία των γερμανικών… αξιών. Άλλωστε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στο σπίτι του στη Γερμανία τα έχει περάσει, από το «Ίδρυμα Konrad Adenauer» του ανατέθηκε να ηγηθεί ακροδεξιού μορφώματος με αποστολή την «γερμανοποίηση» της Ουκρανίας και φυσικά είναι πάντα ευπρόσδεκτος από την κυρία Μέρκελ, η οποία κάνει πολύ κέφι όταν τον συναντά…

 

Η κυρία Μέρκελ με τον Κλίτσκο (εκ δεξιών της), αλλά και τον Γιατσένιουκ (εξ αριστερών της) σε χαρούμενες στιγμές…

    Δ) Όλοι αυτοί οι τύποι τώρα, ο Γιατσένιουκ, ο Τιαγκνιμπόκ και ο Κλίτσκο, ως ηγέτες της αντιπολίτευσης, συγκροτούν το αγλάισμα της επιδοτούμενης από τις ΗΠΑ και την ΕΕ… δημοκρατίας στην Ουκρανία. Μάλιστα, ήδη πριν από τα γεγονότα, είχαν ανακοινώσει ότι θα κατέβαιναν μαζί στις επόμενες προεδρικές εκλογές.

 

Τα τρία αγαπημένα και «δημοκρατικά» παιδιά της Δύσης (ο ναζί, ο φασίστας και ο κρυφοφασίστας), μαζί. Και στη μέση η κυρία Νούλαντ. Η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ…

   Όσο για τις πρώτες κιόλας κινήσεις της κυβέρνησης που συγκροτούν ή στηρίζουν από κοινού τα «δημοκρατικά» παιδιά, είναι οι εξής: 

• Προώθηση νόμου για την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας.
• Προώθηση νόμου για την κατάργηση κάθε απαγόρευσης που περιορίζει την ναζιστική προπαγάνδα. 
• Προώθηση νόμου με τον οποίο η διοίκηση του υπουργείου Εσωτερικών παραδίδεται στους ναζί του «Δεξιού Τομέα».
• Κάλεσμα στο ΝΑΤΟ να παράσχει βοήθεια στην Ουκρανία στο οποίο άμεσα ανταποκρίθηκε ο ΓΓ του ΝΑΤΟ, ο Ράσμουσεν, ο οποίος και δήλωσε: «Είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε να στηρίζουμε την Ουκρανία για τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις της» προσθέτοντας ότι το ΝΑΤΟ εγγυάται «την εθνική κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας» (σσ: αξίες ευρύτατα γνωστό ότι εμπνέουν το ΝΑΤΟ αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά από την Κύπρο μέχρι τη Γιουγκοσλαβία, κι από το Ιράκ μέχρι τη Λιβύη και το Αφγανιστάν…). 

Η απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι μια σωστή σκέψη εκ μέρους των «δημοκρατών» της Ουκρανίας και των ευρωαμερικανών φίλων τους. Βλέπετε εκεί οι κομμουνιστές γεμίζουν τους δρόμους των πόλεων με αφίσες όπως αυτή με την εικόνα του Λένιν, ο οποίος «ρωτά» τους κατοίκους: «Λοιπόν, πώς τα περνάτε με τον καπιταλισμό;»…

    ***

Ορισμένες σκέψεις: 

   Πρώτο: Η Ουκρανία περνά μια από τις πιο δραματικές στιγμές στην ιστορία της. Μάζες ανθρώπων βγήκαν στους δρόμους εκφράζοντας τη βαθιά κοινωνική δυσαρέσκεια και την απέχθειά τους προς το καθεστώς της κλίκας του Γιανουκόβιτς. Αυτή η κλίκα, υπηρέτησε τον πλουτισμό της ως βαστάζος εκείνης της μερίδας των εκμεταλλευτών του ουκρανικού λαού, που έχουν συνδέσει τα κέρδη τους και το ιδιοτελές συμφέρον τους με τον ρώσικο ιμπεριαλισμό. 

   Δεύτερο: Η άλλη κλίκα, της άλλης μερίδας των ολιγαρχών, που έχουν συνδέσει τα κέρδη τους με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, προωθεί τα δικά της σχέδια μέσα από την ωμή επέμβαση της Δύσης στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας. Για τα συμφέροντά της δεν διστάζει να αναγορεύσει σε «δημοκράτες» και «απελευθερωτές» το σκυλολόι των ναζιστικών, εθνικιστικών, φιλοαμερικανικών και φιλογερμανικών κομμάτων και μορφωμάτων. 

   Τρίτο: Ο ουκρανικός λαός, λόγω της απουσίας κινήματος με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, εγκλωβίστηκε ανάμεσα σε αυτές τις δυο κλίκες και χρησιμοποιήθηκε ως πιόνι της γεωστρατηγικής σκακιέρας και ως πυροκροτητής για ελεγχόμενες από το σύστημα πολιτικές ανατροπές που περιορίζονται στην εναλλαγή των διεφθαρμένων ανδρείκελων.

   Τέταρτο: Παρότι ο λαός στην Ουκρανία συντάσσεται κάτω από σημαίες ξένες, και όχι τις σημαίες των δικών του συμφερόντων, βλέπουμε ότι οι ΕΕ, ΗΠΑ, Ρωσία, στο πλαίσιο της ενδοκαπταλιστικής και ενδοιμπεριαλιστικής τους σύγκρουσης παρεμβαίνουν με τον οξύ τρόπο που παρεμβαίνουν. Το γεγονός ότι  εκδηλώθηκε μία τέτοια αντίδραση από μέρους του ξένου παράγοντα (ένοπλη παρέμβαση, αξιοποίηση του ναζισμού και ανάδειξή του σε πολιτικό παράγοντα κλπ) καθιστά σαφή τον τρόπο που οι δυνάμεις αυτές θα αντιδράσουν (όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά οπουδήποτε) στο ενδεχόμενο διεκδίκησης και εφαρμογής από το λαό, από τον κάθε λαό, ενός πραγματικά φιλολαϊκού προγράμματος. Πόσο μάλλον ενός προγράμματος που θα αφαιρεί την εξουσία από τους ολιγάρχες. Η επέμβασή τους στην περίπτωση αυτή θα είναι εκατοντάδες φορές πιο σφοδρή. Αυτό σημαίνει αποδοχή της «μοίρας» μας; Όχι. Αυτό σημαίνει ότι: Μόνο ένας στην συντριπτική του πλειοψηφία ενωμένος, συνειδητοποιημένος, οργανωμένος, χειραφετημένος πολιτικά και αποφασισμένος λαός μπορεί να διεκδικήσει το δίκιο του. Μόνο έτσι μπορεί να κάνει τους εχθρούς του να σκεφτούν το τίμημα που θα καταβάλουν, αν επιχειρήσουν να υποσκάψουν με μη ειρηνικό τρόπο τις λαϊκές επιλογές. Να αποτρέψει τις έξωθεν και έσωθεν παρεμβάσεις. Αυτή είναι η μόνη προϋπόθεση που υπάρχει: Ο ενωμένος, συνειδητοποιημένος, οργανωμένος και ταξικά αποφασισμένος λαός. Το ερώτημα που μας αφορά ως Ελλάδα και τίθεται ειδικά προς τους κάθε είδους των εξ ημών αριστερών, είναι: Αυτή η προϋπόθεση εξασφαλίζεται όταν η συνείδηση του λαού διαμορφώνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να θεωρεί ως «φίλους» τους εχθρούς του; 

   Πέμπτο: Οι προηγούμενες εκλογές στην Ουκρανία έγιναν σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα και σύμφωνα με αυτή τη λογική προέκυψε μία «δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση». Τα όσα συνέβησαν εκεί, όμως, η ωμή επέμβαση της ΕΕ και των ΗΠΑ, οι διαδηλώσεις με τη συμμετοχή του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, της υπεύθυνης για την εξωτερική πολιτική της ΕΕ, των Αμερικανών αξιωματούχων και λοιπών, η ωμή ένοπλη βία με την χρησιμοποίηση των φασιστικών και ακροδεξιών κομμάτων στην πρώτη γραμμή κλπ, αποσιωπήθηκαν ή πέρασαν στα ψιλά από την διεθνή και ελληνική ειδησιογραφία. Αυτό, τι άλλο αποδεικνύει από την υποκρισία ορισμένων για το πως αντιλαμβάνονται το θέμα της νομιμότητας; Θυμόμαστε όλοι, για παράδειγμα, εκείνα τα «καταδικάζουμε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται», ή τα άλλα από τον κύριο Μητσοτάκη μέχρι τον κύριο Πρετεντέρη γύρω από το θέμα της «τήρησης και σεβασμού του Συντάγματος» κλπ. Αλλά πώς και τους διαφεύγει; Στην Ουκρανία τόσο ο εκλεγμένος πρόεδρος, όσο και το ισχύον Σύνταγμα καταργήθηκαν με τρόπο έκδηλα αντίθετο από τον προβλεπόμενο από την ισχύουσα «νομιμότητα». Κάτι που δεν είδαμε να ενοχλεί ιδιαίτερα τους «ουκρανολόγους» στα εγχώρια ΜΜΕ. Υποψιαζόμαστε, λοιπόν, ότι για ορισμένους το ασίγαστο πάθος που επιδεικνύουν για την «τήρηση της νομιμότητας» αναβλύζει από μέσα τους μόνο όταν πρόκειται για εκείνη την νομιμότητα που οι ίδιοι γουστάρουν.

   Έκτο:  Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Τουτέστιν: Εμείς, οι υπόλοιποι, που όταν απεργούμε ή διαδηλώνουμε ακούμε μύδρους από τους «εισαγγελείς» ότι «διασαλεύουμε τη νομιμότητα», δεν έχουμε παρά να κρατήσουμε την ανομολόγητη παραδοχή των νομιμοφρόνων κατηγόρων μας. Την παραδοχή τους όπως αυτή απορρέει από τη στάση τους στην Ουκρανία, η οποία ταυτόχρονα, συνιστά και τον εφιάλτη τους: Ότι η πλειοψηφία του λαού – αφού και κατά το αστικό Σύνταγμα ο λαός είναι κυρίαρχος και πηγή όλων των εξουσιών – είναι εκείνη η δύναμη που με τη θέλησή της μπορεί και δικαιούται, τελικά, όταν το αποφασίσει, να ανατρέψει τα πάντα.