Ο ... ταπεινός ιστορικός Ρατσένκο και η κοπριά στα λάχανα

 
«Αλίμονο, οι άνθρωποι σύντομα θα ανακαλύψουν πως αντί να είμαι ο μεγάλος αντικομμουνιστής ήρωας ή κακός, είμαι απλώς ένας ιστορικός που περνά κάθε μέρα βαθμολογώντας δοκίμια και διαβάζοντας αρχειακά έγγραφα που κανείς άλλος εκτός από εμένα δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να διαβάσει».

Αυτά έγραφε στο Twitter ο ...ταπεινός ιστορικός Σεργκέι Ρατσένκο, απαντώντας σε σχόλια αναγνωστών του για τις «αποκαλύψεις» αποχαρακτηρισμένων εγγράφων που έκανε πρόσφατα και αφορούν τις σχέσεις ΚΚΕ - ΚΚΣΕ την περίοδο του αγώνα του ΔΣΕ.

Χωρίς να κομίζουν κάτι καινούργιο, τα έγγραφα αυτά αξιοποιήθηκαν για να χυθεί μπόλικο αντικομμουνιστικό μελάνι περί «ξενοκίνητου» και «αντεθνικού» ΚΚΕ, από γνωστές γραφίδες στον αστικό Τύπο και στο διαδίκτυο. Σ' αυτά όμως θα επανέλθουμε πιο κάτω...

Οταν λοιπόν ο «ιστορικός» πιάστηκε στα πράσα και οι «αποκαλύψεις» του έπαψαν να είναι τόσο ...αποκαλυπτικές, προσπάθησε να παρουσιάσει τον εαυτό του ως ...θύμα άδικης επίθεσης από το ΚΚΕ, καταλογίζοντάς του μάλιστα ότι «πολιτικοποιεί» και «εργαλειοποιεί» την Ιστορία, ενώ ο ίδιος τη μελετά με αντικειμενικότητα.

Αυτά μέχρι την περασμένη βδομάδα. Γιατί πριν από λίγες μέρες, σε μια έκρηξη από τον λογαριασμό του στο Twitter, ο Ρατσένκο αποφάσισε να ξανασυστηθεί στους διαδικτυακούς συνομιλητές του.

Εγραψε: «Παρεμπιπτόντως, άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι είμαι αντικομμουνιστής: Συμφωνώ. Φυσικά, είμαι αντικομμουνιστής. Εχω εμπειρία από πρώτο χέρι από την ΕΣΣΔ, η οποία πρόσφερε δωρεάν, εφ' όρου ζωής εμβολιασμό κατά του κομμουνισμού. Δεν απαιτούνται ενισχυτικές δόσεις!».

Οχι πως υπήρχε καμιά αμφιβολία - κάθε άλλο - αλλά άλλο να το λέει και να το φωνάζει ο ίδιος. Η «αντικειμενικότητα» λοιπόν με την οποία προσεγγίζει την ιστορική έρευνα έχει αρχή και τέλος τον αντικομμουνισμό του.

Και δεν θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά, αφού πρόκειται για ιστορικό «στρατευμένο» από αμερικανικά κέντρα και παράκεντρα, με περγαμηνές στην αναθεώρηση της Ιστορίας και στον αντικομμουνισμό.

Ο Ρατσένκο δηλώνει στο βιογραφικό του καθηγητής στο πανεπιστήμιο Hopkins και συνεργάτης στο «Κέντρο Χένρι Κίσινγκερ για τις Διεθνείς Σχέσεις». Τι ακριβώς είναι αυτό το Κέντρο;

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του, «φιλοξενεί μια διακεκριμένη σχολή μελετητών και επαγγελματιών που εργάζονται για την αντιμετώπιση μερικών από τις πιο περίπλοκες παγκόσμιες προκλήσεις τού σήμερα». «Κληρονομιά» του Κέντρου είναι τα «διπλωματικά επιτεύγματα» και η «πολυμάθεια» του Χένρι Κίσινγκερ, «που έχουν εμπνεύσει πολλές γενιές επαγγελματιών της εξωτερικής πολιτικής».

Δωρητές και χορηγοί του είναι ορισμένα από τα ισχυρότερα επιχειρηματικά «τζάκια» των ΗΠΑ και τα ευαγή τους ιδρύματα, όπως του «Bloomberg», της «JP Morgan», της «Kraft», του Ροκφέλερ, της «Xerox» κ.ά.

Για την «κληρονομιά» του Κίσινγκερ, που τη διαχειρίζεται το συγκεκριμένο Κέντρο μέσω και της ιστορικής μελέτης, θα μπορούσε να γράψει κανείς πολλά. Εχουν άλλωστε γραφτεί τόμοι ολόκληροι για τον «μάγο της αμερικανικής διπλωματίας», που πρωταγωνίστησε σε μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της αμερικανικής και παγκόσμιας Ιστορίας.

Κυρίως έμεινε γνωστός για τον αντικομμουνισμό και τον αντισοβιετισμό του, δουλεύοντας μεθοδικά ως υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ για την υπονόμευση της ΕΣΣΔ.

Για την Ιστορία, ο Κίσινγκερ υπηρέτησε ως βοηθός του Αμερικανού Προέδρου για υποθέσεις εθνικής ασφάλειας από το 1969 έως το 1975, αρχικά του Νίξον και στη συνέχεια του Φορντ. Από το 1973 έως το 1977 υπήρξε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ. Το βιογραφικό του και πριν το 1969 περιλαμβάνει θητείες σε πολλές καίριες θέσεις για την εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας των ΗΠΑ.

Ο Κίσινγκερ είναι ιδιαίτερα γνωστός και στη χώρα μας, κυρίως εξαιτίας του πρωταγωνιστικού του ρόλου στην επαφή των Αμερικανών με τη χούντα και του βρώμικου ρόλου που έπαιξε σε συνεργασία με τους χουντικούς - τότε με τον Ιωαννίδη - στην τουρκική εισβολή, κατάληψη και κατοχή της Κύπρου.

Τον Αύγουστο του 1974, παραμονές του δεύτερου «Αττίλα», και αφού είχε δώσει πλήρη κάλυψη στον πρώτο, ο Κίσινγκερ εμφανίζεται να λέει στον Πρόεδρο Φορντ, ενημερώνοντας για τις εξελίξεις στο τρίγωνο Ελλάδα - Τουρκία - Κύπρος:

«Αν οι Τούρκοι ξεφύγουν στην Κύπρο, οι Ελληνες θα απασφαλίσουν. Σίγουρα δεν θέλουμε έναν πόλεμο μεταξύ τους, αλλά αν συμβεί, η Τουρκία είναι πιο σημαντική για μας και έχουν ένα πολιτικό σύστημα που θα μπορούσε να παράγει έναν Καντάφι. Μερικοί από τους συναδέλφους μου (σ.σ. ΥΠΕΞ σύμμαχων κρατών) θέλουν να σταματήσουν τη βοήθεια στην Τουρκία. Αυτό θα ήταν καταστροφή. Δεν υπάρχει κάποιος αμερικανικός λόγος για τον οποίο οι Τούρκοι δεν πρέπει να έχουν το ένα τρίτο της Κύπρου» (Αλέξης Παπαχελάς, «Ενα σκοτεινό δωμάτιο, 1967 - 1974», εκδ. «Μεταίχμιο»).

Αυτός ήταν ο Κίσινγκερ και η αμερικανική πολιτική τις μέρες της τουρκικής απόβασης, που έγινε κάτω από τις φτερούγες τους. Αραγε για εκείνη την περίοδο ο διαπρεπής ιστορικός του ιδρύματος «Κίσινγκερ» δεν έχει κάποιο συνταρακτικό «ντοκουμέντο» να μας αποκαλύψει;

Αντί επιλόγου φυλάξαμε ένα αποκαλυπτικό απάνθισμα όσων γράφτηκαν τις προηγούμενες μέρες, με αφορμή την «αποκάλυψη» Ρατσένκο και την αποστομωτική απάντηση του ΚΚΕ:

«Ο ΔΣΕ είχε σκοπό να διαιρέσει την Ελλάδα στα δύο, κάτι σαν την Κορέα δηλαδή, σχέδιο που ευτυχώς ναυάγησε» (Μαραντζίδης, «Καθημερινή»).

«Το ΚΚΕ, που συνιστά ένα είδος μυστικής στοάς, αντιδρά υστερικά έναντι οποιουδήποτε ασχολείται με την ιστορία του και βγάζει τους σκελετούς του από την ντουλάπα (...) ζει στον μικρόκοσμό του. Η επαφή του με την ιστορία είναι μυθολογική και ιδεολογική, ανεξάρτητη από τα γεγονότα» (Σώτη Τριανταφύλλου, «Athens Voice»).

«Το ΚΚΕ, πριν μετατραπεί σε γραφικό απολίθωμα της πολιτικής ζωής, είχε όραμα για τη χώρα. Hθελε (...) διά της καθάρσεως να εντάξει την Ελλάδα στο υγιές κομμάτι του μεταπολεμικού κόσμου, το Σοβιετικό μπλοκ που μετεξελίχθηκε σε Σιδηρούν Παραπέτασμα» (Τ. Θεοδωρικάκος, «Καθημερινή»).

«Είναι σωστό ότι τα έγγραφα που έδωσε στη δημοσιότητα ο καθηγητής Ρατσένκο είναι γνωστά σε πολλούς μελετητές του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, αλλά θα ήταν εθελοτυφλία να αποδέχεται σήμερα οποιοδήποτε ελεύθερο πνεύμα τις απόψεις του ΚΚΕ για τον εμφύλιο» (Η. Κανέλλης, «Νέα»).

«Αποκαλύπτεται πώς έπαιρναν όπλα από την ΕΣΣΔ για να τα στρέψουν εναντίον των Ελλήνων, ενώ επίσης σκόπευαν να αποσπάσουν τμήμα από την ελληνική επικράτεια και να τεμαχίσουν την πατρίδα (...) οι κουκουέδες είχαν ορίσει τους σοβιετικούς τροχονόμους στα κρεβάτια τους» (Π. Λιάκος, «Δημοκρατία»).

Δεν είναι τυχαία τα αντανακλαστικά σεσημασμένων αντικομμουνιστών, που υιοθέτησαν και αναπαρήγαγαν με αστραπιαία ταχύτητα τις «αποκαλύψεις» Ρατσένκο, μαζί με διάφορα ακροδεξιά απολειφάδια που διαδικτύου.

«Ομοιος τον όμοιο και η κοπριά στα λάχανα», που λέει κι ο σοφός λαός.