Μαύρα σύννεφα

«Η δημιουργία ΝΑΤΟικών βάσεων δεν θα κάνει πιο ασφαλείς ούτε τη Φινλανδία ούτε τη Σουηδία. Αντίθετα, θα θέσει σε κίνδυνο τους ανθρώπους που μένουν σε πόλεις οι οποίες θα φιλοξενήσουν τέτοιες στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Οταν ξεσπούν στρατιωτικές δραστηριότητες, τα χτυπήματα κατευθύνονται πρώτα απ' όλα στη στρατιωτική υποδομή του αντιπάλου».

Αυτά σημείωσε προχτές ο πρόεδρος της ρωσικής Δούμας, απαντώντας σε δηλώσεις του Φινλανδού δημάρχου της πόλης Λαπεενράντα στα σύνορα με τη Ρωσία, ο οποίος είπε πως η δημιουργία ΝΑΤΟικών βάσεων θα έδινε «αίσθημα ασφάλειας» στους κατοίκους της πόλης. Η επιχειρηματολογία αυτή του Φινλανδού δημάρχου δεν μας είναι βέβαια καθόλου άγνωστη...

Με πόση ευκολία, αλήθεια, μπορεί κανείς να αντικαταστήσει τις λέξεις, βάζοντας στη θέση της άγνωστης πόλης του φινλανδικού βορρά, το όνομα της Αλεξανδρούπολης και των υπόλοιπων πόλεων που φιλοξενούν αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις σε όλη την Ελλάδα...

Πόσο κάλπικες και επικίνδυνες ακούγονται κάτω απ' αυτό το πρίσμα οι «διαβεβαιώσεις» των αστικών κομμάτων στην Ελλάδα και των τοπικών παραγόντων τους, περί «ασφάλειας» και «σταθερότητας» από τη λειτουργία των βάσεων...

Ομως, το ακριβώς αντίθετο αποδεικνύεται πάλι: Οι υποδομές αυτές είναι μαγνήτης τεράστιων κινδύνων, «κλειδωμένες» στο στόχαστρο των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, όπως έχουν άλλωστε προειδοποιήσει και στο παρελθόν Ρώσοι αξιωματούχοι.

Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι περνάει απαρατήρητος ο κομβικός ρόλος της Αλεξανδρούπολης στον επιθετικό αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, ειδικά σε συνθήκες όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της αναμέτρησης ΝΑΤΟ - Ρωσίας στην Ουκρανία;

Στο λιμάνι δένει ένα γιγάντιο πλοίο μεταφοράς πολεμικού υλικού σχεδόν κάθε 10 μέρες, ενώ αυτό το διάστημα είναι σε εξέλιξη μέσω της Αλεξανδρούπολης η μεγαλύτερη μετακίνηση ΝΑΤΟικών δυνάμεων που έγινε ποτέ προς την Ανατ. Ευρώπη.

Ο ρόλος του λιμανιού στα ευρωατλαντικά πολεμικά σχέδια αναβαθμίζεται διαρκώς στο φόντο των αποφάσεων της πρόσφατης Συνόδου του ΝΑΤΟ, αλλά και εξαιτίας των ενεργειακών υποδομών που θα υποστηρίζουν την απεξάρτηση της ΕΕ από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες.

Και δεν είναι μόνο η Αλεξανδρούπολη. Στο πλαίσιο της «στρατηγικής συμφωνίας» με τις ΗΠΑ, βασικές στρατιωτικές υποδομές της χώρας, με «ναυαρχίδα» τη Σούδα, αποτελούν αιχμή του ΝΑΤΟικού σχεδιασμού στην περιοχή.

Με δεδομένα όλα αυτά, τα προκλητικά παραμύθια της κυβέρνησης για δήθεν «πυλώνες ασφάλειας» δεν αξίζουν ούτε το χαρτί που γράφονται. Ειδικά όταν διαρρέονται σενάρια για ρωσικές πυραυλικές ασκήσεις, που στοχεύουν εικονικά τις ΝΑΤΟικές βάσεις στη Σούδα και την Αλεξανδρούπολη...

Απαράγραπτες είναι όμως και οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ, που άνοιξε διάπλατα τον δρόμο για την αναβάθμιση της αμερικανοΝΑΤΟικής παρουσίας στη χώρα μας: Με τον Στρατηγικό Διάλογο και την προετοιμασία της κατάπτυστης Συμφωνίας για τις βάσεις, όταν επί κυβέρνησής του λειτουργούσαν «πιλοτικά» οι Αμερικανοί στη Λάρισα, στο Στεφανοβίκειο και αλλού. Οταν τα στελέχη του σουλάτσαραν με τον Πάιατ στην Αλεξανδρούπολη, «οραματιζόμενοι» τα όσα ακολούθησαν με κυβέρνηση ΝΔ.

Πάει πολύ λοιπόν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, που έχουν τα χέρια τους λερωμένα με τη συμμετοχή στον πόλεμο της Ουκρανίας και σε κάθε βρώμικη αποστολή των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, να εμφανίζονται τάχα ως εγγυητές της σταθερότητας, της ασφάλειας και της ειρήνης.

Ανταγωνίζονται μάλιστα με θράσος μεταξύ τους για το ποιος μπορεί καλύτερα να ξεγελάσει τον λαό, με κόλπα περί «ήπιας εμπλοκής», όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που κορυφώνονται η συμμετοχή της χώρας στον πόλεμο και η ανησυχία για τις εξελίξεις.

Αυτοί που έχουν για «αστέρι - οδηγό» τα συμφέροντα της αστικής τάξης και την αναβάθμιση του ρόλου της στην περιοχή, μόνο νέους μεγάλους κινδύνους «εγγυώνται» στον λαό, όποια σύνθεση κι αν έχει η επόμενη κυβέρνηση.

Μόνο το ΚΚΕ στάθηκε από την πρώτη στιγμή απέναντι και μπήκε μπροστά, αποκαλύπτοντας τα σχέδια αυτά και τους πραγματικούς υπαίτιους. Οργανώνοντας την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ελληνική εμπλοκή, για να κλείσουν όλες οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις και υποδομές.

Η συμπόρευση με το ΚΚΕ σ' αυτόν τον αγώνα, στους δρόμους, στους χώρους μόρφωσης και δουλειάς, στις γειτονιές, αλλά και στις επικείμενες εκλογές, είναι ζήτημα «ζωής και θανάτου» για τον λαό, όσο τα μαύρα σύννεφα των ανταγωνισμών και του πολέμου πυκνώνουν επικίνδυνα πάνω από τα κεφάλια μας.