ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2022
Η 1η του Μάη, η μέρα - σύμβολο για την παγκόσμια εργατιά, με το βαρύ της φορτίο, το γεμάτο από τις θυσίες που αποκαλύπτουν το μεγαλείο και την αστείρευτη δύναμη της εργατικής τάξης πλησιάζει και φέτος, με μια σειρά από μύθους να καταρρέουν με πάταγο ο ένας πίσω από τον άλλο. Με τον καπιταλισμό να αποδεικνύει πια ότι τα μόνα που έχει να προσφέρει είναι καταστροφή, πόνο και δυστυχία για τη λαϊκή πλειοψηφία, με τους ίδιους τους απολογητές του να μουρμουράνε τις ανησυχίες τους για τη «σταθερότητα» και την «ομοψυχία», ομολογώντας ταυτόχρονα τους κινδύνους που τους στοιχειώνουν. Το «δεν είναι ώρα για διεκδικήσεις» εναλλάσσεται με τα διλήμματα στον λαό για να διαλέξει με πόσο περισσότερα ή λιγότερα τραύματα θα πληρώσει την ίδια πολιτική, στο πλαίσιο της κυβερνητικής εναλλαγής.
Φέτος, λοιπόν, η Εργατική Πρωτομαγιά, και η περίοδος που τη γιορτάζουμε, κάνει ακόμα πιο «κόκκινη» τη διαχωριστική γραμμή που χαράζει εδώ και δεκαετίες: Αυτήν που χωρίζει τον κόσμο του μέλλοντος, τον κόσμο της εργατικής τάξης και των αναγκών της από τον κόσμο του χτες, που εκπροσωπούν οι εκμεταλλευτές της και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι.
Αυτή η κόκκινη γραμμή είναι που βγάζει στην επιφάνεια τις σύγχρονες δυνατότητες να ζει ο λαός όπως του αξίζει, απολαμβάνοντας τον τεράστιο παραγόμενο πλούτο και τα άλματα της επιστήμης και της τεχνολογίας. Τις δυνατότητες να μειωθεί ο εργάσιμος χρόνος, να δουλεύει με μεγαλύτερη ασφάλεια ο εργαζόμενος, να μπορεί να επιστρέφει όρθιος στο σπίτι του, χωρίς άγχος για το πώς θα τα βγάλει πέρα, για το αν θα έχει δουλειά και τον επόμενο μήνα.
Στην «από κει μεριά» της κατακόκκινης διαχωριστικής γραμμής είναι όσοι υπερασπίζονται τον «στενό κορσέ» που πνίγει αυτές τις δυνατότητες, που μετατρέπει σε πολυτέλεια τις στοιχειώδεις ανάγκες του λαού, αφού δεν χωράνε στο κυνήγι της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Η θωράκιση της «από κει μεριάς», των ομίλων και της ανταγωνιστικότητάς τους είναι που επιβάλλει εν έτει 2022 οι εργαζόμενοι να ζουν με μισθό χαμηλότερο σε σχέση με πριν από 13 χρόνια, κι ενώ ο πληθωρισμός «τρέχει» με 8%. Η «από κει μεριά» είναι αυτή που καθορίζει με αποφάσεις όπως αυτή της κυβέρνησης της ΝΔ για τον κατώτατο μισθό τα ψίχουλα που θα μοιράζονται, μπας και καταφέρει ο εργαζόμενος να συνεχίσει να πληρώνει τα σπασμένα του πολέμου και της ακρίβειας. Τα ίδια κριτήρια είναι που επέβαλαν τους νόμους - ευαγγέλιο για όλες τις κυβερνήσεις από το 2012 μέχρι σήμερα, με βάση τους οποίους διαμορφώνονται οι μισθοί πείνας, προστατεύοντας την εργοδοσία από τις όποιες πιέσεις μπορούσε να ασκήσει το εργατικό κίνημα μέσα από τις συλλογικές διεκδικήσεις και διαπραγματεύσεις για το ύψος του μισθού.
Αυτά τα κριτήρια, και όχι οι ανάγκες των εργαζομένων, είναι που καθιστούν «απαγορευμένες λέξεις» της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ την κατοχύρωση σύγχρονων δικαιωμάτων, την υπογραφή ΣΣΕ, το 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, τη μόνιμη και σταθερή δουλειά, αλλά «ψωμοτύρι» την «ευελιξία» και τη «μείωση του εργατικού κόστους».
Με βάση αυτά τα κριτήρια η συζήτηση επικεντρώνεται στην εξασφάλιση της «κοινωνικής συνοχής», στην αναζήτηση δηλαδή της «χρυσής τομής», ώστε και το τσάκισμα του λαού να συνεχίζεται και οι απαιτήσεις να μένουν στον πάτο. Μια «χρυσή τομή» που όσο την ψάχνουν τα αστικά κόμματα, σημερινοί και αυριανοί «σωτήρες», τόσο επιδίδονται σε ψιχουλομαχίες, για να μένει ανέπαφο το «καρβέλι» που απολαμβάνουν μια χούφτα παράσιτα.
Η θωράκιση της «από κει μεριάς», που περιλαμβάνει τα κέρδη των ενεργειακών ομίλων, των «πράσινων» μπίζνες, των χρηματιστηρίων Ενέργειας, των εφοπλιστών που πρωταγωνιστούν στην «ενεργειακή διαφοροποίηση», έφερε τον εργατόκοσμο αντιμέτωπο με τη σφοδρή ενεργειακή φτώχεια, με τις ανατιμήσεις σε βασικά προϊόντα, με τη συντριπτική πλειοψηφία να μην μπορεί πια να τα βγάλει πέρα, και τα μισά νοικοκυριά να «κόβουν» ακόμα και από είδη διατροφής.
Η ίδια «κόκκινη γραμμή» είναι που δεν επιτρέπει να συναντηθούν πουθενά οι σφοδροί ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί με την ανάγκη των λαών να ζουν ειρηνικά και ασφαλείς στον τόπο τους, να συμβιώνουν με τους γειτονικούς λαούς, να αξιοποιούν τον πλούτο τους για την ευημερία τους. Κι αν στη μία πλευρά της διαχωριστικής γραμμής είναι ο λαός με τη ζωτική αυτή ανάγκη του, στην άλλη πλευρά είναι τα πολεμοκάπηλα ιμπεριαλιστικά σχέδια, οι ΝΑΤΟικοί εξοπλισμοί, η γεωστρατηγική αναβάθμιση της αστικής τάξης, οι διεκδικήσεις για αναβαθμισμένους ρόλους στην περιοχή, με τις Πρέσπες και τις άλλες «διευθετήσεις», η μετατροπή της χώρας σε πολεμικό ορμητήριο, η περιβόητη «ΝΑΤΟική σταθερότητα» που βάζει τον λαό στο στόμα του λύκου.
Η κατακόκκινη Πρωτομαγιάτικη γραμμή φτάνει μέχρι σήμερα, ξεκινώντας από το Σικάγο του 1881, περνώντας από τη Θεσσαλονίκη του 1936, την Καισαριανή του 1944, τους σύγχρονους σκληρούς αγώνες που όλοι μαζί αποτυπώνουν τον έναν και μοναδικό δρόμο, αυτόν της ανυποχώρητης πάλης για το δίκιο του εργαζόμενου λαού. Δείχνουν πως ό,τι κατέκτησε η εργατική τάξη, το κατάφερε με την οργανωμένη συλλογική διεκδίκηση, σε σύγκρουση με τα κηρύγματα «ρεαλισμού» και υποταγής, μακριά από «σωτήρες», παίρνοντας στα χέρια της την υπόθεση της πάλης της.
Γι' αυτό και η Πρωτομαγιά είναι «καρφί στο μάτι» όσων λένε στους εργαζόμενους να λουφάξουν και να «αναμένουν» για καλύτερες μέρες, ή για να αυγατίσουν τα κέρδη των ομίλων, όπως κάνουν και οι εργατοπατέρες της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ. Είναι «καρφί στο μάτι» όσων κηρύττουν το «τέλος της ταξικής πάλης» με νόμους και διατάγματα, για τον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης.
Η Πρωτομαγιά σημαδεύει το μέλλον, με την εργατική τάξη στην πρωτοπορία, σε συμμαχία με τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους, για να απαλλαγεί η κοινωνία από τον βραχνά της «από κει μεριάς», για να χτίσει ο λαός το δικό του μέλλον, μέσα από τον αγώνα του για την απελευθέρωση από τα δεσμά της εκμετάλλευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου