Σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης το τελευταίο αντίο στον σ. Γιάννη Νοτάκη
Σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης και περηφάνιας κηδεύτηκε σήμερα, με πολιτική κηδεία, στα κοιμητήρια του Ευόσμου στη Θεσσαλονίκη, ο σ. Γιάννης Νοτάκης, που έφυγε από τη ζωή την Παρασκευή, σε ηλικία 62 ετών, μετά από πολύχρονη και παλικαρίσια μάχη με τον καρκίνο.
Συντετριμμένοι η γυναίκα του Μάρω, τα παιδιά του Κατερίνα και Δημήτρης, οι συγγενείς. Σύντροφοι, συναγωνιστές, συνάδελφοι και φίλοι έδωσαν το «παρών» για να πουν το τελευταίο «αντίο» στον σ. Γιάννη και να δώσουν την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουν να βαδίζουν στον δρόμο που περπάτησαν μαζί, τον δρόμο του αγώνα.
Σ' αυτό τον τελευταίο αποχαιρετισμό σκέπασαν τη σορό του με το τιμημένο κόκκινο λάβαρο του Κόμματος και απόθεσαν πάνω του τον «Ριζοσπάστη» και μια κάρτα που του έστειλαν οι αντιπρόσωποι της «Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών» στο 20ό Συνέδριο της ΟΛΜΕ.
Τιμητική φρουρά στο φέρετρό του στάθηκαν οι σύντροφοί του, Θεανώ Καπέτη, μέλος του Πολιτικού Γραφείου, μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, της Επιτροπής Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας, της ΤΟ Εκπαιδευτικών και άλλων οργανώσεων του Δημοσίου.
Ο ήχος του «Ζεϊμπέκικου της Ευδοκίας» αντήχησε στον χώρο, ικανοποιώντας την επιθυμία του. Η τελετή αποχαιρετισμού ολοκληρώθηκε με τη «Διεθνή».
Εκ μέρους της Κομματικής Οργάνωσης Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, τον επικήδειο εκφώνησε ο Γιάννης Δελής, βουλευτής του ΚΚΕ, εκπαιδευτικός. Ξεκίνησε τον αποχαιρετισμό του απαγγέλλοντας στίχους από το τραγούδι «Ο Λεβέντης» του Ν. Περγιάλη και έκλεισε με στίχους από το «Καπνισμένο Τσουκάλι» του Γ. Ρίτσου.
Ανάμεσα σε άλλα είπε: «Στον σύντροφο Γιάννη δεν άρεσαν τα πολλά λόγια. Ούτε οι έπαινοι του άρεσαν ούτε οι κολακείες. Άλλωστε, όλα όσα έκανε, η πλούσια δράση του στο Κόμμα και στο κίνημα ήταν για αυτόν απλώς ένα καθήκον, αυτό που του υπαγόρευε η συνείδησή του.
(...) Η συνάντησή του με τη μαρξιστική ιδεολογία ήταν για αυτόν αποκάλυψη. "Ο Μαρξ μας άνοιξε τα μάτια", συνήθιζε να λέει, "και μας έκλεισε τα σπίτια!", πρόσθετε γελώντας.
Θυμόταν αυτά τα λόγια των εξόριστων και συγκινούνταν, γιατί οι ευθύνες του αγώνα τον κρατούσαν για μέρες ή βδομάδες μακριά από το σπίτι του και την αγαπημένη του οικογένεια.
Από την ένταξή του στην ΚΝΕ το 1979, όταν ήταν φοιτητής στα ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης, και την ένταξή του στο Κόμμα, ένα χρόνο αργότερα, δεν έκανε βήμα πίσω από την πρώτη γραμμή των αγώνων της εργατικής τάξης σε όλες τις καμπές της ταξικής πάλης.
Σύντροφος που έδωσε μάχη απέναντι στην προσπάθεια διάλυσης του Κόμματος από τις οπορτουνιστικές δυνάμεις και με σημαντική συμβολή στην προσπάθεια ανασυγκρότησης του Κόμματος στη συνέχεια, πραγματικό αγκωνάρι για την Κομματική Οργάνωση των Εκπαιδευτικών.
Όταν στρατεύτηκε, συνέχισε να δρα σαν πρωτοπόρος κομμουνιστής μέσα στο μαζικό κίνημα.
(...) Τίποτα δεν μπορούσε να τον αποσπάσει από την έγνοια για το Κόμμα, το Σωματείο, τους αγώνες, τους συντρόφους του και τη νεολαία.
Ακόμα και αυτή η σκληρή ασθένεια δεν κατάφερε να τον εμποδίσει να συνεισφέρει όσο λίγοι στην οικονομική ενίσχυση του Κόμματος, να συμβάλει με τις σκέψεις του στις μάχες που έδινε το Κόμμα, να τιμά τον τίτλο του κομματικού μέλους, που πάντα ένιωθε βαρύ στις πλάτες του.
Οι ευθύνες που ανέλαβε ήταν πολλές.
Ανάμεσα σε άλλα ήταν μέλος της ΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας, συμμετείχε στην Κεντρική Κομματική Ομάδα του Δημοσίου και την Κεντρική Ομάδα των Εκπαιδευτικών για πάνω από δυο δεκαετίες.
Η προσφορά του στο κίνημα ήταν σταθερή και πλούσια.
Εκλεγόταν για χρόνια στο ΓΣ της ΑΔΕΔΥ, στο ΔΣ της Ε' ΕΛΜΕ, ήταν υποψήφιος δήμαρχος με τη "Λαϊκή Συσπείρωση" στον Δήμο Αμπελοκήπων και εκλεγόταν στο Δημοτικό Συμβούλιο.
Με αίσθημα ευθύνης ανταποκρινόταν σε ό,τι αναλάμβανε και για αυτό οι συνάδελφοί του τον τιμούσαν με την ψήφο τους, ακόμα και όταν η ασθένεια τον υποχρέωνε να μένει μακριά από τα σχολεία.
(...) Οι ανησυχίες του για την ερευνητική δουλειά του Κόμματος στην εκπαίδευση ήταν ζωντανές και συνέβαλαν στη διάδοση και την καλύτερη κατανόηση των επεξεργασιών του.
Τις ίδιες ανησυχίες είχε και για τη δική του "ειδικότητα", τον αθλητισμό, που αποτυπώθηκαν στο βιβλίο που έγραψε κατά τη διάρκεια τις ασθένειάς του και παρά τις κακουχίες που αντιμετώπισε.
Η ενασχόλησή του αυτή ήταν ακόμα μια τρανή απόδειξη πως δεν σταματούσε να σκέφτεται και να δρα ως κομμουνιστής ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του.
Για να πάει ο τροχός της Ιστορίας μπροστά έβαζε όλη του τη δύναμη και όταν ήταν εύρωστος και όταν τον κατέβαλε η αρρώστια.
Αυτό το παράδειγμα αφήνει πίσω του στα παιδιά του, στο εγγόνι του που δεν πρόλαβε να το δει να γεννιέται, στους μαθητές του, στη νέα γενιά κομμουνιστών για την οποία τόσο φρόντιζε και τόσο αγωνιούσε για την εξέλιξή της.
(...) Σύντροφε Γιάννη, ο πόνος μας απαλύνεται, όταν σκεφτόμαστε πως τη ζωή σου την αφιέρωσες στα πιο υψηλά ιδανικά, δεν τη χαράμισες, δεν την εξευτέλισες.
Θα είσαι πάντα πλάι μας στους αγώνες για να ανατείλει ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός.
(...) Λίγοι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου, που τόσο σου άρεσε, είναι ο αποχαιρετισμός μας.
"Κι όχι να πείτε που 'κανα
και τίποτα σπουδαίο,
μόνο που πόνεσα μαζί σας
κι ονειρεύτηκα μαζί σας.
Μόνο που σε βρήκα
και με βρήκες σύντροφε"».
Ο Ηλίας Πατίδης μίλησε εκ μέρους των κομμουνιστών εκπαιδευτικών λέγοντας: «Αποχαιρετούμε τον σ. Γιάννη σήμερα εδώ, ενώ υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ανταμώναμε πριν μια εβδομάδα στο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, για μια ακόμα φορά, όπως κάναμε τόσα και τόσα χρόνια, σαν εκλεγμένοι αντιπρόσωποι της ΑΣΕ, εσύ από το Σωματείο σου, την Ε' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, ο κουμπάρος σου ο Αλέκος από την Ηλεία, εγώ από τον Πειραιά, ο Δημήτρης από τη Νότια Αθήνα και τόσοι άλλοι.
Στη μάχη για να αναδειχθούν τα προβλήματα των εκπαιδευτικών, οι αγωνίες των λαϊκών οικογενειών για τη μόρφωση των παιδιών του, τα τείχη που υψώνονται μπροστά τους καθημερινά από το σύστημα της εκμετάλλευσης.
(...) Δεν ξέρω αν του επέτρεπε η υγεία του τις τελευταίες μέρες να πληροφορηθεί τα αποτελέσματα στα συνέδρια των Ομοσπονδιών ΔΟΕ και ΟΛΜΕ.
Ας τα πούμε λοιπόν κι εδώ, στην πολιτική σου κηδεία: Σύντροφε Γιάννη, είμαστε 2η δύναμη στους δασκάλους από 4η (και κανονικά 1η) και 3η στους καθηγητές από 4η, για πρώτη φορά. Έχεις μεγάλη συμβολή σε αυτό το αποτέλεσμα, Γιάννη. Είμαι σίγουρος πως αν μας άκουγες τώρα, θα βλέπαμε ξανά αυτό το γλυκό, όλο αισιοδοξία χαμόγελό σου κι ένα συντροφικό χτύπημα στην πλάτη! Καλό ταξίδι, σύντροφε, θα μας λείψεις».
Εκ μέρους της Ε' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, μίλησε η Σίσσυ Πολυκάρπου. «Θα σε θυμόμαστε όρθιο, θαρραλέο, δυνατό και ανυποχώρητο στους αγώνες που δώσαμε για το σχολείο, για τους μαθητές μας, για τις συνθήκες δουλειάς και τα δικαιώματά μας. Στις Γενικές Συνελεύσεις, τις κινητοποιήσεις, τις καταλήψεις ήσουν εκεί, πάλευες από όλες τις θέσεις για ένα σχολείο που θα αγκαλιάζει όλα τα παιδιά, θα τα μορφώνει ολόπλευρα, θα τα βοηθάει να κατανοούν τον κόσμο γύρω τους και να θέλουν να τον αλλάξουν. Αυτό το σχολείο οραματιζόσουν, για αυτό το σχολείο πάλεψες σε όλη σου τη διαδρομή στην εκπαίδευση. Έλεγες πως ο δάσκαλος ακόμα και αν είναι "κερί αναμμένο" μέσα στην τάξη και δίνει όλη του την ψυχή, δεν θα καταφέρει πολλά, αν δεν αγωνιστεί στο δρόμο, για να αλλάξει η πολιτική που τσακίζει τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών και υψώνει τείχη στο δρόμο τους.
(...) Γιάννη, συναγωνιστή, συνάδελφε και φίλε μας,
Λείπεις από τα σχολεία, τους δρόμους, τις γειτονιές, τα αμφιθέατρα. Όλοι ρωτούν γιατί δεν είσαι κοντά μας, γιατί δεν είσαι μπροστά να παλεύεις για μας. Πού είναι ο σοβαρός, ο μαχητικός και συνάμα ευαίσθητος και τρυφερός, συνοδοιπόρος στον δύσκολο δρόμο του αγώνα, που δίνει πίκρες, μα πιο πολλές χαρές;».
Ο Φωκίων Σταθόπουλος αποχαιρέτησε τον φίλο και συνάδελφο, παραφράζοντας την εισαγωγή έργου ενός Αμερικανού συγγραφέα. «"Ένας άνθρωπος μπορεί να πάθει πολλά, αλλά ποτέ να νικηθεί". Μ' αυτό σε αποχαιρετούμε οι συνάδελφοί σου. Αυτό το δηλώνω και σαν υπόσχεση. Ότι θα παλέψουμε όλοι με κάθε τρόπο για να φέρουμε πιο κοντά τη νίκη του λαού».
Ο Αλέκος Αρβανιτίδης, μέλος του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Εργατική Συνδικαλιστική Δουλειά, ανάμεσα σε άλλα, παρουσίασε την κάρτα που έγραψαν και έστειλαν στον σ. Γιάννη οι σύντροφοι, συναγωνιστές του, 59 αντιπρόσωποι στο τελευταίο συνέδριο της ΟΛΜΕ: «Σύντροφε Γιάννη, από το χώρο του 20ού Συνεδρίου της ΟΛΜΕ σου στέλνουμε την αγάπη μας. Θέλουμε να ξέρεις πως μας λείπει η παρουσία σου, η λεβεντιά, το χαμόγελο και τα σταράτα λόγια σου. Είσαι όπως πάντα στην καρδιά μας και στη σκέψη μας, στήριγμα στους αγώνες μας. Σύντροφέ μας, κράτα γερά, όπως έκανες πάντα. Να ξέρεις πως είσαι έμπνευση για όλους μας. Αθήνα, 3 Ιούλη, 2022. Οι σύντροφοι και συναγωνιστές σου»
Γιάννη Νοτάκη
Παιδί πολύτεκνης φτωχής οικογένειας από την Αλεξάνδρεια Ημαθίας, με έντονες ανησυχίες από μαθητής για τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, εντάχθηκε στις γραμμές της ΚΝΕ, όντας φοιτητής στα ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης, το 1979. Ένα χρόνο μετά έγινε μέλος του ΚΚΕ, τίτλο τον οποίο τίμησε μέχρι το τέλος της ζωής του, ακόμα και όταν δεν μπορούσε να βγει από το σπίτι του, λόγω της κατάστασης της υγείας του. Δεν σταμάτησε στιγμή να ενδιαφέρεται για την πορεία και την παρέμβαση του Κόμματος, να μελετάει το Ριζοσπάστη, να έχει ανησυχία για τα οικονομικά του Κόμματος και να στηρίζει το Κόμμα με κάθε τρόπο.
Έτσι ήταν, εξάλλου, και σε όλη την πορεία της ζωής του. Σύντροφος που ξεχώριζε για την μαχητικότητά του, την επιμονή του, την εργατικότητα και τη συνέπειά του. Σύντροφος που έδωσε μάχη απέναντι στην προσπάθεια διάλυσης του Κόμματος από τις οπορτουνιστικές δυνάμεις και με σημαντική συμβολή στην προσπάθεια ανασυγκρότησης του Κόμματος στη συνέχεια.
Ο σ. Γιάννης Νοτάκης στήριξε τη δουλειά του Κόμματος από διάφορες θέσεις και χρεώσεις. Υπήρξε μέλος της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟ Κεν. Μακεδονίας του ΚΚΕ, μέλος της Τομεακής Επιτροπής και του Τομεακού Γραφείου Εκπαιδευτικών Κεν. Μακεδονίας, μέλος της κεντρικής κομματικής ομάδας του Δημοσίου και των Εκπαιδευτικών, υποψήφιος Δήμαρχος και Δημοτικός Σύμβουλος Αμπελοκήπων – Μενεμένης. Ξεχωριστή ήταν η συμβολή του και στην παρέμβαση του ΚΚΕ στο χώρο του Αθλητισμού, ως επικεφαλής της Επιτροπής Αθλητισμού της ΕΠ για πολλά χρόνια.
Ο σ. Γιάννης ξεχώρισε, επίσης, με τη δράση του και στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα. Όχι μόνο ως μέλος του ΔΣ της Ε’ ΕΛΜΕ και μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ. Κυρίως ξεχώρισε στα μάτια και στις καρδιές των συναδέλφων του, οι οποίοι στο πρόσωπο του κομμουνιστή εκπαιδευτικού, που χωρίς ταλαντεύσεις βρισκόταν στην πρώτη γραμμή κάθε μάχης, αντίκριζαν έναν πραγματικό αγωνιστή, έναν εκπαιδευτικό που βρισκόταν στο πλάι των συναδέλφων του και νοιαζόταν για τη μόρφωση και το μέλλον των μαθητών του.
Συνημμενα Αρχεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου