Ο Kονσταντίν Ροκοσόφσκι για τον τρόπο ηγεσίας του Στάλιν

Ο Ροκοσόφσκι, λόγω της θέσης του, έπρεπε να επιλύσει ορισμένα ζητήματα απευθείας με τον Στάλιν, επομένως από τα απομνημονεύματά του μπορεί κανείς να πάρει μια ιδέα για το τρόπο δουλειάς του Στάλιν και της επικοινωνίας του με άλλους.

Θα περιέγραφα τα βασικά χαρακτηριστικά του τρόπου του ως εξής: ευγένεια, σεβασμός στους υφισταμένους και ενδιαφέρον για αυτούς. Κρίνετε μόνοι σας.

Μετά τον διορισμό του ως διοικητή του μετώπου, ο Ροκοσόφσκι έγινε δεκτός από τον Στάλιν.

«Στο Αρχηγείο, με υποδέχτηκε θερμά ο Ανώτατος Διοικητής. Με παρουσίασε γενικά την κατάσταση στην κατεύθυνση του Βορονέζ και μετά από αυτό είπε ότι αν είχα στο μυαλό μου αποτελεσματικούς αξιωματικούς, θα με βοηθούσε να τους βάλω να στελεχώσουν τα κεντρικά γραφεία και την διεύθυνση του Μετώπου του Μπριάνσκ. Τηλεφώνησα στον Μ.Σ. Μαλίνιν, Β.I. Καζάκοφ, Γ.Ν. Oρλά και Π.Γ. Μαξιμένκο. Ο Στάλιν διέταξε αμέσως τον διοικητή του Δυτικού Μετώπου να αποσπάσει αυτούς τους συντρόφους. Μου ευχήθηκε επιτυχία στη νέα μου θέση, με διέταξε να μην μείνω πολύ στο Γενικό Επιτελείο, αλλά να πάω γρήγορα στον τόπο, γιατί η κατάσταση κοντά στο Βορόνεζ ήταν πολύ σοβαρή.

Πριν πάρει σημαντικές αποφάσεις, ο Στάλιν συζήτησε επανειλημμένα με τον Ροκοσόφσκι, άκουσε τη γνώμη του.

«Τον Μάρτιο, ο Ανώτατος Γενικός Διοικητής με κάλεσε στην συσκευή HF, γενικά με προσανατόλισε σχετικά με τη σχεδιαζόμενη μεγάλη επιχείρηση και τον ρόλο που επρόκειτο να παίξει το 1ο Λευκορωσικό Μέτωπο σε αυτήν. Τότε ο Στάλιν ρώτησε τη γνώμη μου. Κατά τον σχεδιασμό των επιχειρήσεων, είχε και προγενέστερα προσφύγει σε παρόμοιες συνομιλίες με διοικητές του μετώπου. Για εμάς - αν κρίνω από τον εαυτό μου - είχε μεγάλη σημασία.

Συνέβη ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά για τον Ροκοσόφσκι και δεν ήταν σε θέση να εκπληρώσει τα καθήκοντα που του είχαν ανατεθεί. Αλλά ο Στάλιν σε τέτοιες περιπτώσεις δεν επέπληττε ούτε κατηγορούσε, αλλά, αντιθέτως, προσπαθούσε να
στηρίξει.

«Ο αξιωματικός υπηρεσίας ανέφερε ότι ο Στάλιν καλούσε τον διοικητή στο HF.

Ο εχθρός εκείνη την ώρα πάλι πίεζε τις μονάδες μας. Ελαφρώς στριμωγμένος, αλλά ακόμα ... Πηγαίνοντας στη συσκευή, φαντάστηκα, υπό την εντύπωση μιας συνομιλίας με τον Ζούκοφ, τι είδους "κεραυνοί" να με περιμένουν τώρα. Τέλος πάντων, προετοιμασμένος για το χειρότερο.

Σήκωσε το τηλέφωνο και αυτοανακοινώθηκε . Ως απάντηση, άκουσα την ήρεμη φωνή του Ανώτατου Διοικητή. Ρώτησε πώς ήταν η κατάσταση στα σύνορα της Ίστρα. Αναφερόμενος σε αυτό, προσπάθησα αμέσως να μιλήσω για τα σχεδιαζόμενα αντίμετρα. Αλλά ο Στάλιν με διέκοψε με ήρεμο τόνο, λέγοντας ότι δεν υπήρχε λόγος να μιλήσω για τις ενέργειες μου. Αυτό τόνιζε την εμπιστοσύνη στον διοικητή. Στο τέλος της συνομιλίας, ο Στάλιν ρώτησε αν ήταν δύσκολο για εμάς. Έχοντας λάβει καταφατική απάντηση, είπε με κατανόηση: - Υπομονή για λίγο ακόμα, θα σας βοηθήσουμε ...

Χρειάζεται να ειπωθεί ότι τέτοια προσοχή από πλευράς του Ανώτατου Διοικητή σήμαινε πολλά για αυτούς στους οποίους δόθηκε. Ένας ζεστός, πατρικός τόνος ενθάρρυνε, ενίσχυε την εμπιστοσύνη. Για να μην αναφέρουμε ότι μέχρι το πρωί έφτασε στο στράτευμα η υποσχεθείσα βοήθεια - ένα σύνταγμα Kατιούσα, ​​δύο συντάγματα αντιαρματικών, τέσσερις μονάδες με αντιαρματικό όπλα και τρεις επιλαρχίες τεθωρακισμένων.

Αν ο Στάλιν αρνήθηκε κάτι στον Ροκοσόφσκι, το έκανε με ευγενικό τρόπο.

«... η φωνή του Στάλιν ακούστηκε στον δέκτη. Με ρώτησε πώς ένιωθα για μια τέτοια πρόταση [σχετικά με τη μεταφορά της 2ης Στρατιάς Φρουρών στο Μέτωπο του Στάλινγκραντ]. Απάντησα αρνητικά. Στη συνέχεια ο Στάλιν συνέχισε τις διαπραγματεύσεις με τον Βασιλιέφσκι. Ο εκπρόσωπος του Αρχηγείου υποστήριξε επίμονα την ανάγκη μεταφοράς του στρατού του Μαλινόφσκι στο Μέτωπο του Στάλινγκραντ, καθώς ο Γιερεμένκο αμφέβαλλε για την ικανότητα των διαθέσιμων δυνάμεων να αποκρούσουν την επίθεση του εχθρού. Μετά από αυτό, ακριβώς εκεί στο HF, ο Στάλιν με πληροφόρησε ότι συμφωνούσε με τα επιχειρήματα του Βασιλιέφσκι, ότι η απόφασή μου να ασχοληθώ πρώτα με την περικυκλωμένη ομάδα, χρησιμοποιώντας τη 2η Στρατιά Φρουρών για αυτό, ήταν τολμηρή και αξίζει προσοχής, αλλά στην παρούσα κατάσταση είναι πολύ επικίνδυνο, οπότε θα έπρεπε ο στρατός του Μαλινόφσκι, χωρίς καθυστέρηση, να στείλει βοήθεια κοντά στο Κοτελνίκοβο στην διάθεση του Γιερεμένκο.

Και τέλος, ένα επεισόδιο από τη συνάντηση του Κονσταντίν Κονσταντίνοβιτς με τον Στάλιν.

«Την ίδια μέρα, εμείς [ο Ροκοσόφσκι και ο Βορόνοφ] πήγαμε στο Κρεμλίνο και μας υποδέχτηκε ο Στάλιν. Βλέποντάς μας, πλησίασε με γρήγορα βήματα και χωρίς να μας αφήσει να αναφέρουμε την άφιξή μας σύμφωνα με τους κανονισμούς, άρχισε να μας σφίγγει τα χέρια, συγχαίροντας μας για την επιτυχή ολοκλήρωση της επιχείρησης εξόντωσης της εχθρικής ομάδας…

Κατά την αποχώρηση μας , με ευχές για νέες επιτυχίες, φύγαμε από το γραφείο του. Δεν μπορώ να μείνω σιωπηλός για το γεγονός ότι ο Στάλιν, στις κατάλληλες στιγμές, ήξερε πώς να γοητεύει τον συνομιλητή, να τον περιβάλλει με ζεστασιά και προσοχή και να τον κάνει να θυμάται κάθε συνάντηση μαζί του για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Να ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Στάλιν. Τώρα συγκρίνετε τον με τον Στάλιν, για τον οποίο μιλούν τα σύγχρονα ΜΜΕ. Υπάρχουν πολλά κοινά;"

Συγγραφέας: Ντμίτρι Γκολούμποφ

Константин Рокоссовский о стиле руководства Сталина

Рокоссовскому, в силу его должности, некоторые вопросы приходилось решать непосредственно со Сталиным, поэтому из его мемуаров можно сложить представление о стиле работы Иосифа Виссарионовича, о стиле его общения с другими.

Ключевые особенности стиля я бы охарактеризовал так: вежливость, уважение к подчиненным, и забота о них. Судите сами.

После назначения на должность командующего фронтом Рокоссовского принял Сталин.

«В Ставке я был тепло принят Верховным Главнокомандующим. Он в общих чертах познакомил меня с положением на воронежском направлении, а после этого сказал, что если у меня имеются на примете дельные работники, то он поможет мне их заполучить для укомплектования штаба и управления Брянского фронта. Я назвал М.С. Малинина, В.И. Казакова, Г.Н. Орла и П.Я. Максименко. Сталин тут же отдал командующему Западным фронтом распоряжение откомандировать этих товарищей. Он пожелал мне успеха на новой должности, велел не задерживаться долго в Генеральном штабе, а быстрее отправляться на место, потому что обстановка под Воронежем сложилась весьма серьезная».

Перед принятием важных решений, Сталин неоднократно советовался с Рокоссовским, прислушивался к его мнению.

«В марте Верховный Главнокомандующий пригласил меня к аппарату ВЧ, в общих чертах ориентировал относительно планируемой крупной операции и той роли, которую предстояло играть в ней 1-му Белорусскому фронту. Затем Сталин поинтересовался моим мнением. При разработке операций он и раньше прибегал к таким вот беседам с командующими фронтами. Для нас – сужу по себе – это имело большое значение».

Случалось, что дела у Рокоссовского шли не лучшим образом, и ему не удавалось выполнить поставленные задачи. Но Сталин в таких случаях не упрекал и не винил, а напротив, старался поддерживать.

«Дежурный доложил, что командарма вызывает к ВЧ Сталин.

Противник в то время потеснил опять наши части. Незначительно потеснил, но все же… Идя к аппарату, я представлял, под впечатлением разговора с Жуковым, какие же громы ожидают меня сейчас. Во всяком случае, приготовился к худшему.

Взял трубку и доложил о себе. В ответ услышал спокойный, ровный голос Верховного Главнокомандующего. Он спросил, какая сейчас обстановка на истринском рубеже. Докладывая об этом, я сразу же пытался сказать о намеченных мерах противодействия. Но Сталин мягко остановил, сказав, что о моих мероприятиях говорить не надо. Тем подчеркивалось доверие к командарму. В заключение разговора Сталин спросил, тяжело ли нам. Получив утвердительный ответ, он с пониманием сказал:– Прошу продержаться еще некоторое время, мы вам поможем…

Нужно ли добавлять, что такое внимание Верховного Главнокомандующего означало очень многое для тех, кому оно уделялось. А теплый, отеческий тон подбадривал, укреплял уверенность. Не говорю уже, что к утру прибыла в армию и обещанная помощь – полк "катюш", два противотанковых полка, четыре роты с противотанковыми ружьями и три батальона танков».

В случае если Сталин в чем-то отказывал Рокоссовскому, то делал это в вежливой форме.

«...в трубке послышался голос Сталина. Он спросил меня, как я отношусь к такому предложению [о передаче 2-й гвардейской армии в Сталинградский фронт]. Я ответил отрицательно. Тогда Сталин продолжил переговоры с Василевским. Представитель Ставки настойчиво доказывал необходимость передачи армии Малиновского Сталинградскому фронту, так как Еременко сомневается в возможности имеющимися силами отразить наступление противника. После этого тут же по ВЧ Сталин сообщил мне, что он согласен с доводами Василевского, что мое решение разделаться сначала с окруженной группировкой, используя для этого 2-ю гвардейскую армию, смелое и заслуживает внимания, но в сложившейся обстановке оно слишком рискованное, поэтому я должен армию Малиновского, не задерживая, спешно направить под Котельниково в распоряжение Еременко».

Ну и в завершение эпизод из встречи Константина Константиновича со Сталиным.

«В тот же день мы [Рокоссовский и Воронов] направились в Кремль и были приняты Сталиным. Завидя нас, он быстрыми шагами приблизился и, не дав нам по-уставному доложить о прибытии, стал пожимать нам руки, поздравляя с успешным окончанием операции по ликвидации вражеской группировки…

Напутствуемые пожеланиями новых успехов, мы оставили его кабинет. Не могу молчать о том, что Сталин в нужные моменты умел обворожить собеседника, окружить его теплотой и вниманием и заставить надолго запомнить каждую встречу с ним».

Вот такой вот Сталин. А теперь сравните его со Сталиным, о котором говорят современные СМИ. Много ли общего?

Автор: Дмитрий Голубов

 

  Русский анализ книг