Κόκκινη Σχοινοσυντροφιά

Πέρα απ’ το σχοινί κάποιος κουβαλούσε στην τσάντα του την κόκκινη σημαία. Πρωτίστως έπρεπε να ανεμίσει στην κορυφή αυτή η σημαία, να την κρατήσουμε στα χέρια μας και να στείλουμε το μήνυμα. Όλη η αποστολή ήταν ένας δυναμικός συμβολισμός, μια συλλογική προσπάθεια, μια διαδρομή που περνούσε από ανηφόρες και κατηφόρες για να φτάσει τελικά η ομάδα μας πίσω με ένα μεγάλο χαμόγελο·

Στην αρχή παίζεις πάντα με τις ανάσες, συνηθίζεις το φόρτο, αναζητάς γερό πάτημα κι ακούς τα πρώτα ενθαρρυντικά αστεία των συντρόφων. Στη συνέχεια σε κατακλύζει το μεγαλείο της φύσης του βουνού. Αισθάνεσαι ότι το ανακαλύπτεις στο διάβα σου: ήταν πάντα εκεί, εσύ τώρα έφτασες, κάποτε ίσως θα ξανάρθεις. Τα δένδρα είναι πανύψηλα και πλατιά όπως στα τροπικά δάση, οι πέτρες μοιάζουν προϊστορικές και λίγο επιφυλακτικές απέναντι μας. Τα μεγέθη προκαλούν δέος. Στην άκρη του μονοπατιού υπάρχει ένας αμέτρητος γκρεμός και φαίνεται σχεδόν παράλογο μέσα από μια τόση δα μικρή στέρεη λωρίδα γης να μπορείς να φτάσεις τον Όλυμπο! Κάποτε στη διαδρομή θα φανεί σε ένα ξέφωτο το Στεφάνι, η άγρια και γυμνή κορυφογραμμή, η κορωνίδα αυτού του τόπου.

Για λίγο όλοι βυθιζόμαστε στον χρόνο και τον βιώνουμε με μόνο κριτήριο το φως που μας περιβάλλει και τρέχει να κρυφτεί προς τη Δύση του. Περιμένουμε μια στάση για ξεκούραση και νερό. Τα βλέμματα στα ρολόγια, πρέπει να βιαστούμε. Πάντα στο βουνό υπάρχει βιασύνη. Ο άνεμος φυσά αδιάκοπα. Μια καταιγίδα είναι κάπου μακριά και τη φανταζόμαστε όπως και να έχει. Πρέπει να βιαστούμε και πρωτίστως να δεθούμε.

Μπροστά μας το Λούκι του Μύτικα, το τελευταίο κομμάτι πριν την κορυφή, στέκει σαν ένα φαράγγι κρεμασμένο από τον ουρανό και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Εδώ παλιότερα υπήρξαν απώλειες και άδοξες στιγμές. Μπαίνει τώρα μπροστά ο αρχηγός της ομάδας και με φωνή δασκάλου ξεκινά στο μονοπάτι. Στο νου μου έρχονται τα λόγια ενός συντρόφου από την πρώτη συνάντηση προετοιμασίας μας: «Όταν θα μπούμε όλοι στη σχοινοσυντροφιά χρειάζεται πολύ προσοχή και σωστό μέτρημα κινήσεων». Ούτε λάσκα το σχοινί, ούτε τεντωμένο. Εκείνη η φράση του, δημιουργούσε μοιραία ένα υψηλό αίσθημα απόφασης και βάρους στον καθένα ξεχωριστά, αλλά και στην ομάδα συνολικά. Το αίσθημα αυτό είναι που κάνει την ομάδα μοναδική... Μόλις το «όλοι», το «όταν» και το «πρέπει» ενωθούν προχωράς αλλιώτικα.

Από την κορυφή, από αυτό το μικρό κομματάκι που ξεπερνά τα σύννεφα και στέκει δίπλα στο χάος βλέπουμε την άλλη ομάδα να μας χαιρετά από μια χαμηλότερη κορυφή και να φωνάζει ενθουσιασμένη. Τα χαρούμενα σήματα αναιρούν για λίγο το ποιος είναι που. Σημασία έχει αυτή η αμοιβαία επικοινωνία και η σκέψη ότι οσονούπω όλοι θα ανταμώσουμε με ασφάλεια. Ανάμεσα τους αναγνωρίζω τη στεντόρεια φωνή του συντρόφου που είχε αναφερθεί στη σχοινοσυντροφιά. Έδειχνε, εξηγούσε, οδηγούσε. Μπορεί να μην ανέβηκε μαζί μας, να μην πιάστηκε από τις πέτρες, να μην δέθηκε στην σχοινοσυντροφιά... αλλά ήταν και είναι στον πυρήνα αυτής της ιστορίας. Κι οι ωραιότερες ιστορίες έχουν μέσα τους μοναδικούς και ξεχωριστούς ανθρώπους που συναντιούνται σε συγκεκριμένες στιγμές του χρόνου. Όσα κάναμε συνέβησαν μονάχα σε μια μέρα. Μια μέρα από αυτόν τον αιώνα. Η κόκκινη σχοινοσυντροφιά περπάτησε στο πιο όμορφο μονοπάτι με τα δικά μας κόκκινα όνειρα.

Χ.Σ