Η παιδική προστασία το τελευταίο διάστημα έχει μπει στην ημερήσια διάταξη, δυστυχώς εξαιτίας μιας σειράς εγκληματικών γεγονότων (Κολωνός, Νοσοκομείο Παίδων, Κιβωτός του Κόσμου). Ο τρόπος που αντιμετωπίζονται τέτοια γεγονότα από τα κανάλια και όσους ικανοποιούνται με τη λογική της κλειδαρότρυπας, αναπαράγουν την κακοποίηση που έχουν υποστεί τα παιδιά - θύματα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην περίπτωση της 12χρονης από τον Κολωνό στοιχεία της δικογραφίας που θα έπρεπε να είχαν αποκρυφτεί από τη δημοσιότητα προκειμένου να προστατευτούν η ίδια και τα άλλα ανήλικα αδέρφια της, έγιναν «viral». Βγήκαν στη δημοσιότητα φωτογραφίες, συνομιλίες με τη μητέρα και άλλες λεπτομέρειες, ενώ ακούστηκαν και άθλιες «λαϊκές ετυμηγορίες», του τύπου «τα ήθελε η μικρή...».
Ολα αυτά μαρτυρούν τη σαπίλα που αναπαραγάγουν οι αρμοί του ίδιου του συστήματος ή τα διάφορα παραπροϊόντα του στην κοινωνία, και έχουν στόχο να εξοικειώσουν τον λαό να αποδεχτεί όχι μόνο τη σάπια ιδεολογία, αλλά και την ίδια την ηθική του, τη λειτουργία της αγοράς, του εμπορίου, την προσδοκία της κερδοφορίας που διαμορφώνει το «ηθικό και νόμιμο».
Από την άποψη αυτή επιβεβαιώνεται η από την πρώτη στιγμή τοποθέτηση του ΚΚΕ για το Εθνικό Σχέδιο για τη σεξουαλική κακοποίηση, όπου αποδεικνύεται η άμεση διασύνδεση της βάσης του κοινωνικοοικονομικού συστήματος - του καπιταλισμού - της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, με την αναπαραγωγή της φτώχειας, με την εμπορία παιδιών, την παραμέληση και την κακοποίησή τους σωματικά και σεξουαλικά.
Αυτά είναι τα δραματικά αποτελέσματα της πολιτικής όλων των έως τώρα κυβερνήσεων, που συρρικνώνουν τις περιορισμένες δημόσιες δομές προστασίας του παιδιού, εκχωρούν πρωταγωνιστικό ρόλο στους ιδιώτες, ενισχύουν την ιδιωτική υιοθεσία και επαγγελματική αναδοχή.
Την ίδια στιγμή αρνούνται να υλοποιήσουν τις προτάσεις των επιστημόνων, του ΚΚΕ, του ριζοσπαστικού κινήματος, της ΟΓΕ, των εκπαιδευτικών αλλά και των εργαζομένων στην προστασία παιδιού όπως του «Μητέρα». Προτάσεις που στη βάση τους έχουν την αντιμετώπιση της βασικής αιτίας του προβλήματος, της φτώχειας, την ανάγκη στήριξης της οικογένειας με δημόσιες κοινωνικές δομές, αλλά και του παιδιού, στη γειτονιά, στο σχολείο, στους χώρους άθλησης και ψυχαγωγίας.
Ακούμε συχνά «μα δεν πήρε χαμπάρι η γειτονιά», «ο δάσκαλος στο σχολείο», αλλά και «τι κάνανε οι υπηρεσίες του δήμου» κ.λπ. Ως προς τη γειτονιά, δεν πρέπει να υποτιμάμε τα κυρίαρχα στερεότυπα - πρότυπα που παίζουν ρόλο, όπως περί ιδιοκτησίας του παιδιού από τους γονείς, αλλά και της γυναίκας από τον άνδρα, το «κοίτα τη δουλειά σου» κ.λπ.
Σε ό,τι αφορά τις αρμόδιες υπηρεσίες, σε πολλές περιπτώσεις έχει αποδειχθεί ότι αυτές είχαν ενημερωθεί, όπως ο δήμος ή το «Χαμόγελο του παιδιού», που αναγνωρίζουν εκείνοι ως αρμόδιο. Ομως στον δήμο Αθήνας - τον πρώτο δήμο της χώρας - στην υπηρεσία προστασίας του παιδιού υπάρχουν μόνο 2 μόνιμοι υπάλληλοι και 4 συμβασιούχοι.
Ποια δυνατότητα έχει λοιπόν μια τόσο υποστελεχωμένη υπηρεσία να ελέγξει και να φροντίσει τις οικογένειες και τα παιδιά για τα οποία υπάρχουν καταγγελίες, αλλά και τι αρμοδιότητες άμεσης παρέμβασης έχουν; Ποια πλαίσια δομών υπάρχουν άραγε για να παραπέμψει ο αρμόδιος κοινωνικός επιστήμονας;
Αλλά και στο σχολείο: Τι εκπαίδευση έχει ο δάσκαλος ή ο καθηγητής και ποια δυνατότητα να αναγνωρίσει και να παρέμβει, όταν έχει 20-30 μαθητές στην τάξη, ένα μεγάλο ποσοστό εκπαιδευτικών είναι αναπληρωτές, πολύ περισσότερο όταν οι ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί - συμβασιούχοι και αυτοί - αντιστοιχούν ένας για κάθε πέντε σχολεία;
Ποια δυνατότητα έχουν αυτοί να γνωρίσουν το περιβάλλον του σχολείου, τα ίδια τα παιδιά; Αλλά ακόμα κι όταν εντοπίσουν παιδιά σε κίνδυνο, τι δυνατότητες υπάρχουν να παρέμβουν ουσιαστικά, υποστηρικτικά και πού μπορούν να παραπέμψουν όταν οι δημόσιες υπηρεσίες στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι σχεδόν ανύπαρκτες;
Από την άποψη αυτή, το εμφανιζόμενο Εθνικό Σχέδιο προστασίας του παιδιού από τη σεξουαλική κακοποίηση είναι σχέδιο συγκάλυψης των αιτιών και των υπευθύνων. Με σεμινάρια και μητρώα κακοποιητών και κακοποιημένων δεν αντιμετωπίζονται σύνθετα κοινωνικά προβλήματα.
Υπό μία έννοια είναι και μία έμμεση ομολογία ότι το ίδιο το σύστημα δεν μπορεί και δεν θέλει να καταπολεμήσει τη σαπίλα που αναπαράγεται από όλους τους πόρους του. Γι' αυτό μιλάνε για «ακραίες καταστάσεις», για «εκπαίδευση του κόσμου και των ειδικών», για «τερατογενέσεις και τέρατα», ενώ θεοποιούν την ατομική ευθύνη. Αλλωστε, το είπε ακόμα και ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, ο ίδιος ο Τσίπρας, ότι όλη η κοινωνία έχουμε ευθύνη!
Την ίδια στιγμή, αποτελούν πρόκληση οι συχνές τοποθετήσεις τόσο της Δ. Μιχαηλίδου, όσο και στο Εθνικό Σχέδιο, περί υποχρέωσης των εργαζομένων που δουλεύουν στις δημόσιες δομές να έχουν λευκό ποινικό μητρώο και ιδιαίτερα να μην έχουν καταδικαστεί για κακοποίηση παιδιών.
Είναι πρόκληση όταν αυτό προβάλλεται σαν κύριο μέτρο, θέλοντας να ενοχοποιήσουν τους εργαζόμενους σε αυτές τις δομές, να αφήσουν ερωτηματικά για να συγκαλύψουν τις δικές τους εγκληματικές, άκρως κακοποιητικές ευθύνες για το παιδί και τη λαϊκή οικογένεια. Πολύ περισσότερο προκαλεί αυτή η εμμονή τους, όταν ξέρουν ότι στο Δημόσιο δεν μπορεί να προσληφθεί κανείς αν δεν έχει λευκό ποινικό μητρώο.
Εμείς το λέμε καθαρά: Αν υπάρχουν τέτοιοι εργαζόμενοι να απολυθούν ΤΩΡΑ! Αλλά και οι εργαζόμενοι σε αυτούς τους χώρους, στις κοινωνικές υπηρεσίες, ας το συνυπολογίσουν και αυτό ως κριτήριο για να ανταποκριθούν στα καλέσματα συμπόρευσης με το ΚΚΕ, ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ, της φτώχειας και της ιδιωτικοποίησης των κοινωνικών υπηρεσιών, για δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες με βάση τις ανάγκες για την προστασία του παιδιού και της οικογένειας.
Η εξωιδρυματική αποκατάσταση των παιδιών που στερούνται της φυσικής τους οικογένειας σε κατάλληλα περιβάλλοντα, σαφώς και είναι η καλύτερη επιλογή για τα περισσότερα παιδιά. Από την παραδοχή αυτή όμως, μέχρι το να κλείσουν οι δομές οργανωμένης φιλοξενίας, είναι ένα άλμα καθόλου λογικό. Είναι αναγκαία η ύπαρξη σύγχρονων δημόσιων δομών προστασίας παιδιού, βραχύχρονης φιλοξενίας, μέχρι την ένταξη του παιδιού σε ποιοτικό και ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον με επιστημονικά κριτήρια.
Διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, η κ. Φωτίου επί ΣΥΡΙΖΑ και η Δ. Μιχαηλίδου τώρα με ΝΔ δεν χάνουν ευκαιρία να ζητάνε το «κλείσιμο των ιδρυμάτων» (έτσι βαφτίζουν τις δημόσιες δομές παιδικής προστασίας, ενώ οι δομές του ιδιωτικού τομέα αφήνονται να ανθίζουν). Προβάλλουν ότι δεν πρέπει να χάνεται ούτε στιγμή και τα παιδιά να τοποθετούνται αμέσως σε οικογένεια, γιατί η θέση τους είναι εκεί κ.λπ.
Πρόκειται για ευχολόγια, που δεν έχουν σχέση με τις πραγματικές συνθήκες που δημιουργούνται όταν ένα παιδί χρειάζεται να απομακρυνθεί από την οικογένειά του. Αυτές ακριβώς οι συνθήκες υπαγορεύουν την ανάγκη ύπαρξης δομών που να φιλοξενούν ένα παιδί το διάστημα που δεν υπάρχει οικογένεια να το αναλάβει.
Εκτός κι αν οι παραπάνω κυρίες θεωρούν την παραμονή στα παιδιατρικά νοσοκομεία καταλληλότερη για τα παιδιά αυτά (τη στιγμή μάλιστα που γράφεται το άρθρο, πάνω από 70 παιδιά με εισαγγελική παραγγελία νοσηλεύονται στα παιδιατρικά νοσοκομεία, ενώ δεν είναι άρρωστα, περιμένοντας να βρεθεί θέση σε δομή φιλοξενίας).
Επιπλέον υπάρχουν περιπτώσεις παιδιών, όπως οι έφηβοι, παιδιά με βαρύ πένθος ή που έχουν υποστεί εξαιρετικά κακοποιητικές καταστάσεις στην οικογένειά τους, παιδιά με αναπηρίες, που δεν προτιμώνται από τις υποψήφιες οικογένειες ή δεν ενδείκνυται η τοποθέτησή τους απευθείας σε νέα οικογένεια.
Για αυτά τα παιδιά χρειάζονται δημόσιες δομές με σύγχρονες εγκαταστάσεις, μικρού μεγέθους, ενταγμένες στη γειτονιά, πλήρως στελεχωμένες με εξειδικευμένα σύγχρονα προγράμματα με βάση τις ιδιαιτερότητες, τα προβλήματα, τις ανάγκες των παιδιών.
Γιατί ένα παιδί που έχει ζήσει σε κακοποιητικό περιβάλλον απόρριψης από την οικογένειά, έχει τραύματα, είναι σε μια δύνη. Χρειάζεται περιβάλλον πέρα για πέρα ασφαλές, με ειδικούς επιστήμονες, για να μπορέσει να επουλώσει τραύματα, να αποφορτιστεί. Πράγμα που δεν μπορεί να το κάνει το περιβάλλον μιας οικογένειας, που όσο κι αν αγαπάει και αν θέλει ένα παιδί, δεν μπορεί αντικειμενικά να το βοηθήσει.
Η λύση που προβάλλουν για επαγγελματική αναδοχή (δηλαδή για εκμίσθωση «γονέων» ώστε επί 24ωρου βάσεως να δέχονται έως και 5 παιδιά στο σπίτι τους, σαν αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω, έναντι μισθού) είναι πέρα για πέρα αντιδραστική.
Πολύ περισσότερο όταν υπάρχει διεθνής εμπειρία από την εφαρμογή της με αρνητικά αποτελέσματα. Εμπειρία που δείχνει ότι οι επαγγελματίες ανάδοχοι επιστρέφουν πολλές φορές τα παιδιά που αναλαμβάνουν, τα παιδιά γυρνάνε από επαγγελματία σε επαγγελματία εισπράττοντας ξανά απόρριψη και κακοποίηση. Κάτι τέτοιο βέβαια μπορεί να υπάρξει σε μικρότερο βαθμό με τους εθελοντές αναδόχους, αλλά και με τις υιοθεσίες.
Αυτοί είναι μερικοί μόνο όροι που καθιστούν απαραίτητη τη βραχύχρονη παραμονή ορισμένων παιδιών σε κατάλληλη δομή. Οταν κριθεί ότι μπορεί να προχωρήσει σε αναδοχή και υιοθεσία, χρειάζεται να ξεκινάει η διαδικασία με την παρουσία επιστημόνων για την προσαρμογή στο συγκεκριμένο ζευγάρι, οικογένεια, διαδικασία που θα πρέπει να είναι απαλλαγμένη από οποιαδήποτε οικονομική συναλλαγή, όπως είναι η επαγγελματική αναδοχή. Στο διάστημα αυτό να εξασφαλίζεται και η «χημεία», όπως λένε, του παιδιού με την οικογένεια, όταν το παιδί είναι μεγαλύτερο.
Πρέπει να είναι καθαρό ότι αυτό που προέχει είναι η προστασία του παιδιού, η πορεία του στη ζωή και όχι το δικαίωμα κάποιου να έχει ένα παιδί, όσο σεβαστό και να είναι αυτό.
Η εμμονική ρητορική για το κλείσιμο των δημόσιων δομών είναι η σταθερή ταξική επιλογή του κεφαλαίου, να ξεφορτωθεί το κράτος το κόστος των δημόσιων δομών παιδιού, ΑμεΑ, ηλικιωμένων κ.λπ., για να εξοικονομηθούν κονδύλια για τη στήριξη της επιχειρηματικότητας, ανάπτυξης κ.λπ., να διευκολυνθεί η δράση των διαφόρων ΜΚΟ που είναι μηχανισμοί του συστήματος και «όλως τυχαίως» οι δομές τους δεν είναι ιδρύματα.
Οι δημόσιες δομές που διεκδικούμε οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμία σχέση με τις υπάρχουσες δομές. Στο «Μητέρα» για παράδειγμα υπάρχουν κλειστές πτέρυγες όταν παιδιά κρατούνται στα νοσοκομεία με εισαγγελικές εντολές. Υπάρχουν δυο εργαζόμενοι στη βάρδια για 13 παιδιά. Τι προγράμματα στήριξης να κάνεις; Το ίδιο και στις παιδοπόλεις. Με παιδιά από 6-18 χρονών, υπάρχει ένας εργαζόμενος για κάθε 20 παιδιά.
Οι εργαζόμενοι παλεύουμε για δομές με σύγχρονες προδιαγραφές, πλήρως στελεχωμένες, με προγράμματα εξειδικευμένα για όλες τις κατηγορίες παιδιών, για να επουλώσουν τραύματα, για την ισόρροπη ψυχοσωματική τους ανάπτυξη, να αγαπήσουν τη ζωή, τους ανθρώπους, το περιβάλλον. Να μπορούν να αναπτύξουν τα ενδιαφέροντά τους και να μπορέσουν με τον καλύτερο τρόπο να ενταχθούν σε μία οικογένεια που θα τα αγαπάει και θα την αγαπήσουν.
Δημόσιες δομές με εργαζόμενους με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, να μην εναλλάσσονται για να μπορούν να χτίζουν μία στέρεη σχέση με τα παιδιά, να χαίρονται τη δουλειά τους και να εισπράττουν αγάπη και αναγνώριση από τα παιδιά.
Ολες αυτές οι δομές προστασίας παιδιού, του παιδιού χωρίς οικογένεια, του κακοποιημένου παιδιού κ.λπ. θα πρέπει να είναι ενταγμένες σε έναν ενιαίο πανελλαδικό φορέα με οργανική διασύνδεση με τις κοινωνικές υπηρεσίες δήμου - Περιφέρειας - σχολείων. Πανελλαδικός φορέας που θα έχει την αποκλειστική ευθύνη, την προστασία του παιδιού, την υιοθεσία και αναδοχή.
Οι φορείς της προστασίας παιδιού, των παιδιών με αναπηρία, των βαριά αναπήρων, των ηλικιωμένων, όσων δεν μπορούν να προασπίσουν τον εαυτό τους, απαιτούν ασφαλιστικές δικλίδες ελέγχου της λειτουργίας τους. Για αυτό παλεύουμε σε αυτούς τους τομείς να μην έχουν καμία εμπλοκή οι ιδιώτες, είτε ατομικά, επαγγελματική αναδοχή, επιχειρηματική δράση είτε μέσω ΜΚΟ.
Στέλεχος του ΚΚΕ, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Παράρτημα Προστασίας Παιδιού «Μητέρα και Παιδοπόλεις»
... Οι εξελίξεις με την "Κιβωτό των μαρτυρίων" επιβεβαιώνουν ότι δεν μπορεί παιδιά, ιδιαίτερα με αναπηρία, ηλικιωμένοι με βαριές αναπηρίες, ανήμποροι να προασπίσουν τον εαυτό τους, να είναι στα χέρια ιδιωτών.
ΑπάντησηΔιαγραφή... Στη συγκεκριμένη δομή έφταναν παιδιά μετά από εισαγγελική εντολή, όπως και παιδιά προς αναδοχή.
... Οι καταγγελίες αφορούν σε σωματικές, ψυχολογικές κακοποιήσεις, τιμωρίες, υποχρεωτική εργασία, απαγόρευση επαφής με τις οικογένειες, αποτροπή της συμμετοχής στο σχολείο και περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης.
... Παλιότερες καταγγελίες εργαζομένων στη ΜΚΟ έμεναν στον «πάγο» χωρίς να εξετάζονται ουσιαστικά.... για χρόνια όλοι «βολεύονταν» που αυτή γινόταν βορά στους διάφορους "φιλάνθρωπους" που λειτουργούσαν με πλήρη ασυδοσία.
.... Ο νόμος που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ και ενίσχυσε παραπέρα η ΝΔ για την επαγγελματική αναδοχή και υιοθεσία, ισχύει εδώ και 4 χρόνια δεν έδωσε λύσεις. Πάνω από 70 παιδιά παραμένουν στα νοσοκομεία παίδων της Αθήνας με εισαγγελική εντολή, ενώ δεν έχουν κανένα πρόβλημα υγείας, γιατί δεν έχουν πού να πάνε.
... Η κυβέρνηση μετά το σάλο, προχωρά στην αλλαγή της διοίκησης της «Κιβωτού», διατηρώντας στο ακέραιο τη πολιτική που αφήνει την προστασία των παιδιών στα χέρια ιδιωτών, ΜΚΟ και επιχειρηματιών.
... Οι δημόσιες δομές έχουν συρρικνωθεί, υποβαθμιστεί, ενώ οι διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις, ΜΚΟ, "πρότυπα" κατά την κυβέρνηση, αλωνίζουν στον χώρο...
... Τα αιτήματα παραμένουν:
• Ανάπτυξη δικτύου κρατικών, δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών με μόνιμο προσωπικό όλων των αναγκαίων ειδικοτήτων, χωρίς επιχειρηματική δράση και εμπλοκή ΜΚΟ.
• Στήριξη των δημόσιων δομών προστασίας του παιδιού και των κοινωνικών υπηρεσιών στήριξης της οικογένειας των δήμων και Περιφερειών. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων, προσλήψεις του αναγκαίου μόνιμου προσωπικού....
Πολύ φοβάμαι οτι ολο αυτό, μπορεί να ειναι ενα καινούργιο το "Παιδομάζωμα της Φρειδερίκης".
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου (1946-1949) επέδειξε σημαντική δραστηριότητα, τόσο με τις επισκέψεις της στις πολεμικές ζώνες, όσο και με το “φιλανθρωπικό” της έργο.
Μέσα απ' τα Ανάκτορα της οδού Ηρώδη του Αττικού στην Αθήνα, η διεφθαρμένη δυναστεία των Γλύξμπουργκ, με πρώτη τη "χιτλερίδα" Φρειδερίκη , κατάστρωσε το σατανικό σχέδιο της αρπαγής, επιλεκτικά, παιδιών από οικογένειες μαχητών του ΔΣΕ και καταδιωκομένων κομμουνιστών. Διπλός ο στόχος τους: Να ερημώσουν τα ελληνικά χωριά προκειμένου να απομονώσουν το ΔΣΕ, να κλείσουν τα παιδιά σε αναμορφωτήρια - φυλακές, στρατόπεδα για να τα μετατρέψουν σε γενίτσαρους.
Ο gkagkarin, εχει γράψει σχετικά
https://gkagkarin.blogspot.com/2020/03/4.html