Σαν σήμερα 20 Οκτώβρη έλαβε χώρα η οργανωμένη δολοφονική επίθεση προβοκατόρων εναντίον της μεγάλης απεργιακής συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ και των ταξικών σωματείων στην Πλατεία Συντάγματος. Τραγικό θύμα της επίθεσης ο 53χρονος οικοδόμος Δημήτρης Κοτζαρίδης, ο οποίος κατέρρευσε μην αντέχοντας την αποπνικτική ατμόσφαιρα που είχαν δημιουργήσει τα καπνογόνα που έριχναν τα παρακρατικά γκρουπούσκουλα ενάντια στους διαδηλωτές. Αργότερα, έχοντας πάθει ανακοπή καρδιάς και παρά τις προσπάθειες των γιατρών, ο αγωνιστής οικοδόμος θα αφήσει την τελευταία του πνοή στον «Ευαγγελισμό».
Η 20η Οκτώβρη 2011 ήταν μια ξεκάθαρη, οργανωμένη, στοχευμένη επίθεση του παρακράτους και των μηχανισμών του ενάντια στο εργατικό-λαϊκό κίνημα. Και τι δεν χρησιμοποίησε ο- κρυμμένος κάτω από τη μάσκα των δήθεν «αγανακτισμένων»- συρφετός της αλητείας προκειμένου να διαλύσει τη μεγαλειώδη απεργιακή διαδήλωση του ΠΑΜΕ: πετώντας βόμβες μολότοφ, πέτρες, κομμάτια μάρμαρο, δυναμιτάκια, καπνογόνα, κροτίδες, πυροσβεστήρες, καδρόνια, λοστάρια, σφυριά επιτέθηκαν σε εργατόκοσμο, τραυματίζοντας άλλους ελαφρύτερα και άλλους βαρύτερα.
Σε ανακοίνωση του, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναδείκνυε τις ευθύνες της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για τη δολοφονική επίθεση:
«Αυτή τη φορά εξαπέλυσαν σχεδιασμένα οργανωμένες ομάδες σε διατεταγμένη αποστολή και αναρχοφασιστοειδή που με μολότοφ, χημικά αέρια, χειροβομβίδες κρότου λάμψης και πέτρες, επιχείρησαν να διαλύσουν τη μεγαλειώδη συγκέντρωση εργατών και λαού στο Σύνταγμα και ειδικά στο μέρος που ήταν το ΠΑΜΕ. Αποτέλεσμα αυτής της επίθεσης είναι και ο θάνατος του συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ, Κοτζαρίδη Δημήτρη, 53 χρόνων, γραμματέα του Παραρτήματος Οικοδόμων του Βύρωνα. Ακόμα δεκάδες είναι οι τραυματίες διαδηλωτές του ΠΑΜΕ.
Το μίσος των κουκουλοφόρων κατά του εργατικού λαϊκού κινήματος και του ΠΑΜΕ εκφράζει το μένος των δυνάμεων που υπηρετούν το σύστημα και την αστική εξουσία. Η κυβέρνηση έχει τεράστια ευθύνη. Η επιχείρηση τρομοκράτησης, συκοφάντησης και καταστολής του εργατικού λαϊκού κινήματος πηγάζει από κρατικές δομές, από κέντρα και υπηρεσίες. Αυτό αποδείχνει η ιστορία, αυτό δείχνει και η σημερινή βάρβαρη και δολοφονική επίθεση. Οι κουκουλοφόροι, αναρχοαυτόνομοι, φασιστοειδή ή όπως αλλιώς ονομάζονται ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας το δικό της στόχο που οι δυνάμεις καταστολής, οι εκβιασμοί και οι απειλές της απέτυχαν, για να τρομοκρατήσουν το λαό για να σκύψει το κεφάλι. Αντικειμενικά προκύπτει ότι τα ίδια κέντρα εκτέλεσαν την προβοκατόρικη δολοφονική πυρπόληση της Μαρφίν τη μέρα ψήφισης του μνημονίου στις 5 Μαΐου 2010.
Ο στόχος τους ήταν να διαλύσουν τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, απέτυχε. Ετσι πρέπει να αποτύχουν τα σχέδια κυβέρνησης, μηχανισμών του συστήματος, των κομμάτων της πλουτοκρατίας, που θέλουν να τρομοκρατήσουν και να καταστείλουν το εργατικό λαϊκό ποτάμι της αντεπίθεσης που βγήκε με τη 48ωρη απεργία στους δρόμους.
Το ΚΚΕ εκφράζει τη θλίψη και τα συλλυπητήριά του στην οικογένεια του Δημήτρη Κοτζαρίδη, που έπεσε αγωνιζόμενος για το δίκιο της εργατικής τάξης και του λαού. Εκφράζει την αλληλεγγύη του στους τραυματίες, σε όλους όσοι υπερασπίστηκαν την εργατική λαϊκή διαδήλωση από τις προβοκατόρικες ομάδες. Καλεί το λαό να σηκώσει πιο αποφασιστικά το ανάστημά του. Να συμπορευτεί με το ΚΚΕ, να συσπειρωθεί τώρα στα συνδικάτα, στο ΠΑΜΕ και τις άλλες ριζοσπαστικές οργανώσεις που αντιπαλεύουν την αντιλαϊκή πολιτική, την εξουσία μονοπωλίων. Αυτό είναι το αντίπαλο δέος των κομμάτων της πλουτοκρατίας, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Αυτή είναι η δύναμη του λαού να αποκρούσει τα βάρβαρα μέτρα, τη βία και την τρομοκρατία κάθε είδους μηχανισμού καταστολής. Ο λαός μπορεί να ανατρέψει την αντιλαϊκή πολιτική και εξουσία».
Τι έγινε στις 20/10/2011 ημέρα Πανελλαδικής Απεργίας
Ηταν πολύ "βρώμικη" εκείνη η ημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ΠΑΜΕ (δηλαδή το ΚΚΕ) καλώντας σε συμβολική περικύκλωση της Βουλής, έκανε ένα γερό «μπάσιμο» για να αναζωογονηθεί το εργατικό κίνημα, εκμεταλλευόμενο την δυναμική ευρύτερης απήχησής του, που είχε δημιουργηθεί το προηγούμενο διάστημα με την σημαντική παρουσία του στις λαϊκές διαμαρτυρίες για τα μνημόνια, όπου πάλευε να σπάσει την, χειραγωγούμενη από τους αστικούς μηχανισμούς, εκτόνωσή τους σε ανώδυνο ψευδολαϊκό "κίνημα" τύπου aganacticos, εγκλωβισμένο στα πλαίσια του συστήματος.
Τα ανώτερα κλιμάκια των "μηχανισμών" κατανόησαν αμέσως τον κίνδυνο κι έβαλαν μπροστά τα "μεγάλα μέσα": Τις διάφορες τροτσκιστικές γκρούπες, στυλ "ΚΕΕΡΦΑ" και κάποια μασκαρέματά τους, όπως το "κίνημα" με τα κιτρινοπορτοκαλλί μπλουζάκια "Δεν πληρώνω", που είχε "μυστηριωδώς" (καθόλου μυστηριωδώς για όποιον έβλεπε...) συγκροτηθεί εκείνα τα χρόνια κατ' αντιγραφήν των διαφόρων ανά τον κόσμο πορτοκαλο-λαχανί "Ανοίξεων" της εποχής. Και πιο πολύ τον, παραδοσιακό για την ελληνική πραγματικότητα, χώρο των "αντιεξουσιαστών/αναρχικών", γνωστό και με το παρατσούκλι "μπάχαλο", που παραπέμπει στον τρόπο δράσης τους στις μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις.
Είχε προηγηθεί η προβοκάτσια της "Μαρφίν" με τις γνωστές τραγικές συνέπειες για τα τρία θύματα, που είχε σαν άμεση πολιτική συνέπεια, πέρα από το μούδιασμα του λαϊκού κινήματος, την προσωρινή αποδιοργάνωση λόγω απομαζικοποίησης του "αντιεξουσιαστικού χώρου", καθώς έγινε φανερό σε πολλούς νεαρούς αφελείς αυτού του χώρου, ότι ο "χώρος" ήταν έρμαιο πρακτόρων. Αν και ο κυριότερος λόγος ήταν ο φόβος μήπως κάποιοι από αυτούς "δοθούν" από τους "αποπάνω" για εξιλαστήρια θύματα. Κοινώς "χωθήκαν στις τρύπες τους". Η προβοκάτσια της Μαρφίν ήταν ταυτόχρονα και φιάσκο της Μαρφίν, φιάσκο των μηχανισμών. To ότι απέληξε σε φιάσκο των μηχανισμών, οφείλεται αποκλειστικά στην σταθερή γραμμή του ΠΑΜΕ να διαχωρίζεται κάθετα και οριζόντια από αυτόν τον "κινηματικό" εσμό πρακτόρων, προβοκατόρων και ηλιθίων "τριτοδρομικών".
Αρα, του τη φυλάγαν του ΠΑΜΕ, που έπρεπε να χτυπηθεί για απάντηση και να μην πάρει τα πάνω του. Γνωρίζαν, πως το ΠΑΜΕ θα προσπαθούσε να ανασυγκροτήσει το λαϊκό κίνημα, και κατανόησαν την σημασία εκείνης της διήμερης κινητοποίησης, που έπρεπε να χτυπηθεί καίρια, αποφασιστικά και, κυρίως, αποτελεσματικά. Kαι το «αποτελεσματικά» δεν μπορούσε να εκπληρωθεί τόσο καλά από τα ΜΑΤ, που θα συνεπάγοταν και την ηρωοποίησή του, όσο αν γινόταν «εκ των έσω», από δήθεν «λαϊκές δυνάμεις» η «συλλογικότητες», και αυτό έκαναν.
Είναι αξιοσημείωτο, πως σε αυτή την προβοκάτσια χρησιμοποιήθηκαν σε πρώτο χρόνο, μπροστά από την «Μεγ. Βρετανία», οι «Δεν πληρώνω», που τότε ήταν νεόκοπο μονοθεματικό (=μιας χρήσης και μετά …πέταμα!) «κίνημα» και γι αυτό είχε και πολλούς «νεοφώτιστους», που είχαν ενεργοποιηθεί λόγω της απότομης εξαθλίωσης των μνημονίων και είχαν πέσει, καθοδηγημένοι και από τον μακροχρόνια καλλιεργημένο αντικομμουνισμό-αντικουκουεδισμό, στα νύχια διαφόρων τροτσκιστών και τροτσκιζόντων, που πάντα προσφέρονται για την βρώμικη δουλειά. Βάλαν μπροστά αυτά τα γίδια, ανάμεσά τους και οι εντεταλμένοι πράκτορες/αγκιτάτορες να ορύονται «το ΠΑΜΕ προστατεύει(!) την Βουλή», κάποιοι εκπαιδευμένοι, την κατάλληλη στιγμή πέταξαν και τις πέτρες και ….πέτυχαν τον σκοπό τους.
(1/2)
Μια διόρθωση Σεχτάρ
ΔιαγραφήΟι συνδικαλιστές του ΚΚΕ ειναι όλοι στο ΠΑΜΕ
Όλοι στο ΠΑΜΕ δεν ειναι ΚΚΕ
ΑΧ
Σωστό είναι αυτό, που λες, κύριε ΑΧ, αλλά δεν βλέπω, που κολλάει στο κείμενό μου, και τι διορθώνει. Αν το ΠΑΜΕ σηκώσει δικό του μπαϊράκι, δηλαδή διαφοροποιηθεί από το ΚΚΕ σε τόσο σημαντικά ζητήματα, όπως ήταν η συγκέντρωση της 20/10/2011, τότε ..."έχετε γειά βρυσούλες"!
Διαγραφή1ο Συμφωνώ σε όλα, αλλά, "Το ΠΑΜΕ (δηλαδή το ΚΚΕ)" σε αυτό "διαφωνώ"
Διαγραφή2ο Σύντροφος είμαι μην με υποβαθμίζει;
ΑΧ
Παραπέμπει στο ότι το ΠΑΜΕ είναι ΚΚΕ
ΔιαγραφήΔΣΕ
Ναι το κατάλαβα, αλλά μετά από μια ζωή δε βλέπω γιατί να αναλωνόμαστε σε τέτοιες ανούσιες διευκρινίσεις η και καυγάδες(!) μεταξύ μας και με τρίτους. Ισως είναι απομεινάρια μιας αντίληψης, ότι θα κάνουμε Επανάσταση με ένα κίνημα όπου θα συμμετέχουν και "άσχετοι", η αγωνιστές με άλλους προσανατολισμούς και κοσμοθεωρίες, η και με πολιτικά ανώριμα άτομα, που θα προσελκυστούν στον αγώνα από τα άμεσα προβλήματά τους, που ασφαλώς και σωστά διεκδικεί το ΠΑΜΕ. Παληότερα είχαμε και την αφελή (μάλλον κουτοπόνηρη) ιδέα ότι μπορούμε να ...ξεγελάσουμε(!) κάποιους, τάχα πως οι μαζικές μας οργανώσεις "δεν είναι ΚΚΕ", και να συμπαραταχτούν μαζί μας ενώ ήταν αντίθετοι με το ΚΚΕ. Αυτό κι αν ήταν οπορτουνισμός, κληρονομημένος από την ΕΔΑ και όχι μόνο. Ηταν αναγκαίος και αναπόφευκτος τρόπος μαζικής δουλειάς σε άλλες εποχές, όταν ΚΚΕ σήμαινε αυτόματα σύλληψη και παραπομπή για εσχάτη προδοσία κλπ. Αλλά όταν κερδίσαμε την τυπική έστω ελευθερία ύπαρξης και δράσης, μετά το ΄74, ...μας έμειναν αυτά τα κουσούρια, σε άλλους από συνήθεια, σε άλλους από ...εθισμό η και κλίση στον οπορτουνισμό! Κάποια στιγμή το καταλάβαμε και ξεκαθαρίσαμε ότι το λέμε ανοιχτά, κάτι, που ήδη ..ξέραν όλοι(!), πως το ΚΚΕ δρα και εμφανίζεται ανοιχτά μέσα στις μαζικές-πλατειές οργανώσεις, που διατηρούν μιαν οργανωτική αυτοτέλεια, ανευ ουσιαστικής σημασίας, κατά τη γνώμη μου. Αυτό το βιολί το παίζουν ακόμη δυνατά οι πάσης φύσεως οπορτουνιστές, που επαίρονται για συνδικαλισμό ..."ανεξάρτητο" και από τα ...δικά τους κόμματα η γκρούπες. Πρόκειται για σκέτη αστική και μικροαστική υποκρισία, γιατί ξέρουμε όλοι, κι εμείς κι αυτοί, το τι καπέλο πέφτει από τους ίδιους στα "ανεξάρτητα" συνδικάτα τους(!), που η μόνη τους ανεξαρτησία και τάχατες "χαλαρότητα" υπάρχει μόνο όταν διευκολύνει τον φατριαστικό πόλεμο των αντιμαχομένων φραξιών.
ΔιαγραφήΤέλος πάντων, ξεφεύγουμε από το θέμα του ποστ, αλλά δεν πιστεύω ότι πια στην σημερινή εποχή, που η προπαγάνδα οργιάζει, έχουν απομείνει "παρθένες" συνειδήσεις και απληροφόρητοι. Ολοι είναι εκπαιδευμένοι και γαλουχημένοι στον αντικομμουνισμό-αντικουκουεδισμό και οποιαδήποτε πρόοδος στην ταξική πάλη πια συνδέεται, απόλυτα θα έλεγα, με το σπάσιμο αυτού του αντικομμουνισμού, που δεν μπορεί να γίνει με μισόλογα. Η μπολσεβίκικη επανάσταση, το '17 έπιασε απροετοίμαστη την αστική τάξη, επωφελήθηκε από τις ειδικές συνθήκες κλπ. και κατέλαβε την εξουσία με αυτό τον "πλατύ" τρόπο, αλλά το βρήκε μπροστά της και το έλυσε αυτό το πρόβλημα μετά το '17, με την όξυνση της ταξικής πάλης στα χρόνια του μεσοπολέμου. Δε νομίζω, πως αυτός ο "αιφνιδιασμός" μπορεί να επαναληφθεί - η αστική τάξη έπαθε και έμαθε...
(2/2)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ προβοκάτσια της 20.10.2011 δεν απέληξε αυτή τη φορά σε φιάσκο για τους μηχανισμούς, γιατί πέτυχε να διαλύσει το λαϊκό κίνημα αξιοποιώντας και ενεργοποιώντας τις αντικουκουέδικες πλάνες και συκοφαντίες, που οι ίδιοι μακροχρόνια έχουν καλλιεργήσει. Ηταν χαρακτηριστική η στάση των άλλων «προοδευτικών» κομμάτων και ιδίως του εξωκοινοβουλίου, που πρακτικά αντανακλούν, και δευτερογενώς συντηρούν, αυτό το κλίμα. Αν εξαιρέσουμε μια χλιαρή ανακοίνωση αποδοκιμασίας της επίθεσης κατά του ΠΑΜΕ, όχι όμως και της συκοφαντίας περί «προστασίας της Βουλής» από πλευράς ΝΑΡ, που μάλλον «για τα μάτια έγινε» και δεν βρήκε απήχηση ούτε καν στους οπαδούς/μέλη του, οι υπόλοιποι τήρησαν είτε «ίσες αποστάσεις» είτε υιοθέτησαν τη συκοφαντία και …δικαιολόγησαν έτσι, αν όχι πάντα την άσκηση της βίας, τουλάχιστον το … «κίνητρό» της. Οι … «προοδευτικές δυνάμεις»!
Είναι μια διδακτική ιστορία, που προσφέρεται για πολλές και βαθύτερες σκέψεις σχετικά με την απαιτούμενη ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος.