Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι

 
Η αλληλεπίδραση του ναυαγού Ροβινσώνα Κρούσου με τον ιθαγενή που βάφτισε Παρασκευά, πάντα πίστευα ότι τον κράτησε ζωντανό κι ανέγγιχτο από τη βαρβαρότητα και το γλίστρημα στο παράλογο που συνεπάγεται η απομόνωση του ανθρώπου από τους άλλους ανθρώπους. Αλλωστε η «απομόνωση» είναι η έσχατη βαρβαρότητα κάθε μορφής φυλάκισης. Κι ύστερα έρχομαι και βλέπω, πάνω από μισόν αιώνα από κείνο το παιδικό ανάγνωσμα, που όμως ωρίμασε μέσα μου, πρόωρα έστω το πολύτιμο της κοινωνίας ως ζωή που αξίζει τον κόπο, τα βιντεάκια παραγωγής Ζελένσκι κι αισθάνομαι ότι κάποιος μου επιβάλλει να ξεμωραθώ. Περπατάει μονάχος του σε άδειους δρόμους, και μιλάει για νίκες και τραγωδίες. Υστερα κάθεται μονάχος του με τη φόρμα του υπηρέτη ενός αόρατου λαού, σε μια vintage πολυθρόνα δυτικού γραφείου, και ζητάει όπλα και λεφτά και καυχιέται που ενσωμάτωσε στο στρατό του ναζιστικά σκυλιά. Μισή κουβέντα για τους πρόσφυγες, τους δικούς του, τους Ουκρανούς, που σέρνονται εντός - εκτός της χώρας του, σαν Ροβινσώνες - ναυαγοί σε εφιαλτικό νησί και κρέμονται απ' τον πρώτο ένστολο ή μη Παρασκευά για να επιζήσουν, δεν άκουσα. Και ασφυκτιώ που δεν μπορώ να ουρλιάξω: Ως εδώ! κοιτάξτε! σ' αυτά τα βιντεοκλίπ κάτι βρωμάει.

Αβίαστα μου 'ρχονται στο μυαλό οι εικόνες της Γιουγκοσλαβίας. Ζωντανών τε και νεκρών. Απ' την πλατεία στο Σεράγεβο της φρίκης ως το λαϊκό μεγαλείο χιλιάδων πάνω στη γέφυρα ή γύρω από το εργοστάσιο της Zastava, που έβαζαν τα κορμιά τους ασπίδα στις NATOικές βόμβες. Οχι, δεν άλλαξε ο πόλεμος. Μήτε επειδή οι ολιγάρχες, είτε Ρώσοι είτε Ουκρανοί είτε Αμερικάνοι, κουνάνε σαν πιόνια έναν λαό, δύο, τρεις, χίλιους δεκατρείς στη σκακιέρα τους. Ούτε επειδή ο Μπάιντεν μιλάει σα να κοιμάται όρθιος κι ο Πούτιν δεν παίζει ημίγυμνος στον πάγο, αλλά ρίχνει κουβερτούλα στα πόδια ως θεατής της παρέλασης. Η φρίκη του πολέμου είναι πάντα φρίκη. Αλλά σε τούτο δω τον ουκρανικό, λες κι οι λαοί έχουν συρρικνωθεί σε βιντεοκλιπάκια. Διαφημισμένα ή λογοκριμένα. Με την ίδια προπαγανδιστική χρήση της διάδοσης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μιας προσωποποιημένης τοξικότητας που εγκαινίασε ο εσμός του Ισλαμικού Κράτους πριν από μερικά χρόνια. Το παράξενο είναι πως στην πολιτική λεζάντα, αυτή τη φορά που συγκρούονται τα δυο ιμπεριαλιστικά βουβάλια, ΗΠΑ - Ρωσία, με πληρεξούσιους λαούς και μισθοφόρους, όλοι εμείς οι υπόλοιποι, τα βατράχια, διαβάζουμε πόσο ευχερώς βρίσκονται θηριώδη ποσά γι' αυτή τη σύγκρουση. Και είναι αυτοί οι πρωταγωνιστές που έβαλαν την υπογραφή τους στη συμφωνία του Μινσκ, που σκορπάνε τα δισεκατομμύρια για εργαλεία του φόνου, που μας διαβεβαιώνουν πως δεν θα 'χουμε να φάμε, μετά βεβαιότητος θα ξεπαγιάσουμε, τις Κυριακές θα αυτοφυλακιζόμαστε, γιατί η βόλτα κοστίζει. Και το εξωφρενικότερο όλων, πως νοιάζονται για την πράσινη ανάπτυξη που τη σκορπάνε αφειδώλευτα drones, πύραυλοι και ρουκέτες πάνω από τα κεφάλια μας. Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, στη Βουλή, μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι, για όλους πλην ΚΚΕ, το ΝΑΤΟ εμφανίζεται να σκορπάει στον τόπο μου βάσεις - θερμοκήπια! Φυτώρια όπου σπέρνεις φαντάρους και βγαίνουν φέρετρα, σκορπάς ατσάλι και υψώνεται κάρβουνο, οργώνεις με τανκς και θερίζεις διαβολόχορτα και στάχτη. Εξω στην πλατεία όμως υπάρχει λαός. Και κομμουνιστές αλλά κι άλλοι πολλοί. Που δεν ξεμωράθηκαν. Που βλέπουν πως αυτός ο πόλεμος είναι η αρχή ενός πολύ πιο μεγάλου και τρομακτικού, που δεν μπορούν να τον κρύψουν όλα τα βιντεοκλίπ της γης. Σαρκάζω. Ο Ζ-ελένσκι από τη μια, το ρωσικό Ζ από την άλλη, το Ζ του Γαβρά; Γρηγόρης Λαμπράκης, πορεία Ειρήνης, τόσα χρόνια μετά κι ο Ροβινσώνας τραμπουκίζει τον Παρασκευά. Κι ασκεί το ιμπέριουμ του ναυαγού λες και περισσεύουν τα πλήθη στο ερημονήσι του παραλόγου.

Στην Ουκρανία εκτελέστηκε πρώτη η πληροφορία. Το δήθεν δημόσιο αγαθό, με τον Ιλον Μασκ να αποκαθιστά τα δικαιώματα του Τραμπ στο τουιτάρισμα. Τους μεγαλύτερους εφιάλτες ενόψει της επέκτασης αυτού του φρικτού πολέμου τους βλέπουν οι δημοσιογράφοι. Και νεκροί και ξεχασμένοι. Απ' τον Κασόγκι, που έγινε κιμάς κυριολεκτικά και πετάχτηκε στη διπλωματική αποχέτευση, ως την Σιρίν Αμπού Ακλα, που 'φαγε στη Δυτική Οχθη μια δολοφονική σφαίρα στο πρόσωπο. Ουδείς εκ των δύο δικαιούται βιντεάκι. Κι επειδή δεν ξεμωράθηκα, ούτε τρομοκρατήθηκα ως δημοσιογράφος σ' αυτή την καταιγίδα αλλοπρόσαλλων τοξικών εικόνων, επιμένω να μην αφήνω στα ψιλά την είδηση πως ακόμα κι όσοι αγαπούν να μισούν το ΚΚΕ, ξέρουν πως αυτές τις μέρες είναι το μόνο που περήφανα αντιστέκεται, με ψυχή και καρδιά, στο παράλογο ενός ολέθρου που πλασάρεται ως ευκαιρία...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ