Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα και η σφαγή της Σαγκάης το 1927
Το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα της επιτυχίας της Κομιντέρν στην Ανατολή και στην Άπω Ανατολή ήταν η δημιουργία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, το οποίο ιδρύθηκε το 1921 από φοιτητές και διανοούμενους του μαρξιστικού κύκλου.
Είχε ήδη διαμορφωθεί εύφορο έδαφος από τη Καντονέζικη κυβέρνηση του Σου Γιατ-Σεν1, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα φιλικός ως προς την νεοσύστατη ΕΣΣΔ. Επιπλέον, ως ηγέτης του Κινεζικού Εθνικιστικού Κόμματος (Κουομιντάνγκ), είχε αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να ενταχθεί το κόμμα του στη Κομιντέρν. Επομένως, μέσα σε αυτό το πλαίσιο γεννήθηκε το ΚΚ Κίνας χωρίς να έχει σοσιαλδημοκρατικό παρελθόν.Εφαρμόζοντας τις αποφάσεις του 1ου Συνεδρίου του Κόμματος, οι κομμουνιστές της Κίνας προσπάθησαν να ενταχθούν ενεργά στο εργατικό κίνημα, να γίνουν οι πραγματικοί εμπνευστές και διοργανωτές του. Η άνοδος του αυθόρμητου απεργιακού κινήματος που εκτυλίχθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’20 ευνόησε το έργο των κομμουνιστών. Τον Ιούλιο του 1921, με πρωτοβουλία των κομμουνιστών, ιδρύθηκε στη Σαγκάη η Πανκινεζική Συνομοσπονδία Συνδικάτων, η οποία σταδιακά έγινε το ηγετικό κέντρο του εργατικού κινήματος. Μεγάλη σημασία, επίσης, για το εργατικό κίνημα ήταν η επιτυχής απεργία των ναυτικών του Χονγκ Κονγκ (Ιανουάριος-Μάρτιος 1922), με την υποστήριξη της κυβέρνησης του Σουν Γιατ-Σεν στην Γκουανγκζού, και οι απεργίες αλληλεγγύης στη Σαγκάη, οι οποίες αντιμετωπίστηκαν με συμπάθεια και έμπρακτη βοήθεια από το εξωτερικό.
Τα πολιτικά γεγονότα που ακολούθησαν και σχετίζονται άμεσα με την άνοδο και την ήττα του εργατικού κινήματος αποκάλυψαν σαφώς την ιδιαιτερότητα της αντικειμενικής θέσης του ΚΚ Κίνας υπό την κυριαρχία μιλιταριστικών καθεστώτων σε μια μισοαποικιακή χώρα. Υψίστης σημασίας για το εργατικό κίνημα ήταν η τύχη της απεργίας στον σιδηρόδρομο Πεκίνου-Χανκού τον Φεβρουάριο του 1923, όπου τα κομμουνιστικά συνδικάτα που είχαν μεγάλη επιρροή διεξήγαγαν έναν επιτυχημένο αγώνα για τα δικαιώματα των εργατών. Φοβούμενος την αυξανόμενη επιρροή των συνδικαλιστικών οργανώσεων, ο μιλιταριστής Wu Peifu στις 7 Φεβρουαρίου αντιμετώπισε κατασταλτικά τους απεργούς, συντρίβοντας τα συνδικάτα. Αυτή η τρομοκρατική ενέργεια σηματοδότησε την αρχή μιας περιόδου παρακμής του εργατικού κινήματος στη Κίνα.
Διακήρυξη του 2ου Συνεδρίου του ΚΚ Κίνας
Η συγκεκριμένη διακήρυξη εξέφραζε την έννοια ενός ενωμένου αντιιμπεριαλιστικού μετώπου και την ανάγκη της εργατικής τάξης να υποστηρίξει το επαναστατικό αστικό-δημοκρατικό κίνημα. Ωστόσο, αυτή η πολιτική αποδείχθηκε πιο δύσκολο να εφαρμοστεί παρά να διατυπωθεί.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι κομμουνιστές οδηγηθήκαν σε μια συμμαχία με το Κουομιντάνγκ, το οποίο τη συγκεκριμένη περίοδο αποτελούσε προοδευτική δύναμη και αντιστεκόταν ως ένα ορισμένο βαθμό στους ιμπεριαλιστές και τους μιλιταριστές. Μετά το θάνατο του Σουν Γιατ-Σεν, όμως, και την άνοδο του Τσιανγκ Κάι-Σεκ2, η κατάσταση άλλαξε δραματικά και το Κουομιντάνγκ μεταμορφώθηκε σε μια αντιδραστική αστική δύναμη. Ως εκ τούτου, από την πρώτη στιγμή, το “πρώτο ενωμένο μέτωπο” με το Κουομιντάνγκ ήταν καταδικασμένο να αποτύχει. Φυσικά, σε ένα ορισμένο στάδιο σχηματισμού του ΚΚ Κίνας, αυτή η συμμαχία ενίσχυσε τη θέση των κινέζων κομμουνιστών, αλλά η συνέχιση της κοινής δράσης στο πλαίσιο μιας ενιαίας οργανωτικής δομής οδήγησε σε μια αναπόφευκτη σύγκρουση.
Το 1925, ο Σουν Γιατ-Σεν πεθαίνει. Αμέσως μετά το θάνατό του, ξέσπασε μια σύγκρουση μεταξύ της δεξιάς πτέρυγας του Κουομιντάνγκ με επικεφαλής τον Τσιανγκ Κάι-Σεκ και της αριστερής πτέρυγας, με επικεφαλής τον Wang Jingwei. Ο Wang Jingwei έγινε, τελικά, πρόεδρος της εθνικής κυβέρνησης, αλλά η στρατιωτική εξουσία συγκεντρώθηκε στα χέρια του Τσιανγκ Κάι-Σεκ , ο οποίος διοικούσε τον Εθνικό Επαναστατικό Στρατό (NRA)3. Τον Ιούλιο του 1926, ξεκίνησε η Εκστρατεία του Βορρά4 – μια στρατιωτική αποστολή του NRA, σκοπός της οποίας ήταν η εκδίωξη των μιλιταριστών και η ενοποίηση της Κίνας. Μετά την προσπάθεια των κομμουνιστών και της αριστερής πτέρυγας του Κουομιντάνγκ να εφαρμόσουν τον αναδασμό της γης σε αγρότες στις περιοχές που είχε καταλάβει ο NRA, οι γαιοκτήμονες, οι μεγαλέμποροι καθώς και οι ξένοι αστοί που ζούσαν στις μεγάλες πόλεις της Κίνας πέρασαν στην πλευρά του Τσιανγκ Κάι-Σεκ.
Τον Ιανουάριο του 1927, με την υποστήριξη του ΚΚ Κίνας και σοβιετικών πρακτόρων, ο Wang Jingwei μετέφερε την κυβέρνηση στην κατεχόμενη, από τον NRA, πόλη Γουχάν και την ανακήρυξε νέα πρωτεύουσα. Στις 3 Μαρτίου, εργάτες με επικεφαλής τον Τσου Εν-Λάι ξεσηκώθηκαν στη Σαγκάη, συντρίβοντας τα στρατεύματα του στρατιωτικού κυβερνήτη και των συμμάχων του. Οι εργάτες κατέλαβαν ολοκληρωτικά τη Σαγκάη με εξαίρεση τις ξένες συνοικίες – τον Διεθνή Οικισμό και τη Γαλλική συνοικία, οι οποίες φρουρούνταν από στρατιωτικούς και ναυτικούς των Ηνωμένων Πολιτειών, της Μεγάλης Βρετανίας, της Ιταλίας, της Ιαπωνίας και άλλων χωρών.
Σύντομα, τμήματα του NRA, με επικεφαλής τον Bai Chunxi, πιστό συνεργάτη του Τσιανγκ Κάι-Σεκ, προσέγγισαν την πόλη με βασικό στόχο την καταστολή της εξέγερσης. Η δεξιά πτέρυγα του KUOM θορυβήθηκε από την αυξανόμενη επιρροή των κομμουνιστών τόσο στη νέα κυβέρνηση όσο και στα συνδικάτα και τις εργατικές πολιτοφυλακές. Έτσι, μετά το διεθνές σκάνδαλο που ακολούθησε τα γεγονότα της Νανκίν5, ο Τσιανγκ Κάι-Σεκ αποφάσισε την απομάκρυνση των κομμουνιστών και της αριστερής πτέρυγας του Κουομιντάνγκ.
Στις 12 Απριλίου του 1927,ο Τσιανγκ Κάι-Σεκ πραγματοποίησε αντεπαναστατικό πραξικόπημα, στέλνοντας στρατεύματα και πολιτοφυλακές του Κουομιντάνγκ για να αντιμετωπίσουν τους εργαζόμενους και τα μέλη του ΚΚ Κίνας. Οι δολοφονίες κομμουνιστών και η λευκή τρομοκρατία συνεχίστηκαν σε όλη την Κίνα για εβδομάδες. Αφού συνέτριψε τους υποστηρικτές του Κόμματος στις μεγάλες πόλεις, ο Τσιανγκ Κάι-Σεκ κατέλαβε πλήρως την εξουσία στο Κουομιντάνγκ και έγινε δικτάτορας της Κίνας. Μετά την πτώση της κυβέρνησης της Γουχάν στις 15 Ιουλίου 1927, οι κομμουνιστές αναγκάστηκαν να βγουν στην παρανομία.
Τα υπόλοιπα ηγετικά στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος επέλεξαν το δρόμο του αγώνα στις αγροτικές περιοχές, δημιουργώντας απελευθερωμένες σοβιετικές ζώνες και στη συνέχεια οργανώνοντας τμήματα του Κόκκινου Στρατού. Ωστόσο, η εξάρτηση από την αγροτιά ήταν ένα απαραίτητο μέτρο, καθώς η Ομοσπονδία Συνδικαλιστικών Οργανώσεων της Κίνας, που δημιουργήθηκε με τη πρωτοβουλία και συμμετοχή του ΚΚ Κίνας, ηττήθηκε και οι υπόλοιπες ελάχιστες εργατικές και κομμουνιστικές ομάδες αναγκάστηκαν να λειτουργήσουν στις πόλεις υπό συνθήκες λευκού τρόμου στο βαθιά παρανομία. Στην πραγματικότητα, το ΚΚ Κίνας αποσπάστηκε από τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας.
Τμήμα της αριστερής αντιπολίτευσης μέσα στο ΚΚ Κίνας αλλά και μέσα στην Εκτελεστική Γραμματεία της Κομμουνιστικής Διεθνούς θεώρησαν ότι η ήττα του 1927 ήταν αποτέλεσμα της «θεωρίας των σταδίων» που οδήγησε το Κόμμα σε ένα ελάχιστο πρόγραμμα και στη συμμαχία με τη Κουομιντάνγκ, το οποίο ήταν ένα αστικό εθνικιστικό κόμμα και εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των μεγαλογαιοκτημόνων, των καπιταλιστών, και των μιλιταριστών και το οποίο σταδιακά ήρθε σε ρήξη τόσο με την ΕΣΣΔ όσο και με τους Κινέζου κομμουνιστές, εξαπολύοντας εναντίον τους λευκή τρομοκρατία.
Το βασικό συμπέρασμα από τη Σφαγή της Σαγκάης6 ήταν τη δεδομένη στιγμή, κατά τη διάρκεια της λεγόμενης «εθνικής επανάστασης», οι ταξικές αντιθέσεις συνέχισαν να υπάρχουν, και ήταν αυτές που οδήγησαν τους κομμουνιστές και την εμπροσθοφυλακή των εργατών και των αγροτών στην διεξαγωγή ενός εμφυλίου πολέμου εναντίον των εθνικιστικών αστικών δυνάμεων.
Μόνο μετά τη συντριβή στη Σαγκάη, το ΚΚ Κίνας έθεσε το ζήτημα της «σοβιετικοποίησης» και της διεξαγωγής ένοπλου ταξικού αγώνα, με βάση τις δυνάμεις του χωριού.
1.Ο Σουν Γιατ-Σεν (12 Νοεμβρίου 1866 – 12 Μαρτίου 1925) ήταν Κινέζος επαναστάτης και πολιτικός ηγέτης του Κινεζικού Εθνικιστικού Κόμματος. Θεωρείται ο ιδρυτικός πατέρας της Δημοκρατίας της Κίνας (1912-1949)
2.Ο Τσιανγκ-Κάι-Σεκ υπήρξε Κινέζος εθνικιστής πολιτικός και ηγέτης του Κουομιντάνγκ. Διατέλεσε Πρόεδρος της Κίνας από το 1928 έως το 1948 και Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Κίνας (Ταιβάν) έως το 1975. Περισσότερα εδώ
3.Ο Εθνικός Επαναστατικός Στρατός ήταν το ένοπλο τμήμα του Κουομιντάνγκ τη περίοδο 1925-1947
4. Η Εκστρατεία του Βορά συνέβαλε καθοριστικά στην άνοδο του επαναστατικού αγώνα των εργατο-αγροτικών μαζών με την καθοδήγηση κομμουνιστών που δρούσαν εντός του Εθνικού Επαναστατικού Στρατού
5.Στις 2 Μαρτίου 1927 τμήματα του 2ου , του 6ου και άλλων σωμάτων του Εθνικού Επαναστατικού Στρατού κατέλαβαν την πόλη Νανκίν. Την ίδια κιόλας νύχτα, τα αγγλικά, αμερικανικά, γαλλικά και γιαπωνέζικα πλοία που ήταν αγκυροβολημένα εκεί, άνοιξαν καταιγιστικά πυρ κατά του Νανκίν. Σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν πάνω από 2 χιλιάδες στρατιώτες και πολίτες. Με αυτή την άγρια και δολοφονική επίθεση, οι ιμπεριαλιστές ήθελαν να τρομοκρατήσουν τον κινεζικό λαό και να καταφέρουν στην επανάσταση θανάσιμο πλήγμα.
6.Μαζικές δολοφονίες και εκτελέσεις κομμουνιστών και πρωτοπόρων εργατών στη Σαγκάη από το αντιδραστικό καθεστώς του Τσιανγκ-Κάι-Σεκ στις 12 Απρίλη 1927
7.Ενν. την ίδρυση Σοβιέτ σε περιοχές, βιομηχανικές ή αγροτικές, που απελευθέρωνε ο Κόκκινος Στρατός της Κίνας
Αναδημοσίευση από το διεθνές θεωρητικό και κοινωνικοπολιτικό περιοδικό «Μαρξισμός και σύγχρονη εποχή»
Μετάφραση: Γ. Κατημερτζής
Η θεωρία των ...πολιτικών μετώπων και σταδίων... με συμμετοχή των Κομμουνιστών σε κυβερνήσεις στο έδαφος της Φεουδαρχίας Καπιταλισμός δεν δικαιώθηκε ποτέ και πουθενά έπνιξε τους λαούς στο αίμα και αποδείχτηκε το καλύτερο εργαλείο για την σωτηρία του Καπιταλισμού. Αυτή που δικαιώθηκε είναι η γραμμή του ΛΕΝΙΝ και των Μπολσεβίκων Κοινωνική Συμμαχία Σοσιαλφασισμός με την οποία τον ΑΠΡΙΛΗ ΤΟΥ 1917 είπαν τελειώσαμε με την Φεουδαρχία έχουμε καπιταλισμό αντιμετώπισαν το φασιστικό κίνημα Κορνίλοφ χωρίς ποτέ να μπούνε στην ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΕΡΕΝΣΚΙ και την ανέτρεψαν. Το 1945 το ...Κ.Κ Κούβας μπήκε σε κυβέρνηση στο έδαφος της Φεουδαρχίας Καπιταλισμός και τους ξέπλυνε σύμφωνα με την θεωρία των ...σταδίων.. της Κ.Δ μετά το 1935 που επικράτησε ο οπορτουνισμός. Οταν στις 26 Ιούλη του 1953 ο Φιντέλ με τους συντρόφους του χτύπησαν στη Μονκάδα το ...Κ.Κ τους κατηγόρησε για ...τυχοδιώκτες... Συνέχισαν με γραμμή κοινωνική συμμαχία Σοσιαλφασισμός και ανέτρεψαν την δικτατορία Φεουδαρχία Καπιταλισμός. Στην Ανατολική Ευρώπη το 1945 ήταν ο Κόκκινος στρατός που έδωσε τη δυνατότητα στους λαούς να ξεκινήσουν την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού. Η Οπορτουνιστική 5η Φάλαγγα λούφαξε σαμπόταρε την γρήγορη εδραίωση του Σοσιαλισμού και περίμενε την επίσημη επικράτησή της και στην ΕΣΣΔ όπως και έγινε την 5η Μάρτη του 1953 με τον ...θάνατο... του Ι.Β ΣΤΑΛΙΝ. ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΤΕΣ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή....Επίσης υπενθυμίζουμε ότι, ο ελληνικός στρατός κράτησε περίπου 2,5 μήνες Δύο επίλεκτες στρατιές της ναζιστικής Γερμανίας, αναγκάζοντας το Βερολίνο να επιτεθεί στην Ρωσία στις 22 Ιουνίου, με τα γνωστά αποτελέσματα, αλλάζοντας ουσιαστικά το ρου των γεγονότων.
ΔιαγραφήΤο γεγονός αυτής της δράσης των ελληνικών δυνάμεων, που πολέμησαν ταυτόχρονα με δύο αυτοκρατορίες για μεγαλύτερο διάστημα από πολλές χώρες της Ευρώπης, είχε παραδεχθεί ο μετέπειτα Ρώσος στρατάρχης Γ.Ζούκωφ, μαζί με τον Ι. Στάλιν, αλλά η ελληνική συμμετοχή τότε ξεχάστηκε γρήγορα, ειδικά κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου, ένεκα των συμφερόντων της ΕΣΣΔ. https://iskra.gr/afstiro-minyma-rosikis-doumas-ston-k-mitsotaki-rosikes-monades-sta-finlandika-synora/....... Αντικομουνιμός και οπορτουνιστικά κουραφέξαλα για το ξέπλυμα του Καπιταλισμού. Ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός απο την αρχή μέχρι το τέλος και απο τις δύο μεριές των καπιταλιστικών χωρών. Η ΕΣΣΔ με τον ΣΤΑΛΙΝ και τους Μπολσεβίκους έκανε δύο ΕΛΙΓΜΟΥΣ ένα με κάθε Ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο τους διέσπασε και νίκησε. Αυτή είναι η πραγματικότητα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Κι ο Μάο, ρε μάγκες, τι δουλειά έχει στην εικονογράφηση της ανάρτησης; Αφού δεν βρισκόταν στην Σαγκάη τον Απρίλη του 1927 ούτε είχε την παραμικρή συμμετοχή στα επαναστατικά γεγονότα που έγιναν εκεί. Η εξέγερση που προηγήθηκε της σφαγής ήταν κατά κύριο λόγο εργατική κι ως γνωστόν ο Μάο είχε πάντοτε μιαν απέχθεια προς την εργατική τάξη γιατί προτιμούσε σταθερά και διαχρονικά τους αγρότες που θεωρούσε και πρωτοπορία της σοσιαλιστικής επανάστασης (για να μην αναφερθεί κανείς στο τι έλεγε τότε για τον "πρωτοπόρο" ρόλο της κινέζικης "εθνικής" αστικής τάξης)...
ΑπάντησηΔιαγραφή«Η εμφάνιση του διηπειρωτικού πυραύλου έκανε παρελθόν το σχετικό στρατηγικό άτρωτο των ΗΠΑ. Αλλαξε ο στρατηγικός συσχετισμός δύναμης, προς όφελος του σοσιαλιστικού στρατοπέδου» (Α. Γκρομίκο - Μπ. Πονομαριόφ στο: «Η ιστορία της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ»). Οι εξελίξεις διέψευσαν με τραγικότητα αυτές τις εκτιμήσεις (στη φωτογραφία συγκρότημα πυραύλων «S300»)
ΔιαγραφήΤο Κόμμα μας μελετά την Ιστορία, τόσο τη δική του, όσο και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Ξεκινά από την αφετηρία πως οι κομμουνιστές, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και σε όλον τον κόσμο, πρέπει με κριτική ματιά να μελετήσουν την Ιστορία (και αυτή των διεθνών σχέσεων του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους), για να αντλήσουν χρήσιμα συμπεράσματα για το παρόν και το μέλλον του κομμουνιστικού κινήματος. Παρακάτω θα αναφερθούμε σε ορισμένα από αυτά, που βέβαια δεν ήταν κάποια λάθη της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ, αλλά θεωρητικά λάθη ή λάθη στις εκτιμήσεις του ΚΚ της Σοβιετικής Ενωσης, που στη συνέχεια επηρέασαν και την εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ.
«Ειρηνική συνύπαρξη» και διαίρεση των αστικών δυνάμεων
Το ΚΚΕ, μετά από μελέτη της Ιστορίας της ΕΣΣΔ, έχει εκτιμήσει πως «η γραμμή της "ειρηνικής συνύπαρξης", όπως αναπτύχθηκε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ως ένα βαθμό στο 19ο (Οκτώβρης 1952) και κυρίως στο 20ό Συνέδριο του KKΣE (1956), αναγνώριζε την καπιταλιστική βαρβαρότητα και επιθετικότητα για τις ΗΠΑ και την Αγγλία, για ορισμένα τμήματα της αστικής τάξης και των αντίστοιχων πολιτικών δυνάμεων στα δυτικοευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, όχι όμως ως σύμφυτο στοιχείο του μονοπωλιακού καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού. Eτσι επέτρεψε την καλλιέργεια ουτοπικών αντιλήψεων ότι είναι δυνατόν ο ιμπεριαλισμός να αποδεχθεί μακροπρόθεσμα τη συμβίωση με δυνάμεις που έσπασαν την παγκόσμια κυριαρχία του»1.
Το φράγμα Ασουάν κατασκευάστηκε από το Σύμφωνο Οικονομικής Αλληλοβοήθειας. Σε πολλές περιπτώσεις η βιομηχανική ανάπτυξη των αναπτυσσόμενων χωρών στηρίχτηκε από τις επωφελείς οικονομικές τους σχέσεις με την ΕΣΣΔ και άλλες χώρες του ΣΟΑ. Ωστόσο αυτή η ανάπτυξη συνεπαγόταν και ενίσχυση των εγχώριων αστικών δυνάμεων ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Το φράγμα Ασουάν κατασκευάστηκε από το Σύμφωνο Οικονομικής Αλληλοβοήθειας. Σε πολλές περιπτώσεις η βιομηχανική ανάπτυξη των αναπτυσσόμενων χωρών στηρίχτηκε από τις επωφελείς οικονομικές τους σχέσεις με την ΕΣΣΔ και άλλες χώρες του ΣΟΑ. Ωστόσο αυτή η ανάπτυξη συνεπαγόταν και ενίσχυση των εγχώριων αστικών δυνάμεων
ΔιαγραφήΒεβαίως, είναι άλλο πράγμα το καθήκον που από την αρχή έμπαινε στη σοβιετική διπλωματία, να αξιοποιήσει κάθε «χαραμάδα», κάθε «ρήγμα», κάθε αντίθεση ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με στόχο να επωφεληθεί η ΕΣΣΔ από αυτές και να ενισχυθεί, κι άλλο ο θεωρητικός «διαχωρισμός των ιμπεριαλιστικών κέντρων σε φιλειρηνικά και φιλοπόλεμα»2.
Οι εξελίξεις έδειξαν πως κι εκείνες οι αστικές δυνάμεις που εμφανίζονταν ως «φιλειρηνικές» και «δημοκρατικές» δεν δίστασαν να πραγματοποιήσουν εξίσου μεγάλα εγκλήματα σε βάρος των λαών, για να διασφαλίσουν τα κέρδη των μονοπωλίων τους και την εξουσία τους. Η πραγματικότητα έδειξε πως ο ιμπεριαλισμός - σύμφυτο στοιχείο του οποίου είναι και ο πόλεμος - χρησιμοποιεί τις διακρατικές συμφωνίες κατά το δοκούν και δεν πρέπει να υπάρχουν στους λαούς αυταπάτες για τις δήθεν «ειρηνικές» προθέσεις του. Εξακολουθούν να είναι επίκαιρες οι θέσεις του Λένιν: «Τα συνθήματα του πασιφισμού, του διεθνούς αφοπλισμού στις συνθήκες του καπιταλισμού, των δικαστηρίων διαιτησίας κ.τ.λ. δεν είναι μόνο αντιδραστική ουτοπία, αλλά και αποτελούν ανοιχτή εξαπάτηση των εργαζομένων, που αποσκοπεί στον αφοπλισμό του προλεταριάτου και στην απόσπασή του από το καθήκον του αφοπλισμού των εκμεταλλευτών. Μόνο η προλεταριακή, η κομμουνιστική επανάσταση μπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα από το αδιέξοδο που δημιούργησε ο ιμπεριαλισμός και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Οποιες κι αν είναι οι δυσκολίες της επανάστασης και οι πιθανές προσωρινές αποτυχίες της, ή τα κύματα της αντεπανάστασης, η τελική νίκη του προλεταριάτου είναι αναπόφευκτη»3.https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9533994 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ